Η παλιο-φωτογραφία.

Ένα ...παραμύθι (;) για μεγάλα παιδιά.

Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

Ήταν καλά μου παιδιά, μιά φορά κι ένα καιρό, ένα πανέμορφο νησί, η Χαλκία. Κάποτε οι κατακτητές της οι Μεμέτιοι, πούλησαν το όμορφο νησί στους Ιγγλετέριους. Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι οι Χάλκιοι ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν με τα όπλα τη λευτεριά τους και την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, την Γκρεκανία. Τέσσερα χρόνια κράτησε ο αγώνας τους. Και μετά από ανείπωτες θυσίες λευτερώθηκαν απ’ τους κατακτητές. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμισαν.

Είχεν έρθει, όμως, η ώρα των διαπραγματεύσεων και των συμφωνιών. Κι όπως συμβαίνει πάντοτε, κουμάντο στις διαπραγματεύσεις δεν κάνουν εκείνοι που πολέμησαν, αλλά οι άλλοι. Σε δύο πόλεις έγιναν οι συνομιλίες και υπογράφηκαν οι συνθήκες. Στο Μονδίνο και στην Ξυρίχη. Τρεις χώρες ορίστηκαν τελικά σαν εγγυητές της κρατικής υπόστασης της απελευθερωμένης Χαλκίας. Η Ιγγλετερία, που κράτησε και τις στρατιωτικές της βάσεις στο νησί, η Μεμετία και η Γκρεκανία, που δεν κατάφερε να πετύχει την πολυπόθητη ένωσή της με τη Χαλκία.

Της Γκρεκανίας ο πρωθυπουργός τσινούσε και δεν ήθελε να βάλει την υπογραφή του σ’ αυτές τις συμφωνίες. Τον ανησυχούσε που οι Ιγγλετέριοι επέμεναν όχι μόνο να μη γίνει η Ένωση, αλλά και να μπούνε εγγυητές και οι Μεμέτιοι, προαιώνιοι εχθροί των Γκρεκάνιων. Και τότες, ένα βράδυ, οι Ιγγλετέριοι διαπραγματευτές παίρνουνε παράμερα τον πρωθυπουργό της Γκρεκανίας και του δείχνουνε το εξώφυλλο ενός πασίγνωστου περιοδικού της Τεντεσκίας με μιάν ασπρόμαυρη, παλιά φωτογραφία. Μα τι φωτογραφία ήταν εκείνη παιδιά μου!

Είχε τραβηχτεί πριν λίγα χρόνια, τότε που την Γκρεκανία είχαν καταλάβει σ’ έναν μεγάλο πόλεμο οι Τεντέσκοι. Έδειχνε Τεντέσκους αξιωματικούς παρέα με Γκρεκάνιους δοσίλογους και Γκρεκάνιες παρδαλές να διασκεδάζουν σ’ ένα πικ-νικ στο δάσος του Λέϊχ-Ξου. Κι εκεί ανάμεσά τους ήταν κι ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Γκρεκανίας που είχε τότε την ίδια φιλεναδίτσα με τον διοικητή των Τεντέσκων, κάποια Λοξούλα, που τον είχε φωνάξει να φάει κατιτίς ο φουκαράς, ότι μεγάλη πείνα είχε πέσει τότε στην Γκρεκανία. Τίποτε παραπάνω δεν έτρεχε, πιστέψτε με.

«Εάν δεν υπογράψεις τις συμφωνίες, έτσι όπως τις θέλουμε, αύριο το πρωί αυτό το τεύχος θα είναι στα περίπτερα της Τεντεσκίας και του κόσμου ολάκερου -του είπαν. Τώρα είναι στα πρακτορεία, αλλά μπορούμε να τ’ αποσύρουμε και στη θέση του θα κυκλοφορήσει άλλο με διαφορετικό θέμα κι εξώφυλλο». Και υπέγραψε. Η ιστορία και η μοίρα της μικρής Χαλκίας σημαδεύτηκε εκείνο το βράδυ, δεκατέσσερα χρόνια πριν οι Μεμέτιοι εκμεταλλευόμενοι την προδοσία κάποιων Γκρεκάνιων, καταλάβουν σαν «εγγυήτρια δύναμη» το μισό σχεδόν νησί, βυθίζοντάς το σε αίμα, δάκρυα και πένθος.

Όταν στα 1982 μου πρωτοδιηγήθηκαν την ιστορία αυτής της παλιο-φωτογραφίας, δεν την πίστεψα παιδιά μου, να σας είμαι ειλικρινής. Παρόλο που ο άνθρωπος που μου τη διηγήθηκε είναι πέρα για πέρα σοβαρός και αξιόπιστος. Όμως, οκτώ χρόνια μετά, στα 1990, όταν μ’ έστειλαν συστημένο κάτι φίλοι να πιάσω δουλειά σε μιά γνωστή εφημερίδα της Γκρεκανίας, την «Χθεσινή», γυρνάει και μου λέει ο εκδότης: «Άκου φίλε, είσαι πολύ καλός αρθρογράφος, το βλέπω, αλλά έχω πολλούς καλούς. Θέλω έναν καλό ερευνητή. Μπορείς, ας πούμε, να μου βρεις μιά φωτογραφία»; Και μου εξηγεί, ποιά φωτογραφία. Εκείνη, παιδιά μου, της ιστορίας μας. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Τότε ο παλιός εκείνος πρωθυπουργός, της τραγικής ιστορίας των συμφωνιών, ήταν υποψήφιος πρόεδρος της Γκρεκανικής Δημοκρατίας κι ο εκδότης της «Χθεσινής» είχε λυσσάξει να τον εκθέσει, μ’ οποιοδήποτε μέσο.

«Μα υπάρχει στ’ αλήθεια τέτοια φωτογραφία»; τον ρώτησα μουδιασμένος.

«Αν υπάρχει λέει! Με αυτήν τον εκβίασαν να υπογράψει τις Συμφωνίες του Μονδίνου και της Ξυρίχης για την Χαλκία. Ξέρω ότι την έχει η παλιόγρια η αδελφή του, αλλά παρ’ όλο που της πρότεινα μ’ έναν κοινό γνωστό μας να της δώσω δέκα εκατομμύρια, δεν μου τη δίνει».

«Μα πως είναι δυνατόν να προδώσει η αδελφή τον αδελφό της, τέτοια θέση μάλιστα, που κατέχει εκείνος;

«Έλα ρε, όλοι πουλιούνται κι αγοράζονται, ζήτημα της κατάλληλης τιμής είναι μόνο».

Εκεί, παιδιά μου, ένοιωσα μιάν ανείπωτη αηδία, μού ‘ρθε αναγούλα, τον χαιρέτησα βιαστικά κι έφυγα, λέγοντάς του ψέμματα ότι θα το ερευνήσω το θέμα της φωτογραφίας. Και δεν ξαναπάτησα ποτέ το πόδι μου στο γραφείο του.

Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, το υπουργείο Εξωτερικών της Ιγγλετερίας ανακοίνωνε ότι δεν θα δώσει στη δημοσιότητα τα αρχεία των συμφωνιών του Μονδίνου και της Ξυρίχης, όπως κάνει πάντοτε μόλις περάσουνε τριάντα χρόνια από όλες τις συμφωνίες που έχουν ανακατευτεί οι Ιγγλετέριοι. Δικαιολόγησε, μάλιστα, την απόφασή του εκείνη, λέγοντας ότι στην Γκρεκανία ζούνε ακόμα κάποιοι από τους πρωταγωνιοτές των συμφωνιών και δεν ήθελε η Ιγγλετερία να αναμοχλευθούν τα πολιτικά μίση και πάθη.

Κι ύστερα κάποιοι στην Γκρεκανία τσακώνονται για το αν θα εκλεγεί πρωθυπουργός ο μπλε, ή ο πράσινος βαλές της τράπουλας, που άλλοι κόβουν και μοιράζουν.

Να μην πιστέψετε, παιδιά μου, ούτε μιά λέξη απ’ όσα σας διηγήθηκα.

Ένα παραμύθι είναι μόνο.

Σε λίγους μήνες πάρτε το σημαιάκι σας, μπλε, πράσινο ή ότι άλλο κι ας βγούμε στους δρόμους να γλεντήσουμε, έτσι όπως μόνο εμείς ξέρουμε να γλεντούμε σε κάθε εκλογές της...Φτωχομπινεδίας.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας

αναρτηθηκε απο αργυρη σιδερη παρασκευη 3/4/09