ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 07 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΜΗ & ΟΙ ΦΟΛΕΣ!
Γειά σας.
Με λένε ΜΙΜΗ. Γεννήθηκα και έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου σε ένα μεγάλο «νοσοκομείο» (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό).
Ο χώρος που ζούσα μαζί με τη μαμά , τον μπαμπά και τα 4 αδελφάκια μου ήταν περιφραγμένος με ψηλά σύρματα & δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά (εγώ είμαι στη φωτογραφία!!). Βέβαια αυτό καλό ήταν –λένε κάποιοι- γιατί έγινα πολύ ωραίο αγόρι: με γαλάζια μάτια, αφράτη γούνα άσπρη. Εκεί κάποιοι μας τάιζαν και μας πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι άλλοι μας τρόμαζαν με φωνές & υστερίες και μας έδιωχναν αλλά …που να πάμε? Αφού έχει σύρματα εδώ!
Κάποιοι άλλοι ένα βράδυ και μας απείλησαν με θανατικό…με «φόλες»…Αυτό προκάλεσε πανικό σε κάτι καλά παιδιά που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου, μας καλόπιασαν με λιχουδιές και μας πήραν μαζί τους…
Μας πήγαν σε κάτι ωραία κορίτσια . Ενας γέρος ανθρακί γάτος με μεγάλο κεφάλι μας είπε: «Ηρθατε στο κτηνίατρο. Θα σας κάνει καλά…Μη φοβάστε». Και γίναμε καλά!
Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο & ωραίο σπίτι. Η μαμά εθελόντρια μας φρόντισε, μας έστρωσε κουβερτούλες, μας έδωσε μεζεδάκια, μας άφηνε να κοιμηθούμε με τις ώρες, μας μίλαγε τρυφερά…
Όμως δεν θα μέναμε εκεί για πάντα. Ειμαστε γατάκια του κόσμου. Θέλουμε το δέντρο να σκαρφαλώσουμε, το χώμα να σκάψουμε. Θέλουμε γατοπαρέες. Θέλουμε τσάρκες & αλητείες. Θέλουμε τρεχαλητά. Θέλουμε κορμούς να ξύσουμε τα νύχια μας!
Όταν άφησαν τη μαμά, την αδελφή & τον αδελφό μου στο κήπο αυτοί εξαφανίστηκαν. ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ.«Τώρα θα έχω και φαγάκι & την ελευθερία μου…Αρχοντας θα είμαι»…Ομως χωρίς την οικογένεια μου ένιωσα μόνος. Δεν το έβαλα κάτω…Βγήκα παγανιά στο πάρκο και στους διπλανούς κήπους…ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ, ΜΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ. «Πού πήγατε? Είστε χαζοί? Εδώ μας ταίζουν, μας αγαπάνε & το κυριότερο έχουμε και τις ανέσεις μας..Καλά βρε μάνα? Και εσύ μυαλό δεν έχεις? Που τρέχεις?Γυρίστε πίσω!»
Ετσι ξαναμαζεύτηκε όλη η οικογένεια..
Μόνο που ο ΜΙΜΗΣ δεν ακουσε τις συμβουλές του & απομακρύνθηκε. Όχι πολύ.
Ένα-δύο κήπους πιο κάτω πήγε…Χάθηκε ακριβώς 35 ώρες…Και όταν γύρισε από αφράτος, χαρωπός τύπος όλο ζωή και φωνή ήταν ένα γατάκι σχεδόν άψυχο. Ένα κορμάκι βαρύ. Ένα κορμάκι ταλαιπωρημένο…ΟΧΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ… ΦΟΛΑ να υποθέσουμε???????????? ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?????? Σε δρόμους που κυκλοφορούν ζώα, άνθρωποι, παιδιά? Σε δρόμους που ζουν πολιτισμένοι άνθρωποι!!!???
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω καλά
Ξέρω όμως ότι πονάω. Ξέρω όμως ότι πονάνε και οι άνθρωπο που με αγαπάνε… Ξέρω ότι πονάω!
Και εγώ η εθελόντρια δεν θα δείξω φωτογραφία του ενώ είναι άρρωστος και ταλαιπωρημένος γιατί τον αγαπάω. Γιατί τον πονάω. Γιατί ο δικός μου κόπος, η δική μου προσπάθεια, τα δικά μου αισθήματα τα ποδοπάτησε κάποιος πολιτισμένος συμπολίτης μου που κουβάλησε στις τσέπες του το θάνατο και τον άπλωσε στη γειτονιά μας! Οποιος και να είναι δεν θα του κάνω τη χάρη να απολαύσει τα κατορθώματά του!
ΚΙΝΗΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.