ΕΛ-ΛΑΔΙ-ΑΔΑ Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ

Ελ-λαδι-άδα

Στης Βουλής την ολόλαδη ράχη
ξεγλιστρώντας η Siemens μονάχη
ξεφωνεί τα λαμπρά παλληκάρια
και στο χέρι βεντάλια κρατεί
καμωμένη από λίγα δολλάρια
πού ‘χαν πέσει στην έρημη γη.

Λάδι!
Ο υπερπολύτιμος χυμός του ευλογημένου καρπού της ελιάς.
Λάδι!
Άπειρες οι χρήσεις του στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και στην ελληνική γλώσσα.

Λαδικό: Το επιτραπέζιο σκεύος, το περιέχον λάδι. Μπορεί όμως να σημαίνει και κάποιον τροφοδότη τραπεζικό λογαριασμό.

Λαδόκολλα: Το ειδικό χαρτί περιτυλίγματος λαδερών τροφίμων. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται και από την Δικαιοσύνη ως περιτύλιγμα λαδωμένων πολιτικών.

Γερο-λαδάς: Ο τσιφούτης που ενσάρκωσε ο αξέχαστος Δήμος Σταρένιος στην τηλεοπτική μεταφορά του Καζαντζάκειου αριστουργήματος «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Μπορεί όμως να είναι και ο διευθύνων σύμβουλος της Siemens.

Λαδοκούλουρα: Παραδοσιακά κουλουράκια, ζυμωμένα με λάδι. Μεταφορικώς, τα πολλά μηδενικά (κουλουράκια) που ακολουθούν τους ακέραιους αριθμούς των λαδο-εμβασμάτων προς μη ακέραιους.

Λαδωμένος ποντικός: ΄Ατακτο τρωκτικό, εμβαπτισμένο σε πιθάρι λαδιού. Πιθανόν όμως να πρόκειται και για άτακτο πολιτικό λαδωμένο με χρηματέλαιο.

«Φάε λάδι κι έλα βράδυ»: Παροιμιώδης έκφραση υποδεικνύουσα την πολυτιμότητα του λαδιού ως ερωτικού τονωτικού. Παρερμηνευόμενη από ορισμένους λαδο-μανείς πολιτικούς μας, εφαρμόζεται υπ’ αυτών ως εκτόνωση της πλεονάζουσας-λόγω υπέρμετρης λαδοκατανάλωσης-σεξουαλικότητάς τους επί των ανυπεράσπιστων πολιτών, με τρόπους πολλαπλάσιους και οδυνηρότερους των περιγραφομένων στο Κάμα Σούτρα. (τι σου κάνω...κυρίαρχε λαέ μου;).

Αλεξάνδρα Λαδικού: Πολύ ωραία γυναίκα και εξαιρετική ηθοποιός του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Ουδεμία σχέση έχουσα, βεβαίως, με λαδώματα και λαδωμένους, εκφράζει απλώς την ανάγκη του γράφοντος να σκεφθεί κάτι ωραίο και μονοσήμαντο που ν’ αρχίζει από...λάδι.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας