« … ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΟ….» Γράφει η Στέλλα Παπαμιχαήλ- Δημοσιογράφος/ Φιλόλογος (ΒΙΝΤΕΟ)

« … ΑΝ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΟ….»

Η μεγάλη αποχή που έπληξε, όχι βέβαια καίρια, αλλά σε μεγάλο βαθμό τα δύο μεγάλα κόμματα στις τελευταίες εκλογές, σε συνδυασμό με την αποσυσπείρωση τους, δείχνει ξεκάθαρα ότι ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς αναζητεί άλλα πράγματα.

Έτσι σήμερα οι εκλογικές βάσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αρκετά ρευστές.

Τίθεται λοιπόν ευλόγως το ερώτημα « Η δημιουργία νέων κομματικών φορέων θα μπορέσει να καλύψει το κενό που άφησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τις μεγάλες αστοχίες και τις δραματικές παραλείψεις των κυβερνήσεων τους την τελευταία εικοσαετία;» Η απόπειρα του Φώτη Κουβέλη έχει στεφθεί μέχρι στιγμής με σχετική επιτυχία, με το δεδομένο ότι η « Δημοκρατική Αριστερά» εξελίσσεται σε έναν υπολογίσιμο παίκτη -τουλάχιστον εκλογικά- και εν δυνάμει « αξιοπρεπή συνομιλητή» σε όσα πολιτικά τεκταίνονται.

Στην αριστερά ωστόσο και στην συνείδηση του κόσμου της, υπήρχε πάντα μια «απενοχοποίηση» στην δημιουργία νέων πολιτικών φορέων, με την έννοια ότι πάντα υπάρχει χώρος για να εκφραστεί το όραμα του σοσιαλισμού από διαφορετικούς ανθρώπους. Εξάλλου, η κοινωνία πάντα θα αναζητά ανατροπή του μοντέλου αντιπροσώπευσης και ρήξη με το σύστημα και τη δομή διακυβέρνησης και τα κόμματα αυτά εδράζουν τη δυναμική τους σε αυτή την αντιπολιτευτική ρητορική.

Στην κεντροδεξιά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο χώρος αυτός έχει μια σκληρή παράδοση ενότητας, ενώ ιστορικά όλες οι απόπειρες δημιουργίας νέων πολιτικών ομάδων προερχόμενων, με διάσπαση ή αποχώρηση, από το πάντα ισχυρό δίπολο ΠαΣοΚ- Νέα Δημοκρατία έχουν αποτύχει, με μόνη ίσως -ενδεχομένως προσωρινή εξαίρεση- το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, που θέλησε να εκφράσει την εθνικιστική Ακροδεξιά και τώρα όμως αντιμετωπίζει κρίση.

Η Ντόρα Μπακογιάννη με την « Δημοκρατική Συμμαχία» επέλεξε να διεμβολίσει αυτόν τον χώρο, αντιλαμβανόμενη ότι αυτή τη στιγμή είναι ακάλυπτος, μεσούσης μιας πρωτόγνωρης για την χώρα οικονομικής κρίσης και την ώρα που η « αντιμνημονιακή» στρατηγική του Άντωνη Σαμαρά δείχνει ότι αποφέρει περισσότερο κόστος παρά όφελος για τη ΝΔ.

Έτσι, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης δυσαρέσκειας έρχεται ένα νέο κόμμα με σκοπό να εκφράσει τις κοινωνικές ανάγκες, έχοντας όμως δύο βασικά μειονεκτήματα. Αφενός κινείται σε μια «συστημική λογική», είναι κόμμα «κεντρώας φοράς» που επιδιώκει «συναινέσεις», στο πεδίο όμως που ορίζουν οι ήδη ασκούμενες πολιτικές, μέσα σε συνθήκες απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Αφετέρου επιχειρεί «ανανέωση» της πολιτικής με φθαρμένα εργαλεία του παρελθόντος και κυρίως με δοκιμασμένες ρητορικές. Εξάλλου, οι ιδέες του νεοφιλελευθερισμού τίθενται σήμερα εν αμφιβόλω στο κατά πόσον μπορούν να περιληφθούν στις δυναμικές πολιτικές λύσεις που απαιτούνται για την έξοδο από την οικονομική κρίση.

Αν, εδώ, προσθέσουμε την ύπαρξη εμφανών προσωπικών στρατηγικών αλλά και τη λειτουργία ισχυρών μηχανισμών έχουμε πλήρη την εικόνα ενός «καινούργιο» που φαντάζει ως συνέχεια του «παλιού» με άλλα μέσα.

Εν κατακλείδι, τα όποια νέα πολιτικά μορφώματα έχουν έως σήμερα εμφανιστεί είναι πιθανόν να συμβάλλουν σε μια ακόμη μεγαλύτερη ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος, καθώς και περαιτέρω μείωση του δικομματισμού, ιδιαίτερα το κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη, ωστόσο αν δεν ρισκάρουν κάτι καινούργιο και δεν συγκρουστούν με το παλιό κινδυνεύουν να εκληφθούν ως μέρος του «κατεστημένου», παρά τον όποιο καινοτόμο ρόλο επιφυλάσσουν αυτάρεσκα για τον εαυτό τους.