Η φωλιά του τέρατος που μας απειλεί, βρίσκεται στις τράπεζες

• Γιατί κανείς δεν ελέγχει τον ρόλο των τραπεζών στην σημερινή ελληνική και παγκόσμια κρίση; Γιατί έχουμε (ξε)χάσει το πραγματικό σημείο εκκίνησης της επικείμενης παγκόσμιας εξαθλίωσης; Γιατί δεν τολμούν οι κυβερνήσεις να ελέγξουν τα τραπεζικά ιδρύματα αλλά αποδέχονται τις αντιλαϊκές πρακτικές τους που μόνο προβλήματα συσσωρεύουν στις κοινωνίες; Γιατί οι τράπεζες εξαπατούν, αρπάζουν χρήμα και ποτέ κανείς τραπεζίτης δεν αντιμετωπίζει το νόμο;

Μας λένε πως πρέπει να στερηθούμε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα και πρέπει να γυρίσει η κοινωνία στο μεσαίωνα, γιατί «κάποιοι πολιτικοί» έφαγαν τα λεφτά.
Δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν τον παραλογισμό που βγάζει μάτια: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Πως γίνεται τα πιο ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου να είναι καταχρεωμένα;
Πως γίνεται το παγκόσμιο ΑΕΠ να πολλαπλασιάζεται σε λίγα χρόνια (από 6 τρις δολάρια το 2004 έφτασε τα 54 τρις δολάρια -9πλασιασμός- το 2007) και όμως να «μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις» και η ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στα ύψη;
Πως γίνεται η Αμερική να εκδίδει δολάρια με τους τόνους και αντί η αξία του να μειώνεται, αυτή να παραμένει σταθερή ή και να αυξάνεται;
Πως γίνεται να υπάρχει μια φούσκα/ωρολογιακή βόμβα αξίας 57 τρις δολαρίων σε σύνθετα δομημένα χρηματιστηριακά προϊόντα, που αποτελεί στην κυριολεξία ένα κουβάρι που κανείς δεν γνωρίζει ποιος έχει ασφαλίσει ποιον, γιατί και από πού θα πληρωθεί όταν χρεοκοπήσει ο ασφαλιζόμενος πελάτης (ιδιώτες και κράτη) και απειλεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και να βυθίσει την παγκόσμια οικονομία στο χάος και κανείς να μην αποφασίζει να κάνει κάτι για να την απασφαλίσει;
Πως γίνεται τα Μέσα Ενημέρωσης να είναι στα χέρια μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών (που πληρώνουν απίστευτα ποσά τα διορισμένα παπαγαλάκια τους σ αυτά) και ο κόσμος να... περιμένει αντικειμενική ενημέρωση απ αυτά (όπως θάπρεπε σε μια κοινωνία με στοιχειώδη αξιοπρέπεια) και όχι προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους; (Μόνο ο Παπανδρέου, ο πολιτικός αρχι-απατεώνας, υποσχέθηκε εκδημοκρατισμό τους, μέσα στις πρώτες 100 μέρες της διακυβέρνησής του, αλλά το ξέχασε «λόγω άλλων προτεραιοτήτων του»).
Πως γίνεται να μην υπάρχει σάλιο για τον «κυρίαρχο λαό» και να βρίσκονται κάθε τόσο δεκάδες δις «εγγυήσεις» για τις τράπεζες; Και τι σημαίνει «εγγυήσεις»; Ποιος εγγυάται και ποιος πληρώνει σε περίπτωση κατάρρευσης της τράπεζας;
Πως γίνεται να μην υπάρχει σάλιο για την Ελλάδα τη μια στιγμή και την άλλη να φανερώνονται και να συγκεντρώνονται 720 δις ευρώ για τη διάσωση της ευρωσυμμορίας - που όταν οι λαοί απορρίπτουν το «ευρωσύνταγμά» της, το βαφτίζει Συνθήκη της Λισαβόνας και το θέτει σε ισχύ χωρίς έγκρισή της απ τους λαούς -και της παγκόσμιας συμμορίας– που αυτοαποκαλείται «αγορές» και κανείς δεν ξέρει αν και κατά πόσο ξεχωρίζει απ τους κερδοσκόπους;
Ποιος πιστεύει σήμερα τον «μονόδρομο» του πολιτικού αρχι-απατεώνα και έπαρχου-δικτάτορα Παπανδρέου, όταν καθηγητές (Στίγκλιτς, Μητρόπουλος, Ρωμανιάς), οικονομολόγοι (Γουάϊνμπεργκ, ο επικεφαλής οικονομολόγος της μεγαλύτερης τράπεζας της Γερμανίας Deutsche Bank Τόμας Μάϊερ, Δραγασάκης, Βεργόπουλος, Βαρουφάκης, Μπ. Αϊχενγκριν), σημαντικές οικονομικές εφημερίδες, τραπεζίτες κά προτείνουν εναλλακτικές αξιόπιστες λύσεις; Πότε διοργανώθηκε μια σοβαρή συζήτηση, όλων αυτών μπροστά στον ελληνικό λαό, τον μόνο αρμόδιο και «κυρίαρχο» να αποφασίσει, απ τους κυβερνώντες «οπαδούς της διαβούλευσης και της διαφάνειας»;
Ποιος πιστεύει τη συμμορία, που έχει φέρει τον κόσμο στη σημερινή κατάσταση παράνοιας, τα παπαγαλάκια τους, που τη μια μέρα δηλώνουν ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα και την άλλη παίρνουν τρις χειρότερα; Που τη μια δηλώνουν ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας και την άλλη μιας στέλνουν στα νύχια του ΔΝΤ; Που μας υπόσχονται καλύτερες μέρες, αγκαλιασμένοι σ ένα χορό του Ζαλόγγου μ ένα σύστημα που το μόνο σίγουρο είναι οι συχνότερες, βαθύτερες και καθολικότερες κρίσεις του (αν ποτέ καταφέρει να βγει απ τα παλιρροϊκά κύματα της σημερινής;).
Για να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα των λαών για το μέλλον, το πρώτο, το πιο επείγον καθήκον σήμερα, είναι να βγει στο φως ο πιο σκοτεινός μηχανισμός του συστήματος, απ όπου αντλεί και τη δύναμή του: το τραπεζικό σύστημα. Η κοινωνία πρέπει να έχει τον πλήρη έλεγχο αυτής της λειτουργίας. Πλήρης διαφάνεια και λαϊκός έλεγχος σ όλο το εύρος του και σ όλες τις εκφάνσεις του.
Το τραπεζικό σύστημα είναι το κέντρο της λειτουργίας της σημερινής κοινωνίας, το κυκλοφοριακό της σύστημα, η καρδιά της, η πηγή της δύναμής της. Σήμερα η κοινωνική δύναμη έχει μεταλλαχθεί σε κεφάλαιο: ένα καρκίνωμα που ρουφά την ενέργεια της κοινωνίας και τη στρέφει εναντίον της.
Αν μια πρόταση προς την κοινωνία θέλει να έχει την πιο στοιχειώδη αξιοπιστία και προοπτική για το μέλλον, αυτό είναι το πρώτο και πιο επείγον καθήκον που πρέπει να προβάλλει.
Αντίθετα, οι πολιτικές που συνεχίζουν να συγκαλύπτουν και να υπερασπίζονται τη συνέχιση της άλωσης της καρδιάς της ισχύος της κοινωνίας απ την «ιδιωτική πρωτοβουλία», παρ όλες τις αποκαλύψεις των εγκλημάτων της και τις επιπτώσεις της εγκληματικής φύσης της, εγκληματούν οι ίδιες, οι εκπρόσωποί της και όσοι τους συγκαλύπτουν και θα πρέπει να λογοδοτήσουν γι αυτό.
Σήμερα έχει ανοίξει ένα ρήγμα σ αυτό το σημείο του συστήματος: η εμπειρία των μαζών, τα αποτελέσματα της δράσης και λειτουργίας του συστήματος, κάνουν εύκολα κατανοητή και μισητή και στα πιο καθυστερημένα στρώματα το ρόλο της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στις τράπεζες. Τα ΜΜΕ δεν μπορούν να είναι «αποτελεσματικά» εδώ. Όλα τα «σφυριά» της αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει να περάσουν απ αυτό το άνοιγμα και να χτυπούν να σπάσει το κέλυφος της φωλιάς του τέρατος και να πέσει φως στις «λειτουργίες» του.
Κλείνοντας θέλω να θυμίσω τα λόγια ενός οικονομολόγου, του κ. Β. Βιλιάρδου:
«…η χρήση εκ μέρους της όποιας κυβέρνησης του «δανείου έσχατης ανάγκης» που μας ενέκρινε η Ευρωζώνη, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, θα ήταν ποινικά κολάσιμη πράξη –ένα έγκλημα καλύτερα- κατά του συνόλου των ελεύθερων Ελλήνων πολιτών. Το ίδιο ισχύει και για οποιεσδήποτε τυχόν «ιδιωτικοποιήσεις» κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων του δημοσίου, οι οποίες ανήκουν στους πολίτες της χώρας, ενώ δεν έχει καμιά κυβέρνηση την εξουσιοδότηση να τις «εκποιήσει».
Γιώργος Παπανικολάου
http://kostasxan.blogspot.com/2010/05/blog-post_8688.html