Η ψευδο-προστασία της κύριας κατοικίας από τον νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα. Του Αστέριου Ροντούλη. Βουλευτή Λάρισσας του ΛΑ.Ο.Σ

Από την 1^η Σεπτεμβρίου 2010, οι δανειολήπτες, καταναλωτές και επαγγελματίες (πλην εμπόρων), που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, θα μπορούν μέχρι την έναρξη ισχύος του νόμου 3869/2010, τον Ιανουάριο δηλαδή του 2011, να υποβάλλουν στις Τράπεζες αιτήσεις για εξωδικαστικό συμβιβασμό.

Στις περιπτώσεις εκείνες που δεν επιτευχθεί συμβιβασμός, τον λόγο θα έχουν τα κατά τόπους Ειρηνοδικεία, τα οποία προφανώς θα ενεργοποιηθούν για την υλοποίηση του νόμου από τις αρχές του 2011.

Όσοι τελικά, βάσει δικαστικής απόφασης, υπαχθούν στον νόμο 3869/2010 και διαθέτουν περιουσία, αυτή προβλέπεται ότι θα ρευστοποιηθεί, για να πληρωθούν οι πιστωτές.

Ο οφειλέτης, όμως, έχει την δυνατότητα να υποβάλλει στο Δικαστήριο πρόταση εκκαθάρισης, ζητώντας να εξαιρεθεί η κύρια κατοικία του από την ρευστοποιήσιμη περιουσία του, εφόσον αυτή (δηλαδή η κύρια κατοικία του) δεν υπερβαίνει το προβλεπόμενο από τις ισχύουσες διατάξεις όριο αφορολόγητης απόκτησης πρώτης κατοικίας, προσαυξημένο κατά πενήντα τοις εκατό (50%).

Στην περίπτωση που ικανοποιηθεί η πρότασή του, ο οφειλέτης αναλαμβάνει έναντι των πιστωτών του την εξυπηρέτηση χρεών που αντιστοιχούν μέχρι το 85% της εμπορικής αξίας της κατοικίας, όπως αυτή αποτιμάται από το Δικαστήριο, μέσα σε μια περίοδο τοκοχρεολυτικής εξόφλησης που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα είκοσι έτη, με επιτόκιο που δεν υπερβαίνει αυτό της ενήμερης οφειλής και χωρίς ανατοκισμό.

Η μη τήρηση από τον οφειλέτη των παραπάνω υποχρεώσεών του επιτρέπει στον πιστωτή να καταγγείλει μονομερώς την ρύθμιση και να κινήσει διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του οφειλέτη και της μοναδικής κατοικίας του. Πάντως, δεν επιτρέπεται η καταγγελία της ρύθμισης, αν δεν υπάρχει καθυστέρηση τεσσάρων τουλάχιστον μηνιαίων δόσεων.

Για τον ΛΑ.Ο.Σ. όλες αυτές οι πρόνοιες του ν. 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα δεν συγκροτούν ένα αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας της κύριας κατοικίας των δανειοληπτών. Αντιθέτως, ο όρος «προστασία» είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση ψευδεπίγραφος και στην ουσία, μάλλον, καλύπτει τα συμφέροντα των Τραπεζών παρά εκείνα των δανειοληπτών.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει μια εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη των πραγμάτων. Πρεσβεύει ότι η κύρια κατοικία πρέπει να μένει υποχρεωτικά εκτός πλειστηριασμού, χωρίς προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις.

Και αυτό γιατί η κύρια κατοικία δεν είναι απλά ασβέστες, πέτρες και κεραμίδια. Για τον ΛΑ.Ο.Σ. η κύρια κατοικία είναι συναισθήματα, αξίες και όνειρα ζωής, πράγματα δηλαδή που συνιστούν την ευρύτερη αντίληψη της οικογενειακής εστίας, που πρέπει να μένει απαραβίαστη, ιερή και ανέγγιχτη από τον καθένα.

Μέσα σ’ αυτή την οικογενειακή εστία μπορεί να πέθαναν οι γονείς κάποιου. Μέσα σ’ αυτή την εστία μπορεί να μεγάλωσαν τα παιδιά κάποιου. Μέσα σ’ αυτή την εστία μπορεί να έκλαψε, να πόνεσε, να αγάπησε, να ονειρεύτηκε ο καθένας μας. Η οικογενειακή εστία, εντέλει, είναι μια υπόθεση βαθύτατα προσωπική, που δεν μπορεί να αποτιμηθεί με αυστηρά οικονομικούς όρους και υπολογισμούς.

Δυστυχώς, όμως, η οικογενειακή εστία δεν αντιμετωπίστηκε έτσι από την Κυβέρνηση. Αφέθηκε και πάλι έρμαιο στα χέρια των Τραπεζών. Το ΠΑΣΟΚ, και στο θέμα αυτό, φάνηκε άτολμο, τείνοντας ευήκοον ους στα συμφέροντα και στους ισχυρούς οικονομικούς κύκλους. Είχε την ευκαιρία να προσφέρει στον λαό μια πραγματική σεισάχθεια και δεν το έπραξε. Είχε την ευκαιρία να τιμήσει την ψήφο και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, προσφέροντας στις οικογένειες δύσμοιρων δανειοληπτών ανάσα και την ελπίδα που μπορεί να δώσει η διασφάλιση του απαραβίαστου της κύριας κατοικίας, και δεν το έπραξε.

Γιατί, λοιπόν, ο ελληνικός λαός, στις επικείμενες εκλογές, να υποστηρίζει εκ νέου εκείνους που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του; Γιατί να μην τους στείλει ένα ηχηρό μήνυμα απαρέσκειας και συνετισμού; Γιατί να μην τους μαστιγώσει εκλογικά, προκειμένου να γίνουν καλύτεροι;

Η λαϊκή σοφία μένει, για πολλοστή φορά, να αποδειχθεί στην προσεχή κάλπη. Και τα λαϊκά βέλη αναμένεται να είναι, πράγματι, φαρμακερά.