Παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη του Παναθηναϊκού!

Αγωνιστικές κρίσεις ο Παναθηναικός πέρασε πολλές. Θυμάμαι ακόμη την τραγική του χρονιά το 1982-83 που τερμάτισε έβδομος, αν και είχε στον πάγκο το μεγαλύτερο όνομα που έφερε ποτέ, τον Ρουμάνο Στέφαν Κόβατς που είχε κατακτήσει τα πάντα για μία διετία στον πάγκο του Αγιαξ του Κρόιφ. Το 1996-97 μόλις μερικούς μήνες μετά τη θριαμβευτική του πορεία στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, ο ΠΑΟ τερμάτισε έκτος και έμεινε εκτός Ευρώπης. Αλλά σε όλες τις φουρτούνες του παρελθόντος υπήρχε ένας καπετάνιος που κρατούσε στιβαρά το τιμόνι.

Στα είκοσι χρόνια που βρέθηκε στην προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναικός, ο Γιώργης Βαρδινογιάννης τα έζησε όλα. Θριάμβους, αλλά και απογοητεύσεις. Έφερε βόλτα το καράβι πολλές φορές, μέσα σε αντίξοες συνθήκες εκεί που οι καλοί καπετάνιοι παίρνουν τα παράσημα τους. Ποτέ δεν τον θυμάμαι να τα παράτησε ακόμη και σε στιγμές που ξεχείλιζε η πίκρα από την αχαριστία της εξέδρας.

Στις δύο δεκαετίες που βρέθηκε στο κεφάλι της «πράσινης» ΠΑΕ, η σχέση μας υπήρξε ταραχώδης και ειδικά στη δεκαετία του 80 υπήρξαν στιγμές που συγκρουστήκαμε. Έχω ξαναγράψει όμως πως ήταν σκυλί που γαύγιζε και δεν κρατούσε κακίες. Έβλεπε το συμφέρον της ομάδας του και μόνο αυτό. Ερχόταν εύκολα σε σύγκρουση. Με όλους και για τα πάντα. Με τον κόσμο πρώτα από όλα. Ήθελε τους δικούς του όρους και τους επέβαλλε. Πάντα. Είτε με το μαλακό είτε με το ζόρι. Δεν ξέρω αν σήμερα ο ΠΑΟ είχε αυτόν στο τιμόνι, πως θα εμφανιζόταν αγωνιστικά. Μπορεί και χειρότερα από τώρα. Αλλά στη θέση του Νικόλα Πατέρα , ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν θα ενεργούσε αψυχολόγητα, μιλώντας για αποχώρηση.

Ο Παναθηναικός στην προκειμένη περίπτωση θέλει ηγέτες και αποδεικνύεται πως δεν τους έχει. Κανείς δεν αμφισβητεί τα παναθηναϊκά αισθήματα του Ανδρέα Βγενόπουλου. Έχω ωστόσο γράψει από τη μέρα της παρουσίασης της περίφημης ΠΕΚ (και κατηγορήθηκα έντονα για αυτό) πως περισσότερο μιλάει και λιγότερο προχωρά σε πράξεις. Και επειδή δεύτερη φορά δηλώνει πως αποχωρεί, δεν πρόκειται να εμψυχώσει κανέναν ούτε να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας για αυτούς που βλέπουν πώς το καράβι βουλιάζει. Η αγωνιστική κατηφόρα είναι ανησυχητική, αλλά δεν αποτελεί λόγο πανικού. Πανικό προκαλεί η εμφανής διοικητική αδυναμία που προκύπτει από αυτούς που ουσιαστικά κραύγαζαν για. απαλλαγή από την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Η οποία παρά τα όποια (και πολλά λάθη της) εξασφάλιζε πάντα μία διοικητική σιγουριά στον σύλλογο. Και ειδικά στις εποχές του Γιώργου Βαρδινογιάννη, έστελνε με την παρουσία του ένα μήνυμα. Αυτό που δεν συμβαίνει τώρα και αποτελεί τον πυρήνα της κρίσης!

Ο Παναθηναικός αυτή την στιγμή θέλει έναν ηγέτη. Κάποιον που να μπει μπροστά. Να πάρει αποφάσεις. Δεν αντέχει άλλο το κρυφτούλι, που παίζεται από τον Σεπτέμβριο και μετά. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις που προσπαθούν να παίξουν το παιχνίδι εξουσίας, απλά εκθέτουν τον εαυτό τους και κυρίως τον ίδιο τον σύλλογο. Παίζοντας στην πλάτη του μπιλιάρδο για .. εντυπώσεις!