Το σύμβολο της Κερατέας.Γράφει ο Πέτρος Φιλίππου

Στις παλιές Ελληνικές ταινίες έπαιζε πάντα και ο Βασιλάκης Καϊλας.

Μικρό παιδί, άλλοτε σαν λούστρος, άλλοτε σαν αδέσποτο ορφανό, άλλοτε σαν εξώγαμο στιγματισμένο και παρατημένο. Με τα κοντά παντελονάκια, τη μισοχαλασμένη χωρίστρα και το πολύ, το άπειρο κλάμα, ενσάρκωνε μέρος της φτώχειας και του μετεμφυλιακού δράματος.

Γλυκό προσωπάκι, ένας γαβριάς που μαζί με τον ενήλικα Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση έκαναν το δάκρυ να στερέψει στις αίθουσες την δεκαετία του 60.

Συνταγή πετυχημένη, συνταγή σίγουρη. Κάποιοι, τελικά ασυνείδητοι, πολιτικοί κάνουν συστηματικά το ίδιο στις τηλεοπτικές οθόνες.

Τον πόνο του κόσμου εκμεταλλεύονται για να σβήσουν την κυβερνητική τους απραξία. Δήθεν προτάσσουν τα στήθη τους για να αντιμετωπίσουν τους κακούς της τρόικας, διαρρέουν οι ίδιοι ότι δήθεν διαπραγματεύονται σκληρά και μετά στα δελτία ανακοινώνουν πως έσωσαν, μα τη σύνταξη, μα τον 13ο μισθό, μα το επίδομα. Και τελικά αποδεικνύεται πως ποτέ όλα αυτά δεν συνέβησαν.

Μιλώ για τους ανεκδιήγητους Λοβέρδους αυτού του τόπου. Που κλαίνε στις κάμερες, και δεν κυβερνούν πίσω από αυτές. Όχι μόνον όταν αφορά σε μέτρα της....τρόικας. Αλλά κι όταν νομοθετούν εγχώρια, όπως με τους φαρμακοποιούς.

Τι απέμεινε από το νομοσχέδιο;

Θυμίζουμε ότι η ανάγκη νομοθετήματος προέκυψε στα πλαίσια του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Όμως τελικά ο υπουργός υποχώρησε στο ιδιοκτησιακό, στην πληθυσμιακή αναλογία, στο είδος και τη δυνατότητα των εφημεριών.
Συντήρησε το καθεστώς αφού πρώτα από τις απεργίες καταταλαιπωρήθηκε ο κόσμος.

Στην ουσία δεν έδωσε καν την ευκαιρία στους ίδιους τους φαρμακοποιούς να αλλάξουν και να εκσυγχρονισθούν.
Χρειάζονται 156 προεδρικά διατάγματα για να υλοποιηθεί το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Πόσα έχουν υπογραφεί μέχρι σήμερα; ΚΑΝΕΝΑ.

Ποιον κοροιδεύουν; Όλους μας.

Έτσι ο Ρέππας των φορτηγατζήδων, ο Λοβέρδος των φαρμακοποιών, η Μπιρμπίλη των μηχανικών, ο Ραγκούσης των δημοσίων υπαλλήλων, ο Παπουτσής των ένστολων απεργούν λευκά έναντι της ευθύνης τους να κυβερνήσουν.
Και χύνουν δάκρυα αντιμνημονιακής αντίστασης ή πουλάνε αυστηρότητα μηδενικού αντικρύσματος ή μειλίχια και περίλυπα σχολιάζουν το ξήλωμα στην λεωφόρο Λαυρίου. Στα τηλεοπτικά δελτία πάντα, υποδύονται τους ρόλους τους, κακοφορμισμένος επαρχιακός θίασος με κουραστικά επαναλαμβανόμενο ρεπερτόριο, κενοί και δυστυχώς κυβερνώντες.
Ξηλώνουν ότι απόμεινε από υπομονή, εγκαρτέρηση και κομματικό σύστημα. Και σαν ηχώ τους απαντούν οι τσάπες στην άσφαλτο της Κερατέας. Έτσι η εκτελεστική εξουσία της δημοκρατίας και το πατριωτικό κίνημα των ΧΥΤΑ συνομιλούν και νομίζουν ότι δρουν.

Από την άλλη η νομοθετική και η δικαστική εξουσία περιφρονούνται απαξιωτικά εκατέρωθεν.

Η ηγεσία του Αρείου Πάγου διεμήνυσε στην επιτροπή θεσμών και διαφάνειας πως δεν πάει να συζητήσει μαζί τους για θέματα καθυστέρησης απονομής της δικαιοσύνης!!

Μήπως πάλι δεν έχουν κι άδικο; Με ποιον να συζητήσουν ; Στη θέση τους θα χάνατε χρόνο εάν γνωρίζατε τα πρόσωπα και τα πεπραγμένα της επιτροπής;

Εκεί στη λεωφόρο Λαυρίου να μη γεμίσει η τάφρος. Να την κάνουμε μνημείο της χρεοκοπίας μιας ήδη ανάπηρης δημοκρατίας.

Όχι για να χλευάσουμε. Για να ξυπνήσουμε, για να φοβηθούμε το χάλι μας μήπως και αντιδράσουμε. Με περισσότερο στοχασμό από το Λαύριο με μεγαλύτερη οργή στους εκπροσώπους μας της πεντάρας.

Πέτρος Φιλίππου