ΑΛΗΘΙΝΑ…ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ! (του Γιάννη Σαρλα…)

 

Μια φορά κι έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια, ήταν ένας στρατηλάτης, ο οποίος κατακτούσε τον έναν τόπο, μετά τον άλλον. Αν κι ευρίσκονταν πολύ μακριά από την πατρίδα του, η φλόγα του πάθους του, προς εξερεύνηση καινούριων κόσμων για να τους προσαρτήσει στην Αυτοκρατορία του, παρέμενε ασβέστη κι είχε την ίδια ένταση, όπως στην αρχή της εκστρατείας του..... Οι γεωγράφοι κι οι ιχνηλάτες του, τον διαβεβαίωναν, πως βρίσκονταν πολύ κοντά στο να ανακαλύψει χώρα με αμύθητα πλούτη, έχουσα προϊόντα, τα οποία ήσαν παντελώς άγνωστα στην χώρα του στρατηλάτη μας!

Συνέχιζε να διασχίζει τα νέα εδάφη. Προηγείτο έφιππος, με τον στρατό του να ακολουθεί. Αίφνης, αντικρίζει μια μικρή πόλη, έμπροσθεν της οποίας υπήρχε ένα μικρό παρατηρητήριο, που ήταν οχυρωμένο, από ένα σχετικά κοντό τείχος. Αμέσως, εφορμά πρώτος, μαζί με την ολιγάριθμη φρουρά του, (η οποία αριθμούσε γύρω στους δέκα άντρες) ούτως ώστε να καταλάβει το παρατηρητήριο. Ο στρατός του ευρίσκονταν γύρω στα πεντακόσια μέτρα πιο πίσω. Ο στρατηλάτης στερεώνει μια κλίμακα κι αρχίζει να ανεβαίνει τα τείχη. Το ίδιο κάνουν και οι σωματοφύλακες του…

Στα μέσα περίπου της διαδρομής, η σκάλα σπάει, η φρουρά του πέφτει κάτω αλλά δυστυχώς από την ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ μεριά του παρατηρητηρίου, ο ήρωας μας ουδόλως έχει αντιληφθεί κάτι, συνεχίζει να αναρριχάται σαν αίλουρος, καβαλάει το τείχος και πηδάει στην άλλην μεριά, αυτοεγκλωβιζομενος ΜΟΝΟΣ του μέσα στο εχθρικό παρατηρητήριο. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, οι εχθροί τον αντιλαμβάνονται. Είναι ΕΝΑΣ εναντίον χιλίων πεντακοσίων! Κι αρχίζει να μάχεται…

Έξωθεν του παρατηρητηρίου, οι σύντροφοι του στρατηλάτη αρχίζουν να ουρλιάζουν από το κακό τους, μή μπορώντας να κάνουν τίποτε. Ευτυχώς, λίαν συντόμως καταφθάνει και το υπόλοιπο στράτευμα, με αποτέλεσμα οι άνδρες να αρχίσουν εν ριπή οφθαλμού να στήνουν καινούριες κλίμακες κι εν τέλει ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών του ήρωα εισήλθε στο παρατηρητήριο. Τον πρόλαβαν στο τσακ! Ο ακατάβλητος στρατηλάτης είχε σκοτώσει καμιά εικοσαριά εχθρούς αλλά εν τέλει λιποθύμησε, από τις πληγές του. Ήταν καταματωμένος, φέροντας ένα σοβαρό τραύμα στον πνεύμονα, από ένα βέλος, που τον είχε εκεί τρυπήσει…

Ευτυχώς, η μάχη γύρω από το σώμα του ήταν σύντομη. Ο στρατός του ήρωα διέλυσε στα γρήγορα τους βαρβάρους και τοιουτοτρόπως κατάφεραν και τον έσωσαν, δίνοντας του άμεσα τις πρώτες βοήθειες…

Για όσους δεν έχουν ακόμη καταλάβει, η εν λόγω ιστοριούλα ουδόλως αποτελεί αποκύημα της φαντασίας της ταπεινότητας μου αλλά είναι ένα…αληθινό παραμύθι, ένα ιστορικά καταγεγραμμένο περιστατικό από τον Πλούταρχο, ο οποίος εξαίρει τον ηρωισμό του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και τα επικά του ανδραγαθήματα στην χώρα των Μαλλών. (κάπου στην σημερινή Ινδία). Θα θέλατε να κάνουμε μια αντιδιαστολή με το σήμερα;; Φαντάζεστε τον Κούλη ή τον Τσίπρα ή τον Ανδρουλάκη να ηγούνται των Ειδικών Δυνάμεων και να…εφορμούν πρώτοι στο έδαφος της Ανατολικής Θράκης;; Αντί για εν δυνάμει ηθοπλαστικό γεγονός, αυτό δεν είναι παρά ένα…μυθοπλαστικό εφεύρημα, που μόνο τον γέλωτα μπορεί να προκαλέσει…

Διότι στις σημερινές…χμ, δημοκρατικές κοινωνίες του δυτικού κόσμου, ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΝ ΦΥΛΑΝΕ! Όσο πιο ανίκανος και μισαλλόδοξος είναι ένας ηγέτης, τόσο περισσότεροι τον προστατεύουν! Τούτο γαρ εστί νομοτέλεια του (κακού μας) καιρού τούτου…

Ένα ακόμη μύθευμα (λυπάμαι, εάν στενοχωρήσω ορισμένους για την όποια…ηθοπλαστική εικόνα, που είχαν σχηματίσει στην κεφάλα τους, ελέω αγνοίας) αποτελεί το γεγονός, ότι οι Έλληνες δημιούργησαν κοσμοκρατορίες για να εκπολιτίσουν τους λαούς, προσφέροντας…κοινωνικό έργο στην ανθρωπότητα! Ουδέν ψευδεστερον τούτου! Μιας κι ανέφερα την περίπτωση του Αλεξάνδρου, οι Μακεδόνες εξεστράτευσαν στην Ασία για να απελευθερώσουν τις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας και συνάμα για να μεταφέρουν τον πλούτο της Ανατολής στην Μακεδονία! Τούτο άλλωστε προέτρεπε κι υπαγόρευε ο…μέντορας των Ελληνικών επιτυχιών, ο άνθρωπος, ο οποίος κρύβονταν, πίσω από την εν λόγω εκστρατεία, ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΑΣ Ισοκράτης.

«Φυσικό Ελλήνων άρχειν βαρβάρων», μας λέει ο Ισοκράτης στον «Παναθηναϊκό» του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι έστελνε διαρκώς επιστολές σε όλους τους μεγάλους Έλληνες ηγέτες της εποχής, (στους Λακεδαιμονίους, στον τύραννο Διονύσιο των Συρακουσών, στον τύραννο Αλέξανδρο των Φερών, στον βασιλέα Φίλιππο Β’ κλπ) ούτως ώστε να τους πείσει να εκστρατεύσουν στην Ασία και να υποδουλώσουν τους βάρβαρους! Ο μοναδικός, που ανταπεκρίθη στις εκκλήσεις του Ισοκράτους ήταν ο Φίλιππος Β’, ο πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου αλλά δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος, αφού δολοφονήθηκε από τον Παυσανία! Την επιθυμία του υλοποίησε ο υιός του…

Όντως, οι Έλληνες όπου κι αν πήγαν εξεπολιτισαν τους λαούς κι εξύψωσαν την συνείδηση της ανθρωπότητας. ΔΕΝ ΗΤΑΝ όμως αυτοσκοπός τους! Απλά, όταν έρχονται σε επαφή δύο κόσμοι με τεράστιες διαφορές στην διανόηση και στον πολιτισμό, τότε ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ, η μεταφορά στοιχείων γίνεται από τον ΥΠΕΡΤΕΡΟ πολιτισμικά, προς τον υποδεέστερο. Παρουσιάζει ακριβώς την ίδια λογική με το φαινόμενο της Θερμοδυναμικής, όπου όταν δύο σώματα με διαφορά στην θερμοκρασία τους έρθουν σε επαφή, τότε θερμότητα μεταφέρεται ΠΑΝΤΟΤΕ από το θερμό σώμα, προς το ψυχρό και…ουχί το αντίστροφο! Τόσο απλά…

Απλά, το ήθος του Αλεξάνδρου έκανε το ανωτέρω φαινόμενο, ακόμη πιο έντονο. Κλείνοντας, θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό, πάλι μέσα από τον Πλούταρχο (έχω την εντύπωση, ότι το έχω αναφέρει και στο παρελθόν) για να πάρετε μια γεύση τίς εστί Αλέξανδρος. Όταν ο Αλέξανδρος ηχμαλώτισε την μητέρα του Δαρείου Σισυγαμβρη, η τελευταία μπέρδεψε τον Αλέξανδρο με τον Ηφαιστείωνα, θεωρώντας, ότι λόγω ύψους, ο Ηφαιστείωνας θα πρέπει να ήταν ο βασιλεύς! Μόλις αντελήφθη το ολίσθημα της, έπεσε πάραυτα στα πόδια του Αλεξάνδρου, προσκυνώντας τον, φοβούμενη για την ζωή της! Ο Αλέξανδρος την σήκωσε ευγενικά και δείχνοντας της τον Ηφαιστείωνα, λέει χαμογελώντας: «Κι αυτός Αλέξανδρος είναι…».

Μόλις ο υιός του Διός άφησε στην Βαβυλώνα την τελευταία του πνοή, η Συσιγαμβρη τον θρήνησε περισσότερο, από ότι θρήνησε τον υιό της Δαρείο, ενώ λίγες μέρες αργότερα εξέπνευσε κι αυτή…

ΑΥΤΟΣ ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος!

Τα σέβη μου.