Στον Κύριο… Κανένα φαίνεται πως παγιώνεται η εναπόθεση της ελπίδας των Ελλήνων πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, όπως επιβεβαιώνουν σε τακτική βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.
Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δηλώνει απογοητευμένη τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, ενώ ένα συντριπτικό ποσοστό, που αγγίζει το 80% εκφράζει την αγωνία του ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας…..
Η ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας εντείνεται από την εικόνα που κυριαρχεί στην αγορά με τα καταστήματα να βάζουν λουκέτο καθημερινά, τις θέσεις εργασίας να «εξανεμίζονται» μαζικά και τον κοινωνικό ιστό να μην αντέχει τους κατ’ εξακολούθηση κραδασμούς από τις απεργίες, τις πορείες και τις κοινωνικές εντάσεις που απορρέουν από τις πολιτικές της λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα.
Το τελευταίο οχυρό που έπεσε στο βωμό του μνημονίου λέγεται εργασιακά δικαιώματα με τους ίδιους τους ταγούς του συνδικαλιστικού κινήματος να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω από την ταφόπλακα που οι ίδιοι βοήθησαν να τοποθετηθεί με τις επί δεκαετιών πράξεις και παραλείψεις τους. Άλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξασφαλίσει ένα πιο σίγουρο μέλλον στις παρυφές ή στα ενδότερα των πολιτικών κομμάτων. Την ίδια ώρα μεσούσης μιας πρωτόγνωρης κρίσης που μοιάζει να μην έχει «πάτο», αναδύεται μια νέα «συμμαχία» πολιτικών προσώπων που δηλώνουν διατεθειμένοι να μας βγάλουν από το τέλμα και να ρίξουν φως στο τούνελ.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο δεν πρόκειται για νέα πρόσωπα που αφουγκράστηκαν τις ανάγκες της κοινωνίας και σπεύδουν για βοήθεια, αλλά για τα ίδια πρόσωπα που άλλοτε ως οδηγοί και άλλοτε ως συνοδηγοί κατηύθυναν το πλοίο που αργότερα ονόμασαν « Τιτανικό» σε ξέρα και έθεσαν το δίλημμα « αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»…..
Είναι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, το κόμμα με την μεγαλύτερη σε διάρκεια κυβερνησιμότητα τα τελευταία χρόνια άρα και τις περισσότερες ευθύνες, η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά που ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη για να ηγηθεί τελικά του κόμματος που κάποτε κατήγγειλε, ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη που ανεβάζει τις αντιπολιτευτικές κορόνες με την μύχια ελπίδα να βρει ένα μικρό χώρο συμμετοχής όταν έρθει η ώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ- ΣΥΝ των Αλαβάνου- Τσίπρα που είναι τόσο απασχολημένοι με τις εσωτερικές τους έριδες ώστε όλα τα υπόλοιπα να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Δίπλα σε αυτούς, προστίθεται το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα συνεπές στις θέσεις του αλλά μονίμως ακούνητο στα κελεύσματα της κοινωνίας, ενώ τελευταία προστέθηκαν στη Συμμαχία των Προθύμων για να «σώσουν τη χώρα» οι ανεξάρτητοι βουλευτές Ντόρα Μπακογιάννη και Φώτης Κουβέλης που όσο και αν θεωρητικά είναι σωστό να τους δοθεί επιπλέον χρόνος για να κριθεί το εγχείρημα τους είναι δύο δοκιμασμένοι πολιτικοί που δεν προήρθαν από παρθενογένεση…
Σε κάθε περίπτωση η Ιστορία είναι ο αμείλικτος κριτής σε κάθε εποχή κρίσης όπως αυτή που διανύουμε και αν τους « αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα», με την προϋπόθεση οι υπόλοιποι να παραμείνουμε «ζωντανοί πάνω στη σκηνή»……
Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δηλώνει απογοητευμένη τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, ενώ ένα συντριπτικό ποσοστό, που αγγίζει το 80% εκφράζει την αγωνία του ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας…..
Η ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας εντείνεται από την εικόνα που κυριαρχεί στην αγορά με τα καταστήματα να βάζουν λουκέτο καθημερινά, τις θέσεις εργασίας να «εξανεμίζονται» μαζικά και τον κοινωνικό ιστό να μην αντέχει τους κατ’ εξακολούθηση κραδασμούς από τις απεργίες, τις πορείες και τις κοινωνικές εντάσεις που απορρέουν από τις πολιτικές της λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα.
Το τελευταίο οχυρό που έπεσε στο βωμό του μνημονίου λέγεται εργασιακά δικαιώματα με τους ίδιους τους ταγούς του συνδικαλιστικού κινήματος να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω από την ταφόπλακα που οι ίδιοι βοήθησαν να τοποθετηθεί με τις επί δεκαετιών πράξεις και παραλείψεις τους. Άλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξασφαλίσει ένα πιο σίγουρο μέλλον στις παρυφές ή στα ενδότερα των πολιτικών κομμάτων. Την ίδια ώρα μεσούσης μιας πρωτόγνωρης κρίσης που μοιάζει να μην έχει «πάτο», αναδύεται μια νέα «συμμαχία» πολιτικών προσώπων που δηλώνουν διατεθειμένοι να μας βγάλουν από το τέλμα και να ρίξουν φως στο τούνελ.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο δεν πρόκειται για νέα πρόσωπα που αφουγκράστηκαν τις ανάγκες της κοινωνίας και σπεύδουν για βοήθεια, αλλά για τα ίδια πρόσωπα που άλλοτε ως οδηγοί και άλλοτε ως συνοδηγοί κατηύθυναν το πλοίο που αργότερα ονόμασαν « Τιτανικό» σε ξέρα και έθεσαν το δίλημμα « αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»…..
Είναι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, το κόμμα με την μεγαλύτερη σε διάρκεια κυβερνησιμότητα τα τελευταία χρόνια άρα και τις περισσότερες ευθύνες, η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά που ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη για να ηγηθεί τελικά του κόμματος που κάποτε κατήγγειλε, ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη που ανεβάζει τις αντιπολιτευτικές κορόνες με την μύχια ελπίδα να βρει ένα μικρό χώρο συμμετοχής όταν έρθει η ώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ- ΣΥΝ των Αλαβάνου- Τσίπρα που είναι τόσο απασχολημένοι με τις εσωτερικές τους έριδες ώστε όλα τα υπόλοιπα να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Δίπλα σε αυτούς, προστίθεται το ΚΚΕ της Αλέκας Παπαρήγα συνεπές στις θέσεις του αλλά μονίμως ακούνητο στα κελεύσματα της κοινωνίας, ενώ τελευταία προστέθηκαν στη Συμμαχία των Προθύμων για να «σώσουν τη χώρα» οι ανεξάρτητοι βουλευτές Ντόρα Μπακογιάννη και Φώτης Κουβέλης που όσο και αν θεωρητικά είναι σωστό να τους δοθεί επιπλέον χρόνος για να κριθεί το εγχείρημα τους είναι δύο δοκιμασμένοι πολιτικοί που δεν προήρθαν από παρθενογένεση…
Σε κάθε περίπτωση η Ιστορία είναι ο αμείλικτος κριτής σε κάθε εποχή κρίσης όπως αυτή που διανύουμε και αν τους « αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα», με την προϋπόθεση οι υπόλοιποι να παραμείνουμε «ζωντανοί πάνω στη σκηνή»……
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.