ΜΕ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ + ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟ; ή ΜΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ + ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟ; ΙΔΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ !

18 ΟΚΤΩΒΡΗ 1981
18 ΟΚΤΩΒΡΗ 2008
27 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ


Θυμάμαι σαν να ήταν σήμερα, κατά τις 8 το βράδυ, άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα. Ακολούθησαν τα νέα απο κάθε γωνιά της Ελλάδας. Απ τη μιά άκρη ως την άλλη ο λαός ψήφιζε αλλαγή. Πιστέψαμε όλοι ότι μια νέα εποχή ανοιγόταν για τον ταλαιπωρημένο λαό. Και όντως. Τα όνειρα δεκαετιών άρχισαν να γίνονται ορατά. Απ την πρώτη στιγμή της ανάληψης της εξουσίας απο τον Ανδρέα Παπανδρέου, ένας νέος άνεμος φυσούσε και δρόσιζε τους απλούς πολίτες. Άρχισε ο κόσμος να στέκεται στα πόδια του, το μεροκάμματο να πιάνει τόπο, ο ιδρώτας να εχει αξία και η εκμετάλλευση να παραμένει στον τόπο παραγωγής της. Στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Δύσκολος ο πρώτος χρόνος, αλλά ο άνεμος της αισιοδοξίας κυριαρχούσε παντού.
Άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με την κομματική καμαρίλα και τα πολιτικά οικογενειακά τζάκια, ανέλαβαν το έργο της δημιουργίας. Μελίνα Μερκούρη, Ευάγγελος Γιαννόπουλος, Γιώργος Γεννηματάς, Πέτρος Μώραλης, Λευτέρης Βερυβάκης, Γιάννης Κουτσοχέρας,Αμαλία Φλέμιγκ, Γιάννης Δροσογιάννης, Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Βασίλης Παπαδόπουλος,Μένιος Κουτσόγιωργας, Γιάννης Φλώρος, Αναστάσης Πεπονής και άλλοι πολλοί δίνανε σε 24ωρη βάση τον τίμιο αγώνα, ενάντια στο κατεστημένο 10ετιών.
Τα έζησα απο κοντά, απο πολύ κοντά τα γεγονότα εκείνων των χρόνων και νομιμοποιούμαι μετά απο τόσα χρόνια να κάνω συγκρίσεις και σχόλια.
Η πραγματική πατριωτική - κοινωνική πολιτική κράτησε λίγο, όπως τα όμορφα όνειρα. Μέχρι το 1985. Το δηλητήριο της εξουσίας, η δύναμη του "άρχεσθε", ο τσαμπουκάς του "εγω είμαι το κράτος" και η απορρόφηση των ασκούντων εξουσία απο αυτήν την ίδια, ήρθε και μετέτρεψε αγωνιστές σε δυνάστες και παμφάγα τέρατα των κατακτήσεων που κι εκείνοι πάλευαν. Η Κατίνα Λιβάνη έγινε "ΚΥΡΙΑ ΚΑΘΡΙΝ", η Αλίκη Κουτσόγιωργα διαφέντευε τα πάντα, το κατεστημένο δια των ΜΜΕ και του Κοσκωτά καταλήστευε ότι είχε απομείνει και απο τους παλιούς άφραγκους,αγωνιστές, έμειναν οι πόρσε, οι βιλλάρες, τα αρμάνι και τα κοχίμπα, συνοδευόμενα πάντα απο ντον περινιόν και σολωμό σκωτίας. Απο τα δανεικά για τσιγάρα και για το νοίκι, στη χλίδα και στην περιφορά του πλούτου, εντελώς ανερυθρίαστα μπροστά στα μάτια του έκπληκτου λαού.
27 ΧΡΟΝΙΑ μετά, ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να θυμίσει το ένδοξο παρελθόν, εκτός απο τις ρυτιδιασμένες φάτσες, τα πλούτη που δεν κρύβονται και τα κομοδινί μαλλιά με το αι λαινερ στα μάτια που προσπαθούν μάταια να καλύψουν το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Κι εμείς, ΟΛΟΙ εμείς, όσοι έχουμε απομείνει ακόμα όρθιοι, μετράμε λάθη και ευθύνες για τη κατάσταση που φέραμε την πατρίδα παραδωμένη στα χέρια της πιο ληστρικής κάστας που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Μια δράκα επίορκων πολιτικών, συνεχίζουν το ξεκοκκάλιασμα και του τελευταίου ίχνους σάρκας απ το κορμί της δύστυχης Πατρίδας. Ακόμα και οι ύαινες που καραδοκούν δεν θα βρούν ούτε κόκκαλο να γλύψουν. Μια διαλυμένη Πατρίδα, κατακαημένη απο άκρη σ`άκρη, βιασμένη διεθνώς, ανύμπορη και άφραγκη, ζητιάνα για λίγα τρόφιμα στο κλείσιμο των λαικών, αποξενωμένη κάθε τσίπας και ντροπής, περιφέρει το σαρκίο της στις αγκαλιές του κάθε Ρουσόπουλου υπο τις ευλογίες του κάθε Εφραίμ.
Στίς τελευταίες μέρες του πλιάτσικου αυτής της υποτιθέμενης Κυβέρνησης, το μυαλό χοροπηδάει μες στα κρανία των πολιτών. ΤΙ ξημερώνει αύριο; ΤΙ θα αντικαταστήσει το απαίσιο σήμερα; Αντί Ρουσόπουλου, Βαλλιανάτος και αντί Καραμανλή, Παπανδρέου; Ε, ΚΑΙ;
Αυτοί αξίζουν στον Ελληνικό λαό;
Αυτοί είναι οι κατ ευφημισμόν ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ & ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΙ;
ΟΧΙ βέβαια, υπαρχουν ΥΓΙΕΙΣ πολιτικές δυνάμεις ΙΚΑΝΕΣ να ξεπεράσουν την κρίση και να οδηγήσουν αυτόν τόπο εκεί που του αξίζει. Στο δρόμο της προόδου και της προκοπής.
ΠΟΙΕΣ είναι αυτές οι δυνάμεις;
Μα τις ξέρετε ΟΛΟΙ.
Αυτές που θα αναδειχθούν απο τις εκλογές με την ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ψήφο μας και οχι την ψήφο του εκβιασμού του διλλήματος και του ....3χίλιαρου.
Αν δεν τις ξέρετε καθήστε σπίτι. Την ΙΔΙΑ ζημιά στην Πατρίδα θα κάνετε.
Και δικαίως θα μας ξαναπούνε:"ΤΟΙΟΥΤΟΙ ΕΙΣΘΕ, ΤΟΙΟΥΤΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΣΑΣ ΠΡΕΠΟΥΝ"
Με μπόλικη πίκρα αλλά και ΕΛΠΙΔΑ,
Αργύρης Σιδέρης