Το πιο πιθανό είναι οι ευρωπαίοι να μας έχουν προγράψει.

Είναι αντιληπτό πια ότι σε όλη την Ελληνική κοινωνία, σε όλες τις παρέες και

 σε όλα τα καφενεία μιλούν για την έξοδο από το ευρώ. Τα συμπεράσματα και ή διάθεση σαφώς ποικίλουν και άλλοι μιλούν για καταστροφή άλλη για σωτηρία. Η κοινωνία βρίσκεται στο μεταίχμιο. Από την μια έχει να αντιμετωπίσει το πλήρες αδιέξοδο των τελεσιγράφων και  τους εγκλωβισμού σε μια στείρα κατάσταση,  και από την άλλη διαμορφώνεται μέρα με την μέρα ένα σαφώς κακοτράχαλο και σκοτεινό μονοπάτι που όμως δίνει ελπίδα τουλάχιστον στα παιδιά μας και ίσως και σε εμάς.

Και μπορεί να είναι σχεδόν βέβαιο ότι και αυτή την φορά το μεσοπρόθεσμο θαπεράσει όπως και εφαρμοστικός,  είναι όμως το ίδιο βέβαιο ότι σε τρεις μήνες η ελληνική κοινωνία θα είναι δεκτής ενός νέου τελεσίγραφου από τους δανειστές- εταίρους. Κάτι αντίστοιχο έγινε στις 4 τελευταίες δόσεις και γίνεται τώρα στην Πέμπτη. Είναι πέρα από σίγουρο ότι θα γίνει και για την έκτη και κάθε τρίμηνο μπροστά μας

Την ίδια στιγμή οι ευρωπαίοι φαίνεται(;) ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι τόσο το πολιτικό προσωπικό ή «πολιτικό σύστημα» όσο και οι πολίτες έχουν φτάσει στα όρια τους.

Ενώ είναι βέβαιο ότι μια σειρά νέα μέτρα, όπως για παράδειγμα η εξίσωση φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης- ή μια προκοπή μισθών και συντάξεων θα γύρει οριστικά την πλάστιγγα υπέρ της βίαιης εξόδου από το ευρώ, εντούτοις κανείς ευρωπαίος δεν κάνει πίσω.

Το ερώτημα είναι αν αυτό το τόσο εμφανές και τόσο νομοτελειακό όσο είναι η έξοδος την οποία την έχουμε προαναγγέλλει ως νομοτέλεια με δύο άρθρα εδώ: Τώρα πια πρέπει να βγούμε από το ευρώ και εδώ: Η διαδικασία εξόδου από το ευρώ έχει ξεκινήσει.

Εάν έξω το ξέρουν. Αν οι πολιτικοί μας έχουν το θάρρος να το κάνουν σαφές αφενός  ή φοβούνται μην χαρακτηριστουν και εκεί “ανίκανοι” και εάν εκεί έξω τέλος πάντων μπορούν να προβλέψουν τα στοιχειώδη.

Η γνώμη μου είναι ότι οι έξω  τουλάχιστον σε κάποιο επίπεδο τεχνοκρατών το ξέρουν και μοιάζει να το επιδιώκουν.  Μας το είπε η Δαμανάκη, μας το είπε η Μπακογιάννη, το ακούμε από παντού. Έρχεται στην Ελλάδα ως  πρόταση,  ως άτυπος ή ανοικτός εκβιασμός…

Το πιο πιθανό είναι οι ευρωπαίοι να μας έχουν προγράψει.  Η πορεία μας είναι τόσο νομοτελειακή και οφθαλμοφανής, που αποκλείεται να μην το έχουν δει.

Ίσως  πάλι να αυτοσχεδιάσουν απλώς όπως σε όλη την κρίση και να βάζουν ξανά πίεση στον Παπανδρέου, ή ίσως να ποντάρουν στο ότι η έξοδος, η στάση πληρωμών και η διαγραφή χρέους, πολύ σύντομα θα είναι αμφότερα λυτρωτική τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ενώ βεβαίως η επακόλουθη κατάρρευση αρκετών ευρωπαϊκών τραπεζών και ίσως συνολικά του ευρώ θα έχει ένα και μόνο ένοχο. Ακούγεται στα αλήθεια πολύ βολικό για όλη την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη. Ακούγεται σαν ένας μηχανισμός εξαφάνισης του χρέους  των λαθών και των ευθυνών τους προς τους πολίτες τους, για το γεγονός ότι στήριξαν  μέσω των προϋπολογισμών τις τράπεζες.

Ίσως πάλι για κάποιους να είμαστε απλώς το όχημα διάλυσης του ευρώ κα ίσως και αυτό στην Ένωση  να το ξέρουν και να μας «αποβάλλουν».

 Επί του πρακτέου:  Αν κάποιος νομίζει ότι αυτή η πορεία είναι πορεία απομόνωσης και βαλκανιοποίησης είναι μάλλον γελασμένος. Το πολύ πιθανό σενάριο είναι σε δεύτερο χρόνο στο ίδιο δρόμο να κινηθούν και άλλοι. Και εδώ δημιουργείται πεδίο δόξης λαμπρό για διαπραγματεύσεις προς μια ευρωζώνη Β χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Σαν σενάριο είναι υπαρκτό εδώ και καιρό και λείπει μόνο ο καταλύτης για να γίνει η αντίδραση.

Για την ώρα όμως και ως έσχατη υπηρεσία -ενός εξαχρειωμένου και ιστορικά ανίκανου πολιτικού συστήματος, το οποίο απότυχε να προβλέψει την πορεία μας στο ευρώ, να την διαχειριστεί τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα, αλλά και να ενημερώσει πλήρως τον λαό…

 πρέπει να  δημιουργηθεί ένα εθνικό σχέδιο μετάβασης απαραίτητο για τις πρώτες ημέρες τους πρώτους μήνες της επόμενης ημέρας. Θα ήταν ολέθριο να μην κάνουν ούτε αυτό.

 Γιάννης Παπαϊωάννου