Από το http://fileleutheros.pblogs.gr/
Αξιότιμε. κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ
Σας γράφω αυτή την επιστολή με την ευκαιρία που βρίσκεστε για άλλη μία φορά για διακοπές στο νησί μας, γεγονός που αποτελεί τιμή και μας χαροποιεί.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Παριανών και Αντιπαριανών αυτή την εποχή δουλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, αφού η τουριστική οικονομία αποτελεί μοναδική πια πηγή επιβίωσης για εμάς. Ειδικά εφέτος, η προσπάθεια μας γίνεται υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, τις οποίες εσείς εκτιμώ ότι μπορείτε να αντιληφθείτε καλύτερα από τον καθένα.
Ας ξεχάσουμε...
...όμως για λίγο τις εφετινές πολύ δύσκολες, ειδικές συνθήκες.
Θα επιθυμούσα να μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι μαζί στη χώρα αυτό, γιατί πιστεύω ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και ποια είναι η κατάσταση των πραγμάτων και έτσι, να αντιληφθούμε και κυρίως, να αναλάβουμε ο καθένας από εμάς τις ευθύνες που του αναλογούν. Βλέπετε υπό καθεστώς πίεσης, άγχους και αγωνίας, δηλαδή ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ, διαμορφώνεται τεχνητό περιβάλλον για να παραγνωρίζονται ευθύνες, αρμοδιότητες, αίτια και αιτιατά. Δηλαδή διαμορφώνονται ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ.
Πριν την κρίση, έως σήμερα
κ. Πρωθυπουργέ,
Α) Σ' αυτόν τον τόπο για να κτίσεις ένα σπίτι ή μία εμπορική στέγη είναι σχεδόν αδύνατο ή τυχαίο να μην χρειαστεί να συμμετάσχεις σε χρηματισμούς. Αυτό συμβαίνει διότι είτε οι νόμοι είναι αναχρονιστικοί και δεν μπορείς να οικοδομήσεις σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, είτε η επιτηδευμένη γραφειοκρατία δεν σου δίνει έγκαιρα τις σχετικές εγκρίσεις, ώστε να μην απαξιώνονται τα χρήματα σου.
Όταν κατορθώνεις να κτίσεις, ξεχνάς τι τράβηξες και πόσα παραπάνω σου στοίχισε και νιώθεις σχετική ασφάλεια. Αυτό το καλό προσφέρει η δική σου στέγη, την ασφάλεια. Έτσι, νιώθεις την ανάγκη να προχωρήσεις τη ζωή σου και να αναλάβεις την ευθύνη να δημιουργήσεις οικογένεια. Δηλαδή, νιώθεις τη δύναμη να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής και άλλων ανθρώπων. Να μοιραστείς τη ζωή σου και να λάβεις την ικανοποίηση της δημιουργίας ζωής και να την καμαρώσεις να μεγαλώνει.
Μόνο που τα παραπάνω δυστυχώς δεν εξαρτώνται μόνο από τις δικές σου ενέργειες και ένα σταθερό πλαίσιο που εξασφαλίζει η Πολιτεία. Το καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα.
Β) Σ' αυτόν τον τόπο το Κέντρο Υγείας ουδέποτε έχει καλύψει τις προβλεπόμενες θέσεις γιατρών που είναι απαραίτητες σε μία οικογένεια. Πάντοτε τα μπαλώνουμε με την αυτοθυσία κάποιων γιατρών και με τα χρήματα που ο καθένας έχει σαν απόθεμα (αν έχει) για να φύγει για τα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα. Ακόμα και το κτίριο του Κ.Υ εδώ και χρόνια δεν επαρκεί (μόνο τα τελευταία δύο χρόνια έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια κατασκευής νέου) ενώ συχνά πλήττεται από μικρόβια. Όποτε χρειάζονται επείγουσες αεροδιακομιδές το ΕΚΑΒ μετά βίας ανταποκρίνεται, ενώ συχνά γίνονται μεταφορές με καΐκια. Μία πρωτοβουλία που χρηματοδοτήθηκε από το υστέρημα του Παριανού λαού και ενός κληροδοτήματος ύστερα από ιδέα και οργάνωση του Γ. Ραγκούση, το υγειονομικό αεροσκάφος, δυστυχώς, εδώ και πολλούς μήνες έχει καθηλωθεί εξαιτίας της γραφειοκρατίας που υπόσχεται να λύσει ο «Καλλικράτης». Με λίγα λόγια, η πιο δυναμική γενιά του νησιού των συμπολιτών μου, δεν νιώθει ασφάλεια στον τομέα της υγείας. Όλοι γνωρίζουμε δε, ότι η έλλειψη οργανωμένης δημόσιας υγείας έχει δημιουργήσει συνθήκες νομότυπου ή παράνομου πλουτισμού σε πρόσωπα που την εκμεταλλεύονται.
Γ) Όμως δεν είναι καλύτερη και η κατάσταση στον τομέα της παιδείας. Μαζί με όλα αυτά που ταλανίζουν πανελλαδικά την δημόσια παιδεία (κυρίως ως προς το περιεχόμενο της και το «είδος» του Έλληνα που «παράγει») μας ταλανίζουν και άλλα που υπάρχουν και αυτά στα υπόλοιπα μέρη της χώρας, μόνο που σε ένα νησί δεν υπάρχουν διέξοδοι. Ξεκινάμε από την έλλειψη βασικών κτιριακών υποδομών για την εκπαίδευση, την άθληση και τον πολιτισμό, και καταλήγουμε στους νέους εκπαιδευτικούς που έρχονται στον τόπο μας με μισθούς που δεν τους επαρκούν για να αφοσιωθούν στην δουλειά τους.
Δ) Βασικός πυλώνας της ποιότητας ζωής ενός ανθρώπου είναι και η πεποίθηση ότι μπορεί να βρει το δίκιο του. Σε μέρη όπως τα δικά μας αυτό είναι δύσκολο και δαπανηρό. Μόνο ελάχιστες υποθέσεις μπορούν να δικαστούν στην Πάρο από το τοπικό Ειρηνοδικείο, ενώ για πιο σοβαρά θέματα υπάρχει ένα «σπάνιο» μεταβατικό Πρωτοδικείο. Συνεπώς, δικηγόροι, μάρτυρες και αντίδικοι καταναλώνουν τα χρήματα τους και τη ζωή τους σε ατέλειωτα πήγαινε - έλα στην Σύρο, στον Πειραιά και αλλού. Αυτό δεν θα αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα, εάν τα δικαστήρια κυρίως της Σύρου είχαν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν. Όμως δεν μπορούν. Έτσι, στα νησιά μας η δικαιοσύνη είτε έρχεται πολύ αργά, είτε δεν έρχεται ποτέ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κοστίζει ακριβά, γι' αυτό και διακινδυνεύεται η ποιότητα της. Τα ίδια ισχύουν και για υποθέσεις διαφάνειας, όποτε καταλήγουν στη δικαιοσύνη ζητήματα ελέγχου διαχείρισης δημόσιου χρήματος.
Ε) Συναφή προβλήματα προκαλεί και η έλλειψη αστυνόμευσης στο νησί που ιδιαίτερα το χειμώνα συμβάλει στην απομόνωση των πολιτών. Η Πάρος αστυνομεύεται από 16 άτομα του μόνιμου προσωπικού που μπορεί να φτάνουν τα 20 ή 22 με τη Νάουσα και την Αντίπαρο. Αυτά τα άτομα καλούνται να επιτηρήσουν ολόκληρο το νησί με 13.000 περίπου κόσμο και άγνωστο μέχρι πρότινος αριθμό μεταναστών, μεγάλο μέρος των οποίων έφυγε με την κρίση στην οικοδομή, όμως και γι' αυτούς που έμειναν δεν γνωρίζουμε πολλά.
Στάση ζωής έως σήμερα
Όλα τα παραπάνω τα τελευταία χρόνια μας πείραζαν, αλλά είχαμε μάθει να τα ξεπερνάμε με τα χρήματα που βγάζαμε από τον τουρισμό και την ανάπτυξη της οικοδομής για παραθεριστικές κατοικίες. Αντί να αποταμιεύουμε τον κόπο μας όπως δικαιούμασταν, πληρώναμε για να έχουμε εκείνα που η Πολιτεία ασυνεπής, δεν μας παρείχε. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε, μα τώρα υπάρχει κρίση και τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα. Τα χρέη του καθενός αυξάνονται και δεν υπάρχει η δυνατότητα να καλυφθούν οι ανάγκες.
ΣΤ) Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο «προικισμένος» τόπος μας και οι κάτοικοι του στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με αυτονομία σε κάθε κρίση, αν δεν είχαμε οδηγηθεί στην «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού ή έστω, αν υπήρχαν βασικές υποδομές για την σωστή καλλιέργεια της «μονοκαλλιέργειας». Όμως, δυστυχώς, ακόμα και μέχρι σήμερα και παρά του ότι η Πολιτεία έχει δαπανήσει πολλά εκατομμύρια ευρώ, το νέο αεροδρόμιο της Πάρου δεν έχει μπει σε τροχιά κατασκευής.
Έτσι, η τουριστική μας πελατεία δεν μπορεί να εμπλουτισθεί, η τουριστική μας περίοδος δεν μπορεί να επιμηκυνθεί.
Επιπλέον, τους υπάρχοντες πελάτες μας τους ταλαιπωρούμε, αφού, όταν έρχονται με τα πλοία και αν επιλέξουν την πρωτεύουσα για τις διακοπές τους, παρατηρούν ότι εκεί που θα έπρεπε να δένουν σκάφη αναψυχής, δένουν εμπορικά πλοία, ελλείψει εμπορικού λιμανιού.
Τώρα, στην κρίση
κ. Πρωθυπουργέ,
Όλα τα παραπάνω, όπως σας ανέφερα, ίσχυαν πριν την κρίση. Με αυτά μεγαλώσαμε, απλώς είχαμε τον τρόπο να επιβιώνουμε. Συνεπώς, πιστεύω ότι η κρίση ήταν από καιρό εδώ, και τώρα φαίνεται. «Φωτίστηκε» αναγκαστικά από τη διεθνή κρίση και τη συμπεριφορά των συμμάχων - δανειστών μας. Πολύ σωστά είπατε: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!
Όμως αλλάζουμε;
Με μεγάλη μου λύπη σας πληροφορώ ότι όλοι οι υπαίτιοι της προϋπάρχουσας «μηχανής» που παρήγαγε την κρίση, εδώ στον τόπο μας και στις Κυκλάδες, είναι όλοι στις θέσεις τους. Δεν τους έχει πειράξει ΚΑΝΕΝΑΣ, είτε είναι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, είτε είναι εμπλεκόμενοι στην πολιτική (κομματάρχες, πολιτευτές, πολιτικοί). Και αν μερικά πρόσωπα έχουν αλλάξει, δεν έχει αλλάξει η ένοχη νοοτροπία που κυριαρχεί.
Σε αυτό το σημείο θα είχατε το δικαίωμα να πείτε ότι με όλους αυτούς οι πολίτες είχαν αλισιβερίσι και πιθανώς, έχουν ακόμα. Φταίνε και οι πολίτες που δεν αλλάζουν τα πρόσωπα, θα πείτε. Θα συμφωνούσα μαζί σας, αν δεν είχα ζήσει στο νησί. Όταν το χειμώνα δεν έχεις τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στην Αθήνα και έχεις την ανάγκη ενός γιατρού, θα πας στον απατεώνα γιατρό, θέλεις δεν θέλεις. Θα τον νομιμοποιήσεις και θα του χρωστάς και χάρη. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα κρίσιμα πόστα, είτε από τα χέρια τους περνά η ασφάλεια της ζωής σου, είτε η οικονομική σου επιβίωση. Έτσι, ο κύκλος διαιωνίζεται. Ας δεχθούμε σε κάθε περίπτωση ότι οι πολίτες είναι ανατροφοδότες μίας κρίσης. Δεν είναι όμως οι δημιουργοί της.
Το κακό παράδειγμα
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση που θα γίνουν σε λίγους μήνες είναι μία λαμπρή ευκαιρία για την αλλαγή προσώπων και νοοτροπίας στην πολιτική.
Όμως πως εσείς, δηλαδή το κόμμα του οποίου είστε πρόεδρος και τα αρμόδια επιτελικά στελέχη, θα πληροφορηθείτε τι γίνεται στην Πάρο; Ποιοι είναι υποψήφιοι; Πόσοι από αυτούς ανήκουν στο κόμμα σας, γιατί διαφωνούν, ποια είναι η πορεία τους, τα εχέγγυα της αποτελεσματικότητας του καθενός και της καθεμιάς...
Το καταστατικό του κόμματος και οι έκτακτες - λόγω «Καλλικράτη» - εγκύκλιοι προβλέπουν πολύ συγκεκριμένες διαδικασίες.
Ε, λοιπόν πρόεδρε, σας ενημερώνω ότι δεν έγινε καν συνεδρίαση της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Πάρο για τις δημοτικές εκλογές, σε απόλυτη συνέπεια με το ότι έχει συνεδριάσει 3 - 4 φορές όλες και όλες τα τελευταία δύο - τρία χρόνια.
Εύλογα, συνάγεται το συμπέρασμα ότι στην Πάρο το κόμμα θα πορευτεί με τις πληροφορίες που θα μεταφέρει στο κόμμα το «χ» ή το «ψ» πρόσωπο ή πρόσωπα, ανάλογα με το πώς βολεύει...
Η άποψη μου είναι ότι στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ οι προβλεπόμενες και δημοσιευμένες διαδικασίες, δεν είναι ασήμαντη λεπτομέρεια, είναι η ουσία. Θα μπορούσε να γίνει - έστω - μία γενική συνέλευση η οποία θα διαπίστωνε απλώς ότι δεν χρειάζεται καμία παρέμβαση από το ΠΑΣΟΚ στην Πάρο.
Τελικά διερωτώμαι, πως υπηρετείται με συνέπεια η φράση «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»;
Εκτός, αν εννοούμε να αλλάξουμε, κατά τις αναγκαστικές οδηγίες του ΔΝΤ και το μοντέλο ανθρώπου που προτείνει, διά του μοντέλου οικονομίας που επιβάλλει ή προστατεύει κατά περίπτωση διεθνώς.
Εμείς πληροφορούμαστε, ότι επιδιώκετε να παραμείνει όσο το δυνατόν λιγότερο στη χώρα και να ασχοληθεί με τα οικονομικά ζητήματα. Όχι να το αφήσουμε να περάσει νοοτροπία.
Όμως, αν δεν λειτουργήσουν οι δικές μας δομές (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΩΣΤΑ με βάση τους κανονισμούς), το Κράτος, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, οι πολίτες, τα κόμματα, πως θα αλλάξουμε στη σωστή κατεύθυνση;
Επίλογος
Θα μου πείτε, το ό,τι δεν γίνονται σε ένα μικρό νησί τα πράγματα, όπως πρέπει, δεν είναι και τόσο σοβαρό θέμα για να απασχολείς ένα Πρωθυπουργό στις διακοπές του...
Αν δεν είχα δει φωτογραφίες σας αγαπητέ πρόεδρε από την άφιξη σας στην Πάρο, με το γραμματέα της δημοτικής οργάνωσης, ΟΛΟΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΤΟΙ, θα έλεγα και εγώ ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το πρόβλημα. Όμως δεν σας το αναφέρω τόσο ως σημαντικό, όσο ως ιδιαίτερης αξίας συμβολικό.
Οι πολίτες πρέπει να εμπιστευτούν την ηγεσία τους. Πρέπει να δουν με τα μάτια τους σε κάθε μέρος της Ελλάδας, ότι για τις θυσίες που κάνουν, υπάρχει μία κυβέρνηση που θα αναδεικνύει τους άριστους και όχι τους αρεστούς. Να πιστέψουμε ότι κάτι αλλάζει στην νοοτροπία. Τη νέα νοοτροπία τη δημιουργούν και τη μεταδίδουν τα πρόσωπα και οι πράξεις τους, πάντα, παντού και αναγκαστικά.
Ξέρετε γιατί σας τα λέω όλα τα παραπάνω πρόεδρε;
Γιατί εκτός από τα χρέη που μου αναλογούν και για τα οποία πρέπει να δουλεύω 15 με 17 ώρες την ημέρα/ 365 ημέρες τον χρόνο για να είμαι συνεπής τώρα που η δουλεία λιγόστεψε, έχω και ένα μικρό παιδί που θα ήθελα να ζήσει πιο καλά τη ζωή του. Έτσι, όπως νεότερος, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι την ζω εγώ, δικαιώνοντας τους αγώνες για τη δημοκρατία και τις ευκαιρίες για δουλεία, που έκανε ο πατέρας μου. Μόνο που αυτός αγωνίστηκε διαδοχικά σε εποχές ξένης κατοχής, πολιτικής κατοχής, δικτατορίας κλπ.
Τώρα με τη δημοκρατία, τι να πω στην κόρη μου κ. Πρωθυπουργέ;
Καλές Διακοπές
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα
Τα Νέα Πάρου - Αντιπάρου
Σας γράφω αυτή την επιστολή με την ευκαιρία που βρίσκεστε για άλλη μία φορά για διακοπές στο νησί μας, γεγονός που αποτελεί τιμή και μας χαροποιεί.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Παριανών και Αντιπαριανών αυτή την εποχή δουλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, αφού η τουριστική οικονομία αποτελεί μοναδική πια πηγή επιβίωσης για εμάς. Ειδικά εφέτος, η προσπάθεια μας γίνεται υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, τις οποίες εσείς εκτιμώ ότι μπορείτε να αντιληφθείτε καλύτερα από τον καθένα.
Ας ξεχάσουμε...
...όμως για λίγο τις εφετινές πολύ δύσκολες, ειδικές συνθήκες.
Θα επιθυμούσα να μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι μαζί στη χώρα αυτό, γιατί πιστεύω ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και ποια είναι η κατάσταση των πραγμάτων και έτσι, να αντιληφθούμε και κυρίως, να αναλάβουμε ο καθένας από εμάς τις ευθύνες που του αναλογούν. Βλέπετε υπό καθεστώς πίεσης, άγχους και αγωνίας, δηλαδή ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ, διαμορφώνεται τεχνητό περιβάλλον για να παραγνωρίζονται ευθύνες, αρμοδιότητες, αίτια και αιτιατά. Δηλαδή διαμορφώνονται ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ.
Πριν την κρίση, έως σήμερα
κ. Πρωθυπουργέ,
Α) Σ' αυτόν τον τόπο για να κτίσεις ένα σπίτι ή μία εμπορική στέγη είναι σχεδόν αδύνατο ή τυχαίο να μην χρειαστεί να συμμετάσχεις σε χρηματισμούς. Αυτό συμβαίνει διότι είτε οι νόμοι είναι αναχρονιστικοί και δεν μπορείς να οικοδομήσεις σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, είτε η επιτηδευμένη γραφειοκρατία δεν σου δίνει έγκαιρα τις σχετικές εγκρίσεις, ώστε να μην απαξιώνονται τα χρήματα σου.
Όταν κατορθώνεις να κτίσεις, ξεχνάς τι τράβηξες και πόσα παραπάνω σου στοίχισε και νιώθεις σχετική ασφάλεια. Αυτό το καλό προσφέρει η δική σου στέγη, την ασφάλεια. Έτσι, νιώθεις την ανάγκη να προχωρήσεις τη ζωή σου και να αναλάβεις την ευθύνη να δημιουργήσεις οικογένεια. Δηλαδή, νιώθεις τη δύναμη να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής και άλλων ανθρώπων. Να μοιραστείς τη ζωή σου και να λάβεις την ικανοποίηση της δημιουργίας ζωής και να την καμαρώσεις να μεγαλώνει.
Μόνο που τα παραπάνω δυστυχώς δεν εξαρτώνται μόνο από τις δικές σου ενέργειες και ένα σταθερό πλαίσιο που εξασφαλίζει η Πολιτεία. Το καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα.
Β) Σ' αυτόν τον τόπο το Κέντρο Υγείας ουδέποτε έχει καλύψει τις προβλεπόμενες θέσεις γιατρών που είναι απαραίτητες σε μία οικογένεια. Πάντοτε τα μπαλώνουμε με την αυτοθυσία κάποιων γιατρών και με τα χρήματα που ο καθένας έχει σαν απόθεμα (αν έχει) για να φύγει για τα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα. Ακόμα και το κτίριο του Κ.Υ εδώ και χρόνια δεν επαρκεί (μόνο τα τελευταία δύο χρόνια έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια κατασκευής νέου) ενώ συχνά πλήττεται από μικρόβια. Όποτε χρειάζονται επείγουσες αεροδιακομιδές το ΕΚΑΒ μετά βίας ανταποκρίνεται, ενώ συχνά γίνονται μεταφορές με καΐκια. Μία πρωτοβουλία που χρηματοδοτήθηκε από το υστέρημα του Παριανού λαού και ενός κληροδοτήματος ύστερα από ιδέα και οργάνωση του Γ. Ραγκούση, το υγειονομικό αεροσκάφος, δυστυχώς, εδώ και πολλούς μήνες έχει καθηλωθεί εξαιτίας της γραφειοκρατίας που υπόσχεται να λύσει ο «Καλλικράτης». Με λίγα λόγια, η πιο δυναμική γενιά του νησιού των συμπολιτών μου, δεν νιώθει ασφάλεια στον τομέα της υγείας. Όλοι γνωρίζουμε δε, ότι η έλλειψη οργανωμένης δημόσιας υγείας έχει δημιουργήσει συνθήκες νομότυπου ή παράνομου πλουτισμού σε πρόσωπα που την εκμεταλλεύονται.
Γ) Όμως δεν είναι καλύτερη και η κατάσταση στον τομέα της παιδείας. Μαζί με όλα αυτά που ταλανίζουν πανελλαδικά την δημόσια παιδεία (κυρίως ως προς το περιεχόμενο της και το «είδος» του Έλληνα που «παράγει») μας ταλανίζουν και άλλα που υπάρχουν και αυτά στα υπόλοιπα μέρη της χώρας, μόνο που σε ένα νησί δεν υπάρχουν διέξοδοι. Ξεκινάμε από την έλλειψη βασικών κτιριακών υποδομών για την εκπαίδευση, την άθληση και τον πολιτισμό, και καταλήγουμε στους νέους εκπαιδευτικούς που έρχονται στον τόπο μας με μισθούς που δεν τους επαρκούν για να αφοσιωθούν στην δουλειά τους.
Δ) Βασικός πυλώνας της ποιότητας ζωής ενός ανθρώπου είναι και η πεποίθηση ότι μπορεί να βρει το δίκιο του. Σε μέρη όπως τα δικά μας αυτό είναι δύσκολο και δαπανηρό. Μόνο ελάχιστες υποθέσεις μπορούν να δικαστούν στην Πάρο από το τοπικό Ειρηνοδικείο, ενώ για πιο σοβαρά θέματα υπάρχει ένα «σπάνιο» μεταβατικό Πρωτοδικείο. Συνεπώς, δικηγόροι, μάρτυρες και αντίδικοι καταναλώνουν τα χρήματα τους και τη ζωή τους σε ατέλειωτα πήγαινε - έλα στην Σύρο, στον Πειραιά και αλλού. Αυτό δεν θα αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα, εάν τα δικαστήρια κυρίως της Σύρου είχαν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν. Όμως δεν μπορούν. Έτσι, στα νησιά μας η δικαιοσύνη είτε έρχεται πολύ αργά, είτε δεν έρχεται ποτέ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κοστίζει ακριβά, γι' αυτό και διακινδυνεύεται η ποιότητα της. Τα ίδια ισχύουν και για υποθέσεις διαφάνειας, όποτε καταλήγουν στη δικαιοσύνη ζητήματα ελέγχου διαχείρισης δημόσιου χρήματος.
Ε) Συναφή προβλήματα προκαλεί και η έλλειψη αστυνόμευσης στο νησί που ιδιαίτερα το χειμώνα συμβάλει στην απομόνωση των πολιτών. Η Πάρος αστυνομεύεται από 16 άτομα του μόνιμου προσωπικού που μπορεί να φτάνουν τα 20 ή 22 με τη Νάουσα και την Αντίπαρο. Αυτά τα άτομα καλούνται να επιτηρήσουν ολόκληρο το νησί με 13.000 περίπου κόσμο και άγνωστο μέχρι πρότινος αριθμό μεταναστών, μεγάλο μέρος των οποίων έφυγε με την κρίση στην οικοδομή, όμως και γι' αυτούς που έμειναν δεν γνωρίζουμε πολλά.
Στάση ζωής έως σήμερα
Όλα τα παραπάνω τα τελευταία χρόνια μας πείραζαν, αλλά είχαμε μάθει να τα ξεπερνάμε με τα χρήματα που βγάζαμε από τον τουρισμό και την ανάπτυξη της οικοδομής για παραθεριστικές κατοικίες. Αντί να αποταμιεύουμε τον κόπο μας όπως δικαιούμασταν, πληρώναμε για να έχουμε εκείνα που η Πολιτεία ασυνεπής, δεν μας παρείχε. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε, μα τώρα υπάρχει κρίση και τα χρήματα είναι πολύ λιγότερα. Τα χρέη του καθενός αυξάνονται και δεν υπάρχει η δυνατότητα να καλυφθούν οι ανάγκες.
ΣΤ) Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο «προικισμένος» τόπος μας και οι κάτοικοι του στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με αυτονομία σε κάθε κρίση, αν δεν είχαμε οδηγηθεί στην «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού ή έστω, αν υπήρχαν βασικές υποδομές για την σωστή καλλιέργεια της «μονοκαλλιέργειας». Όμως, δυστυχώς, ακόμα και μέχρι σήμερα και παρά του ότι η Πολιτεία έχει δαπανήσει πολλά εκατομμύρια ευρώ, το νέο αεροδρόμιο της Πάρου δεν έχει μπει σε τροχιά κατασκευής.
Έτσι, η τουριστική μας πελατεία δεν μπορεί να εμπλουτισθεί, η τουριστική μας περίοδος δεν μπορεί να επιμηκυνθεί.
Επιπλέον, τους υπάρχοντες πελάτες μας τους ταλαιπωρούμε, αφού, όταν έρχονται με τα πλοία και αν επιλέξουν την πρωτεύουσα για τις διακοπές τους, παρατηρούν ότι εκεί που θα έπρεπε να δένουν σκάφη αναψυχής, δένουν εμπορικά πλοία, ελλείψει εμπορικού λιμανιού.
Τώρα, στην κρίση
κ. Πρωθυπουργέ,
Όλα τα παραπάνω, όπως σας ανέφερα, ίσχυαν πριν την κρίση. Με αυτά μεγαλώσαμε, απλώς είχαμε τον τρόπο να επιβιώνουμε. Συνεπώς, πιστεύω ότι η κρίση ήταν από καιρό εδώ, και τώρα φαίνεται. «Φωτίστηκε» αναγκαστικά από τη διεθνή κρίση και τη συμπεριφορά των συμμάχων - δανειστών μας. Πολύ σωστά είπατε: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!
Όμως αλλάζουμε;
Με μεγάλη μου λύπη σας πληροφορώ ότι όλοι οι υπαίτιοι της προϋπάρχουσας «μηχανής» που παρήγαγε την κρίση, εδώ στον τόπο μας και στις Κυκλάδες, είναι όλοι στις θέσεις τους. Δεν τους έχει πειράξει ΚΑΝΕΝΑΣ, είτε είναι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, είτε είναι εμπλεκόμενοι στην πολιτική (κομματάρχες, πολιτευτές, πολιτικοί). Και αν μερικά πρόσωπα έχουν αλλάξει, δεν έχει αλλάξει η ένοχη νοοτροπία που κυριαρχεί.
Σε αυτό το σημείο θα είχατε το δικαίωμα να πείτε ότι με όλους αυτούς οι πολίτες είχαν αλισιβερίσι και πιθανώς, έχουν ακόμα. Φταίνε και οι πολίτες που δεν αλλάζουν τα πρόσωπα, θα πείτε. Θα συμφωνούσα μαζί σας, αν δεν είχα ζήσει στο νησί. Όταν το χειμώνα δεν έχεις τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στην Αθήνα και έχεις την ανάγκη ενός γιατρού, θα πας στον απατεώνα γιατρό, θέλεις δεν θέλεις. Θα τον νομιμοποιήσεις και θα του χρωστάς και χάρη. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα κρίσιμα πόστα, είτε από τα χέρια τους περνά η ασφάλεια της ζωής σου, είτε η οικονομική σου επιβίωση. Έτσι, ο κύκλος διαιωνίζεται. Ας δεχθούμε σε κάθε περίπτωση ότι οι πολίτες είναι ανατροφοδότες μίας κρίσης. Δεν είναι όμως οι δημιουργοί της.
Το κακό παράδειγμα
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση που θα γίνουν σε λίγους μήνες είναι μία λαμπρή ευκαιρία για την αλλαγή προσώπων και νοοτροπίας στην πολιτική.
Όμως πως εσείς, δηλαδή το κόμμα του οποίου είστε πρόεδρος και τα αρμόδια επιτελικά στελέχη, θα πληροφορηθείτε τι γίνεται στην Πάρο; Ποιοι είναι υποψήφιοι; Πόσοι από αυτούς ανήκουν στο κόμμα σας, γιατί διαφωνούν, ποια είναι η πορεία τους, τα εχέγγυα της αποτελεσματικότητας του καθενός και της καθεμιάς...
Το καταστατικό του κόμματος και οι έκτακτες - λόγω «Καλλικράτη» - εγκύκλιοι προβλέπουν πολύ συγκεκριμένες διαδικασίες.
Ε, λοιπόν πρόεδρε, σας ενημερώνω ότι δεν έγινε καν συνεδρίαση της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Πάρο για τις δημοτικές εκλογές, σε απόλυτη συνέπεια με το ότι έχει συνεδριάσει 3 - 4 φορές όλες και όλες τα τελευταία δύο - τρία χρόνια.
Εύλογα, συνάγεται το συμπέρασμα ότι στην Πάρο το κόμμα θα πορευτεί με τις πληροφορίες που θα μεταφέρει στο κόμμα το «χ» ή το «ψ» πρόσωπο ή πρόσωπα, ανάλογα με το πώς βολεύει...
Η άποψη μου είναι ότι στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ οι προβλεπόμενες και δημοσιευμένες διαδικασίες, δεν είναι ασήμαντη λεπτομέρεια, είναι η ουσία. Θα μπορούσε να γίνει - έστω - μία γενική συνέλευση η οποία θα διαπίστωνε απλώς ότι δεν χρειάζεται καμία παρέμβαση από το ΠΑΣΟΚ στην Πάρο.
Τελικά διερωτώμαι, πως υπηρετείται με συνέπεια η φράση «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»;
Εκτός, αν εννοούμε να αλλάξουμε, κατά τις αναγκαστικές οδηγίες του ΔΝΤ και το μοντέλο ανθρώπου που προτείνει, διά του μοντέλου οικονομίας που επιβάλλει ή προστατεύει κατά περίπτωση διεθνώς.
Εμείς πληροφορούμαστε, ότι επιδιώκετε να παραμείνει όσο το δυνατόν λιγότερο στη χώρα και να ασχοληθεί με τα οικονομικά ζητήματα. Όχι να το αφήσουμε να περάσει νοοτροπία.
Όμως, αν δεν λειτουργήσουν οι δικές μας δομές (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΩΣΤΑ με βάση τους κανονισμούς), το Κράτος, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, οι πολίτες, τα κόμματα, πως θα αλλάξουμε στη σωστή κατεύθυνση;
Επίλογος
Θα μου πείτε, το ό,τι δεν γίνονται σε ένα μικρό νησί τα πράγματα, όπως πρέπει, δεν είναι και τόσο σοβαρό θέμα για να απασχολείς ένα Πρωθυπουργό στις διακοπές του...
Αν δεν είχα δει φωτογραφίες σας αγαπητέ πρόεδρε από την άφιξη σας στην Πάρο, με το γραμματέα της δημοτικής οργάνωσης, ΟΛΟΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΤΟΙ, θα έλεγα και εγώ ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το πρόβλημα. Όμως δεν σας το αναφέρω τόσο ως σημαντικό, όσο ως ιδιαίτερης αξίας συμβολικό.
Οι πολίτες πρέπει να εμπιστευτούν την ηγεσία τους. Πρέπει να δουν με τα μάτια τους σε κάθε μέρος της Ελλάδας, ότι για τις θυσίες που κάνουν, υπάρχει μία κυβέρνηση που θα αναδεικνύει τους άριστους και όχι τους αρεστούς. Να πιστέψουμε ότι κάτι αλλάζει στην νοοτροπία. Τη νέα νοοτροπία τη δημιουργούν και τη μεταδίδουν τα πρόσωπα και οι πράξεις τους, πάντα, παντού και αναγκαστικά.
Ξέρετε γιατί σας τα λέω όλα τα παραπάνω πρόεδρε;
Γιατί εκτός από τα χρέη που μου αναλογούν και για τα οποία πρέπει να δουλεύω 15 με 17 ώρες την ημέρα/ 365 ημέρες τον χρόνο για να είμαι συνεπής τώρα που η δουλεία λιγόστεψε, έχω και ένα μικρό παιδί που θα ήθελα να ζήσει πιο καλά τη ζωή του. Έτσι, όπως νεότερος, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι την ζω εγώ, δικαιώνοντας τους αγώνες για τη δημοκρατία και τις ευκαιρίες για δουλεία, που έκανε ο πατέρας μου. Μόνο που αυτός αγωνίστηκε διαδοχικά σε εποχές ξένης κατοχής, πολιτικής κατοχής, δικτατορίας κλπ.
Τώρα με τη δημοκρατία, τι να πω στην κόρη μου κ. Πρωθυπουργέ;
Καλές Διακοπές
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα
Τα Νέα Πάρου - Αντιπάρου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.