Η αχρωματοψία του "οπαδού"

Ο “οπαδός” είναι ένα κοινό είδος προβάτου ή κατσίκας που προσβάλλεται από μια αθεράπευτη ασθένεια που λέγεται “αχρωματοψία της κρίσης”, ένα είδος κακοήθους εγκεφαλοπάθειας.
_________________________

ΓΡΑΦΕΙ Η:"ΜΑΡΙΑ ΣΕΦΕΡΟΥ"
_________________________

Αποτέλεσμα της ύπουλης αυτής πάθησης είναι πνευματική στειρότητα, ατροφική ή ανύπαρκτη δημιουργικότητα, και επίμονο βέλασμα του προβάτου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η επιστήμη δεν έχει βρει ακόμη τη θεραπεία αυτής της εκφυλιστικής νόσου, κι αυτό έχει καθηλώσει την ανθρωπότητα στο διαχρονικό της ηθικό και πολιτισμικό τέλμα.
Ποια είναι, όμως, τα χαρακτηριστικά του οπαδού;
Το κυριότερο είναι ότι τα ζώα αυτά δε μπορούν να ζήσουν έξω από στάνη με τίποτα! Ούτε που το διανοούνται να γίνουν πρόβατα ή κατσίκες ελευθέρας βοσκής και να τριγυρνάνε από δω κι από κει αναζητώντας επιλεκτικά την τροφή τους σε κάθε λιβάδι. Με άλλα λόγια, τα μεταλλαγμένα τούτα ζώα έχουν πολύ έντονο το αρχέγονο ένστικτο της αγέλης: μπέεε!
Επιπλέον φοβούνται πολύ τους λύκους που κυκλοφορούν έξω από το μαντρί τους. Σου λένε, “κάλλιο να μας ρημάξει ο δικός μας λύκος-τσοπάνης παρά ξένος λύκος”. Έτσι, λοιπόν, τέτοια πρόβατα και κατσίκες μαντρώνονται από τυχάρπαστους επιτήδειους σε συρματοπλεγμένες μάντρες διαφόρων κατηγοριών: θρησκευτικές, πολιτικές, ποδοσφαιρικές, τηλεοπτικές (έχουμε και τέτοιες μάντρες τώρα), με αποτέλεσμα η κριτική τους σκέψη να προσβάλλεται από την αχρωματοψία για την οποία μιλάμε.
Ω, τι συμφορά!
Η αχρωματοψία αυτή γεννάει την εμπάθεια, το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία στα μαντρωμένα πρόβατα και τις κατσίκες, πράγμα που έχει σα φυσική συνέπεια τον κατακερματισμό της κοινωνίας σε ανεγκέφαλους οπαδούς που αλληλοσπαράσσονται με τα πρόβατα-κατσίκες της απέναντι στάνης, προς τέρψιν των πονηρών τσοπάνηδων-λύκων οι οποίοι τα έχουν τρελάνει στην πλύση εγκεφάλου και στο άρμεγμα, τα φουκαριάρικα…
Η αχρωματοψία της κρίσης συνοδεύεται και από αμνησία, δηλαδή επιλεκτική μνήμη. Οι οπαδοί – πρόβατα και κατσίκες – έχουν απωθήσει έξω από τη μνήμη τους το ξύλο που είχαν φάει από τη μακριά γκλίτσα του τσοπάνη τους ή του προκατόχου του, και συνεχίζουν να τρέχουν ξοπίσω του, ανακράζοντας: μπέε-μπέε, δείρτε με κι ας κλαίω!
Το αρθράκι αυτό το εμπνεύστηκα μόλις πριν από λίγο, χάρη σε κάνα δυο blogs στα οποία έπεσε το μάτι μου – blogs που έχουν πασαλειφτεί με συγκεκριμένο χρώμα, και αλαλάζουν μπέε-μπέε, κοιτάζοντας μόνο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και μυρίζοντας τις κοπριές μόνο της απέναντι βαλτωμένης στάνης. Κατά τ’ άλλα είναι μια χαρά παιδιά και είναι κρίμα κι άδικο που δεν τολμούν να βγουν από τη λασπωμένη τους στάνη τα καημένα για ν’ αναπνεύσουν καθαρό αέρα και ν’ αφήσουν την κριτική τους σκέψη να λειτουργήσει φυσιολογικά, προς το καλό των ιδίων και της κοινωνίας.
Ας όψονται οι αδίστακτοι τσοπάνηδες που τα έχουν εθίσει σε συγκεκριμένο χορτάρι – κουτόχορτο – και τώρα χρειάζονται ειδικές θεραπευτικές κοινότητες για αποτοξίνωση. Όμως τέτοιες κοινότητες δεν υπάρχουν διότι δε συμφέρει το σύστημα να τις φτιάξει, κι έτσι τα πρόβατα πεθαίνουν στην αχρωματοψία τους, συμπαρασύροντας μαζί τους και όλη την κατακερματισμένη και αλληλοσπαρασσόμενη, τάχατες “δημοκρατική”, κοινωνία μας.
Αυτά τα λίγα για το καυτό τούτο θέμα. Ο νοών νοείτω και ο ακούων ακουέτω, ο δε μη νοών και μη ακούων, αεί βελαζέτω, "μπέε, μπέε"!
Πάντως, επειδή εγώ πιστεύω στα θαύματα κι αγαπάω τόσο τους αμάντρωτους όσο και τους μαντρωμένους, εύχομαι και στους οπαδούς, σε όποια στάνη κι αν ανήκουν, καλό απογαλακτισμό και Καλή Ανάσταση στο πνεύμα τους!
ΑΜΗΝ!
Posted by Μαρία Σεφέρου
αναρτηθηκε απο σιδερη αργυρη τεταρτη 15/4/09