Λαϊκή Αντίδραση και «Παράπονα» Πολιτικών. Του Νίκου Κοτζιά

Πληθαίνουν φαινόμενα αντίδρασης στην παρουσία πολιτικών στους δημόσιους χώρους. Πολλές από τις αντιδράσεις είναι καταδικαστέες, όπως οι βιαιότητες έναντι του βουλευτή Χατζηδάκη. Αντίδραση η οποία προκλήθηκε από παλιό στέλεχος της ΝΔ και νυν ανήκοντα στον χώρο του ΛΑΟΣ. Στον ίδιο χώρο, εξάλλου ανήκει και ο γιαουρτάς του Θ.Πάγκαλου. Η κυβέρνηση, όμως, έχει επιλέξει να ανέχεται το ΛΑΟΣ καθότι έχει συμπαραταχθεί μαζί της στα του Μνημονίου. Παρόλα αυτά, είναι γεγονός, ότι οι περισσότερες εκδηλώσεις «γιουχαΐσματος» αποτελούν ανοργάνωτη εκδήλωση αγανάκτησης και απελπισίας πολλών πολιτών.Αυτές οι εκδηλώσεις εκφράζουν την έλλειψη μιας πραγματικά λειτουργικής δημοκρατίας που θα επιτρέπει όχι μόνο να ομιλεί η πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και να ακούγεται. Θα συμφωνήσω με την κυβέρνηση ότι τα γιαούρτια δεν ανήκουν στην αλφάβητο της δημοκρατίας. Όμως, πολύ περισσότερο δεν ανήκει στη δημοκρατία η καθημερινή κατάργηση της που εκείνη πράττει. Το γεγονός ότι μνημόνια, συμμετοχή σε πόλεμο, αποκρατικοποιήσεις και διαχειρίσεις των «πενήντα δισεκατομμυρίων», κατάργηση δικαιωμάτων, δεν εγκρίνονται από τη βουλή, ενώ τα αγνοεί ακόμα και το Υπουργικό Συμβούλιο που το μαθαίνει από υπάλληλους ξένων θεσμών. Δεν μπορεί να κουνά η κυβέρνηση το δάκτυλο σε εκείνο που θεωρεί ποντίκι και να απεργάζεται να γίνουμε πολτός κάτω από τα πέλματα ελεφάντων. Εγώ καταδικάζω και τα δύο, αλλά ανησυχώ περισσότερο για τα δεύτερα. Εκείνη σκούζει υποκριτικά για τα πρώτα και δημιουργεί τα δεύτερα.Η κυβέρνηση θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι η μία ή άλλη αντίδραση, αλλά ότι μεγαλώνει η ανάγκη των ανθρώπων να εκφράσουν δημόσια τον θυμό τους για τις πολιτικές επιλογές της. Οφείλει να φύγει από την αυτό-ύπνωση ότι ο λαός την στηρίζει. Ότι, τάχα, οι Έλληνες θαυμάζουν το άδικο έργο της. Οφείλει, ακόμα, να κατανοήσει, ότι όσο τείνει στον αυταρχισμό και στην υπονόμευση της λειτουργίας της δημοκρατίας, στην έλλειψη δημόσιου διαλόγου και στην υπεράσπιση άδικων επιλογών των μεγάλων συμφερόντων, τόσο περισσότερο οι πολίτες θα νιώθουν μουγκοί και θα αντιδρούν με τρόπους εκκωφαντικούς. Ότι όσο περισσότερο ασχολείται με αυτούς τους εκκωφαντικούς τρόπους, τόσο περισσότερο θα πείθει το ευρύ κοινό ότι ένας κατάλληλος τρόπος για να ακουστεί, είναι η χρήση αυτών ακριβώς των μορφών δημόσιας αντιπαράθεσης που εκείνη θέλει να καταδικάσει. Τέλος, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της κυβέρνησης το γεγονός ότι για το μέλλον της χώρας είναι ακόμα περισσότερο επικίνδυνο η σιωπή της κατάθλιψης και μελαγχολίας ενός ολόκληρου λαού. Διότι αυτή υπονομεύει την δημιουργικότητα, την παραγωγή καινοτομίας και νέων μορφών οικονομικής οργάνωσης.Από την πλευρά της η αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων, οφείλει να κατανοήσει ότι οι αναλυόμενοι εδώ εκκωφαντικοί δρόμοι εκδήλωσης της λαϊκής διαφωνίας αποτελούν από μια σκοπιά προϊόν θυμού, από την άλλη αδιέξοδη σπατάλη. Σπατάλες ενέργειας που οφείλονται στο ότι η αντιπολίτευση δεν έχει πείσει ότι διαθέτει ένα αποτελεσματικό εναλλακτικό σχέδιο. Δεν αποκαλύπτει, πλην εξαιρέσεων από αριστερά, επαρκώς τα συμφέροντα που ποδηγετούν τη χώρα. Δεν δείχνει ικανή να προάγει και να στηρίξει με τρόπο ενωτικό τα κινήματα των πολιτών, να οργανώσει αποτελεσματικά την αντίσταση στην λεηλασία της ζωής τους, του ίδιου του μέλλοντος της χώρας. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση οφείλει να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της.