ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ? ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΤΗ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝΕ ΣΤΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ!!

ΠΑΣΟΚ – ΜΜΕ: όταν ένα πολιτικό κόμμα δεν έχει εφημερίδα, δεν είναι αριστερό-προοδευτικό

Το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η “εφημερίδα” στο κόμμα έχει ιστορικά επισημανθεί από πολλούς διανοούμενους και θεωρητικούς της αριστεράς.
Ο Antonio Gramsci, περιγράφει με σαφήνεια το ρόλο της εφημερίδας για το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας[1] και μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«…η εφημερίδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που στην Ιταλία αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, βρίσκεται σε μια παράξενη κατάσταση, όπου η ιταλική εργατική τάξη θα οφείλει να ενημερώνεται μέσω ειδήσεων των αστικών πρακτορείων [τύπου] και εφημερίδων, που διαθέτουν αποσπασματική και μη αντικειμενική ενημέρωση.
Η εφημερίδα "Avanti!", ως όργανο του κόμματος, πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις ειδήσεις, τις αντιθέσεις, τα προβλήματα των προλετάριων… με πνεύμα ενότητας και με αποφασιστικότητα εναντίον όλων των παρεκκλίσεων και οπορτουνιστικών συμβιβασμών…
Η εφημερίδα "Avanti!", αναδεικνύει οπορτουνιστικές σκέψεις, όπως η πρόσφατη ομιλία του βουλευτή Treves, όπου υφαίνεται μια μικροαστική αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις και κινείται σε μια αντεπαναστατική ηττοπαθή θεωρία…
Αυτή η απουσία, στα κεντρικά όργανα, κάθε ανησυχίας για την ενημέρωση των προλεταρίων… παρατηρείται και στη δραστηριότητα του Libreria Editrice [εκδοτικός οίκος του κόμματος]…»[2]
Μια αγαπημένη έκφραση του Luigi Pintor (1925 – 2003)[3] - προσωπικού φίλου και συντρόφου του Ανδρέα Παπανδρέου -, όταν μιλούσε για τη σχέση μεταξύ κόμματος και εφημερίδας, ήταν «Πρέπει η εφημερίδα, όπως ένα πουλί, να μπορεί να ακουμπήσει στα χέρια του κόμματος. Ούτε πολύ σφικτά, για να μην το πνίξουν, αλλά ούτε χωρίς νεύρο, που θα το έκαναν να πετάξει μακριά για πάντα»[4]
Κανείς δεν ξέρει τι θα έλεγαν σήμερα ο Antonio Gramsci και ο Luigi Pintor. Όμως, περιγράφουν κι οι δύο μια πραγματικότητα. Ειδικότερα ο Pintor, μας δίνει την όμορφη, γλυκιά και ζωντανή σχέση κόμματος-εφημερίδας.
Η εφημερίδα ενός κόμματος είναι ζωντανός οργανισμός παραγωγής ιδεών, προτάσεων, διαλόγου, ιδεολογίας…
Όπως ακριβώς είπε ο Luigi Pintor, η εφημερίδα είναι σαν ένα πουλί. Πετάει, κελαηδά, μεταφέρει το κελάιδισμα παντού, επιστρέφει στη φωλιά του και ξεκουράζεται, ξαναπαίρνει δυνάμεις… Είναι μια σχέση ζωής, μια ταυτότητα…
Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά όλων των κομμάτων της αριστεράς, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, είναι η εφημερίδα τους, μικρή ή μεγάλη. Κι εκείνο που δολοφονεί ένα κόμμα της αριστεράς, είναι η απώλεια χαρακτηριστικών του από την ταυτότητά του. Είναι η απώλεια της σχέσης με την πραγματικότητα, απώλεια ταυτότητας και επανάπαυση στα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο, αυτή η ρεφορμιστική - ονομάστηκε ψευδεπίγραφα “εκσυγχρονιστική” -, αντίληψη έγινε πράξη από τον Σημίτη, ο οποίος έκλεισε την “Εξόρμηση”, λες και ήταν μια προβληματική ΔΕΚΟ και όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται - σύμφωνα με τους “ειδικούς” επικοινωνιολόγους και ανίδεους “τεχνοκράτες” -, σαν σακιά από πατάτες!
Η απουσία εφημερίδας στο ΠΑΣΟΚ δείχνει και τον προσανατολισμό του.

Δεν αποτελεί πλέον δίλημμα, του τύπου με ποιόν θα πάω και ποιον θ’ αφήσω (λαϊκά στρώματα ή μπουρζουαζία), αποτελεί πραγματικότητα. Επισημαίνει με σαφήνεια την αποδοχή αλλαγής στοιχείων του στην ταυτότητά του.
Βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου, στη διάρκεια των εσωκομματικών αναμετρήσεων για την προεδρία του κόμματος, είχε κινηθεί στην κατεύθυνση να βρει εκ νέου το κίνημα το ιδεολογικό του στίγμα και με την έκδοση εφημερίδας. Αλλά, ο χρόνος και ειδικότερα ο πολιτικός χρόνος, έχει αρχή και τέλος. Ίσως ν’ αποτελεί ένα από τα “ατού” στα χέρια του Γ. Παπανδρέου, που θα χρησιμοποιηθεί «κατάλληλα» και τον «κατάλληλο χρόνο» - αν έτσι τον συμβουλεύουν οι συνεργάτες του -, πιθανότατα όταν επισήμως κάνουν πράξη τις σημερινές τους φιλοδοξίες οι δελφίνοι (τώρα είναι πολλοί περισσότεροι…).
Όμως, η ζωή δείχνει ότι μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει, μεταξύ άλλων, δύο βασικά ζητήματα - αναφορικά με την εφημερίδα του κόμματος -, ότι:
1. Δεν έχει εκτιμηθεί το "μέγεθος" της νίκης του. 'Οτι η νίκη του στην εσωκομματική αναμέτρηση, ήταν μια απρόσμενη νίκη: μόνος εναντίον ΟΛΩΝ των ΜΜΕ και "συμφερόντων" κάθε είδους...
2. Ότι η μάχη γι’ αυτή η νίκη, δόθηκε μεταξύ πολλών και από πολλούς που είχαν "εγκαταλείψει" μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει το τέλος του πολιτικού χρόνου, οι δεσμεύσεις, η προοπτική για ένα λαϊκό αριστερό κόμμα.

Αυτοί, ήταν ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες της «απρόσμενης» νίκης, για τους μεγάλο-δημοσιογράφους, εκδότες, αναλυτές…

Αυτοί, γνώριζαν να δίνουν μάχες στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτοί, δεν ανέμεναν διευθυντικές θέσεις, καρέκλες, πολυθρόνες…
Αυτοί θα βάλουν εκ νέου «πλάτη» όταν διαψεύδονται οι «διακηρύξεις»;
Αμφιβάλουμε σοβαρά, αλλά…
Κοντός ψαλμός…αλληλούια…

[1] Βρισκόμαστε στην περίοδο πριν τη δημιουργία του ΚΚΙ (1921) και τις τάσεις-απόψεις-προτάσεις που αναπτυσσόταν, για “εγκατάλειψη” της κομματικής εφημερίδας. Επικεφαλής της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας είναι ο τότε «αριστερός» Μπενίτο Μουσολίνι.
[2] Antonio Gramsci, Per un rinnovamento del Partito socialista (Για μια ανανέωση του Σοσιαλιστικού κόμματος), L’Ordine Nuovo, 8 Μάη 1920.
[3] Δημοσιογράφος, πολιτικός, διανοούμενος της ευρωπαϊκής αριστεράς και για 30 χρόνια στο Pdup (Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας) και την εφημερίδα του "manifesto".
[4] Roberto Musacchio, ευρωβουλευτής της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.
Άσχετο;
Δεν είμαστε δημοσιογράφοι...

Αναρτήθηκε από σίβυλλα