Η κυβέρνηση άνοιξε Κερκόπορτα φοβούμενη βασίμως ότι η εκδημία κάποιου από τους Λαθρομετανάστες ήταν απλώς θέμα χρόνου . Γράφει ο Στέλιος Ν. Κάνδιας

Άνοιξε Κερκόπορτα η κυβέρνηση

Τους πανηγυρίζοντας ομοθρήσκους τους Αιγύπτιους διαδηλωτές θύμιζαν την Τετάρτη τα πελιδνά, αλλά χαμογελαστά πρόσωπα των εξουθενωμένων από την πολυήμερη απεργία πείνας μεταναστών, μετά τα μαντάτα ότι τα περισσότερα από τα αιτήματά τους ικανοποιήθηκαν. Κάνοντας το σήμα της νίκης, οι μετανάστες, έδιναν παράλληλα το “σήμα” για να δεχθεί νέο γύρο επικρίσεων η κυβέρνηση.

Είδα με την προσήκουσα συμπάθεια και ανθρωπιστική διάθεση τον αγώνα των μεταναστών, καίτοι διαφωνούσα με την εκβιαστική τους ενέργεια, όσο και αν αυτή την κατεύθυνε η απελπισία και τη σιγόνταραν συγκεκριμένα άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο για δικούς τους ιδεαλιστικούς, ή ιδιοτελείς, στόχους.

Όμως, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τους πανηγυρίζοντες μετανάστες, αναρωτήθηκα γιατί κανένας οφικιάλιος του ελληνικού κράτους δεν καταδέχθηκε να κατέβει στην Κερατέα, να διαπραγματευτεί με τους κατοίκους και να προσπαθήσει να τους πείσει για το άδικο των αντιδράσεών τους.

Ας μην γελιόμαστε• η εικόνα των πρωτοκλασάτων υπουργών που διαπραγματεύονται απευθείας με τους μετανάστες και τους “αλληλέγγυους” φίλους/ πάτρωνές τους προκαλεί ήδη πολιτικό κόστος στην ακυβερνώσα παράταξη. Αυτό όμως είναι το λιγότερο• άλλωστε, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Το μείζον είναι ότι η κυβέρνηση άνοιξε Κερκόπορτα φοβούμενη βασίμως ότι η εκδημία κάποιου από τους μετανάστες ήταν απλώς θέμα χρόνου. Απασφαλίζοντας όμως την συγκεκριμένη ωρολογιακή βόμβα, ενεργοποίησε άλλες.

Το ξέραμε από πρώτο χέρι εμείς οι... ημεδαποί, τώρα το ξέρουν και οι μετανάστες που παρεπιδημούν στη χώρα μας (και πιθανότατα από την Τετάρτη πολλοί άλλοι που θέλουν να εισέλθουν παρανόμως στη χώρα μας): Στην Ελλάδα οι νόμοι μπορεί να ψηφίζονται, αλλά σίγουρα δεν εφαρμόζονται αν έχεις τον κατάλληλο μοχλό πίεσης για να ενοχλήσεις το μαλακό υπογάστριο της θρασύδειλης εξουσίας.

Και μπορεί ο υπουργός Εσωτερικών να επιμένει από το τηλεοπτικό βήμα του ΣΚΑΪ ότι η ελληνική πολιτεία δεν παραχώρησε τίποτε ουσιαστικό, αλλά να σας πω το κρίμα μου, μεταξύ του κ. Ραγκούση και των μεταναστών της Υπατίας που πανηγύριζαν έξαλλα συγγνώμη, αλλά εγώ πιστεύω τους μετανάστες.

Για να αποφευχθούν ηθελημένες ή αθέλητες παρανοήσεις, διευκρινίζω ότι πιστεύω ακράδαντα πως η εισροή μεταναστών μπορεί να αποτελέσει πλούτο για μία χώρα, οικονομικό και πολιτισμικό, αρκεί να διεξάγεται συντονισμένα και συντεταγμένα κάτι που φυσικά στην Ελλάδα δεν συμβαίνει.

Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι με την σημερινή γκρίζα κατάσταση η ζητιάνα των Βρυξελλών Ψωροκώσταινα δεν μπορεί μήτε τα παιδιά της να θρέψει πια (στο 14,8% η ανεργία), με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες στην Ελλάδα από τα Βαλκάνια να επιστρέφουν στις πατρίδες τους, και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να μεταναστεύουν στο εξωτερικό.

Έτσι η προοπτική να πλημμυρίσουμε εκατοντάδες χιλιάδες νέους μετανάστες, κυρίως από τον αραβικό κόσμο, που δεν θα μπορούν να εργαστούν για να ζήσουν -αλλά ούτε και να ταξιδέψουν νόμιμα σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα λόγω του Δουβλίνου ΙΙ- φαντάζει εφιαλτική, προοιωνίζοντας κοινωνικές εκρήξεις και ρίχνοντας τμήμα του πληθυσμού στις αγκάλες της Ακροδεξιάς.

Το σημερινό γκέτο του Αγίου Παντελεήμονα θυμίζει κοινωνικό εργαστήρι και αποτελεί δυσοίωνη υπενθύμιση για την απουσία μεσομακροπρόθεσμης μεταναστευτικής πολιτικής από την ελληνική πολιτεία που δεν δρα, αλλά αντιδρά υπό την πίεση των γεγονότων, και γι' αυτό σπανίως αντιδρά ορθά.

Εν προκειμένω, μάλλον είναι βάσιμοι οι φόβοι πολλών πολιτών ότι η στάση της κυβέρνησης στην υπόθεση των μεταναστών της Υπατίας θα ερμηνευθεί από ποικίλες πλευρές (φυσικά όχι μόνον αλλοδαπούς, αλλά και ημεδαπούς με βαρβάτο ποινικό μητρώο) ότι τέτοιου είδους εκβιαστικές πράξεις –και άλλες χειρότερες ενδεχομένως...- αποδίδουν.

Η απεργία πείνας των μεταναστών στην Υπατία έληξε. Τέλος καλό. Προσώρας.