Η…διαλυμένη Ευρώπη Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

thanikolaidi@gmail.com

ΕΙΧΕ το όνειρό της η Ευρώπη, είχαν και οι Αμερικανοί το σχέδιό τους. Αφήνουμε τη «Γηραιά Ήπειρο» να ονειρεύεται, κρατάμε τους ευρωπαίους στις φαντασιώσεις τους και το δάκτυλο στη σκανδάλη (του μακρύκαννου). Για κάθε ενδεχόμενο και για τη στραβή. Κι αν οι Ευρωπαίοι ξεκινήσουν την αυτοάμυνά τους, εμείς ξεκινάμε την επίθεσή μας. Τους αφήνουμε να οργανωθούν, αλλά έχουμε γνώση ως φύλακες.

ΚΙ έφτιαξαν την Ευρώπη μας στα μέτρα τους. Την ελέγχουν με τηλεκοντρόλ. Κι αν η Ευρώπη (επι)ζήσει, θα μας στείλουν έναν σερίφη τους μεταμφιεσμένο σε ευρωπαίο…λοχία για να μας κυβερνήσει. Με την ισχύ του αφέντη, με το ύφος του προστάτη και με την ισχύ του ευρωπαϊκού στρατού που θα τον πληρώνουμε και δεν θα τον ορίζουμε. Κι αν υπάρξουν αρνήσεις «ευρωπαϊκές» και αποκλίσεις, δεν το’ χουν τίποτα να μας ρίξουν μερικές βόμβες…ΝΑΤΟικές που σιάζουν τρομοκρατούν και συμμορφώνουν.

ΑΠΟ χρόνια το ψιθύριζε η Ευρώπη. Το’ λεγε ανάμεσα στα δόντια της, αλλά ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος, γεμάτος παγίδες. Πέρασε από φάσεις φυσιολογικές (και αφύσικες) η «Ενωμένη Ευρώπη» των εταίρων και συνεταίρων, του ευρώ και των σοσιαλιστών (που εξέλιπαν), για να κατισχύσει ο καπιταλισμός. Σαν προέκταση του συστήματος της μακρινής «μητρόπολης», παραμάγαζο υπό έλεγχο και με ημερομηνία λήξης.

ΚΑΙ τώρα; Όπως την βομβαρδίσαμε, όταν «χρειάστηκε», τώρα τη διαλύουμε μεθοδικά και ειρηνικά, ωστόσο, μη ξεχνάμε πως η πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος. Κι έρχεται η παρακμή πριν την ώρα της, η πρόωρη γήρανση της «Γηραιάς» και η «ενωμένη» Ευρώπη πνέει τα λοίσθια. Και είναι σαφής ο στόχος των Αμερικανών και η μέθοδος κλασική. Τους εγκαταλείπουμε, τους σαμποτάρουμε, στήνουμε αλλεπάλληλα εμπόδια στην ευρωπαϊκή πορεία και περιμένουμε την πτώση, τη διάλυσή της στα συνιστώντα μέρη και σπρώχνουμε στις μακρινά μελλοντικές γενιές την ιδέα για ενωμένη Ευρώπη.

ΕΒΓΑΛΕ τα σχέδιά του απ’ το συρτάρι ο μακρινός αθέατος ηγέτης, τα δρομολόγησε υπερπόντια κι άρχισαν οι τσακωμοί των κρατών-μελών. Με τα μνημόνια να γονατίζουν λαούς, με τους «ηγέτες» σε δρόμους παράλληλους, με την φρενήρη ανάπτυξη σε ύφεση, με τις δυο «ταχύτητες» και, βέβαια, με τον σοσιαλισμό μακρινή και ξεχασμένη ιδέα. Αυτό, το τελευταίο, είναι βάση και προϋπόθεση για τους αφέντες, με την ευρωπαϊκή ιδέα τσαλακωμένη στα συρτάρια τους.