Εργαζόμενοι με το δοβλέτι ή απλοί ραγιάδες;

Γράφει ο Χρήστος Μαγγούτας, Τορόντο Καναδά

Συγκρίνοντας τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα με ό,τι ξέρω σε άλλες χώρες, αιφνιδιάζομαι από το γεγονός ότι αποτελούν μια «κάστα», που είναι πέρα και πάνω από τους άλλους εργαζόμενους, δηλαδή έχουν προνόμια που δεν υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα.

Σαν παράδειγμα έχουν «μονιμότητα». Γιατί να υπάρχει αυτό; Έχουμε δυο κατηγορίες Ελλήνων που η μια έχει μονιμότητα και η άλλη είναι έρμαιο του εργοδότη; Είμαστε ακόμα στη δεκαετία του 1920 και στην θεωρία της «Πλατείας Κλαυθμώνος»;

Έχουν ιδιαίτερα πλεονεκτήματα σε πολλούς τομείς. Γιατί αυτά τα πλεονεκτήματα να μην ισχύουν για κάθε Έλληνα εργαζόμενο αφού κατά το Σύνταγμα όλοι οι Έλληνες είναι ίσιοι ενώπιον του νόμου;

Έχω δει πολλές διαδηλώσεις των οργανωμένων συνδικάτων των δημοσίων υπαλλήλων αλλά πουθενά δεν είδα έστω ένα σύνθημά τους που να λέει «Όσα δικαιώματα έχουμε εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να δοθούν σε κάθε έλληνα σύντροφο εργαζόμενο».

Σαν παράδειγμα αν μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει υπαλλήλους επειδή είναι ασύμφοροι γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και το δημόσιο; Γιατί στη νέα Ολυμπιακή χρειάζονται μόνο 3000 εργαζόμενοι ενώ στην κρατική χρειάζονταν 8000; Δηλαδή το κράτος έχει ως μόνο στόχο του πώς θα βολέψει αφισοκολλητές του κόμματος που σε καμιά περίπτωση δε χρειάζονται σε μια εταιρεία, όπως π.χ. στον ΟΣΕ, και ουσιαστικά να στέλνει στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα το λογαριασμό, μέσω φόρων, για μη αναγκαίους δημοσίους υπαλλήλους; Τελικά για κάθε υπεράριθμο στο δημόσιο τομέα θα πληρώνουν κάποιοι του ιδιωτικού τομέα για καλυφθούν οι αναίτιες δημόσιες δαπάνες.

Το ότι η Ελλάδα έχει περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από κάθε άλλο κράτος της Ευρώπης δε χωρά αμφιβολία. (π.χ. σύγκρινε τους υπαλλήλους της παλιάς Ολυμπιακής Αεροπορίας με τεράστιες εταιρείες όπως η British Airways ή η Lufthansa και θα λιποθυμήσεις). Αποτέλεσμα είναι ότι το τελικό προϊόν είναι πιο ακριβό, δεν είναι ανταγωνιστικό, ήτοι σε τελικό στάδιο οδηγεί τη χώρα σε ύφεση ή ακόμα και σε χρεοκοπία.

Δε θέλω να πω ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, απλά λέω ότι είναι πιο πολλοί από όσους χρειάζονται και έχουν προνόμια που τα πληρώνουν με φόρους οι άλλοι εργαζόμενοι. Ασφαλώς ξέρετε ότι οι εκπαιδευτικοί της Μέσης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα διδάσκουν 10 ως 14 ώρες τη βδομάδα. Δηλαδή τρεις κάνουν τη δουλειά ενός (αν χρειάζονται προετοιμασία ή χρόνο για βαθμολόγηση ας το κάνουν αποδειγμένα στο σχολείο τους όχι στο σπίτι τους, ήτοι το ωράριό τους πρέπει να είναι όπως κάθε εργαζόμενου στο χώρο εργασίας του, όπως σε κάθε χώρα πλην Ελλάδας).

Ουσιαστικά αν το ελληνικό κράτος θέλει να λέγεται κράτος και όχι πελατειακή πολιτική οργάνωση πρέπει: 1) Να απολύσει πάραυτα όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, νομίζω γύρω στις 800.000 2) Την επόμενη μέρα να προσλάβει το 1/3 από αυτούς (ή όσους με διεθνείς στατιστικές χρειάζονται) με βάση καθαρά αξιοκρατικά κριτήρια.

Το υπόλοιπο 2/3 μπορεί να πάει στο Ταμείο Ανεργίας για όσους μήνες δικαιούται, όπως κάθε άλλος θνητός εργαζόμενος και στη συνέχεια να ψάξει να βρει δουλειά όπως κάθε άλλος θνητός εργαζόμενος. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί κάστα, είναι αντίθετο με τις βασικές αρχές εργασίας και παραβιάζει κάθε αρχή ισότητας στον εργασιακό τομέα. Δε γνωρίζω με ποια λογική ένας απολυόμενος της παλιάς Ολυμπιακής μπορεί να προσληφθεί σε κάποιο τμήμα του δημόσιου τομέα, ενώ ένας απολυόμενος της Χ εταιρείας δεν έχει την ίδια δυνατότητα.

Η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη εποχή. Όλοι έχουμε βαρεθεί τις επί δεκαετίες ψευτο-δίκες, τώρα θέλουμε να δούμε χιλιάδες περιουσίες να δημεύονται με νόμιμο τρόπο, τα χρήματα να επιστρέφονται στο δημόσιο, τους καταχραστές να κλείνονται στις φυλακές και δε θα μας ικανοποιήσει να δούμε να θυσιάζονται 2-3 Ιφιγένειες από κάθε κόμμα, έτσι για το θεαθήναι, και να μπουν όλες οι άλλες υποθέσεις στο αρχείο.

Αλλά και για τους εργαζόμενους περιμένουμε το κόστος να καταμεριστεί σε όλους. Ναι να αγωνιστούμε για να προστατευθούν τα δικαιώματά τους, αλλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για όλους. Αλλιώς έχουμε δυο κατηγορίες εργαζομένων στους οποίους θα σταλεί εντελώς διαφορετικός λογαριασμός: αυτούς που είναι με το δοβλέτι και προστατεύονται τα μέγιστα κι αυτούς που είναι ραγιάδες και δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι.

Αυτό σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να ονομαστεί ευνομούμενη κοινωνία.

Chris@Mangoutas.com