ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΚΤΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Οι εκλογές έγιναν, στέλνοντας μηνύματα, που άλλοι τα έπιασαν και άλλοι όχι. Η κυβέρνηση μίλησε για πολιτικό πολιτισμό, (ειλικρινά δεν κατάλαβα τον όρο, πιο σωστό κατά την γνώμη μου θα ήταν να μιλήσει για ευπρεπή η για πολιτισμένη προεκλογική εκστρατεία). Μίλησε για σεβασμό της δημοκρατίας, την οποία όμως οι ίδια πολλάκις δεν σεβάσθηκε!
Διάφοροι πολιτικοί μίλησαν για σεβασμό της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού και την ίδια στιγμή κατηγορούσαν όσους ψήφισαν κόμματα η συνδυασμούς με πατριωτικές θέσεις. Είπαν όλοι με στόμφο ότι δεν υπάρχουν προδότες και ανθέλληνες στο κοινοβούλιο, αλλά μόνο πατριώτες, που
όμως έχουν μία «διαφορετική προσέγγιση» των πραγμάτων. Ο λαός, όμως, με την αποχή του αλλά και με την ψήφο του αυτοϋποτιμήθηκε. Διότι «ψήφος» στην ελληνική σημαίνει «απόφαση». Κι αυτός αποφάσισε με την σφαίρα της ψήφου του «να μη σκοτώσει πολιτικά» αυτούς που τον κορόϊδεψαν αλλά να στρέψη το όπλο που του δίνει η δημοκρατία είτε ρίχνοντας στον αέρα, (δια της αποχής του) είτε στρέφοντάς το στον κρόταφό του αυτοκτονώντας (ψηφίζοντας δηλαδή τα υπεύθυνα για την καταστροφή του μεγάλα κόμματα)!
Είναι γνωστό ότι βιώνουμε καθημερινά ένα πολίτευμα, το οποίο κατ’ επίφασιν αποκαλείται δημοκρατία, στο οποίο ο λαός δεν ερωτάται ποτέ για να αποφασίσει για τα φλέγοντα ζητήματα δια δημοψηφίσματος, αλλά χρησιμοποιείται μόνο για να ψηφίζει πολλές φορές αγεληδόν, έχοντας χάσει αυτό που επί τόσον καιρό τον έκανε να διαφέρει από τους άλλους. Το αυτεξούσιο.
Οι κυβερνήσεις τάζουν «λαγούς με πετραχήλια». Τάζουν, διότι στην σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία κανείς στην πράξη δεν δίνει λόγο των πεπραγμένων του. Τάζουν, λοιπόν, επειδή δεν έχουν κόστος. Τάζουν ιδανικές καταστάσεις που μόνο στον χώρο της φαντασίας μπορούν να εφαρμοσθούν και το ξέρουν.
Στον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου, όμως, υπάρχει μία σπουδαία φράση που λέει: «Κι αν τα ονειροφαντάσματα δύναμιν έχουν τόση, τι ξάζει το φταξούσιο στον άνθρωπο κι η γνώση;» Τι αξίζει λοιπόν το αυτεξούσιο, η ελεύθερη βούληση; Και φυσικά η γνώση.
Ποιο όμως από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά στοιχεία της ανθρωπίνης υποστάσεως χρησιμοποιεί ο σύγχρονος νεοελλαδίτης; Χρησιμοποιεί την γνώση του για να κρίνη τι θα ψηφίσει; Και έχει την ελεύθερη βούληση να αποφασίσει ποιόν θέλει και πως θέλει κάποιος να τον κυβερνά;
ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μία δημοκρατία με όλα τα αρνητικά της, στην οποία όμως λειτουργούσε η λογοδοσία και, όποιος παρέβαινε τους νόμους, ετιμωρείτο. Κλασσικό παράδειγμα ο στρατηγός Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνος, ο οποίος το 489, οδηγήθηκε σε δίκη επειδή δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στο δήμο, να νικήσει δηλαδή τους Πάριους, συμμάχους των Περσών. Ο Ξάνθιππος, πατέρας του Περικλή και κατήγορος στην δίκη εκείνη, είχε προτείνει να τον ρίξουν στο βάραθρο, σώθηκε όμως την τελευταία στιγμή, μετά από παρέμβαση του επιστάτη των πρυτάνεων και καταδικάσθηκε σε πρόστιμο πενήντα ταλάντων. Όμως ο Μιλτιάδης επειδή δεν είχε να τα πληρώσει πέθανε από τα τραύματα τής μάχης στην φυλακή το 489, στερημένος από τα πολιτικά του δικαιώματα. Ο γυιός του Κίμων κληρονομώντας την ατιμία και την θέση του πατέρα του στο δεσμωτήριο, κατάφερε να πληρώσει το πρόστιμο είτε με τα χρήματα του πλούσιου συζύγου τής αδελφής του είτε με την προίκα της νύφης που του προξένεψε ο Θεμιστοκλής για να τον βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο.
Σήμερα η κλοπή του δημοσίου χρήματος έχει μία ασφαλιστική δικλείδα. Την παραγραφή! Έτσι ουδείς, μέχρι τώρα, επλήρωσε για μίζες, χρηματιστήριο, ομόλογα κ.λπ. οι δε «έξυπνοι» κομπιναδόροι τρώνε, και θα τρώνε για πολύ καιρό ακόμη, τα κέρδη «εις υγείαν» των κουτών.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε η κλήρωση των αρχόντων και η τιμωρία των παραβατών. Σήμερα υπάρχει η ατιμωρησία και η οικογενειοκρατία. Ο λαός απλώς ψηφίζει. Δεν αποφασίζει.
Ο Πλάτων στον «Κρίτωνα» λέει· «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερόν εστιν πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον». Η «πατρίδα» είναι η γη των πατέρων μας. Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος «πατρίς» ήταν ανώτερος από τον όρο «πόλις». Το Γουδιανό Ετυμολογικό Λεξικό μάλιστα λέει ότι «Πόλις πατρίδος διαφέρει. Καθό η μεν πατρίς πόλιν περιέχει, η πόλις δε πατρίδα ουκέτι». Σήμερα η λέξη «πατρίδα» έχει αντικατασταθή στα χείλη των ιθυνόντων με την λέξη «ο τόπος» η την λέξη «η χώρα». «Αυτό έχει ανάγκη ο τόπος», «η χώρα πάει καλά», «για το καλό του τόπου» κ.λπ.
Στην αρχαία Ελλάδα, που παρά την παρουσία και τότε των δημαγωγών, λειτουργούσαν οι νόμοι, υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες ακόμη και για το σημαντικώτερο στοιχείο που χαρακτήριζε την αθηναϊκή δημοκρατία. Την ελευθερία του λόγου και το «τις αγορεύειν βούλεται;»
Ο Αισχίνης. μάλιστα, στον λόγο του «Κατά Τιμάρχου» (27,1- 32,8) καθορίζει εκτός των άλλων με περισσότερες λεπτομέρειες και την επιθυμία του νομοθέτη σχετικώς με το ποιοι πρέπει να ομιλούν ενώπιον του λαού και ποιοι όχι.
Η ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ «ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ»
Σήμερα η ψηφοφορία συνταγματικά υποτίθεται ότι είναι απόρρητη! Προσέξατε, όμως, πόσο πραγματικά «απόρρητη» είναι η ψηφοφορία: Θα έχετε διαπιστώσει ότι ένα είδος σφυγμομετρήσεων και δημοσκοπήσεων, των νεοελλαδιστί λεγομένων «γκάλοπ», είναι οι τηλεφωνικές. Αρχίζουν λοιπόν οι ερωτήσεις. «Ποιο κόμμα νομίζετε ότι θα κερδίσει τις εκλογές»; «Ποιόν θεωρείτε σπουδαιότερο πολιτικό αρχηγό»; «Αν γίνονταν τώρα εκλογές ποιο κόμμα θα έβγαινε»; Τί ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές, τι προτίθεσθε να ψηφίσετε τώρα; κ.λπ.
Όμως αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος να γνωρίζει το σύστημα τι ψηφίζει ο καθένας. Η ψηφοφορία λοιπόν μπορεί να είναι μυστική αλλά το τι ψηφίζει ο καθένας είναι ήδη γνωστό από πριν, ελέω τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων (μιας και ο καλών και ερωτών γνωρίζει ποιόν αριθμόν εκάλεσε), οι δε λίστες που δημιουργούνται σχετικά με τις προτιμήσεις των «πολιτών» πωλούνται σε κόμματα, βουλευτές, κ.λπ. για να δημιουργήσουν την εκλογική πελατεία των μελλοντικών «αυθορμήτως προσερχομένων» ψηφοφόρων, που θα χαρούν επειδή τους έκανε την τιμή να τους θυμηθεί προεκλογικά ο βουλευτής «τους»...
Σήμερα δυστυχώς η Ελλάς έχει μετατραπεί από χώρα πολιτισμού σε χώρα εξευτελισμού. Με τις θέσεις τους των ταγών της στα εθνικά θέματα, με την σκόπιμη λήθη του ιστορικού παρελθόντος, με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, με την ατιμωρησία των υπευθύνων, με την συνεχή τιμωρία του λαού κ.λπ.
Εύχομαι τα όσα ανέφερα προηγουμένως να αποτελέσουν στοιχείο προβληματισμού των νεοελλαδιτών συμπατριωτών μας, ώστε να κερδίσουν με την από εδώ και στο εξής στάση τους τον τίτλο του Έλληνα. Να γίνουν από πρόβατα αετοί. Και να πετάξουν ψηλά με την αίσθηση της ελευθερίας που δίνει το αυτεξούσιο.
Ο Ίων Δραγούμης, ο σπουδαίος αυτός Έλλην πνευματικός καθοδηγητής στο έργο του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες» λέει: «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του, λίγοι όμως ξέρουν πως γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους, και, αν δεν ήμουν εγώ δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώσει – η να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνο πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας».
Έτσι πρέπει να σκεπτόμεθα όλοι. Για να αποκτήσει και πάλι αξία ο τίτλος του «Πολίτη – Οπλίτη» και να αισθανθούμε κι εμείς ότι είμαστε «σκεπτόμενοι άνθρωποι» και όχι «άβουλα πρόβατα». Για την πατρίδα μας και για το έθνος μας.
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού - Φιλολόγου
Ιστορικού - Συγγραφέως
Οι εκλογές έγιναν, στέλνοντας μηνύματα, που άλλοι τα έπιασαν και άλλοι όχι. Η κυβέρνηση μίλησε για πολιτικό πολιτισμό, (ειλικρινά δεν κατάλαβα τον όρο, πιο σωστό κατά την γνώμη μου θα ήταν να μιλήσει για ευπρεπή η για πολιτισμένη προεκλογική εκστρατεία). Μίλησε για σεβασμό της δημοκρατίας, την οποία όμως οι ίδια πολλάκις δεν σεβάσθηκε!
Διάφοροι πολιτικοί μίλησαν για σεβασμό της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού και την ίδια στιγμή κατηγορούσαν όσους ψήφισαν κόμματα η συνδυασμούς με πατριωτικές θέσεις. Είπαν όλοι με στόμφο ότι δεν υπάρχουν προδότες και ανθέλληνες στο κοινοβούλιο, αλλά μόνο πατριώτες, που
όμως έχουν μία «διαφορετική προσέγγιση» των πραγμάτων. Ο λαός, όμως, με την αποχή του αλλά και με την ψήφο του αυτοϋποτιμήθηκε. Διότι «ψήφος» στην ελληνική σημαίνει «απόφαση». Κι αυτός αποφάσισε με την σφαίρα της ψήφου του «να μη σκοτώσει πολιτικά» αυτούς που τον κορόϊδεψαν αλλά να στρέψη το όπλο που του δίνει η δημοκρατία είτε ρίχνοντας στον αέρα, (δια της αποχής του) είτε στρέφοντάς το στον κρόταφό του αυτοκτονώντας (ψηφίζοντας δηλαδή τα υπεύθυνα για την καταστροφή του μεγάλα κόμματα)!
Είναι γνωστό ότι βιώνουμε καθημερινά ένα πολίτευμα, το οποίο κατ’ επίφασιν αποκαλείται δημοκρατία, στο οποίο ο λαός δεν ερωτάται ποτέ για να αποφασίσει για τα φλέγοντα ζητήματα δια δημοψηφίσματος, αλλά χρησιμοποιείται μόνο για να ψηφίζει πολλές φορές αγεληδόν, έχοντας χάσει αυτό που επί τόσον καιρό τον έκανε να διαφέρει από τους άλλους. Το αυτεξούσιο.
Οι κυβερνήσεις τάζουν «λαγούς με πετραχήλια». Τάζουν, διότι στην σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία κανείς στην πράξη δεν δίνει λόγο των πεπραγμένων του. Τάζουν, λοιπόν, επειδή δεν έχουν κόστος. Τάζουν ιδανικές καταστάσεις που μόνο στον χώρο της φαντασίας μπορούν να εφαρμοσθούν και το ξέρουν.
Στον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου, όμως, υπάρχει μία σπουδαία φράση που λέει: «Κι αν τα ονειροφαντάσματα δύναμιν έχουν τόση, τι ξάζει το φταξούσιο στον άνθρωπο κι η γνώση;» Τι αξίζει λοιπόν το αυτεξούσιο, η ελεύθερη βούληση; Και φυσικά η γνώση.
Ποιο όμως από τα δύο αυτά χαρακτηριστικά στοιχεία της ανθρωπίνης υποστάσεως χρησιμοποιεί ο σύγχρονος νεοελλαδίτης; Χρησιμοποιεί την γνώση του για να κρίνη τι θα ψηφίσει; Και έχει την ελεύθερη βούληση να αποφασίσει ποιόν θέλει και πως θέλει κάποιος να τον κυβερνά;
ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μία δημοκρατία με όλα τα αρνητικά της, στην οποία όμως λειτουργούσε η λογοδοσία και, όποιος παρέβαινε τους νόμους, ετιμωρείτο. Κλασσικό παράδειγμα ο στρατηγός Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνος, ο οποίος το 489, οδηγήθηκε σε δίκη επειδή δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στο δήμο, να νικήσει δηλαδή τους Πάριους, συμμάχους των Περσών. Ο Ξάνθιππος, πατέρας του Περικλή και κατήγορος στην δίκη εκείνη, είχε προτείνει να τον ρίξουν στο βάραθρο, σώθηκε όμως την τελευταία στιγμή, μετά από παρέμβαση του επιστάτη των πρυτάνεων και καταδικάσθηκε σε πρόστιμο πενήντα ταλάντων. Όμως ο Μιλτιάδης επειδή δεν είχε να τα πληρώσει πέθανε από τα τραύματα τής μάχης στην φυλακή το 489, στερημένος από τα πολιτικά του δικαιώματα. Ο γυιός του Κίμων κληρονομώντας την ατιμία και την θέση του πατέρα του στο δεσμωτήριο, κατάφερε να πληρώσει το πρόστιμο είτε με τα χρήματα του πλούσιου συζύγου τής αδελφής του είτε με την προίκα της νύφης που του προξένεψε ο Θεμιστοκλής για να τον βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο.
Σήμερα η κλοπή του δημοσίου χρήματος έχει μία ασφαλιστική δικλείδα. Την παραγραφή! Έτσι ουδείς, μέχρι τώρα, επλήρωσε για μίζες, χρηματιστήριο, ομόλογα κ.λπ. οι δε «έξυπνοι» κομπιναδόροι τρώνε, και θα τρώνε για πολύ καιρό ακόμη, τα κέρδη «εις υγείαν» των κουτών.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε η κλήρωση των αρχόντων και η τιμωρία των παραβατών. Σήμερα υπάρχει η ατιμωρησία και η οικογενειοκρατία. Ο λαός απλώς ψηφίζει. Δεν αποφασίζει.
Ο Πλάτων στον «Κρίτωνα» λέει· «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιώτερόν εστιν πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον». Η «πατρίδα» είναι η γη των πατέρων μας. Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος «πατρίς» ήταν ανώτερος από τον όρο «πόλις». Το Γουδιανό Ετυμολογικό Λεξικό μάλιστα λέει ότι «Πόλις πατρίδος διαφέρει. Καθό η μεν πατρίς πόλιν περιέχει, η πόλις δε πατρίδα ουκέτι». Σήμερα η λέξη «πατρίδα» έχει αντικατασταθή στα χείλη των ιθυνόντων με την λέξη «ο τόπος» η την λέξη «η χώρα». «Αυτό έχει ανάγκη ο τόπος», «η χώρα πάει καλά», «για το καλό του τόπου» κ.λπ.
Στην αρχαία Ελλάδα, που παρά την παρουσία και τότε των δημαγωγών, λειτουργούσαν οι νόμοι, υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες ακόμη και για το σημαντικώτερο στοιχείο που χαρακτήριζε την αθηναϊκή δημοκρατία. Την ελευθερία του λόγου και το «τις αγορεύειν βούλεται;»
Ο Αισχίνης. μάλιστα, στον λόγο του «Κατά Τιμάρχου» (27,1- 32,8) καθορίζει εκτός των άλλων με περισσότερες λεπτομέρειες και την επιθυμία του νομοθέτη σχετικώς με το ποιοι πρέπει να ομιλούν ενώπιον του λαού και ποιοι όχι.
Η ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ «ΑΠΟΡΡΗΤΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ»
Σήμερα η ψηφοφορία συνταγματικά υποτίθεται ότι είναι απόρρητη! Προσέξατε, όμως, πόσο πραγματικά «απόρρητη» είναι η ψηφοφορία: Θα έχετε διαπιστώσει ότι ένα είδος σφυγμομετρήσεων και δημοσκοπήσεων, των νεοελλαδιστί λεγομένων «γκάλοπ», είναι οι τηλεφωνικές. Αρχίζουν λοιπόν οι ερωτήσεις. «Ποιο κόμμα νομίζετε ότι θα κερδίσει τις εκλογές»; «Ποιόν θεωρείτε σπουδαιότερο πολιτικό αρχηγό»; «Αν γίνονταν τώρα εκλογές ποιο κόμμα θα έβγαινε»; Τί ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές, τι προτίθεσθε να ψηφίσετε τώρα; κ.λπ.
Όμως αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος να γνωρίζει το σύστημα τι ψηφίζει ο καθένας. Η ψηφοφορία λοιπόν μπορεί να είναι μυστική αλλά το τι ψηφίζει ο καθένας είναι ήδη γνωστό από πριν, ελέω τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων (μιας και ο καλών και ερωτών γνωρίζει ποιόν αριθμόν εκάλεσε), οι δε λίστες που δημιουργούνται σχετικά με τις προτιμήσεις των «πολιτών» πωλούνται σε κόμματα, βουλευτές, κ.λπ. για να δημιουργήσουν την εκλογική πελατεία των μελλοντικών «αυθορμήτως προσερχομένων» ψηφοφόρων, που θα χαρούν επειδή τους έκανε την τιμή να τους θυμηθεί προεκλογικά ο βουλευτής «τους»...
Σήμερα δυστυχώς η Ελλάς έχει μετατραπεί από χώρα πολιτισμού σε χώρα εξευτελισμού. Με τις θέσεις τους των ταγών της στα εθνικά θέματα, με την σκόπιμη λήθη του ιστορικού παρελθόντος, με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, με την ατιμωρησία των υπευθύνων, με την συνεχή τιμωρία του λαού κ.λπ.
Εύχομαι τα όσα ανέφερα προηγουμένως να αποτελέσουν στοιχείο προβληματισμού των νεοελλαδιτών συμπατριωτών μας, ώστε να κερδίσουν με την από εδώ και στο εξής στάση τους τον τίτλο του Έλληνα. Να γίνουν από πρόβατα αετοί. Και να πετάξουν ψηλά με την αίσθηση της ελευθερίας που δίνει το αυτεξούσιο.
Ο Ίων Δραγούμης, ο σπουδαίος αυτός Έλλην πνευματικός καθοδηγητής στο έργο του «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες» λέει: «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του, λίγοι όμως ξέρουν πως γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους, και, αν δεν ήμουν εγώ δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώσει – η να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνο πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας».
Έτσι πρέπει να σκεπτόμεθα όλοι. Για να αποκτήσει και πάλι αξία ο τίτλος του «Πολίτη – Οπλίτη» και να αισθανθούμε κι εμείς ότι είμαστε «σκεπτόμενοι άνθρωποι» και όχι «άβουλα πρόβατα». Για την πατρίδα μας και για το έθνος μας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.