Οδοιπορικό Κούβα: Μια θλιμμένη επανάσταση

Κείμενο-φωτογραφίες: Βικτωρία Μαζεμένου -

Να επισκεφτώ την Κούβα πριν πεθάνει ο Κάστρο, ήταν ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου! Όχι βέβαια ότι θα είχα την τιμή να τον συναντήσω, αλλά σίγουρα θα μου δινόταν η ευκαιρία να αποτιμήσω το έργο του μακροβιότερου ηγέτη που είδε ο εικοστός αιώνας.

Μετά από δέκα ώρες πτήσης από Μαδρίτη και συνολικά είκοσι-δύο ώρες σε αεροδρόμια και αέρα, έφτασα στην Αβάνα στις 21:00 τοπική ώρα.

Μάταια περίμενα την βαλίτσα μου να εμφανιστεί στον ιμάντα. Μετά από έρευνα με τους ιθύνοντες του αεροδρομίου, εντοπίστηκε στη Μαδρίτη. Με την υπόσχεση ότι θα έρθει την επόμενη μέρα και θα μου την παραδώσουν στο ξενοδοχείο, βρήκα ένα ταξί και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο μου, στην παραλία της Αβάνας.

Παρόλη την κούραση και το σκοτάδι που απλωνόταν γύρω μου, τα μάτια μου προσπαθούσαν να διακρίνουν ότι μπορούσαν από αυτή την πόλη, την χώρα του Κάστρο και της επανάστασης.

Ο ένας είναι ο Τσε, ο άλλος;

Μεγάλωσα με την επανάσταση του Κάστρο και τον μύθο που την περιέβαλλε και επιτέλους βρισκόμουνα εδώ, να δω με τα μάτια μου το σοσιαλιστικό όνειρο μιας παρέας νέων ανθρώπων, που το 1959 έστειλαν στην εξορία τον δικτάτορα Μπατίστα και ανέλαβαν την εξουσία της χώρας.

Η κίνηση στους δρόμους ήταν ελάχιστη και αφελέστατα, το απέδωσα στην προχωρημένη ώρα. Κάποια στιγμή στα αριστερά μας φάνηκε μια πλατεία, το μέγεθος της οποίας δεν μπόρεσα να αντιληφθώ εκείνη τη στιγμή. Πάνω σε δύο κτίρια στο βάθος τα πρόσωπα δύο ανθρώπων ήταν σκιαγραφημένα με έντονο φως. Το ένα πρόσωπο ήταν γνωστό, ο Τσε, το άλλο πρόσωπο όμως, μου ήταν άγνωστο.

«Η πλατεία της επανάστασης», μου έδειξε ο οδηγός του ταξί. Και σε ποιόν ανήκε το πρόσωπο που δεν αναγνώρισα; «Στον Καμίλο Σιένφουέγος» μου είπε.

Μια μεγάλη απορία γεννήθηκε στο μυαλό μου. Εντάξει, δεν είχα κάνει και διατριβή πάνω στην Κούβα, είχα όμως διαβάσει αρκετά. Τον Καμίλο γιατί δεν τον θυμάμαι;

Σύντομα φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πήγα αμέσως για ύπνο. Την παρέα μου, τον Γιώργο και την Ευαγγελία, που είχαν έρθει τρεις ημέρες νωρίτερα θα τους συναντούσα την επομένη, στο πρωινό. Το σχέδιο ήταν να νοικιάσουμε αυτοκίνητο και για δέκα ημέρες να δούμε όση Κούβα μπορούμε.

Αρχιτεκτονική και... θλίψη

Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην κεντρική Αβάνα, στην παραλία. Αριστερά, στο βάθος, μπορούσα να δω τα ψηλά κτίρια του Vedado (συνοικία της Αβάνας) και κάπου στα δεξιά βρισκόταν η Habana Vieja, το σημείο της πόλης που είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο και είχε αναστηλωθεί. Παρόλο που η περιέργειά μου ήταν μεγάλη, προτεραιότητα είχε η ενοικίαση του αυτοκινήτου.

Διασχίζοντας την πόλη με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία είχα την ευκαιρία να πάρω μια πρώτη γεύση από Αβάνα. Είχα δει άπειρες φωτογραφίες από την πόλη και το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν κτίρια σε αποσύνθεση. Καμιά φωτογραφία όμως, δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της αποσύνθεσης στο σύνολό της. Μια αποσύνθεση που γινόταν εντονότερη, λόγω της αρχιτεκτονικής. Από ένα κλασικό, γωνιακό, τριώροφο κτίριο δεν είχε απομείνει τίποτα εκτός από τους εξωτερικούς τοίχους. Από τα γυμνά παράθυρα του μπορούσες να δεις την οργιώδη βλάστηση να έχει καταλάβει το εσωτερικό του. Λίγο πιο κάτω δύο γυναίκες συζητούσαν πάνω σε ένα art deco μπαλκόνι, τόσο έντονο, τόσο φανταχτερό που σε συνδυασμό με τη φτώχια που το περιέβαλε, φάνταζε γελοίο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΑΒΑΝΑ