Χρειάζεται να διαμορφωθεί ένα αναθεωρητικό κίνημα.

Πρόσφατα η ΕΕ μας έδειξε την πόρτα της περιθωριοποίησης μας καθώς τα σχέδια των

ισχυρών είναι η περιθωριοποίηση των αδύνατων και η αφαίρεση της ψήφου τους. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η ΕΕ δεν είναι πολιτική ένωση και δεν έχει τέτοια προοπτική. Αντίθετα οι εθνικές διαφορές είναι χαώδεις και η κρίση προκαλεί συνεχώς νέες ακόμη και ρατσιστικής υφής όπως ο όρος PIGS. Μετά το PIGS η προσπάθεια της Γερμανίας για την αφαίρεση της ψήφου ήρθε περίπου φυσιολογικά ως το επόμενο λογικό Βήμα. Αφαιρέστε την ψήφο από τα PIGS. Αν σήμερα απορρίφτηκε μετά βαΐων είναι προφανές ότι η γραμμή έχει χαραχθεί, υπάρχει εκεί και επηρεάζει. Φαντάζει λοιπόν πολύ πιθανό και λογικό αύριο ή μεθαύριο -καθώς η κατάσταση θα παραμένει ίδια και θα κουράζει την κοινή γνώμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο- η ίδια πρόταση να καταστεί αυτονόητη.

Είμαστε στην Ευρώπη για τους λάθος λόγους. Ο ΒΠΠ μας έβγαλε με τους νικητές και στο Δυτικό στρατόπεδο. Αυτό όμως σταδιακά χάνει την σημασία του και εμείς ακολουθούμε την ΕΟΚ. Το κάνουμε αυτό όχι τόσο για να βρεθούμε στην οικονομική elite αλλά για να σταθεροποιήσουμε τα σύνορα μας. Και τότε όπως και τώρα αναζητούσαμε την κάλυψη των βόρειων και των ανατολικών συνόρων μας. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Αυτά τα θέματα παραμένουν ανοιχτά αλλάζοντας στην περίπτωση των βόρειων συνόρων μόνο το όνομα του εχθρού. Στην χώρα μας τα αποκαλούμε εθνικά θέματα και σε αυτά δεν προχωρά σχεδόν τίποτα..

Σε αυτή την γραμμή σταθεροποίησης των συνόρων μας θα βρίσκουμε κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου εύκολα συμμάχους τόσο στην Δυτική ΕΟΚ όσο και στην συμμαχική Αμερική. Κάπου εκεί μας διαφεύγει όμως ότι ή ΕΟΚ είναι οικονομική κοινότητα που μετεξελίσσεται ραγδαία σε Ευρωπαϊκή οικονομική ένωση. Μας διαφεύγει ότι ο ψυχρός πόλεμος τελειώνει και ότι τα σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πλέον τόσο πολύτιμα για το δυτικό στρατόπεδο. Η ομοσπονδιοποίηση δεν προχωρά και δεν υπάρχει λόγος οι ξένοι να φορτωθούν τα προβλήματα μας. Όμως ελπίζουμε. Μόνη μας πορεία για να συνεχίσουμε να έχουμε και να αισθανόμαστε ασφαλή στα σύνορα μας είναι το ευρώ.

Σε οικονομικό επίπεδο σταδιακά το ευρώ και οι απαιτήσεις του θα καταστρέψουν κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας. Η μέχρι τότε προσανατολισμένη στην αυτάρκεια ελληνική οικονομία χάνει τα οχυρωματικά της έργα. Η Ελλάδα και ο Έλληνας παραγωγός, επιχειρηματίας, εργαζόμενος, έχει να ανταγωνιστεί για να παραμένει στην εγχώρια αγορά όχι μόνο τους ευρωπαίους εταίρους του αλλά όλο τον κόσμο. Παράλληλα ο αδυσώπητος ανταγωνισμός της φθηνής Κίνας επιβάλει σε όλους να προσαρμόσουν τα πάντα προς τα κάτω απλά για να υπάρξουν. Η κίνα τοποθετεί τον πήχη των επενδύσεων και του κόστους παραγωγής που τόσο χαμηλά που είναι απίθανο να πάει παρακάτω. Σταδιακά τα ελληνικά προϊόντα εκτοπίζονται από τα ράφια και η βιοτεχνια- βιομηχανία σβήνουν. Μοναδική εξαίρεση τα νωπά τρόφιμα με μικρή διάρκεια ζωής στα οποία η φρεσκότητά τα κράτησε ανταγωνιστικά. Αν για παράδειγμα το φρέσκο Γάλα μπορούσε να φτάσει στην Αθήνα από την Κίνα και να είναι φρέσκο, τότε και αυτός ο κλάδος της γαλακτοπαραγωγής και εμπορίας θα είχε αφανιστεί. Όπως αφανίστηκε η ελληνική Βιοτεχνία ρούχων η κλωστοϋφαντουργία η βυρσοδεψία η κατασκευή επίπλων κα.

Αν εξαιρέσουμε τον τουρισμό τύπου sea sex sun & some ruins που αποτελεί την βαριά βιομηχανία της χώρας και κάποιες εξαγωγές προϊόντων διατροφής άλλη πηγή πλούτου δεν έχουμε και μοιάζει αμφίβολο εάν θα έχουμε στο εγγύς μέλλον. Σήμερα η Ελλάδα είναι στο ΔΝΤ και πασχίζει να επανέλθει στις αγορές με στόχο να βρεθεί στην προηγούμενη κατάσταση όπου δανείζονταν για να εισάγει και να καταναλώνει παράγοντας ανάπτυξη κυρίως από την εσωτερική κατανάλωση και το εσωτερικό εμπόριο. Φαντάζει σχεδόν αυτονόητο ότι κάθε λίγο και λιγάκι θα χρειάζεται να ακλουθούμε περιοριστική πολιτική για επανερχόμαστε στην προηγούμενη κατάσταση δανεισμού-κατανάλωσης-ανάπτυξης- και ξανά περιοριστική πολιτική.

Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι από την ίδρυση της η ΕΟΚ προχώρα προς την πολιτική ενοποίηση της μόνο όταν είναι απόλυτα απαραίτητο και δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως ενιαίο κράτος γιατί δεν είναι ενιαίο κράτος. Είναι αμφίβολο εάν ο πρωταρχικός στόχο της Ελλάδα -που όπως αναφέρθηκε είναι η προάσπιση των βορείων και των ανατολικών συνόρων της- καλύπτεται επαρκώς από την σημερινή ΕΕ.

Χρειάζεται λοιπόν μια αναθεώρηση της πορείας μας καθώς εμπρός μας δημιουργούνται δυο προοπτικές. Η μια είναι η έξοδος από το ευρώ κρατώντας την ιδιότητα του κράτους μέλους της ΕΕ και η άλλη είναι η παραμονή στο ευρώ της επαναλαμβανόμενης λιτότητας.

Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την περιοχή πέριξ της Ελλάδας σαν οικονομική ενδοχώρα και με κέντρο την χώρα μας να αναπτύξουμε βιομηχανία κάθε είδους αντίγραφων και συναρμολογητές παιχνιδιών τύπου Κίνας. Ταυτόχρονα να γίνουμε μεσάζοντες και διαμετακομιστές προϊόντων τόσο από την δύση στην ανατολή άσο και από την ανατολή στην δύση με κέντρο την Ελλάδα να γίνονται μεταφορές εξαγωγές εισαγωγές και διανομή όλων των προϊόντων από την ΕΕ προς την Ασια και πάλι πίσω. Οι τοπικές αντιπροσωπίες θα πρέπει με να γίνουν διεθνείς και να στοχευσουν ανατολικα νοτια και βόρεια. Όλα αυτά παράλληλα με την πράσινη ανάπτυξη τις ΑΠΕ του αγωγούς και την παράγωγη υψηλής αξίας διατροφικών προϊόντων και τουρισμού.

Στην δεύτερη περίπτωση το κέντρο δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα και αρά βιομηχανία βιοτεχνία και παράγωγη για εξαγωγές αποκλείονται. Έστω και τυχών αντίγραφα δεν θα μπορούν να είναι ανταγωνιστικά με ένα σκληρό ευρώ. Παραμένουμε μόνο στο τουρισμό σε ότι κάτσει από τις μεταφορές και αγωγούς, και αναζητούμε να παράξουμε λίγη πράσινη ενέργεια. Ακόμη και εάν κάνουμε πράξη έναν “καταναλωτικό πατριωτισμό” στα προϊόντα μας και καταναλώνουμε μόνο ελληνικά, πολύ σύντομα θα δούμε ότι αυτό είναι ανέφικτο και άσκοπο καθώς το αυτοκίνητο μας θα ειναι Κορεάτικο. Ισως απλώς το ισοζύγιο εισαγωγών εξαγωγών μοναχά να μειώνεται λίγο αυξάνοντας απλώς το χρόνο από χρεοκοπία σε χρεοκοπία. Θα πρέπει σε αυτή την κατάσταση να περιμένουμε στωικά και να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα γίνουμε Φλόριντα η Καλιφόρνια της ΕΕ όπου θα χρεοκοπούμε κάθε τόσο και θα συνεχίζουμε. Σταδιακα θα μας αφαιρεθεί ο λόγος και η ψήφος και στο τέλος…

Νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται ένα αναθεωρητικό κίνημα το οποίο με όχημα τον πατριωτισμό και βάση σχεδίου σε τρία – πέντε χρόνια θα έχει ζωντανέψει την Ελλάδα εκ νέου έκτος ευρώ. Τελικός στόχος να την καταστήσει τόσο ισχυρή και τόσο απαραίτητη ώστε να μπορεί να προστατέψει τα σύνορα της αξιόπιστα.

Γιάννης Παπαϊωάννου