Η εποχή που δεν αγαπά τους δικτάτορες. Του Ανδρέα Μπελιμπασάκη.

Τι διαφορετικό τέλος μπορεί να έχει ένας δικτάτορας που διατάζει την πολεμική αεροπορία να βάλει κατά άμαχων διαδηλωτών; Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μουαμάρ Καντάφι θα είναι ο τρίτος δικτάτορας της Αφρικής που θα αποχαιρετήσει την εξουσία σε λίγες εβδομάδες, ακολουθώντας αυτή την πρωτοφανή και απρόβλεπτη λαϊκή εξέγερση που κινείται με ένα παράξενο σπειροειδή τρόπο και συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της. Μετά από μια εβδομάδα διαδηλώσεων στους δρόμους, η Λιβύη η χώρα του πετρελαίου, της Σαχάρας και του υποτιθέμενου τριτοκοσμικού σοσιαλισμού (Λαϊκή Τζαμαχιρία!)φαίνεται έτοιμη να θέσει τέρμα στην απόλυτη και πολλές φορές παράλογη εξουσία, του συνταγματάρχη Καντάφι που χρονολογείται από το 1969, όταν έγινε πρόεδρος με ένα κλασικό πραξικόπημα αφρικανικού τύπου.

Η ταχύτητα με την οποία οι διαδηλώσεις - μέχρι πρότινος φοβισμένων ανθρώπων - μετατρέπονται σε οργισμένες εξεγέρσεις, προσφέρει ένα πολύπλευρο πλαίσιο ιδεολογικών αναζητήσεων που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε προβλέψει.

Πρόκειται περί ενός κινήματος με διαφορετικές πολιτικές , κοινωνικές και θρησκευτικές αφετηρίες . Ένα κίνημα που διαθέτει επίσης διαφορετικές «ταχύτητες». Όταν ο πρόεδρος της Τυνησίας Μπεν Άλι στα μέσα Ιανουαρίου ανακοίνωσε την παραίτηση του η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αγνόησε την δυναμική της εξέγερσης, κάνοντας λόγο για ένα «τοπικό φαινόμενο».

Η περίπτωση της Αιγύπτου με την δυναμική των εξεγερμένων Αιγυπτίων αλλά και των ώριμων αιτημάτων που έθεσαν, άφησε άφωνη την διεθνή κοινότητα προκαλώντας πανικό στα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά think tank. Που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά δεν μπορούν και να κατανοήσουν ιδεολογικά που οδηγούν αυτές οι «σπειροειδής»εξεγέρσεις και το κυριότερο, σε ποια γεωγραφικά πλάτη θα σταματήσουν.

Η συνέχεια στο INSIDER