Ψάχνουν τους κλέφτες, αθωώνουν τους πλούσιους της Βουλής.Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Γράφει η Σοφία

Βούλτεψη

Η απογοητευτική κατάσταση που παρουσίασε χθες η Βουλή, κατά την συζήτηση για την σύσταση (άλλης μιας) Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που θα διενεργήσει (άλλη μια) προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση των υποβρυχίων (που έγερναν και τώρα δεν γέρνουν πια) έχει και μια επιπλέον θλιβερή πτυχή.

Σχεδόν όλοι όσοι μίλησαν, έκαναν και έναν πρόλογο σχετικά με το πώς πρέπει να ελέγχονται τα «πόθεν έσχες», ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών δεν προέρχονται από άνομες δραστηριότητες – δηλαδή από μίζες.

Επί του προκειμένου έχουν ακουστεί κατά καιρούς (και χθες) τα πάντα: Να δημοσιοποιούνται τα «πόθεν έσχες» στο διαδίκτυο. Να γίνει έλεγχος της περιουσιακής και οικονομικής κατάστασης όλων και οι μεταβολές αυτών στα τελευταία σαράντα σχεδόν χρόνια. Να ανοίγουν λογαριασμοί. Να χτυπήσουμε κάτω σαν χταπόδια τις off-shore. Να δημεύονται περιουσίες με συνοπτικές διαδικασίες. Να γίνεται πραγματικός έλεγχος του «πόθεν» και όχι απλώς να καταγράφεται το «έσχες». Να γίνεται έλεγχος από ανεξάρτητη επιτροπή με την συμμετοχή δικαστών. Και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα έχει αποδεχθεί πως υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν στο μέλλον πολιτικοί προδότες, πολιτικοί που παίρνουν μίζες σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να εντοπίσει και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους κλέφτες.

Προκαλεί επίσης αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι σε μια δημόσια συζήτηση μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής, υπήρξαν μέλη της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας που συνέδεσαν τις μίζες με το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών μας, εμφανίζοντας (για λόγους δικής τους αυτοπροβολής; ανοησίας; άγνοιας κινδύνου;) έναν στρατό που θα μπορούσε να ηττηθεί αύριο το πρωί!

Προκαλεί τέλος αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι άλλοι τους σιγοντάρισαν, περίπου λέγοντας από το βήμα της Βουλής πως «έτσι είναι, αλλά μην τα λέτε, διότι μας ακούνε οι Τούρκοι»!

Λόγια, λόγια, λόγια. Εκθέσεις ιδεών και εξυπνακισμοί. Αυτοπροβολή σε βάρος της χώρας που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και υποχρεώνεται να περιορίσει τις αμυντικές της δαπάνες χωρίς να πληγεί το αξιόμαχο των δυνάμεών της.

Ένα πράγμα δεν μας είπαν χθες: Γιατί χρειάζεται να κατατίθενται κάθε χρόνο στη Βουλή σελίδες ολόκληρες με περιουσιακά στοιχεία; Για ποιο λόγο έχουμε την πιο πλούσια Βουλή του κόσμου (για να μνημονεύσω και το ερώτημα που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο Χρήστος Πασαλάρης); Τι τα χρειάζονται όλα αυτά; Πώς γίνεται ο λαός να πένεται και οι εκπρόσωποί του να είναι πάμπλουτοι; Υπάρχει σήμερα πολιτικός που θα «πεθάνει στην ψάθα»;

Με λίγα λόγια, έχουν μπει πάλι αντίθετα οι πόλοι: Αντί να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο οι πολιτικοί μας έχουν τόσο μεγάλη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά – και να τους κρίνουμε με βάση αυτήν την βουλιμία τους – ψάχνουμε να βρούμε αν νομίμως απέκτησαν αυτά τα αγαθά.

Άντε και τα απέκτησαν νομίμως – με κληρονομιές, με δάνεια, με επιτυχείς επαγγελματικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες. Εκεί είναι το θέμα;

Έχουν οδηγήσει την χώρα στην εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό και πρέπει να αποδεχθούμε πως ήσαν ικανοί να αυξήσουν τις προσωπικές τους περιουσίες, αλλά ανίκανοι να διαχειριστούν το κράτος, το οποίο έριξαν στα βράχια;

Δεν είναι ύποπτο αυτό; Διχασμένες προσωπικότητες μας κυβερνούν; Δεν προλαβαίνουν να σώσουν το κράτος επειδή ασχολούνται με την διόγκωση της δικής τους προσωπικής περιουσίας; Περνούν τον καιρό τους παίρνοντας δάνεια (αλήθεια γιατί τους τα δίνουν με τόση ευκολία;) και κάνοντας αγορές; Βρίσκουν χρόνο γι’ αυτό, αλλά όχι για να ασχοληθούν με τις υποθέσεις του κράτους; Κτηματομεσίτες είναι; Θέλουν να αποδείξουν πως είναι αρκετά πλούσιοι από μόνοι τους, οπότε δεν θα χρειασθεί να κλέψουν; Έχουν περισσότερες ανάγκες από τους «κοινούς θνητούς»;

Μήπως θέλουν να μας αποδείξουν ότι επαξίως καταλαμβάνουν τα δημόσια αξιώματα, αφού είναι τόσο ικανοί στην διαχείριση των οικονομικών τους υποθέσεων;

Μα αν οι Έλληνες πολιτικοί διαχειρίζονταν τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας με την ίδια δεξιοτεχνία που διαχειρίστηκαν τα προσωπικά τους οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία, τότε δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Έχουμε, όμως, πρόβλημα. Επομένως, κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Οπότε, ακόμη και ο έλεγχος του «πόθεν» χάνει την αξία του. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία του «έσχες». Και το ερώτημα που πρέπει να κυριαρχήσει είναι «γιατί έσχες;». Τι τα χρειάζεσαι όλα αυτά; Είσαι διαφορετικός από τον μέσο Έλληνα που αρκείται να αποκτήσει – με μεγάλο αγώνα – ένα σπίτι και ένα εξοχικό και ένα αυτοκίνητο; Είσαι καλύτερος;

Αλλά στην Ελλάδα δεν ψήφισε ποτέ κανείς με βάση το «έσχες». Λες και θεωρούν όλοι αυτονόητο ότι πρέπει οι πλούσιοι να κάθονται στα έδρανα της Βουλής, ως τρόπαιο της κοινωνικής επιτυχίας τους. Τρέχουν οι φτωχοί, οι μεσαίοι, αυτοί που ιδρώνουν για να εξυπηρετήσουν το δάνειο της πρώτης κατοικίας για να τους επιβραβεύσουν με την ψήφο τους. Δουλικότητα; Σύνδρομο; Κόμπλεξ κατωτερότητας; Άγνωσται οι βουλαί του λαού.

Το «έσχες», λοιπόν. Αυτό είναι το θέμα. Το «πόθεν» δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ. Δεν υπάρχει τόσο ηλίθιος κλέφτης που θα εντάξει σε δήλωση του «πόθεν έσχες» το προϊόν της διαφθοράς του.

Θέλουμε εδώ και τώρα να μάθουμε για ποιο λόγο επιδίδονται σε κούρσα απόκτησης περιουσιακών στοιχείων. Γιατί πουλάνε και αγοράζουν, φουσκώνοντας τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Τελικό ερώτημα: Δέχονται να απαλλαγούν από τις περιουσίες τους, να αποποιηθούν τον πλούτο τους, να εκποιήσουν τα περιττά υπέρ ενός σκοπού – αν έμπαινε αυτός ο όρος προκειμένου να συνεχίσουν να εκπροσωπούν τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους;

Τρελό; Ουτοπικό; Εκτός τόπου; Δονκιχωτικό; Σουρεαλιστικό; Πρόταση αιθεροβάμονος;

Συμφωνώ. Και επιστρέφω αμέσως στην πραγματικότητα: Δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

Αλλά και πάλι, γιατί σπεύσατε να με αποπάρετε; Ήδη απαγορεύεται η συμμετοχή πολιτικών και άλλων αξιωματούχων στις off-shore. Θα μου πεις, άντε πιάστους. Αλλά άλλο πράγμα είναι να επιτρέπεται να παίζεις στο Χρηματιστήριο (θυμάστε; Έτσι, με την εσωτερική πληροφόρηση που εξασφάλιζαν λόγω θέσης, χτίστηκαν περιουσίες) και άλλο να απαγορεύεται.

Φυσικά, αυτά έπρεπε να είναι αυτονόητα, να μην χρειάζονται νόμοι. Πολιτική είναι να ασχολείσαι με τη ζωή των άλλων, όχι με την δική σου.

Αλλά αφού πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι, ποιον θα έβλαπτε μια διάταξη στο Σύνταγμα που θα απαγορεύει σε όσους μετέχουν του δημόσιου βίου να διατηρούν περιουσίες και τραπεζικούς λογαριασμούς πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο που θα οριστεί αυστηρά; (Συμπεριλαμβανομένων και συζύγων και τέκνων, φυσικά).

Άλλη λύση εκτός από την απαξίωση και την περιφρόνηση του πλούτου δεν υπάρχει.