Άραγε γιατί γελά ο κ. Δρούτσας πρώτος; Μήπως εννοεί ότι ο τελευταίος γελάει καλύτερα; (ή του εξηγεί ότι "κατάλαβε" τις ανοησίες Πάγκαλου;)

Στα απομνημονεύματα του,[1] ο Τσολάκογλου γράφει: «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν' αφήσω να συνεχισθη ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατου ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... "Τολμήσας" δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»

Η δια-κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου κατάφερε το εξής απίθανο:  

Η κριτική να έχει χάσει το νόημά της!!!

Τι να πεις και τι να γράψεις, ο άνθρωπος έχει χάσει τη μπάλα. 

Γνωρίζω ότι αυτό είναι σκληρό για έναν άνθρωπο που προεκλογικά είχε τη στήριξη όλων μας, όπως και ο προκάτοχός του το 2004 (εκτός του σκληρού ΠΑΣΟΚ).  Έχουμε γράψει αρκετά αλλά ο λαός μας βρίσκεται σε πολιτική σύγχυση, είναι ένα νέο "πολιτικό ερωτικό σύνδρομο" που αφορά τις δύο άνυδρες πολιτικές επιλογές, Καραμανλή - Παπανδρέου.
skoteinosu@gmail.com