Το θαύμα τρέχει στο αίμα μας..

Του ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ
Ευγένιου Ανδρικόπουλου
**************************************
Οι αιώνες τα χρόνια μπορεί ν’ αλλάζουν.
Για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή ωστόσο αυτό ισχύει μόνον ημερολογιακά.
Την Νέο-Ελλάδα εννοώ.
Την Νέο-Ελλάδα των γνωστών σταθερών αξιών.
Την Νέο-Ελλάδα που αταλάντευτα πιστή στο σύμφυρμα του Χριστιανο-ορθόδοξου δόγματος με το Ελληνιστικό Πάνθεον των ριζών της, αναζητά για να μην διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη στηρίγματα σε προστάτες.
Μεταφυσικούς ή κοσμικούς.
Και πάντοτε ανάμεσα στους επιβήτορές της οι οποίοι αφού βατεύουν επί του σώματος και του πνεύματός της εξαντλητικά, την εγκαταλείπουν στον επόμενο με τις ίδιες βολικές γι αυτούς αξίες, αλλά δίχως δική της αξία καμιά.
Και πως άλλωστε..
Την μετάλλαξαν σε κουφάρι. Αντιπαραγωγική, αλάξευτη, δουλική, κουτοπόνηρη, ζητιάνα, φαύλα, ανερμάτιστη, μειοδοτική, φλύαρη, ανεμοδούρα, μισαλλόδοξη, μοναχική, συντηρητική, ανιστόρητη, φοβική και πάνω και πέρα απ’ όλα, ΑΠΡΟΣΩΠΗ.
Οι γενιές της έτσι εναλλάσσονται η μία την άλλη μεταγγίζοντας στην τελευταία τα χαρακτηριστικά με τα οποία εμβολιάστηκε η πρώτη μεταπελευθερωτική.
Μιας εύφλεκτης κοινωνίας έτοιμης να αυτοπυρποληθεί στο όνομα του πρώτου εστεμμένου ή «σωτήρα» δημοκόπου του οποίου ο σπινθηροβόλος λόγος θα της χαϊδέψει τ’ αυτιά.
Για να του παραδοθεί και να πληγωθεί βαθιά. Ακόμη μια φορά.
Και εξακολουθεί, ψάχνοντας στον γεωπολιτικό χάρτη το «μη παρέκει».
Εκείνο που θα φρενάρει τον αυτοεξευτελισμό της θέτοντάς την ενώπιον του εθνικού της καθρέφτη για να δει το πρόσωπό της καθαρά.
Αμακιγιάριστα. Δίχως πολιτικούς εξωραϊσμούς.
Και πριν απ όλα να το σιχαθεί.
Για να του δώσει ύστερα την ταυτότητα που του λείπει. Όραμα. Στόχους.
Πολλοί υποστήριξαν πως είχε την ευκαιρία τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν μία από τις διάδοχες γενιές επιχείρησε να τινάξει σαν σκόνη από το πέτο της την πολιτική ρύπανση όλων των προηγούμενων.
Δεν την άρπαξε όμως.. Ή η ευκαιρία φορούσε περούκα.
Όπως και να έχει μένουμε στα ίδια. Αυτά από τα οποία για να βγούμε απαιτείται πλέον ένα θαύμα.
Θαύμα που όμως δεν θα μας αξιώσει στο φως του αν δεν του αποσπάσουμε την προσοχή του..
Γιατί το θαύμα, κάθε θαύμα κατά πως γράφει και ο Καβάφης, πρωτίστως τρέχει στο αίμα μας..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr
αναρτηθηκε απο σιδερη αργυρη πεμπτη 23/4/09