Το Μνημόνιο έδειξε την ορφάνια του.

Το μελλοντικά Ορφανό μνημόνιο όρισε και το κλίμα στην συνάντηση των 

πολιτικών αρχηγών. Ο Γιώργος πήγε εκεί για να υπερασπιστεί ως παιδί του. Ήθελε από όλους να το αναγνωρίσουν ως νόμιμο τέκνο της ιστορίας, και όχι απλά παιδί δικό του αποτέλεσμα ενός λάθους. Το πολύ να το άλλαζε λίγο  στο χτένισμα.

Ο Σαμαράς το απόφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν ήθελε να ταυτιστεί με τίποτα με το μελλοντικό ορφανό. Καμία σχέση με το λάθος. Στρατηγική που ακολουθεί από πέρυσι.

Ο Καρατζαφέρης προσπάθησε να το σώσει, δραματοποιώντας επί μέρες την κατάσταση. Στο κάτω κάτω είναι ο μισός πατέρας του. Σαρξ εκ σαρκός του. Σπόρος που έπεσε χωρίς να υπάρχει ανάγκη… πάρα μόνο  σκοπιμότητα.

Οι άλλοι δυο στα γνωστά.  Απέναντι  γενικώς και κριτική -μάλλον ηθικοπλαστική-,  πέρασαν σχεδόν απαρατήρητοι.

Αποτέλεσμα ο Παπανδρέου συνεχίζει πιο μόνος από ποτέ  με το ορφανό στο χέρι  να ζητά φαί

και με φανερή αδυναμία:

• Να εγκλωβίσει το πολιτικό σύστημα -τώρα ή πιο μετά-  με τις 180 ψήφους. (παιχνίδι που χάθηκε μάλλον πέρυσι)

• Και έχοντας χάσει την πιθανότητα να κάνει εκλογές  ή Δημοψήφισμα χωρίς να βάλει την χώρα σε περιπέτεια.

Μένει μόνο με ένα ανασχηματισμό προσωπικοτήτων. Κάτι δηλαδή που παίζει  ως σενάριο από πέρυσι

και με μια κοινωνία στα κεραμύδια.

Πλήρως αυτόοεγκλωβισμός δηλαδή με το ορφανό στα χέρια.  Τυπική επιτυχία  του ΓΑΠ.

Φυσιολογικά από εδώ και πέρα θα είναι απλώς θεατής σε ένα προβλέψιμο καλοκαίρι που οδηγεί σε προβλέψιμες εκλογές.

Και βασικά ότι και να πεις

μια στοιχειώδη  χρήση της λογικής σε οδηγεί να μην ταυτιστείς με κάτι αποτυχημένο. 

Γιάννης Παπαϊωάννου