Ο ρόλος και η αυτοπραγμάτωση των Ελλήνων στην Ευρωζώνη ή εκτός αυτής…

Το μνημόνιο είναι απόφαση από κοινού της Ευρωζώνης της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας του ΔΝΤ και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αυτό τοποθετεί αυτόματατα όλους τους

αντιμνημονιακούς σε θέση εναντίον του ευρώ, εναντίον του ΔΝΤ, των Αμερικανών και της κυβέρνησης και τρέφει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Μια αξιοπρέπεια που έχει πληγεί και που χρειάζεται στήριξη και περίθαλψη.
Στην παρούσα φάση δεν έχει χρεοκοπήσει ο μέσος Έλληνας αλλά το πολιτικό, το θεσμικό, το αξιακό, ιδεολογικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό -αυλές. Έχουν χρεοκοπήσει οι ιδέες που έθρεψαν την εθνική αφήγηση και έφεραν την Ελλάδα μέχρι εδώ. Εντός της Ευρωζώνης έχουν χρεοκοπήσει και οι διαχωριστικές ιδέες της Ιστορίας δικαιώνοντας τον Φουκογιάμα ενώ, νωρίτερα έχει χρεοκοπήσει και κάθε έννοια κοινωνικού κράτους καθώς γίνεται τμηματικά χρηματιστηριακό προϊών. Ο ίδιος ο καπιταλισμός αλλάζει και πλέον δημιουργεί υπεραξίες χωρίς εργασία, εμπόριο και κατανάλωση. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά παρατηρούμε ότι όλες μα όλες οι απαντήσεις που δόθηκαν στην κρίση διεθνώς, ακόμη και στην Ελλάδα που προτάθηκε το ομογενειακό ομόλογο, ο εσωτερικός δανεισμός, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ή ακόμη η εξόρυξη του ορυκτού μας πλούτου στηρίζονται στην Ιδέα του κυρίαρχου κράτους. Στην Ευρώπη τα κράτη αρνούνται να αντιμετωπίσουν την κρίση ως Ένωση αλλά το θεωρούν μεμονωμένο εθνικό πρόβλημα . Παρόλα αυτά οι κυβερνώντες επέλεξαν την ευρωπαϊκή λύση της τρόικα με την συμμετοχή του ΔΝΤ. Χοντρικά ή και απλουστευτικά θα λέγαμε ότι οι κυβερνώντες απευθύνθηκαν στους συνήθεις φίλους τους.

Ας δούμε λίγο να προηγούμενα. Στην Ελλάδα δεν είχαμε φεουδαρχία άλλα τουρκικά τσιφλίκια. Αποτέλεσμα αυτού η Ελληνική αστική τάξη δεν ξεπήδησε από την μετάβαση ενός αγροτικού πληθυσμού στο καπιταλισμό, άλλα ήρθε από έξω και πραγματώθηκε με εξωτερικούς μύθους. Ακόμη και οι πραγματικοί ή φανταστικοί αρχηγοί της επανάστασης ήταν όλοι ξενοθρεμένοι και γαλουχημένοι με ξένα γράμματα ενώ κυριαρχούσαν οι μύθοι για ξένους “μυστικούς” ηγέτες. Λίγο πολύ αυτό γίνεται και τώρα. Ο αστός της εποχής όμως – αν και ήταν ήταν σπάνιο είδος- φαντάζονταν την Ελλάδα κάποια στιγμή στο μέλλον ως ευρωπαϊκό έθνος και κράτος. Σε αυτό στηρίχτηκε η εθνική παλιγενεσία και έτσι έπρεπε να είναι, καθώς μέσα από αυτό το ιδεολογικό πακέτο η Ελλάδα θα ξεχώρισε σε πολιτισμικό επίπεδο από την οθωμανική αυτοκρατορία. Αν και υπήρχαν απόψεις για το ρόλο της ελλάδας στα Βαλκάνια και την ανατολή εντούτοις αυτές οι απόψεις αποσιωπήθηκαν ή τέλος πάντων δεν καλλιεργήθηκαν.

Μέχρι τις αρχές του 20 αιώνα αρκετοί πρώην αγρότες θα αστικοποιηθούν και θα αρχίσουν να μιμούνται τους ξενοθρεμένους αστούς. Από αυτό το κράμα θα προκύψει μια βαθιά φοβική και ενοχική για τις κατακτήσεις της αστική ελληνική τάξη που θα αυτοπραγματώνονταν μόνο ξοδεύοντας και σπουδάζοντας στην Ευρώπη. Όμως παρέμεινε για πάντα επαρχιωτισσα. Φωρτομένη με το αγχοςναο μην μιάζει όπως ο πακιστανός φοιτητής στο Λονδίνοάλλα ως Ευρωπαίος εταίρος έπρεπε να κρυφτεί πίσω από ξενικά ονόματα, να μιλά ξένη γλώσσα, να απαρνηθεί την πολιτισμική ταυτότητα της. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα δεν έγιναν ούτε από τους Γάλλους ούτε από τους Άγγλους στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Όλα αυτά έγιναν από τους τριτοκλασάτους Έλληνες αστούς καπιταλιστές που ήθελαν να μοιάσουν στους Ευρωπαίους και αντιλαμβάνονταν την Ελλάδα ως οπισθοδρομική και πρόβλημα. Θεωρούσαν ότι ήταν μέτοχοι ενός κατώτερου πολιτισμού.

Αυτή η θεώρηση αυτή η άρνηση ταύτισης και η μη ερωτευσιμότητα της Ελλάδας από τους ίδιους τους Έλληνες οδήγησε στα σημερινά. Η Ελλάδα θα αποτελέσει σε όλη την ιστορία της πεδίο βίαιων πειραματισμών του κάθε πετροβολημένου εξευρωπαϊστή ενώ για τους Έλληνες που ζουν εδώ, η Έλλάδα θα αποτελέσει ανταγωνιστή, μέσω διαφθοράς εκ -μεταλλευτικό πεδίο ή τροφός του εγχωρίου καπιταλισμού.
Κατά την γνώμη μου όλα αυτά συμβαίνουν καθώς η Ελλάδα έχει επιλέξει να μετριέται με ξένα μέτρα και σταθμά και να βρίσκεται συνεχώς ελλειμματική. Και από ελλειμματικήτης θέση συνεχώς βρίσκεται πάντα σε αδυναμία διαπραγμάτευσης έχοντας όμως κάνει σαφές εκ των πρότερων ότι θέλει να μετέχει με κάθε κόστος και τρόπο σε όλα όσα αφορούν την Ευρώπη.

25 χρόνια τώρα θυμάμαι μονίμως οι Ευρωπαίοι να μας ζητούν μέτρα και μέτρα πάνω στα μέτρα και αυτό επαναλαμβάνεται ανά διετία. Μοιάζει να υπηρετούμε κάποιο ξένο σχέδιο το οποίο δεν είναι ούτε απόλυτα γνωστό, ούτε επεξεργασμένο από την ελληνική διανόηση. Χρόνια τώρα είμαστε στην Ευρώπη και είδαμε την καταστροφή κάθε παραγωγικής διαδικασίας, κάθε βιοτεχνίας, βιομηχανίας ή αγροτικής εκμετάλλευσης, κάθε μεταποιητικής δραστηριότητας και ακρίβεια. Αυτό αν μη τι άλλο τουλάχιστον αποδεικνύει ότι δεν διαπραγματευόμαστε τα ελληνικά συμφέροντα και απλώς βαδίζουμε εξαγοραζόμενοι συνεχώς για μια χούφτα ευρώ που φτάνουν σε πολύ λίγους ή επιστρέφουν σε άλλα ευρωαπαϊκά χέρια τύπου Siemens. Κάτι σαν τα δάνεια της ανεξαρτησίας που δεν έφτασαν πότε στην αγορά.

Έχοντας όμως ξένη παιδεία και φορτωμένη ενοχές, φοβίες και θεωρώντας ότι είναι μέτοχος ενός κατώτερου πολιτισμού οι κυβερνώντες αστοί μετατρέπονται σήμερα σε δορυφόρο ενός Γερμανοκεκντρικού συστήματος εξουσίας που θυμίζει περισσότερο Comecon και χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ στην ακμή της ΕΣΣΔ. Ο δικός τους φόβος έφερε το μνημόνιο και ο δικός του φόβος το εφαρμόζει. Τα δικά τους ελλείματα κάνουν την χώρα όμηρο στα χέρια της Μερκέλ.

Σήμερα και ενώ η χώρα έχει χρεοκοπήσει εκ νέου λόγο της Ευρώπης, όλα αυτά και όλοι αυτοί που τα λειτουργούν και τα πραγματώνουν στην χώρα μας αντί να αποσυρθούν στην ιστορία και να τους τιμήσουμε δεόντως για την “προσφορά” τους, επιδιώκουν να τραβήξουν τους πάντες στο επίπεδο τους για να τους ελέγξουν και πάλι ή το χειρότερο, απλώς για να τους διασύρουν βγάζοντας απωθημένα που θυμίζουν πετροβολημένο εξευρωπαϊστή. Επιδιώκουν να μεταφέρουν την χρεοκοπία τους προς τα κάτω κάνοντας την εθνικό Βίωμα μιας ολόκληρης δυναμικής χώρας.

Όμως σταδιακά και καθώς εδώ και 30 περίπου χρόνια δημιουργείται μια ελληνο-σπουδαγμένη εγχώρια αστική τάξη και διανόηση και όλοι αυτοί με τις νέες τεχνολογίες επικοινωνούν. Τα πράγματα έχουν πάρει να αλλάζουν. Κανείς πλέον δεν ντρέπεται που είναι Έλληνας πλην κάποιων ξοφλημένων ηλικιακών ραμολιμέντων τύπου Πάγκαλου και Παπανδρέου. Στο Γιώργο Παπανδρέου βλέπουμε τον τελευταίο ίσως σπασμό ενός ξοφλημένου συστήματος διεθνούς υποτέλειας. Γύρω του θα δούμε ξενόφερτα τσουτσέκια της παλιάς αστικής τάξης όλα τους σπουδαγμένα στο London school of economics και απολύτως υπεύθυνα για την χρεοκοπία μας. Παπακωνσνταντίνου, Παπαθανασίου, Αλογοσκούφης, Παπαντωνίου, άλλα και για ένα χρόνο Παπανδρέου, κλπ κλπ όλα του παιδιά του London school of economics και του αμερικανικού Χάρβαρντ, όπως και ο Σαμαράς.
Ας μην αναρωτιόμαστε πλέον γιατί χρεοκοπήσαμε αλλά ας αναζητήσουμε απλώς την ευθύνη μας

Το γεγονός ότι δεν έχει χρεοκοπήσει ο μέσος Έλληνας αλλά το πολιτικό, το θεσμικό, το αξιακό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό -αυλές, οι ιδέες και όλοι αυτοί που τα λειτουργούν όλα αυτά και τα πραγματώνουν, δημιουργεί καταρχήν την κοινωνική ένταση. Αν υπήρχε επικοινωνία μεταξυαναμεσα στην κοινωνία θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε τα μέχρι σήμερα γεγονότα, μεγαλόκαρδα να συγχωρέσουμε και να αποστρατεύσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Όμως δεν το κάνουμε γιατί δεν μας επιτρέπεται να το κάνουμε. Η γενιά μας οι νέοι έλληνες αστοί είναι οργισμένοι και μάχεται με όλους και με όλα ευρισκομένη σε άμυνα. Και έχει έναν Παπανδρέου να παραμυθιάζει το σύμπαν.

Έτσι η νέα γενιά αναθεωρεί τα πάντα και ενδεχόμενος καταστροφικά καθώς δεν συνδιαλέγεται με τους προηγουμένους και δεν αναζητά καμιά συνεχεία ή σχέση με αυτούς. Ζούμε δύο διαφορετικές πραγματικότητες και ερμηνείες που δεν συναντιούνται και η μία εκ των δύο χρεοκόπησε. Μόνο οργή και διάθεση τυφλής σύγκρουσης κυριαρχεί και αυτό γιγαντώνεται μέρα με την ήμερα καθώς εδώ και τριανταπέντε χρόνια κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιοι λες και είμαστε λαός αυτιστικών σε άσυλο. Ακόμη χιερότερα στην παρούσα φάση το κάνουν ψευδόμενοι στερώντας από ένα υποσύνολο Ελλήνων την γνώση και την πληροφόρηση, αγαθά πουχαρακτηρίζονται ώς ύψιστα και περιλαμβάνονται στο σύνταγμα. Για αυτά τα αγαθά αξίζει να πολεμάς για να τονώσεις τον Έλληνα αξίζει να πολεμάς, να σπας την προπαγάνδα να σκορπάς πληροφορίες παντού. Όπου φτάσουν ότι και να γίνει.

Η πραγματικότητα σήμερα είναι αμίληκτη. Η διαμόρφωση του μνημονίου έγινε με πρωταρχικό στόχο όχι της σωτηρία της Ελλάδος αλλά και την σωτηρία του ευρώ και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που βρέθηκε σε απειλητική κατάσταση από τα χρέη της Ελλάδος, και ειδικότερα από μια πολύ πιθανή στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους έναντι των ξενών δανειστών του. Η υποστήριξη του από την βουλή των Ελλήνων οφείλεται σε ένα αιχμάλωτο του αρχηγισμού πολιτικό προσωπικό της απολύτου επιλογής του Παπανδρέου και του Καρατζαφέρη και με την συνεργασία Μητσοτάκη. Η υποστήριξη δεν έγινε από την Βουλή των Ελλήνων, έγινε από μια αιχμάλωτη βουλή και με μοναδικό στόχο της προστασία της οικογένειας Παπανδρέου και της παλιάς αστικής τάξης.
Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που λέει η κυβέρνηση ότι δηλαδή χωρίς το μνημόνιο δεν θα είχαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Αυτή είναι η μισή αλήθεια και πρακτικά οι Ευρωπαίοι δεν τραβούν κανένα ζόρι για τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων οι οποίες ήταν και τα πρώτα θύματα του μνημονίου.
Η πραγματικότητα είναι ότι χωρίς την ελληνική θυσία το ευρώ θα πήγαινε άπατο και συνάμα όλο το τραπεζικό σύστημα. Τα χρέη μας είναι προς τις ξένες τράπεζες της ζώνης του ευρώ. Ο σεισμός από μια χρεοκοπία θα ήταν κολοσσιαίων διαστάσεων και για να μην συμβεί- αυτό με την άδεια του ψηφισμένου από τους Έλληνες Γ. Παπανδρέου και με την βουλή του χεριού του- έσφαξαν την Ελλάδα σαν τον μόσχο τον σιτευτό. Θυσία στο Μολώχ των αγορών. Ας ειπωθεί όμως ότι αν τότε δεν είχε ψηφιστεί το μνημόνιο θα είχαμε πάει σε εκλογές από τις οποίες ο Παπανδρέου θα είχε βγει νικητής. Το γράφω αυτό διότι πρέπει να γίνει κατανοητό ότι και σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα πρόβλημα με τους Έλληνες. ‘Ίσως να είναι συσσωρευμένη ηττοπάθεια, ίσως έλλειψή πίστης στο ελληνικό δυναμικό, ίσως μοιρολατρία, έλλειψη ενημέρωσης ή κάτι άλλο. Γεγονός είναι τι εάν δεν επιλυθεί αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα τώρα και στο μέλλον.
Σήμερα η πιστή εφαρμογή του μνημονίου είναι σε κάθε της Βήμα σε βάρος της Ελλάδας και η μέσω αυτής της διαδικασίας επιτυγχάνεται η σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού και νομισματικού συστήματος, κερδίζεται η αξιοπιστία του Παπανδρέου ως παγκόσμιου παίχτη, εξασκείται η Μερκελ και ο Σαρκοζί στους τσαμπουκάδες φυλακίζονται έθνη στην ευρωζώνη, τρομοκρατούνται λαοί και αναζωογονείται το τραπεζικό σύστημα. Και όλα αυτά είναι ουσιαστικά η πιο αιματηρή θυσία των Ελλήνων στην Ιστορία τους. Μια ανθρωποθυσία στο βωμό του ευρώ.
Ας γίνει κατανοητό ότι αύριο το πρωί έχουμε την δυνατότητα να δηλώσουμε στάση πληρωμών προς τους ξένους, να κόψουμε δικό μας νόμισμα, να στήσουμε μια οικονομία από την αρχή χωρίς ξένους τοποτηρητές νταβατζήδες και δάνειες δυνάμεις. Η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες απείρως περισσότερες από την πολιτική της ηγεσία και το γνωρίζουμε όλοι.
Και αυτό δίνει μια νέα ανάγνωση στην κρίση και γεννά το ερώτημά. Θέλουμε να πληρώνουμε για να τρώνε και να πίνουν οι εταίροι μας και να κάνει τον καμπόσο η Μερκελ με τις θυσίες μας ή όχι. Θα πρέπει οι Έλληνες να πληρώσουν όλοι την κρίση του ευρώ και τα καπρίτσια της Μερκέλ ή όχι.
Είναι προφανές ότι οι αντιμνημονιακοί είναι κατά αυτής της προοπτικής ενώ οι φιλομνημονιακοί δέχονται με τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών να κάνει η Μερκελ το αντράκι στην Ευρώπη. Γιατί πέρα και πάνω από όλα είναι προφανέστερο ότι οι Γερμανοί έχουν ανάγκη το ευρώ για να το παίζουν ηγεμόνες. Δεν θα μπορούσε κάνεις να τους θεωρήσει ως “μεγάλους παίκτες” εάν είχαν μάρκα ή στην περίπτωση της Γαλλίας εάν είχαν φράγκα. Αυτές οι χώρες όπως και η Αγγλία δεν είναι σήμερα οι παλιές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες και θα ήταν απείρως πιο ασήμαντες χώρες χωρίς το ευρώ. Το ευρώ και η δυνατότητα να μας υποβάλλονται μέσω αυτού τους κάνει μάγκες.

Την ίδια στιγμή εμείς έχουμε τον Γιώργο που έχει διακρίνει και έχει μεταδώσει την κρίση ως παράθυρο ευκαιρίας και αλλαγών σε όλη την Ευρώπη. Μια χρονική περίοδος κατά την οποία μπορείς να κάνεις πολλά και που όταν κλείσει αυτή η περίοδος το παράθυρο κλείνει. Ένας Γιώργος που αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος και άρα για τους Έλληνες που πλήττονται, σε μια Δημοκρατία που δεν λειτουργεί, έτοιμος να αναγορευτεί σε απόλυτο άρχοντα μέσα από την αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Έτσι αντί να συζητάμε το ερώτημα που αφορά τον ρόλο και την αυτοπραγμάτωση των Ελλήνων στην Ευρωζώνη ή εκτός αυτής, η κυβέρνηση έχει επικεντρώσει την διαλεκτική της στα εσωτερικά θέματα και στις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε -λέει- να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Στο “παράθυρο της Ευκαιρίας ” . Χτυπά έτσι το υποζύγιο γιατί ήταν τα θεμέλια λάθος και έπεσε το σπίτι και υποκριτικά εμφανίζεται λυπημένη ή ως σωτήρας.
Αντί να επικεντρωθεί στην ουσία του πράγματος και να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη οπλισμένος με την αιματηρή θυσία των Ελλήνων στο ευρώ, ο Παπανδρέου γαλουχημένος τυπικός Έλληνας αστός, προτιμά να τρώει οδυνηρές φάπες. Με την σειρά του τις εκλογικεύει και κατόπιν στοχοποιεί μια ολόκληρη κοινωνία ως αιτία του κακού, την βγάζει ένοχη της επιβάλει και την ποινή διότι κάπου και κάπως πρέπει κάτι να δείρει και αυτός.

Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν ήταν τόσο καθυστερημένος ο Παπανδρέου τους πρώτους μήνες που ανέλαβε και γενικότερα, αν δεν ήταν σε αυτή την κορυφαία για την Ελλάδα θέση αυτή την στιγμή, αν δεν ήταν τόσο ένοχος σε σχέση με την είσοδο της κρίσης και του ΔΝΤ στην Ευρώπη αλλά και τόσο ευάλωτος σε ξένους και ισχυρούς ως Έλληνας αστός, αυτό το πράγμα δεν θα είχε συμβεί στην χώρα και ίσως να μην είχε συμβεί και στην Ευρώπη. Στην χειρότερη περίπτωση θα είχε συμβεί με άλλους όρους. Αν δεν ήταν τόσο καθυστερημένος ο Παπανδρέου δεν θα είχε την ανάγκη να μιλήσει για το window of opportunity όπως δεν μιλά και δεν χρησιμοποιεί κανείς αυτή την θεωρητική προσέγγιση στην Ευρώπη. Αλλά είπαμε υποτελής
Αν είχαμε Έλληνα πρωθυπουργό -έναν από εμάς- οπλισμένο με εκατομμύρια ψήφους και ψυχές, να τους βάλει το μαχαίρι στο λαιμό να κηρύξει στάση πληρωμών, να πάει σε εκλογές, να σταματήσει τα ψέματα, να κάνει δημοψήφισμα για το ευρώ, να απειλήσει ότι θα τα τινάξει στον αέρα, να παλέψει για την Ελλάδα χωρίς να σκέφτεται πρώτα και πάνω από όλα το δικό του αύριο και την διεθνή του εικόνα. Έναν Έλληνα να διαπραγματευτεί για την Ελλάδα και όχι με στόχο να διαφοροποιηθεί από το Ελληνικό προσβλητι άραγε για αυτόν “σωρό”.
Αν είχαμε έναν τέτοιο θα το ξέραμε. Το ότι δεν έχουμε Έλληνα πρωθυπουργό στην ψυχή και στο μυαλό είναι η μεγαλύτερη τραγωδία μας..

Τέλος ας εξηγησούμε εδώ ότι όταν μιλάμε για έξοδο από την ζώνη του ευρώ δεν μιλάμε για συνολική εθνική αναδίπλωση ούτε για αναβίωση κάποιου τύπου κομουνιστικού καθεστώτος άλλα για την διόρθωση ενός λάθους. Ενός λάθους όχι μόνο των Ελλήνων. Διότι είναι πλέον πέρα από πασιφανές ότι σε αυτή την ευρωζώνη της ηγεμονεύουσας Γερμανίας δεν έχουμε θέση ή μέλλον ούτε ως κυρίαρχο κράτος ούτε καν ως φτωχός συγγενής.

Ίσως σε μια άλλη ζώνη μεγαλύτερης συναδέλφωσης και πολιτικής ενοποίησης να ήταν διαφορετικά ίσως και καλύτερα. Ξεκινώντας τον διάλογο και καταλήγοντας κάπου θα δημιουργηθεί η πίεση για αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αν τέλος πάντων δεν δημιουργηθεί αυτή η πίεση σημαίνει ότι η ευρωζώνη δεν καλύπτει κάποιες υπαρκτές ελληνικές ανάγκες.
Ανάγκες οι οποίες πρέπει επιτέλους να μπουν πρώτες.

Γιάννης Παπαϊωάννου