Ορίστε πως οι ΗΠΑ ανατρέπουν τα ξένα καθεστώτα

Η τιμή του πετρελαίου βρίσκεται στα ύψη και αυτό έχει προκαλέσει την επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης. Δεν έχει προκαλέσει όμως μόνο αυτό. Η Διεθνής Επιτροπή Ενέργειας (ΔΕΕ) εξέδωσε μία ανακοίνωση η οποία ξεφεύγει από το μετριοπαθές ύφος που χρησιμοποιεί συνήθως.

Σύμφωνα λοιπόν με την ανακοίνωση που εξεδόθη στο τέλος ενός Διοικητικού Συμβουλίου η ΔΕΕ είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει στις χώρες - μέλη της προκειμένου να τροφοδοτήσει την ζήτηση, ακόμα και την χρήση των στρατηγικών αποθεμάτων.

Σημειώνω ότι κανονικά η χρήση αυτών των αποθεμάτων δεν επιτρέπεται αποκλειστικά και μόνο για λόγους χειραγώγησης των τιμών. Όμως η παραγωγή του OPEC για τον Απρίλιο είναι 1,3 εκ. βαρέλια / ημέρα κάτω από την παραγωγή πριν την κρίση στην Λιβύη και κυκλοφορεί η φήμη ότι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία έχουν έρθει σε συμφωνία προκειμένου να κρατήσουν τις τιμές ψηλά και να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Ωστόσο κινδυνεύει η ανάκαμψη λόγω ακριβώς των υψηλών τιμών του πετρελαίου.

Το Ιράν έχει αυτή την περίοδο την προεδρεία του OPEC και επίκειται μία σύνοδος στις 8 του Ιούνη.

Ταυτόχρονα, το Ινστιτούτο Brookings κυκλοφόρησε μία έκθεση με τίτλο "Ο δρόμος για την Περσία" στην οποία περιγράφει ανοικτά πως μπορεί να πραγματοποιηθεί η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος. Ναι, καλά διαβάσατε, το αναλύει ανοικτά. Δεν πρόκειται για διαρροές, ούτε για Wikileaks. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν; Τι να σας πω; Ως φαίνεται θεωρούν φυσιολογική την ανατροπή ξένων καθεστώτων.

Η έκθεση αυτή, αν συνδυαστεί με την ανακοίνωση της ΔΕΕ ίσως να κρύβει ακόμη και βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό. Η Σαουδική Αραβία είναι στενός σύμμαχος των ΗΠΑ και είναι κατά κάποιο τρόπο στο απυρόβλητο αν και εμμέσως εκβιάζεται μέσω των αραβικών επαναστάσεων. Με το Ιράν όμως δεν συμβαίνει αυτό. Από την Επανάσταση του 1979 και την ομηρεία των αμερικάνων πολιτών οι σχέσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας με τις ΗΠΑ είναι ψυχρές.

Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από το κείμενο του Tony Cartalucci που αναλύει την έκθεση του Brookings. Είναι λίγο μακροσκελές, όμως θα διαβάσετε πράγματα που δεν θα πιστεύατε ποτέ ότι γράφονται σε εκθέσεις που δίνονται στην δημοσιότητα.

Γράφει λοιπόν...

Καθώς τα πιο "εύκολα" κράτη, η Τυνησία και η Αίγυπτος βγήκαν από τη μέση με χρωματισμένες επαναστάσεις χρηματοδοτούμενες από το εξωτερικό, η ολιγαρχία της παγκόσμιας οικονομίας γνώριζε από την αρχή ότι με την Λιβύη, την Συρία και το Ιράν  η κατάσταση θα ήταν αρκετά διαφορετική και άλλα κράτη που θα ακολουθήσουν, συμπεριλαμβανομένων της Λευκορωσσία, του Πακιστάν, της Μιανμάρ και της Ταϋλάνδης και στο τέλος του δρόμου της Ρωσσία και της Κίνα παρουσιάζουν ανάλογα εμπόδια και θα απαιτήσουν πιο σθεναρές από κάθε άλλη φορά εκστρατείες προκειμένου να ενεργοποιηθούν οι αλλαγές των καθεστώτων τους και η απορρόφησή τους στην, υπό την κυριαρχία των εταιριών και των οικονομολόγων της Wall Street / Λονδίνου, "παγκόσμια κοινότητα".

Σε τελευταία ανάλυση αυτή θα είναι η τελική μάχη ανάμεσα στα κράτη - έθνη και στην μισητή, παράνομη "διεθνή κοινότητα". Η μάχη αυτή αναπτύσσεται σταδιακά σε αυτό που πολλοί γεωπολιτικοί αναλυτές ονομάζουν Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά με μία ύπουλη στρέβλωση. Πρόκειται για μία μάχη όπου δύσοσμα αυτοκρατορικά δίκτυα που λειτουργούν υπό τον μανδύα της "αστικής κοινότητας" και των "ΜΚΟ" στρέφουν τους λαούς ενάντια στις κυβερνήσεις τους προκειμένου να τις αντικαταστήσουν από τα ανδρείκελά τους. Τα εθνικά ιδρύματα θα αντικατασταθούν από αυτό το παγκόσμιο δίκτυο της "αστικής κοινότητας", το οποίο με την σειρά του θα διασυνδεθεί με αριστοτεχνικά κατασκευασμένα διεθνή ιδρύματα όπως το παρασιτικό ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, και τον ολοένα και πιο γελοίο ΟΗΕ.

Οι επαναστάσεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο σκόπευαν στο να λειτουργήσουν ως ηθικό και ρητορικό υπόβαθρο επακόλουθων και πιο βίαιων και δαπανηρών εκστρατειών ενάντια στην Λιβύη, στην Συρία και στο Ιράν. Στην περίπτωση της Λιβύης, σχεδόν 30 χρόνια εξεγέρσεων που τελικά καταπνίγονταν και ήταν υπό την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, του Ην. Βασιλείου και της αμερικάνικης αραβικής ξένης λεγεώνας της Αλ Κάιντα καθόρισαν την εκστρατεία ενάντια στον Καντάφι. Όταν πάρθηκε στις 17 του Φλεβάρη η απόφαση για την "Ημέρα της Οργής" από τους Λίβυους ηγέτες που ήταν εξόριστοι στο Λονδίνο, ο πόλεμος είχε ήδη προαποφασιστεί. Ομοίως και οι επιχειρήσεις ενάντια στη Συρία και στο Ιράν. Αυτά είναι στοιχεία που τα παραδέχονται ακόμα και στα ίδια τα think tanks της παγκόσμιας ελίτ και επαναλαμβάνονται από τις χωρίς συνείδηση μαριονέτες τους που συνιστούν τις κυβερνήσεις της Δύσης.

Για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία όσον αφορά τα σχέδια που έχει η διεθνής ελίτ για τα κυρίαρχα κράτη - έθνη σε ολόκληρο τον κόσμο κυκλοφόρησε η έκθεση "Which Path to Persia?" (ποιο είναι το μονοπάτι για την Περσία;) του Brookings Institution.  Η έκθεση λαμβάνει εξαιρετική σημασία σήμερα παρά ποτέ, καθορίζοντας αυτολεξεί την προσέγγιση, τις τακτικές και τα αποτελέσματα που αναμένονται σε αυτή την επόμενη, σαφώς πιο βίαιη φάση της παγκόσμιας γεωπολιτικής αναδιάρθρωσης.  Μπορούμε να δούμε ότι τα στρατηγήματα και η μεθοδολογία που καθορίζονται σε αυτή την έκθεση δεν εξαντλούνται μόνο στο Ιράν, αλλά συμπεριλαμβάνουν την Λιβύη και την Συρία, με προετοιμασίες και τοποθέτηση όσον αφορά στόχους στην Κίνα και στην Ρωσία.

Καθώς επανεξετάζουμε αυτό την ύπουλη μηχανορραφία, που χρηματοδοτείται από μερικά από τα πιο ισχυρά τραπεζικά και εταιρικά συμφέροντα στην Γη, μπορούμε να κατανοήσουμε πως το πρόγραμμα της παγκόσμιας ελίτ τίθεται σε εφαρμογή ξεκινώντας από το Ιράν για να φθάσει στη συνέχεια μέχρι την Μόσχα και το Πεκίνο. Η ανάλυση αυτού του εγγράφου και η διάδοσή του τόσο στους ανθρώπους που, πίσω από την πλάτη των κυβερνήσεων, το θέτουν σε εφαρμογή όσο και σε αυτούς που το πολεμάνε, ίσως εμποδίσει αυτό που είναι η πιο μεγάλη προσπάθεια γεωπολιτικής ανακατάταξης στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ποιο είναι το μονοπάτι για την Περσία;

Δυνητικά ένα εγχειρίδιο για την ανατροπή των εθνών, η έκθεση των 156 σελίδων εστιάζει στην ενεργοποίηση καθεστωτικών αλλαγών στο Ιράν. Παρόλα αυτά, είναι ξεκάθαρο ότι  αντλεί πληροφορίες από την μακρά αγγλο - αμερικάνικη ιστορία υποδαύλισης αναταραχών, διαίρεσης, επαναστάσεων, πραξικοπημάτων και καθεστωτικών αλλαγών σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη το ότι η παγκόσμια ελίτ, και όχι οι νομοθέτες μας, είναι οι "διαιτητές" της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης.

Είναι επίσης αναντίρρητη απόδειξη ότι η παγκόσμια ελίτ είναι πραγματικά ικανή να υποδαυλίσει λαϊκές εξεγέρσεις, να χρησιμοποιήσει δολοφονική τρομοκρατία ενάντια σε κυρίαρχα έθνη - κράτη, να εξαγοράσει στρατούς προδοτών από τις γραμμές ξένων στρατών προκειμένου να πραγματοποιήσει πραξικοπήματα, και να χρησιμοποιήσει την βία που η ίδια δημιουργεί ως πρόφαση για πλήρη στρατιωτική επέμβαση.

Κυρώσεις

Κυρώσεις, σελ. 39 (σελ. 52 του PDF): "Για αυτούς που επιθυμούν μία καθεστωτική αλλαγή ή μία στρατιωτική επίθεση ενάντια στο Ιράν (από τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ), υπάρχει ένα ισχυρό επιχείρημα προκειμένου να θεωρήσουν αυτή ως την πρώτη επιλογή. Οι πρωτοβουλίες για μία αλλαγή του ιρανικού καθεστώτος μπορούν να διευκολυνθούν αρκετά πείθοντας τον ιρανικό λαό ότι η κυβέρνησή του είναι τόσο κουτή ιδεολογικά ώστε αρνείται να κάνει τις καλύτερες επιλογές για τον λαό της και παραμένει προσκολλημένη σε μία πολιτική που οδηγεί μονάχα στην καταστροφή. Το ιδανικό σενάριο σε αυτή την περίπτωση είναι η προσφορά από τις ΗΠΑ και την διεθνή κοινότητα  ενός πακέτου ανταλλαγμάτων τόσο δελεαστικών ώστε να οδηγήσουν τους ιρανούς πολίτες να αποδεχθούν την συμφωνία παρακολουθώντας ταυτόχρονα την κυβέρνησή τους να την απορρίπτει.

Σε ένα παρόμοιο περιβάλλον, οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στο Ιράν θα ήταν αρκετά μη δημοφιλής σε ολόκληρο τον κόσμο και θα απαιτούσε ένα κατάλληλο διεθνές περιβάλλον, τόσο για την διασφάλιση της λογιστικής υποστήριξης που θα απαιτούσε η επιχείρηση, όσο για να καταπραΰνει τις συνέπειες. Ο βέλτιστος τρόπος για να ελαχιστοποιηθεί η διεθνής αντίσταση  και να μεγιστοποιηθεί η υποστήριξη (σε κάθε περίπτωση, εξαναγκασμένη η προφανής) θα ήταν αυτός του κτυπήματος μόνο όταν θα υπήρχε μία διάχυτη πεποίθηση ότι δόθηκε στους Ιρανούς μία δελεαστική ευκαιρία, που παρόλα αυτά αρνήθηκαν, μία τόσο καλή που μόνο ένα καθεστώς που σκοπεύει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, και κυρίως για λάθος σκοπό, δεν θα αποδέχονταν. Σε αυτή την περίπτωση οι ΗΠΑ (ή το Ισραήλ) θα μπορούσαν να τονίσουν ότι η αντίδρασή τους δεν ήταν κάτι που το επιθυμούσαν, ούτε και ήταν αποτέλεσμα οργής, και τουλάχιστον κάποιοι στην διεθνή κοινότητα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι οι Ιρανοί "την έψαχναν" με το να απορρίψουν μια τόσο καλή διαπραγμάτευση."

Η αλλαγή καθεστώτος και πιθανές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν συζητούνται σαν να είναι προειλημμένες αποφάσεις, με το Brookings να χρησιμοποιεί την πρόφαση των κυρώσεων ως μέσο σταδιακής κλιμάκωσης προκειμένου να σπρώξει τον κόσμο σε μία ανοικτή στήριξη της αλλαγής του ιρανικού καθεστώτος, ακόμα και με την κήρυξη πολέμου εάν καταστεί αναγκαίο. Ακριβώς αυτό είναι που έγινε με την Λιβύη, με ανειλικρινείς ανθρωπιστικές ανησυχίες μεταφρασμένες σε μία ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, που σταδιακά μετασχηματίστηκε σε επιθέσεις εναντίον των χερσαίων δυνάμεων του Καντάφι, στοχευμένες δολοφονίες εναντίον του ίδιου του Καντάφι, και στην τωρινή συζήτηση περί καταστροφής πολιτικών δομών και μίας πλήρους χερσαίας εισβολής.

Ένα παρόμοιο σενάριο παίζεται τώρα στην Συρία όπου εξωτερικά τροφοδοτούμενη βία χρησιμοποιείται ως μέσο ευρύτερης παρέμβασης. Καθώς οι δυτικές κυβερνήσεις προσποιούνται αδράνεια και δισταγμό μπροστά σε ένα λουτρό αίματος που οι ίδιες προκάλεσαν, στην πραγματικότητα πράττουν έτσι ώστε να συμβεί στη Συρία αυτό που προτείνει το Brookings για το Ιράν.

Η εισβολή

Δικαιολογήστε την εισβολή, σελ. 65 (σελ. 78 του PDF): "Εάν οι ΗΠΑ αποφάσιζαν ότι προκειμένου να συλλέξουν περισσότερη διεθνή υποστήριξη, να γαλβανίσουν την εγχώρια υποστήριξη, και/ή να αποδώσουν μία νόμιμη βάση για μία εισβολή, θα ήταν καλύτερο να περιμένουν μία πρόκληση από την πλευρά των Ιρανών, τότε το χρονικό παράθυρο μιας εισβολής θα μπορούσε να επεκταθεί απεριόριστα. Με μία μόνο πραγματική εξαίρεση, από την επανάσταση του 1978, η Ισλαμική Δημοκρατία δεν έχει ποτέ προκαλέσει ηθελημένα μία αμερικάνικη στρατιωτική απάντηση, αν και σίγουρα έχει πάρει πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να απαντηθούν στρατιωτικά αν η Washington πήγαινε γυρεύοντας για σύγκρουση.

Αν και δεν είναι αδύνατο να κάνει κάτι η Τεχεράνη που να δικαιολογεί μία αμερικάνικη εισβολή και αυτό θα ήταν εφικτό αν η Washington έψαχνε μία ανάλογη πρόκληση, θα απαιτούνταν πρωτοβουλίες που θα καθιστούσαν πιο πιθανή μια τέτοια κίνηση από μέρους της Τεχεράνης (αν και η πραγματοποίηση προφανών πράξεων θα μπορούσε να ακυρώσει την πρόκληση). Σε κάθε περίπτωση, περιμένοντας το Ιράν να κάνει κάτι προκλητικό, δεδομένης της προσπάθειάς του στο παρελθόν να αποφύγει κάτι τέτοιο, οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι βέβαιες για το ποια θα είναι η "σωστή" πρόκληση από το Ιράν. Στην πραγματικότητα, μπορεί και να μην υπάρξει ποτέ."

Αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που συζητούν ανοικτά οι policy makers των ΗΠΑ όσον αφορά την ηθελημένη  παροχή του κατάλληλου ερεθίσματος σε ένα έθνος ώστε να δικαιολογήσουν μία εισβολή πλήρους κλίμακας που διαφορετικά θα ήταν αδύνατη. Εάν κάτι τόσο ύπουλο με κόστος τις ζωές χιλιάδων Αμερικάνων και ίσως εκατομμυρίων Ιρανών συζητιέται ανοικτά στα χωλ αυτών των εταιρικά χρηματοδοτούμενων think-tanks, τότε τι συζητούν που δεν είναι on record; Για αυτούς που απορρίπτουν χωρίς ενδοιασμό την υπόθεση ότι η 11η Σεπτέμβρη ήταν μία inside job, υποστηρίζοντας ότι οι πολιτικοί της Δύσης δεν είναι ικανοί για τεχνάσματα τόσο κακόβουλα, η απόδειξη βρίσκεται εδώ μπροστά στα μάτια τους, αναδύεται από τις σελίδες αυτού του εγγράφου του Brookings Institution και επιτρέπει σε όλους να καταλάβουν και να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια.

Στην Λιβύη, η προβοκάτσια για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ήρθε από έναν κυκεώνα μη επιβεβαιωμένων αναφορών από τους ίδιους τους εξεγερμένους και από τα ψέματα, επιβεβαιωμένα όμως αυτά, περί πυροβολισμών εναντίον άοπλων διαδηλωτών. Με σκοπό τη δολοφονία του Καντάφι που προκάλεσε τον θάνατο του γιου του και των τριών εγγονών του, το ΝΑΤΟ φαίνεται να έχει αναλάβει "πρωτοβουλίες που ίσως καταστήσουν πιο πιθανή" μία έκρηξη θυμού του Λίβυου ηγέτη ικανή να προκαλέσει μία αντίδραση εκ μέρους του τέτοια ώστε να μπορεί να αιτιολογηθεί μία χερσαία εισβολή του ΝΑΤΟ ακόμα πιο διευρυμένη. Το σήκουελ των ψεμάτων που επέτρεψαν την έναρξη των επιχειρήσεων της τρέχουσας εκστρατείας του ΝΑΤΟ αποδεικνύει ότι, ακόμα και αν ο Καντάφι δεν έκανε τίποτε, θα σχεδιάζονταν σε κάθε περίπτωση μία επιχείρηση που θα μπορούσε να προκαλέσει αντίποινα από μέρους του δίνοντας το έναυσμα για την επίθεση. Με τις επιχειρήσεις εναντίον της Συρίας ακόμη στην εναρκτήρια φάση τους, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι καθώς οι στρατιωτικές δυνατότητες θα πέφτουν στο τραπέζι, θα σχεδιάζονται κατάλληλες προβοκάτσιες, είτε προκαλούμενες είτε κατασκευασμένες.

Ενωμένο Μέτωπο Ενάντια στο Ιράν

Μία 11η Σεπτέμβρη υποστηριζόμενη από το Ιράν και μία αλλαγή αρχηγίας σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, σελ. 66 (σελ. 79 του PDF): "Η πλειοψηφία των Ευρωπαίων, των Ασιατών και του πληθυσμού της Μέσης Ανατολής είναι απόλυτα ενάντια σε κάθε στρατιωτική δράση των ΗΠΑ κατά του Ιράν που μπορεί να προκληθεί από τις διαφωνίες που υφίστανται ανάμεσα στο Ιράν και την διεθνή κοινότητα, δίχως να λάβουμε υπόψη μας εκείνες ανάμεσα στο Ιράν και τις ΗΠΑ. Χωρίς μία 11η Σεπτέμβρη υποστηριζόμενη από την Τεχεράνη, είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα μπορούσε να προκαλέσει την αλλαγή της στάσης αυτής. Για πολλές δημοκρατίες και μερικές ασθενείς μοναρχίες στις οποίες η Washington θα μπορούσε να αναζητήσει υποστήριξη, αυτή η δημόσια αντιπάθεια είναι πιθανόν να αποδειχθεί καθοριστική. Για παράδειγμα, η Σ. Αραβία είναι πολύ ανήσυχη για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, όπως επίσης και για την επικίνδυνη συμπεριφορά του στον Λίβανο, στο Ιράκ και στα Παλαιστινιακά εδάφη. Μέχρι τώρα το Ριάντ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν επιθυμεί να υποστηρίξει στρατιωτικές επιχειρήσεις οποιουδήποτε είδους εναντίον του Ιράν. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, είναι όμως δύσκολο να φανταστούμε το πως.

Δεδομένου ότι η κατάσταση αυτή δεν έχει επιτρέψει να παρακινηθεί ο GCC να υποστηρίξει στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ιράν, πως θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Σίγουρα μια ιρανική πυρηνική δοκιμή, όμως τότε θα ήταν πολύ αργά: εάν οι ΗΠΑ πρόκειται να εισβάλουν στο Ιράν, θα θέλουν να το κάνουν πριν αποκτήσει η Τεχεράνη πυρηνικά όπλα, όχι μετά. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει το Ιράν για να αλλάξει τη στάση του ο GCC όσον αφορά την χρήση βίας χωρίς την αλλαγή της ηγεσίας στον Κόλπο και την αντικατάστασή της με μια άλλη που θα είναι πιο αποφασισμένη να σταματήσει το Ιράν."

Προφανώς οι "νέοι ηγέτες" αναλαμβάνουν την εξουσία ως αποτέλεσμα της, κατασκευασμένης από τις ΗΠΑ, "Αραβικής Άνοιξης, με την Σ. Αραβία να απειλείται σιωπηλά με τις εξεγέρσεις στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη, ενώ ο άξονας επιρροής του Ιράν στη Συρία και στον Λίβανο αποσταθεροποιείται. Η Αίγυπτος και η Β. Αφρική ρίχθηκαν στο χάος με τον ίδιο τρόπο, με τις μαριονέτες της παγκοσμιοποίησης να είναι έτοιμες να αναλάβουν και να ακολουθήσουν πειθήνια τις διαταγές που φθάνουν από την Washington. Αυτό επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους των γεωπολιτικών αναλυτών όπως του Δρ Webster Tarpley που προέβλεψε από τα μέσα του Φλεβάρη ότι η, από τις ΗΠΑ προκληθείσα, "Αραβική Άνοιξη" ήταν μία προσπάθεια αναδιάρθρωσης της Μέσης Ανατολής ενάντια στο Ιράν και τελικά ενάντια στην Κίνα και στη Ρωσία.

Πως κατασκευάζονται προβοκάτσιες

Καθοδηγώντας προβοκάτσιες για μία αεροπορική επιδρομή, σελ. 84-85 (σελ 97-98 του PDF):"...θα ήταν προτιμότερο εάν οι ΗΠΑ μπορούσαν να επισημάνουν μία ιρανική πρόκληση ως αιτιολογία για τις αεροπορικές επιδρομές πριν την έναρξή τους. Σαφώς, όσο πιο αποτρόπαια, θανατηφόρα και αδικαιολόγητη η ιρανική πράξη, τόσο το καλύτερο για τις ΗΠΑ. Βεβαίως, θα ήταν πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να ωθήσουν το Ιράν σε μια τέτοια πρόκληση χωρίς να γίνει αντιληπτό ένα τέτοιο παιχνίδι από τον υπόλοιπο κόσμο, γεγονός που θα υποβάθμιζε την σημασία της πρόκληση.

Αυτό υποδηλώνει ότι αυτή η επιλογή ίσως είναι προτιμότερο να παραμείνει σε ύπνωση μέχρι την στιγμή που οι Ιρανοί θα κάνουν την κατάλληλη κίνηση, όπως άλλωστε κάνουν από καιρό σε καιρό. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν λιγότερο εύλογη μια πολιτική πραγματοποίησης βομβαρδισμών ενώ αντίθετα θα έδινε περισσότερες ελπίδες ένα Ιράν που θα παρείχε στις ΗΠΑ εκείνο τον τύπο πρόκλησης που θα μπορούσε να τους δικαιολογήσει. Σε κάθε περίπτωση αυτό σημαίνει ότι η χρήση των βομβαρδισμών δεν θα πρέπει να είναι η κύρια πρωτοβουλία εναντίον του Ιράν (αν και θα ήταν η απόλυτη προτίμηση της Washington), αλλά μονάχα συμπληρωματική μιας άλλης επιλογής μέχρι το Ιράν να παράσχει την απαραίτητη πρόφαση."

Εδώ βλέπουμε ξανά μια διεστραμμένη μηχανορραφία για να συρθεί ένα κυρίαρχο έθνος σε πόλεμο, ένα έθνος που και το Brookings Institute θεωρεί ήδη από καιρό ότι δεν έχει καμία πρόθεση στρατιωτικής συμπλοκής με τις ΗΠΑ.[...]

---

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να παραθέσω το υπόλοιπο κείμενο. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η πολιτική γράφεται δημόσια, χωρίς αναστολές και δισταγμούς και δεν χρειάζεται κανένα wikileaks για να ανακαλύψει το προφανές πλέον. Το θέμα είναι τώρα που γνωρίζουμε διαβάζοντας αναφορές όπως η παραπάνω, τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε. Θα το ανεχτούμε; Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ότι οι πολιτικοί της διεθνούς ελίτ είναι αφελείς;

Στην συνέχεια η έκθεση εξετάζει και την συνεργασία των ΗΠΑ με τρομοκρατική οργάνωση  στο εσωτερικό του Ιράν  προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί καθεστώς Αχμαντινετζάντ. Και αναφέρεται σε οργάνωση που βρίσκεται στον κατάλογο των ΗΠΑ με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Γράφει χαρακτηριστικά πως αν θέλουν οι ΗΠΑ να συνεργαστούν μαζί της θα πρέπει να την βγάλουν από την λίστα αυτή. Πρόκειται για τους Mujahedin-e Khalq τους οποίους καλεί να εξοπλίσει και να χρηματοδοτήσει.

Επίσης αναφέρεται στην ανάγκη χρηματοδότησης των εξεγερμένων προκειμένου να μπορέσουν και ανταπεξέλθουν και να μην καταπνιγούν από το καθεστώς και στον προπαγανδιστικό ρόλο που παίζει η Voice of America Persian που εκπέμπει σε γλώσσα φάρσι. Στην έκθεση επισημαίνεται ακόμη ότι στο Ιράν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί βελούδινη επανάσταση και απαιτείται εξωτερική στρατιωτική βοήθεια για να μην σφαγιαστούν οι εξεγερμένοι. Γι' αυτό και οι ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμες να παρέμβουν αν χρειαστεί.

Εννοείται ότι η μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί και στα υπόλοιπα κράτη που αναφέρονται στην αρχή της ανάρτησης και αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια της διεθνούς οικονομικής ελίτ. 

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα αυτή η έκθεση με προβλημάτισε πολύ!

Διαβάστε τα ενδιαφέροντα άρθρα της Ανάλυσης και της Ανάλυσης ΙΙ

http://center24.blogspot.com/2011/05/blog-post_25.html#ixzz1NJRIRqcb