Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση ελληνικότητας και πατριωτική ανάσα από την ίδια την παράδοση της Φυλής μας. Από τις γραπτές παρακαταθήκες, την προφορική παράδοση των πατέρων μας, την ενσαρκωμένη εθνική αυτογνωσία. Στάσεις εθνικής υπερηφάνειας και ιστορικές σελίδες χρυσές που φωτίζουν το Χρέος έναντι της Πατρίδος ως την υπέρτατη αξία και οφειλόμενη θυσία πάνω και από την ανθρώπινη ζωή και τα αγαπημένα πρόσωπα.

Η Ελλάδα στα 1919 είχε ήδη μια επιτυχημένη συμμετοχή στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και πιο πριν στα 1912 - 1913 είχε περάσει νικηφόρα από τους επιτυχείς βαλκανικούς πολέμους όπου ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός είχε απελευθερώσει τον ιστορικό ελληνικό βορρά, διάβαινε Μακεδονία και Θράκη και ετοιμαζόταν να απελευθερώσει Μικρασία και Πόντο. Το Ελληνικό Έθνος είχε γνωρίσει εθνικές πληγές σαν τον ατυχή πόλεμο του 1897, την «συμμαχική» άρνηση για την τελική απόδοση της Βορείου Ηπείρου στην Μητέρα Ελλάδα μετά τις θυσίες του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και είχε εμπρός του εθνικούς διχασμούς, αλλά το πατριωτικό φρόνημα και το πηγαίο εθνικιστικό συναίσθημα υπερκερούσε κάθε πολιτική σκοπιμότητα.

Σήμερα που ελληνόφωνοι ταγοί θέλουν να εξαφανίσουν το πρότυπο του ελληνικού πατριωτισμού και ηρωισμού, πρέπει με μεγαλύτερη ακόμη ορμή και σθένος να αναφερθούμε στην άγνωστη στους πολλούς ιστορία του Τραντέλληνα Κρητικού Παπά - Λευτέρη Νουφράκη.

Τότε, στα 1919 ο ελληνικός στρατός συμμετείχε μεταξύ των νικητριών δυνάμεων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στην εκστρατεία που εκδηλώθηκε προς την Ουκρανία τη χρονιά εκείνη. Ήταν τότε που είχε μόλις επικρατήσει η άθλια και ανθρωποκτόνα μπολσεβίκικη επανάσταση στην Ρωσία και τις διπλανές σοβιετικές «δημοκρατίες». Όταν ο κομμουνισμός ήταν αληθινά επικίνδυνος και ανατρέψιμος πριν ανακαλύψουν την «χρησιμότητά» του αργότερα οι ίδιοι «σύμμαχοι». Όταν και συνεργάστηκαν μαζί του και με τον Κεμάλ στην μικρασιατική καταστροφή.

Σε μια από τις δύο ελληνικές μεραρχίες που όδευσαν προς την Ουκρανία, την δεύτερη, υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας ο παπά - Λευτέρης. Και πάνω εκεί στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ο Ελληνόψυχος Ιερέας με μια συντροφιά άξιων Ελλήνων αξιωματικών, που τιμούσαν όπως άρμοζε στην ιστορία μας αξίωμα και Πατρίδα, αντίκρισαν σε μια στάση της μεραρχίας την Κωνσταντινούπολη των ονείρων μας, την Πόλη των Πόλεων, την Βασιλεύουσα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, του δικού μας Βυζαντίου και του αγιοποιημένου στις συνειδήσεις μας μαρτυρικού Βασιλιά Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Και εκεί ακριβώς πολύτιμο στολίδι, φάρος Πίστης και Εικονοστάσι Ελλήνων Μαρτύρων και Ηρώων η αυτοκρατορική εκκλησία της Αγίας Σοφίας που οικοδόμησε ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός αναφωνώντας το νενίκηκα σε Σολομώντα.

Αυτή την προσωρινά τουρκοπατημένη ελληνική χώρα αποφάσισε να προσεγγίσει και αυτή την εκκλησιά που περιμένει την αναστάσιμη του Γένους Μας έλευση αποφάσισε να λειτουργήσει ο λεβέντης παπά - Λευτέρης με βοηθούς και συλλειτουργούς τον Ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον Λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου. Και το έπραξε γεμάτος ελληνική αυτοπεποίθηση, θάρρος και αποφασιστικότητα κερδίζοντας την συνοδοιπορία των συντρόφων του στο σπουδαίο τόλμημα. Και πήραν οι πέντε Έλληνες αξιωματικοί την βάρκα του ρωμιού της Πόλης Κοσμά και κίνησαν για το Μέγα Προσκύνημα και την Θεία Κοινωνία. Και εισήλθαν με ιερή συγκίνηση στην εκκλησιά που έγινε η τελευταία λειτουργία και επίκληση στο Θεό πριν βαδίσει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και το αυτοκρατορικό στράτευμα στο δρόμο της θυσίας με την άλωση της Πόλης από τους κτηνοβάρβαρους Τούρκους που οι σύγχρονοι γραικύλοι πολιτικάντηδες κάνουν σήμερα «φίλους».

Αμέσως ο παπά - Λευτέρης με τους αξιωματικούς μας ξεκίνησε το ιερό μυστήριο με την τέλεση όλης της ιεροπραξίας ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια. Στο μεταξύ η αυτοκρατορική εκκλησιά αρχίζει να γεμίζει από Τούρκους που αντικρίζουν με έκπληξη το αναπάντεχο γι’ αυτούς δρώμενο. Και ανάμεσά τους βρίσκονται και Έλληνες που με δυσκολία συγκρατούν τα δάκρυα συγκίνησης. Κι όταν τελείωσε η λειτουργία και αφού οι Τούρκοι από τον φόβο των συμμάχων άφησαν τους ηρωικούς Έλληνες αξιωματικούς να πάρουν το δρόμο της επιστροφής και ο παπά - Λευτέρης ανταπεξήλθε ένα δόλιο τουρκικό χτύπημα με την βοήθεια των συντρόφων του, το διπλωματικό επεισόδιο που αναμενόταν συνέβη. Όμως το όραμα για την λευτεριά της Μεγάλης Ελλάδος είχε συντηρηθεί. Και θα συντηρηθεί μέσα από την εθνική αυτογνωσία και τον πολιτικό βηματισμό των «ακραίων» Ελλήνων Εθνικιστών που φοβούνται οι ακραίοι πολιτικάντηδες μειοδότες τις ελληνικές νίκες που ξεκίνησαν και θα συνεχιστούν. Και ας δούμε αυτό εδώ το βίντεο

http://www.youtube.com/watch?v=KDTY3qgwfBQ&feature=player_embedded

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

http://karachalios-spiros.blogspot.com

http://ethnikistikosagwn.blogspot.com