«Η σιωπή της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι πράγματι…χρυσός»
Τον Αύγουστο του 2003, η Τράπεζα της Ελλάδος, στο τιμόνι της οποίας βρισκόταν τότε ο Νίκος Γκαργκάνας, με άκρα μυστικότητα διοχέτευσε και πούλησε στο εξωτερικό 20 τόνους χρυσού.
Τα τότε golden boys δικαιολόγησαν την ενέργειά τους αυτή με την λογική ότι πούλησαν το χρυσάφι, που είχε σχεδόν μηδενική απόδοση, προκειμένου να τοποθετήσουν τα 207 εκατ. ευρώ της πώλησης σε ευρωπαϊκά ομόλογα, που είχαν ετήσιες αποδόσεις 2% έως 5%.
Μόλις όμως, μέσα σε 6 χρόνια, η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων διέψευσε παταγωδώς εκείνους του οικονομικούς εγκεφάλους του εκσυγχρονισμού που θεώρησαν ότι το χρυσάφι είναι μια χαμένη υπόθεση.
Ειδικότερα το 2003 οι 20 τόνοι χρυσού πουλήθηκαν έναντι 10,350 ευρώ το κιλό. Σήμερα όμως, η τιμή του χρυσού διαμορφώνεται στα 23,830 ευρώ το κιλό. Συνεπώς, με απλά μαθηματικά οι 20 τόνοι που τότε πουλήθηκαν για 207 εκατ. ευρώ αξίζουν σήμερα 476,6 εκατ. ευρώ. Εάν μάλιστα, από το ποσό των 476,6 εκατ. ευρώ αφαιρεθούν το κεφάλαιο της πώλησης του χρυσού (δηλ. 207 εκατ. ευρώ) και οι αποδόσεις των 6 περίπου χρόνων από τα ευρωπαϊκά ομόλογα (δηλ. περίπου 30 εκατ. ευρώ), τότε η καθαρή ζημιά είναι της τάξης των 239,6 εκατ. ευρώ, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα το άστοχο των ενεργειών της διοίκησης του κ. Γκαργκάνα ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αμειβόταν με 700.000 ευρώ το χρόνο.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εύλογο: για τη ζημιά αυτή που υπέστη η περιουσία του Ελληνικού Λαού υπάρχει κάποια πολιτική, ποινική, διοικητική ευθύνη; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος ή όλοι είναι ανεύθυνουπεύθυνοι;
Το ρωτώ αυτό, γιατί θέλω να καταλάβω εάν ισχύει στην Ελλάδα η αρχή της ισονομίας. Όταν ο απλός πολίτης αφήσει στην τράπεζα κάποιες δόσεις απλήρωτες, θα υποστεί πλειστηριασμούς, διαπομπεύσεις, εκβιασμούς από τις εισπρακτικές (συγγνώμη ενημερωτικές) εταιρίες και πιθανόν φυλακίσεις. Ο κ. Σημίτης και ο «χρυσοκάνθαρος» κ. Γκαργκάνας υπέστησαν κάτι για τη ζημιά που αποδεδειγμένα προκάλεσαν στον Ελληνικό Λαό;
Δυστυχώς, η σιωπή της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επί του συγκεκριμένου θέματος δεν μας δίνει απαντήσεις. Φαίνεται ότι η καθεστηκυία πολιτική ελίτ επέλεξε να εφαρμόσει τον κανόνα που λέει ότι «η σιωπή είναι χρυσός». Το μόνον που μένει λοιπόν, είναι να μιλήσει επιτέλους ο λαός στην κάλπη μήπως και αλλάξει η κατάσταση της βουβαμάρας που δημιουργεί αποστήματα και υπονόμους.
Υ.Γ. Αλήθεια, γιατί ποτέ η Ν.Δ. δεν έχει στηλιτεύσει το κραυγαλέο αυτό σκάνδαλο του Σημιτικού εκσυγχρονισμού;
αναρτηθηκε απο σιδερη αργυρη δευτερα 13/4/09
Αναρτήσεις
afiste ta auta
ΑπάντησηΔιαγραφήo leventis se kathe ekpobi fonazi gia ta 100.000.000.000.000drx. pou klapikan apo tin kobina tou xrimatistiriou! o karatzaferis pou einai; are skotoma pou thelete oloi sas
Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΒΕΝΤΗΣ. ΒΟΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΒΟΣΚΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ. Α ΡΕ ΥΠΑΛΛΗΛΑΚΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΙΖΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΡΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Καρατζαφέρης έχει αναφερθεί πολλάκις και για το χρηματιστήριο και για όλα τα σκάνδαλα..τόσο τυφλοί είστε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να δείτε πως ο Ζολώτας απάλλαξε τους Ελληνες από το άχθος των χρυσών λιρών μέσα στο πνεύμα κι αύτός ότι το είδος δεν χρειάζεται στις τσέπες τους, ο Μαθιόπουλος περιγράφει πως το κατάφερε. Ο γιος του χρόνια αργότερα το 2003 ήταν απ΄ αυτούς που συμμετείχε στη νέα αρπαγή. Αύτή της εκποίησης μέρους των αποθεματικών σε χρυσό της πατρίδας μας..
ΑπάντησηΔιαγραφή...για το πως εξαφανίστηκε οριστικά το φαινόμενο της χρυσοφιλίας και της χρησιμοποιήσεως της λίρας ως μέτρου της αγοραστικής δυνάμεως της δραχμής...
γραμμένη στο βιβλίο "Ξενοφών Ζολώτας" Επιλογή κειμένων από το έργο του. Εισαγωγή-Επιμέλεια Βάσος Π. Μαθιόπουλος
αλλά όπως σε κάθε ιστορία ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κι ας αφήσουμε τον ίδιο τον Ξενοφώντα Ζολώτα να μας τη διηγηθεί...
"Την εποχή του πολέμου και της Κατοχής ξεκίνησε ένα άλλο μεγάλο κακό, που ταλαιπώρησε επί δεκαετίες την ελληνική οικονομία: η προσήλωση του κοινού προς τη λίρα, Ο κόσμος όχι μόνο αποθησαύριζε χρυσές λίρες, αλλά συνήθιζε να μετράει τα πάντα σε λίρες.
Την εποχή εκείνη του πληθωρισμού, το φαινόμενο ήταν βέβαια αναπόφευκτο. Συνεχίστηκε όμως κατόπιν η αποθησαύριση χρυσού ως και το 1965. Τότε πήρα την πρωτοβουλία να το αντιμετωπίσω ριζικά.
Όπως παρατηρήσατε, τη χρυσή λίρα τη χρησιμοποιούσε το κοινό στις μεγαλύτερες συναλλαγές, ιδίως στα ακίνητα και σε διάφορα συμβόλαια. Ο κόσμος έκρινε τη σταθερότητα της δραχμής από την τιμή της χρυσής λίρας και οι κυβερνήσεις είχαν συνηθίσει να ελέγχουν την τιμή της στην αγορά για να διατηρούν την αίσθηση νομισματικής σταθερότητας. Είχε φτάσει η τιμή της τότε 300 δρχ. και αν έδειχνε τάσεις υψώσεως ο κόσμος νόμιζε ότι κινδύνευε η δραχμή και αυτό επιρρέαζε τις τιμές ψυχολογικώς, δημιουργούσε δηλαδή πληθωριστικές πιέσεις, τη στιγμή που η δραχμή ήταν ένα από τα σταθερότερα νομίσματα.
Και τελικά πώς κατορθώθηκε η αποσύνδεση από τη λίρα;
Ήταν την εποχή της κυβερνήσεως Στεφανόπουλου, η οποία είχε μία ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα της τιμής της λίρας. Για να στηρίξουμε τη χρυσή λίρα αναγκασθήκαμε να αγοράζουμε από το εξωτερικό όλο και μεγαλύτερα ποσά, τα οποία είχαν φθάσει προς στιγμήν τις 100 χιλιάδες λίρες ημερησίως. Τότε, υπό την ιδιότητά μου ως διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος, είπα στην κυβέρνηση ότι αδυνατώ να συνεχίσω αυτή την τακτική, η οποία θα μας οδηγούσε σε εξάντληση του συναλλαγματικού μας αποθέματος. Εξάλλου από τη στιγμή που δεν είχαμε άλλες λίρες παρεμβάσεως, θα εδημιουργείτο υστερία στην αγορά που θα μπορούσε να ανεβάσει την τιμή της 500 δρχ. ή και πιο πάνω.
Συγκαλέσαμε λοιπόν ευρύτερη σύσκεψη με τους αρμόδιους της κυβέρνήσεως και της Τραπέζης της Ελλάδος, κατά την οποία πρότεινα την εφαρμογή ενός σχεδίου για τον εξοβελισμό της χρυσοφιλίας. Το σχέδιο συνίστατο στη διατήρηση τυπικά νόμιμης της αγοράς χρυσών λιρών, περιορισμένης όμως αποκλειστικά στο Χρηματιστήριο με αυστηρή απαγόρευση κάθε συναλλαγής σε χρυσές λίρες έξω από αυτό. Μέσα στο Χρηματιστήριο θα επιτρεπόταν η προμήθεια χρυσών λιρών σε περιορισμένο κατ΄ άτομο ποσό (50-100). Για να αποκτήσει όμως κανείς τις λίρες αυτές θα έπρεπε να παρουσιάσει την ταυτότητά του και να υπογράφει απόδειξη, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να μη διαθέσει τις λίρες παρά διά της αυτής οδού. Διαφορετικά θα θεωρείτο παραβάτης του νόμου περί λαθρεμπορίας συναλλάγματος.
Καλέσαμε επίσης όλους τους χρηματιστές και τους δηλώσαμε ότι "όποιος από σας κάνει μαύρη αγορά χρυσών λιρών, θα υποστεί όλες τις κυρώσεις του νόμου. Θα διαταχθεί η Αστυνομία να ελέγχει αυστηρά την αγορά και ακόμη θα βάλουμε και υπαλλήλους της Τραπέζης της Ελλάδος να την παρακολουθούν". Το ίδιο μήνυμα έστειλα και στους "σαράφηδες", συγχρόνως δε κάλεσα τους συμβολαιογράφους και τους εργολάβους και τους τόνισα να μην κάνουν συμβόλαια ή αγοραπωλησίες σε λίρες, για να μην υποστούν τις κυρώσεις του νόμου. Η δραχμή ήταν σταθερό νόμισμα και ήταν εξωφρενικό να κρίνεται η σταθερότητά της από την τιμή της χρυσής λίρας. Μετά κάναμε επίσημες δηλώσεις και είπαμε ότι το κοινό μπορεί να διατηρεί τις χρυσές λίρες που κατείχε, δεν μπορούσε όμως να τις πουλήσει στην ελεύθερη αγορά, αλλά αποκλειστικά στις εξουσιοδοτημένες τράπεζες.
Ένας εκπρόσωπος της κυβερνήσεως μου είχε πει τότε:
"Φοβούμαι ότι θα αποτύχετε. Παρ΄ όλα αυτά κάντε ό,τι θέλετε, με ευθύνη δική σας".
Και εκτονώθηκε μ΄΄ αυτά τα μέτρα η ψύχωση της χρυσής λίρας;
Είχα φύγει εν τω μεταξύ στο εξωτερικό για υπόθεση της τραπέζης, όταν σε λίγες ημέρες μου τηλεφώνησε ο τότε υποδιοικητής Γαλάνης και μου είπε:
"Το σχέδιο υπήρξε μαγικό. Ο ίδιος ο κόσμος που αγόραζε καθημερινά τα τεράστια ποσά χρυσών λιρών συνωστίζεται τώρα στις τράπεζες για να τις πουλήσει"
Στη μεταστροφή αυτή της ψυχολογίας συνετέλεσε και το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της χρυσολιρικής υστερίας πολλοί είχαν γίνει θύματα εκμεταλλεύσεως, κυρίως από "σαράφηδες" της ελεύθερης αγοράς, οι οποίοι μέσα στα μασούρια των λιρών που διέθεταν είχαν περιλάβει και λίρες ιταλικής κοπής, των οποίων η αγοραία αξία ήταν 250 δρχ. έναντι 300 δρχ. των λιρών Αγγλίας.
Όταν λοιπόν ο κόσμος άρχισε να συρρέει στις τράπεζες για να εξαργυρώσει τις λίρες του, οι αρμόδιοι υπάλληλοι ανακάλυπταν τις ιταλικές λίρες και τις αγόραζαν για 250 δρχ. μόνον. Όταν διαμαρτύρονταν οι πωλητές, τους έλεγαν:
"Εχετε πέσει θύματα εκμεταλλευτών και μπορείτε να στραφείτε εναντίον τους".
Το ομαδικό φαινόμενο της πωλήσεως χρυσών λιρών συνεχίσθηκε και η Τράπεζα της Ελλάδος συγκέντωσε πολλά εκατομμύρια χρυσών λιρών, έκτοτε δε το φαινόμενο της χρυσοφιλίας και της Χρήσεως της λίρας ως μέτρου της αγοραστικής δυνάμεως της δραχμής εξαφανίσθηκε οριστικά."
Τέλος της μικρής ιστορίας ...
παει η χρυσοφιλία...
και να πως γέμισαν οι τσεπες και τα σεντόυκια πρώτα χαρτουρα, μετά δάνεια και τώρα χρέη και κάρτες!
τα δε εκκατομύρια των λιρών που συγκέντρωσε η Τράπεζα της Ελλαδος τα έκανε ράβδους επειδή δεν ήταν αποδοτικές και εμπορεύσιμες για να τις εκποιήσει το 2003. Επι Σημίτη ...
Ωστε να πάνε εκεί που πρέπει...