Πρώτη μέρα στο σχολείο. Tης ΕΛΕΝΗΣ ΖΩΤΟΥ

Θυμάμαι με συγκίνηση πολλή, ξεχωριστή νοσταλγία, την ΠΡΩΤΗ ημέρα στο

Σχολείο,τότε που όλα ήταν Αγνωστα . Κατ' ευθείαν τα αγρίμια από τις αλάνες ,από τους δρόμους με τα ποδήλατα  , στα Σχολεία έπρεπε να φορέσουμε την ποδιά  μας και να πάμε στον χώρο του σχολείου,εκεί που άρχιζαν οι κανόνες . Οι γονείς, μας είχαν προετοιμάσει κατάλληλα μας είχαν πεί ότι οι Δασκάλοι ειναι οι αυστηροί της ιστορίας. Στην πρώτη σκανδαλιά, στην πρώτη αντίρρηση, στην πρώτη φασαρία....... ερχόταν η τιμωρία

Στο παιδικό μυαλό μας το Σχολείο και ο Δάσκαλος ήταν κάτι σαν ............ Μπαμπούλας βγαλμένος από παραμύθι . Ο Δάσκαλος θα ήταν εκείνος που θα διόρθωνε όλα τα κακά κι ανάποδα που είχαμε σαν κουσούρια παιδικά όλοι μας,ο Δάσκαλος θα ήταν εκείνος που θα Εβαζε μια τάξη .... εφ όσον οι ... γονείς από την πολύ αγάπη τους δεν μπορούσαν να κάνουν. Όμως κάτι μέσα μας αρνιόταν να πιστέψει όλη αυτή την τρομερή απειλή , η εικόνα του Δασκάλου μας ηταν Ανθρώπινη και όχι ανάλογη του Μπαμπούλα.

Η Καμπάνα χτυπά, σημάνει το Τέλος του ατελείωτου παιχνιδιού , Η δύσκολη ώρα. Η χαλαρώτητα του καλοκαιριού ήρθε να αντικατασταθει με .... τις φράσεις Πιες το γάλα. Έπλυνες το πρόσωπο σου; Ντύσου γρήγορα, το σχολικό σε περιμένει...

. Τα χθεσινά αγρίμια στεκόντουσαν αμήχανα στην αυλή του σχολείου. Ήλθε η ώρα. Το κουδούνι, οι φωνές του Διευθυντή. Οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες δίπλα. Ο αγιασμός, οι γονείς που ήταν στα καλά ντυμένοι. Η άλλη μέρα, η τάξη. Ο Δάσκαλος Η Δασκάλα. Θρανίο, Τάξη που μύριζε σχολειίτιδα, ιδρώτας, πόδια, χέρια, σώματα, Μολύβια ,Μαρκαδόροι ,κτλ

Τις πρώτες δύσκολες ημέρες ακολούθησε η προσαρμογή. Μέρες που κάναμε σκανταλιές, μέσα κι έξω από την τάξη. Τα αγρίμια εξημερώνονταν  μέσα στην τάξη, αλλά στα διαλείμματα και στο σχόλασμα  το αγρίμι ξανά έκανε την εμφάνιση του, Γυρίζαμε στο σπίτι μέσα στις λάσπες, σκονισμένοι. Η μάνα δεν πίστευε στα μάτια της. Φωνές, κυνηγητό... Για τις ποδιές πληρώναμε, τα ματωμένα πόδια, τα ανοιγμένα κεφάλια. Μα εμείς εκεί. Οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν. Κάθε χρονιά που περνούσε τ' αγρίμια μεγάλωναν σε μπόι, σε γνώσεις, σε σκανταλιές, σε αντίσταση στους δόλιους γονείς, στους δασκάλους,εκανε σιγα σιγα την επανάσταση του .

Μπήκαμε στην εφηβεία,. Οι πρώην συμμαθήτριες του δημοτικού ειναι τώρα εφηβοι, ερωτικοί πόθοι, κλεφτές ματιές, καταλήψεις ,πάρτι ,σκασιαρχεια.. Μαθήματα που άρεσαν, αλλά που δεν μπορούσες να καταλάβεις. Γιατί; Βιβλία καλά γραμμένα, άλλα άσχημα. Οι Καθηγητές οι πραγματικοί λίγοι, ξεχώριζαν. Οι άλλοι δημοσιο-υπάλληλοι στην νοοτροπία... παραιτημένοι, χωρίς κίνητρο ζωής. Οι λίγοι να λαμπρύνουν τον χώρο. Αναζητητές της αλήθειας, μετέδιδαν γνώση, φώτιζαν εφηβικά μυαλά, πυρπολούσαν ψυχές άδολες και ειλικρινείς, σκορπούσαν ήθος και διδαχές, θεμελίωναν αξίες και ιδανικά. Μακαρία η μνήμη τους όσων χάθηκαν στις δεκαετίες που πέρασαν. Ας είναι καλά, όσοι ζουν. Χιλιάδες Ελληνόπουλα τους χρωστούν το ΕΥ ΖΕΙΝ...

Και τα χρόνια κυλούσαν...................................... Άλλες απαιτήσεις, προοπτικές, επίπεδα γνώσης. Ακόμα πιο λίγοι οι Δάσκαλοι/καθηγητές . Τα μυαλά αναζητώντας απ' έξω γνώσεις και διδαχές, προσέτρεχαν σε άλλους δρόμους, Στον κόσμο του βιβλίου. Εκατοντάδες βιβλία... Ιστορία, Φιλοσοφία, Λογοτεχνία, Ψυχολογία, κτλ και όλα αυτα σήμερα αντικαταστάθηκαν απο το διαδύκτιο ενα διαδύκτιο που απλά απομονωνει και περνά υποσυνειδητα μνμ . Η κοινωνία που μπορεί και πρέπει να διδάξει. Μεγάλες ιδέες, κουβέντες, πράξεις, αγώνες, μικροί - μεγάλοι... παντού. Και τότε πάνω που τελειώνεις αρχίζεις να ξεδιαλύνεις την ομίχλη. Τυχερός που βρέθηκες σε όλη αυτή τη ζήση, να βρεις λίγους αλλά καλούς δασκάλους.

Σοφά λόγια και πράξεις ζωής. Από τους δασκάλους. Σε κάθε χώρο. Η μαθητεία κρατάει πάντα. Όπως κρατάει και ο σεβασμός στη διαχρονική πορεία ανθρώπων που μας σημαδεύουν θαρρείς για όλη τη ζωή. Οι περισσότεροι είναι άγνωστοι στους πολλούς. Αλλά και οι λίγοι που ξεχωρίζουν σεμνοί, ταπεινοί, στέκουν στον κάθε χώρο που δρουν αθόρυβοι στη γωνιά. Δημιουργούν χωρίς να επιζητούν τα ζήτω, τα παράσημα, το θόρυβο και την αποδοχή από τους άλλους. Σμιλεύουν ψυχές, παλεύουν στα δύσκολα, όταν όλοι λουφάζουν, αντιστέκονται ενεργά στους συρμούς και τις μόδες. Με κείνον τον ηρωικό τρόπο πολεμάνε σε δύσκολες συνθήκες με αντιπάλους την στασιμότητα, την αντιδραστική ματαιοδοξία, τον ωχαδερφισμό, την καινόδοξη μεγαλομανία, την ελαφρότητα και την μικρότητα των πολύ περισσότέρων.

Δίπλα μας υπάρχουν. Λίγοι από εμάς είχαμε την τύχη να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής ανοιχτά. Τους είδαμε, τους ακούσαμε. Εκτιμήσαμε το ήθος και την ευγένεια της ψυχής τους. Τους ζυγίσαμε, τους μετρήσαμε και τους βρήκαμε σαν τους μοναδικούς από τους οποίους πήραμε τόσα ωραία πράγματα, ιδέες και σκέψεις μοναδικές. Διαβάσαμε τα πονήματα τους και μπήκαμε μέσα στον παράδεισο της σκέψης τους. Κοντά τους στην μαθητεία νιώσαμε τη δίψα τους να μεταδώσουν τη γνώση.

Με 'κείνη την ιερή φλόγα στη Γλώσσα και τις Πράξεις, σε κάθε χώρο οι σοφοί δάσκαλοί μας στέκουν δίπλα μας για πάντα. Κι αν φεύγουν από τη ζωή, ο κόσμος τους, κόσμος αόρατος αλλά παντοτινός, βρίσκεται για πάντα ζωντανός μέσα μας. Σε μας τους λίγους που συνεχίζουμε τα βήματα τους... Και από μακριά έρχονται τα λόγια του Καζαντζάκη: "Ο αληθινός δάσκαλος γίνεται γέφυρα να περάσει η γνώση στα παιδιά του. Γίνεται ολοκαύτωμα για να καεί στην πυρά της η άγνοια. Γίνεται γόνιμο χωράφι για να πέσει παντού η βροχή και να θεριέψει η ψυχή του κάθε μαθητή...".

Τούτες τις ύστερες ημέρες του Σεπτέμβρη, τα παιδιά με τις τσάντες στα χέρια να κατηφορίζουν τον γνώριμο δρόμο για το Σχολείο... θυμάμαι χρόνια πριν... Βλέπω τα πρόσωπα τους, αγγίζω τα συναισθήματα τους... Περπατώ κι εγώ νοερά μαζί τους. Σαν και τότε. Οι εικόνες, οι ήχοι, τα παιδικά γέλια και χαμόγελα. Η γνώριμη φασαρία του Σχολείου. Αναπολώ τα τόσα χρόνια μαθητείας. Σαν κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά μου όλ' αυτά. Καλές, κακές στιγμές. Μα πάνω απ' όλα ανάλαφρα, αχνά διαγράφονται τα πρόσωπα όλων αυτών που σημάδεψαν ανεξίτηλα θαρρείς τη ζωή μου. Τη ζωή σας. Του καθενός και καθεμιάς από όλους μας. Των δασκάλων μας.

Στον κάθε δρόμο που οδηγεί στο κάθε σχολείο... της ίδιας της ζωής, σε μια εκπληκτική πορεία που μας οδηγεί σ' αυτό που είναι και το μεγαλύτερο δίδαγμα... Να κάνουμε ό,τι καλύτερο στη ζωή μας. Να επιζητούμε το άριστο. Να μαθαίνουμε ότι κάθε ημέρα που αντικρύζουμε τον ήλιο, είναι μια μοναδική, ξεχωριστή ημέρα. Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, κάνουμε καλύτερο τον κόσμο όλο. Τον Μικρό και Μεγάλο...

Tέλος εμείς οι γονείς ας μην ξεχνάμε την εποχή που είμασταν μαθητές και εσείς οι εκπαιδευτικοί μην ξεχνάτε τις εποχές που ησασταν μαθητές..........

Εις τους μικρούς συνεχιστές αυτού του Εθνους

Αθανασία-Ελένη Ζώτου

Πολιτευτής ΛΑ.Ο.Σ Νομού Ηρακλείου Κρήτης