Η σφαίρα που άλλαξε το μέλλον.Γράφει η Μαρίκα Λυσιάνθη

Το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989, ακόμη και μικροί μαθητές που ετοιμάζονταν για την προσευχή, προτού να μπουν στις τάξεις τους, έβλεπαν τους μεγαλύτερους και τους καθηγητές να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους: “Σκότωσαν τον γαμπρό του Μητσοτάκη”.
Η είδηση είχε κάνει τον γύρο της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου. Η τρομοκρατική οργάνωση “17 Νοέμβρη”, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση, και είχε εκτελέσει όλους τους μεγάλους, παροδοσιακούς εκδότες της Κεντροδεξιάς (Τζώρτζη Αθανασιάδη, Νίκο Μομφεράτο), πυροβόλησε αυτή τη φορά στην καρδιά ενός συστήματος που ερχόταν. Γιατί, ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν πολλά περισσότερα από “γαμπρός του Μητσοτάκη”, και άνδρας της Ντόρας, η οποία τότε δεν είχε ακόμη προχωρημένη εμπλοκή με την πολιτική.
Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τη σημαντικότερη πολιτική πράξη στη χώρα, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είχε καταφέρει να καθίσει γύρω από το ίδιο τραπέζι, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Κωστή Στεφανόπουλο. Είχε ενώσει ολόκληρη την αντιπολίτευση, γεγονός πρωτοφανές για τα πολιτικά χρονικά της Ελλάδας, απέναντι στο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε πρωτοστατήσει στη συγκυβέρνηση της ΝΔ με τον τότε ενιαίο Συνασπισμό, δηλαδή κατάφερε να γεφυρώσει κοινοβουλευτικά το ιδεολογικό χάσμα ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Δική του έμπνευση ήταν το διακύβευμα της “κάθαρσης”, που θα έφερνε την Ελλάδα στο να γυρίσει σελίδα. Να αφήσει πίσω της τις δραματικές παθογένειες της πρώτης οκταετίας ΠΑΣΟΚ, να φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στη Δημοκρατία και τον εκσυγχρονισμό. Ίσως γι’ αυτό και η προκήρυξη των τρομοκρατών ξεκινούσε με τον εύγλωττο τίτλο “Σήμερα άρχισε η κάθαρση”, και μάλιστα την ημέρα που η Βουλή θα ψήφιζε για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, ο δημοσιογράφος Παύλος Μπακογιάννης έδινε τον δικό του αγώνα από τη Ντόιτσε Βέλε. Επωνύμως και όχι εν κρυπτώ, όπως έκαναν πολιτικοί ταγοί, οι οποίοι στη συνέχεια πάσχισαν να πείσουν την κοινωνία ότι έκαναν αντίσταση στο καθεστώς των πραξικοπηματιών συνταγματαρχών. Η Αριστερά τον αναγνώριζε και τον τιμούσε. Η Δεξιά έμαθε να τον σέβεται. Και ο Καραμανλής, ο μεγάλος, πίστευε ότι το “γελαστό παιδί” από την Ευρυτανία, θα μπορούσε να εγγυηθεί το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας και της Ελλάδας.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά ο Παύλος Μπακογιάννης είχε τη δύναμη να σαγηνεύει και να επηρεάζει. Μάζες αλλά και πολιτικούς. Ήταν ο άνθρωπος πίσω από τον ηγέτη, που οδήγησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, και ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πλέον, να εκφράσει την “όλη Κεντροδεξιά”, αντί να αυτοπεριχαρακώνεται στον “μικρο-φιλελευθερισμό”. Η “όλη Κεντροδεξιά”, που μερικούς μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη έμελλε να αγγίξει το 47% σε εθνικές εκλογές, το μεγαλύτερο ποσοστό που πέτυχε ποτέ αρχηγός της, μετά φυσικά τον Εθνάρχη Καραμανλή. Και μάλιστα, σε δύσκολες εποχές, ακραίου πολιτικού φανατισμού
Η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής του Παύλου Μπακογιάννη, έμελλε να αποδειχτεί η πιο στοχευμένη πολιτική δολοφονία στην Ευρώπη. Άλλαξε το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, άλλαξε το μέλλον της Κεντροδεξιάς, άλλαξε το μέλλον της Ελλάδας. “Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, είναι η πλέον ιστορική ρήση του Μπακογιάννη που κληρονομήθηκε στις γενιές που ακολούθησαν. Πόσο λάθος έκανε. Δεν υπολόγιζε τη Δημοκρατία χωρίς πολιτικούς σαν και εκείνον…

 

http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/