Ένα ερώτημα που… δεν είναι ακριβώς έτσι. Γράφει ο ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

 

Η επιστήμη των δημοσκοπήσεων στην Ελλάδα, πέρασε από πολλές ταλαντεύσεις και κλυδωνισμούς, μέχρι να… ωριμάσει, και να αποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Μόνο που επειδή ως κοινωνία, είμαστε απρόσμενα υπερβολικοί, αδυνατώντας να διακρίνουμε και να εμπεδώσουμε την αίσθηση του μέτρου στη ζωή μας, φτάσαμε στο σημείο να… διαβάζουμε στις δημοσκοπήσεις τις προθέσεις μας, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουμε ότι οι προθέσεις αυτές είναι δικές μας.

Αν ρωτήσετε τους δημοσκόπους, θα σας απαντήσουν ότι το σύνηθες φαινόμενο είναι να καθορίζονται οι απαντήσεις που εισπράττουν, από το… ποιες ερωτήσεις θέτουν στις μετρήσεις τις οποίες διενεργούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μέτρηση της «VPRC», την οποία δημοσιεύουν τα «Επίκαιρα». Στα ποιοτικά στοιχεία της δημοσκόπησης λοιπόν, υπάρχει ένα ερώτημα το οποίο… δεν είναι ακριβώς έτσι, σε σχέση με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα: «Δημοψήφισμα για την αποδοχή του νέου Μνημονίου, και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό», είναι το ερώτημα το οποίο τίθεται στους πολίτες που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση. Και η απάντηση φυσικά είναι συντριπτικά αρνητική, με το απολύτως φυσιολογικό, υψηλό ποσοστό του 62%. Ποιος άνθρωπος που κατοικεί σε αυτή τη χώρα, θα δεχόταν δημοψήφισμα για ένα Μνημόνιο κοινωνικής αποσάθρωσης και υποτίμησης του μέλλοντος της Ελλάδας;

Μόνο που, η πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλου, αφορούσε πολύ συγκεκριμένο δίλημμα: Η Ελλάδα στην Ευρώπη ή εκτός. Η Ελλάδα στην ΟΝΕ ή εκτός. Προφανώς και η παραμονή της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη και την ευρωζώνη, προϋποθέτει την αποδοχή σκληρών δημοσιονομικών δεσμεύσεων, όπως προβλέπονται στο Μνημόνιο του 2010, και το… Νο2 που ακολουθεί.

Είναι όμως αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι μια Κυβέρνηση, η οποία μάλιστα βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία, θα οδηγείτο σε δημοψήφισμα, με ερώτημα που θα άφηνε περιθώρια για… την αποδοκιμασία της.