Είναι η Σύγχρονη Ιατρική Περισσότερο Επιστήμη ή Θρησκεία;

(NaturalNews) Η σύγχρονη ιατρική προβάλλει την εικόνα της επιστημονικής αυστηρότητας, αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος θρησκευτικής πίστης. Η πρακτική συνέπεια της απομονωμένης προοπτικής της είναι το αδιέξοδο σύστημα του δυτικού ιατρικού υλισμού που έχουμε σήμερα.... Η επιδιόρθωση του φυσικού σώματος εξισώνεται λανθασμένα με τη θεραπεία. Δεν έχει σημασία αν είναι ικανό για αληθινή θεραπεία- δεν κατανοεί καν την έννοια της έννοιας. Η "εκκλησία" της σύγχρονης ιατρικής είναι ένα δυσλειτουργικό τέρας του Φρανκενστάιν, αποτέλεσμα του ότι έχει αναγάγει τις αναλυτικές αφαιρέσεις του ορθολογικού νου σε θεϊκή υπόσταση πάνω από όλες τις άλλες ικανότητες της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι μια απλή καρικατούρα αυτού που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι η ιατρική επιστήμη.

Στην προσπάθειά της για αντικειμενικότητα η ιατρική έχει απορρίψει τις πνευματικές της ρίζες και έχει χάσει από τα μάτια της την ανθρωπιά της. Δεν μπορεί παρά να είναι μια αντανάκλαση του πολιτισμού από τον οποίο αναδύθηκε. Απορρίπτει αλαζονικά τη σοφία χιλιάδων χρόνων ανθρώπινης ιστορίας, είναι κατακερματισμένη σε σημείο αποστασιοποίησης, στερείται κοινής λογικής, ασχολείται με βραχυπρόθεσμους υλικούς στόχους, είναι έρμαιο των οικονομικών της επικυρίαρχων και στερείται παντελώς της απαιτούμενης πνευματικής γνώσης που θα της επέτρεπε να βρει το δρόμο προς την έξοδο από την αυτοεπιβαλλόμενη ανοησία της.

Όπως και ορισμένες θρησκευτικές θρησκείες, η ιατρική εμμένει άγρια στην κοσμοθεωρία της όταν αμφισβητείται από τους πιστούς (ασθενείς) των οποίων οι εμπειρίες από πρώτο χέρι τους οδηγούν μερικές φορές να πιστεύουν το αντίθετο. Υπερασπίζεται το δόγμα της με μια ισχυρή μορφή ομαδικής σκέψης και βιάζεται να ξεσπάσει σε αιρετικές ιδέες που απειλούν το δόγμα της και τα εδαφικά της συμφέροντα. Όπως ορισμένα θρησκευτικά κινήματα που ισχυρίζονται ότι είναι ο ένας και μοναδικός αληθινός δρόμος προς τη σωτηρία, επιδεικνύει ασυνήθιστο βαθμό μισαλλοδοξίας όταν αντιμετωπίζει τους μη πιστούς που τολμούν να θέσουν ερωτήματα. Πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα πεποιθήσεων που δεν επιτρέπει την καινοτομία ή τις νέες ιδέες. Διεκδικεί την αλήθεια, τα γεγονότα και την αντικειμενικότητα, αλλά αποκαλύπτεται ως το αντίθετο όταν εξετάζουμε προσεκτικά τις υποθέσεις, την πολιτική και τις πρακτικές του.

Η εκκλησία της ιατρικής βρήκε τις ρίζες της με τον Rene Descartes τον δέκατο έβδομο αιώνα, μια βασική φιγούρα της Επιστημονικής Επανάστασης και υπέρμαχο του ορθολογισμού, μιας φιλοσοφίας που ανέδειξε το μυαλό και την ικανότητά του να συλλογίζεται σε ανώτερη θέση από όλες τις άλλες πηγές γνώσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά σκεπτόμενα άτομα που θα θεωρούσαν την πνευματική ενόραση ως ανώτερη μορφή γνώσης. Παρ' όλα αυτά, παρόλο που η πνευματική πραγματικότητα και η υλική πραγματικότητα μπορούν να θεωρηθούν τα δύο μισά του καρτεσιανού δυϊσμού, το ένα άρχισε σταδιακά να υπερισχύει του άλλου. Ό,τι δεν μπορούσε να μετρηθεί, να ποσοτικοποιηθεί ή να αποδοθεί μια λογική που να δικαιολογεί την αλήθεια του απορρίφθηκε και παραμερίστηκε ως άσχετο, και από αυτό το δόγμα ρίζωσε η νέα κοσμική εκκλησία του ιατρικού υλισμού. Δηλαδή, αυτό είναι το σημείο όπου άρχισε να αρνείται την πρωτοκαθεδρία του πνεύματος και να την αντικαθιστά με τη λατρεία του φυσικού σώματος ως τη σημαντικότερη, αν όχι τη μοναδική θεώρηση που σχετίζεται με την ανθρώπινη υγεία.

Η ιατρική επιστήμη παίρνει μια υλιστική θέση σε αντίθεση με το μη φυσικό- βασίζεται στην άρνηση της σημασίας του πνεύματος. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η εκκλησία της ιατρικής αναλαμβάνει την εξουσία και τη λειτουργία ενός θρησκευτικού συστήματος, αλλά αρνείται να εξηγήσει τον ρόλο που διαδραματίζει η πνευματική διάσταση στην ανθρώπινη υγεία. Άλλοι που κατανοούν τη σημασία των πνευματικών παραγόντων, όπως η μετά θάνατον ζωή, η μετενσάρκωση, τα όνειρα, η συγχρονικότητα κ.ο.κ., αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν έναν αφύσικο πολιτισμικό διχασμό που ανάγει την ευημερία του φυσικού σώματος σε υλικούς όρους και παραμερίζει την ευημερία της ψυχής, σαν να μην συνδέονται το σώμα και η ψυχή και να μην επηρεάζουν η μία την άλλη.

Πριν προχωρήσω πολύ περισσότερο σε αυτή την κριτική της δυτικής ιατρικής, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω ότι χρησιμοποιώ τη συμβατική ιατρική και τη διάγνωση όταν το θεωρώ απαραίτητο για τους ασθενείς μου, την οικογένειά μου και τον εαυτό μου. Έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Δεν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε χωρίς την ιατρική διάγνωση, την επείγουσα ιατρική, την ινσουλίνη για τους διαβητικούς, τα αντιβιοτικά για τις απειλητικές για τη ζωή ασθένειες και ούτω καθεξής. Και παρόλο που τρέφω τον απόλυτο σεβασμό για τους συναδέλφους μου της συμβατικής ιατρικής που αφιερώνουν τον εαυτό τους στην ευημερία των ασθενών τους, το ίδιο το σύστημα είναι σοβαρά σπασμένο, βασίζεται σε μια ελαττωματική φιλοσοφία και έχει απόλυτη ανάγκη σοβαρής αναθεώρησης. Ομοίως, σέβομαι την ποικιλομορφία της ανθρώπινης θρησκευτικής και πνευματικής εμπειρίας, ιδίως όταν αυτή σέβεται επίσης την ποικιλομορφία και αποφεύγει την παρόρμηση για προσηλυτισμό.

Ο "επιστημονισμός" είναι ένας όρος που έχει εφαρμοστεί στην τάση της δυτικής επιστήμης να θεωρεί τον εαυτό της ως τον μόνο έγκυρο τρόπο περιγραφής της πραγματικότητας και απόκτησης γνώσης. Μακριά από την αντικειμενική επιστήμη, είναι γεμάτη από μια αυτοεπιβαλλόμενη μορφή υλιστικής και μηχανιστικής προκατάληψης. Όταν προσπαθεί αδόκιμα και αδέξια να επιβάλει την περιορισμένη κοσμοθεωρία της σε τομείς όπου δεν έχει καμία δουλειά να ανακατεύεται, δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί νόμιμη επιστήμη που ασκείται με επίγνωση των ορίων της. Αντιθέτως, αρχίζει να μοιάζει με μια ιδεολογία που δεν διαφέρει από μια θρησκευτική μορφή ευαγγελισμού. Και πάλι, είναι περισσότερο από λίγο ειρωνικό όταν η συμβατική ιατρική προσπαθεί να υποτιμήσει ορισμένες εναλλακτικές θεραπείες ως "βασισμένες στην πίστη".

Όπως κάθε καλή πίστη, η εκκλησία της ιατρικής στηρίζεται στην αυθεντία των ιερών κειμένων της. Η τυχαιοποιημένη διπλά τυφλή ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο δοκιμή είναι το χρυσό πρότυπο που διασφαλίζει την καθαρότητα του δόγματος της εκκλησίας. Οι ιερές μελέτες είναι η μόνη πηγή αληθινής γνώσης- όλες οι άλλες μορφές γνώσης θεωρούνται κατώτερες. Οι υποστηρικτές της πίστης συχνά παραθέτουν αποσπάσματα από τα ιερά κείμενα προκειμένου να καταρρίψουν και να απαξιώσουν αιρετικές απόψεις. Η εμφανής ανακολουθία εδώ είναι η διαρκώς μεταβαλλόμενη και ασταθής φύση των ιατρικών ερευνητικών μελετών, οι οποίες συχνά αντιφάσκουν μεταξύ τους και συνήθως χρηματοδοτούνται και επιδοτούνται από τα ίδια τα εταιρικά συμφέροντα που έχουν να κερδίσουν από την έρευνα αυτή. Ως εκ τούτου, οι πραγματικοί συγγραφείς των σύγχρονων ιερών κειμένων αποδεικνύονται όλο και περισσότερο οι χρηματοδότες του ιατρικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Υπάρχει ελάχιστος ή και καθόλου χώρος για διαφωνίες μέσα στους καθεδρικούς ναούς (νοσοκομεία) της ιατρικής και όσοι έχουν καινοτόμες ιδέες αντιμετωπίζονται συνήθως ως παρίες. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι να διασφαλιστεί ότι η ιατρική διδασκαλία παραμένει ερμητικά κλειστή, αδιαπέραστη από εξωτερικές επιρροές. Το ιατρικό ιερατείο διατηρεί το ελιτίστικο καθεστώς και την εξουσία του, αλλά εις βάρος της σχέσης του με εκείνους που αρχικά προοριζόταν να υπηρετήσει. Όταν επιδεικνύει μια τόσο συνεπή έλλειψη δεκτικότητας σε νέες ιδέες και επιμένει στην ανωτερότητα της κοσμοθεωρίας της, δεν μπορεί παρά να συγκριθεί με μια μορφή φονταμενταλισμού, η οποία, με τη σειρά της, την απομακρύνει πράγματι πολύ μακριά από το βασίλειο του ορθολογισμού και της λογικής από το οποίο ισχυρίζεται ότι πηγάζει.

Η σύγχρονη μάχη μεταξύ του μονόλιθου της ανυποχώρητης ιατρικής γνώμης και εκείνων που έχουν βιώσει από πρώτο χέρι τις καταστροφές που προκαλούν στους αγαπημένους τους οι τραυματισμοί από τα εμβόλια και οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις των φαρμάκων είναι εμβληματική των προβλημάτων που δημιουργεί ένα ιατρικό σύστημα που δεν ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο στους ασθενείς του. Όταν καταλάβουμε ότι η σύγχρονη ιατρική είναι αποτέλεσμα της υπερβολικής εξάρτησης από τις λειτουργίες αφαίρεσης και ανάλυσης του ορθολογικού νου, τότε καταλαβαίνουμε πώς μπορεί να παίρνει τόσο ψυχρές και υπολογισμένες θέσεις μπροστά σε τόσες τραγωδίες που προκαλούνται ιατρογενώς.

Η ιατρική επιστήμη ποντάρει την αξιοπιστία της στον ορθολογισμό της και όμως πολλές πεποιθήσεις που πρεσβεύει χαρακτηρίζονται με μεγαλύτερη ακρίβεια ως εκλογικεύσεις. Όλοι μας είμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με αυτά τα συγκαταβατικά μάντρα της ιατρικής άρνησης: "αυτά είναι απλά ανεπίσημα στοιχεία", "δείξτε μου τις μελέτες", "δεν υπάρχουν πειστικά στοιχεία", "χρειάζονται περισσότερες μελέτες" και "αυτοί είναι οι κίνδυνοι που συνοδεύουν τα οφέλη". Τέτοιες εκλογικεύσεις γίνονται δυνατές μόνο όταν αποδεχόμαστε την ψευδή παραδοχή ότι η λογική είναι ανώτερη από τη διαίσθηση, την κοινή λογική, την εμπειρία από πρώτο χέρι και τα εμπειρικά στοιχεία.

Όπως συμβαίνει με πολλά αποτελεσματικά θρησκευτικά συστήματα, το τελετουργικό και τα σύμβολα χρησιμοποιούνται συχνά για να εμπνεύσουν πίστη και να ενισχύσουν την πίστη των πιστών. Η ιατρική εκκλησία έχει τις λευκές ρόμπες, τις πράσινες ποδιές και τα στηθοσκόπια, αυτά τα πανταχού παρόντα σύμβολα του ιατρικού ιερατείου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε το τελετουργικό πλύσιμο των χεριών για την αποτροπή των κακών μικροβίων, παρά τα όσα μας διδάσκει η βασική επιστήμη, ότι δηλαδή οι υπερβολικά αντισηπτικές πρακτικές συμβάλλουν στην ανάπτυξη μικροβιακών μεταλλάξεων, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε αυξανόμενη αντοχή στα αντιμικροβιακά φάρμακα. Τέτοιες πρακτικές δεν μου φαίνονται πολύ ορθολογικές - ή επιστημονικές. Οι πιστοί αναμένεται επίσης να υποβληθούν αδιαμαρτύρητα σε μια μακρά σειρά από τελετουργικές πράξεις, όπως επισκέψεις για τα μωρά, εμβολιασμοί, μαστογραφίες, έλεγχοι χοληστερόλης και μια διαρκώς διευρυνόμενη σειρά από εξετάσεις και διαδικασίες που μας φέρνουν οι τελευταίες τεχνολογίες αιχμής που γίνονται δυνατές χάρη στη γενναιοδωρία της βιομηχανίας βιοτεχνολογίας. Θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, με τέτοιες τεράστιες δαπάνες αφιερωμένες στην υγειονομική περίθαλψη, γιατί η συλλογική μας υγεία ως κοινωνία υποφέρει τόσο πολύ.

Αντίθετα, η αληθινή ιατρική επιστήμη που ήταν πιστή στην αρχική της αποστολή σχεδιάστηκε αρχικά για να εξερευνήσει τη φύση της ζωής χωρίς προκαθορισμένη ατζέντα. Δεν επέβαλε στον εαυτό της τεχνητές παραμέτρους προκειμένου να καθορίσει τι ήταν και τι δεν ήταν άξιο επιστημονικής έρευνας. Ωστόσο, όταν η σύγχρονη ιατρική επιλέγει να περιορίσει το πεδίο των ερευνών της στο αμιγώς υλικό, πρέπει επομένως να αναγνωρίσει τους περιορισμούς που αυτό της θέτει ως επιστήμη. Αποκαλύπτει μια σοβαρή προκατάληψη όταν δηλώνει ότι η πνευματική ύπαρξη είναι ένα απλό αποκύημα της φαντασίας που δεν έχει καμία επίδραση στην ασθένεια και την υγεία. Αν επιλέγει να μη λαμβάνει υπόψη της την πνευματική πραγματικότητα, τότε δεν μπορεί ταυτόχρονα να διεκδικεί οποιαδήποτε εξουσία όσον αφορά θέματα ζωτικότητας, ενέργειας, συνείδησης, πνεύματος ή ψυχής.

Οι περισσότερες μορφές ολιστικής υγείας και θεραπείας, από την άλλη πλευρά, ξεκινούν με τη θεμελιώδη παραδοχή ότι είμαστε πνευματικά όντα που κατοικούν προσωρινά σε φυσικά σώματα κατά τη διάρκεια του χρόνου μας εδώ στο φυσικό πεδίο. Αν αυτή η αλήθεια πρόκειται να τιμηθεί, οι πνευματικοί νόμοι και οι ενεργειακές αρχές πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν εξετάζουμε θέματα υγείας και ασθένειας. Μια άλλη σημαντική θεμελιώδης αρχή του ολισμού θεωρεί δεδομένο ότι "όλα είναι ένα" και ότι τα πάντα, επομένως, συνδέονται μεταξύ τους. Το να μιλάμε για το σώμα και την ψυχή ως ξεχωριστές οντότητες είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα του ορθολογικού νου που δεν συνάδει με την ολιστική πραγματικότητα. Αυτή η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού είναι, ωστόσο, μέρος της κληρονομιάς της αναγωγιστικής/μηχανιστικής/υλιστικής κοσμοθεωρίας στην οποία οι περισσότεροι από εμάς γαλουχηθήκαμε. Όταν η σύγχρονη ιατρική αρνείται σταθερά να ενσωματώσει στην εξίσωση της υγειονομικής περίθαλψης θέματα ενέργειας, συνείδησης, πνεύματος, σκέψης, συναισθήματος, διαίσθησης, πρόθεσης, φαντασίας και νοήματος, απλώς επιβεβαιώνει τα όρια του πεδίου εφαρμογής της και την άγνοιά της για την ευρύτερη ολιστική εικόνα. Και μειώνει την ανθρώπινη ζωή στον χαμηλότερο κοινό υλιστικό παρονομαστή της.

Όταν ένα άτομο αναφέρει την επίλυση των χρόνιων πονοκεφάλων του μετά από μια παλινδρόμηση της προηγούμενης ζωής του και ένα άλλο βιώνει ανακούφιση από την κατάθλιψή του μετά από μια σαμανική ανάκτηση ψυχής, και η συμβατική ιατρική απαντά απορρίπτοντας τέτοιες ιστορίες ως απλό "ανέκδοτο", αποκαλύπτει μια ανάρμοστη περιφρόνηση για πράγματα για τα οποία δεν έχει κατανόηση. Όταν η ομοιοπαθητική θεραπεία έχει ως αποτέλεσμα τη δραματική βελτίωση ενός παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και η συμβατική ιατρική ισχυρίζεται ότι αυτό είναι απλά αδύνατο, επειδή αψηφά τους νόμους της χημείας, όπως τους αντιλαμβάνεται, τότε είναι καιρός να επιστρέψουμε στο ιατρικό σχεδιαστήριο, προκειμένου να αναθεωρήσουμε την αντίληψή μας για τη μυστηριώδη φύση της ανθρώπινης υγείας και ασθένειας. Όταν η ορθόδοξη ιατρική απαιτεί εξηγήσεις που συμμορφώνονται με τη μηχανιστική κοσμοθεωρία της πριν αναγνωρίσει αυτά τα φαινόμενα ως νόμιμα, απλώς αποδεικνύει το πεισματικό της πείσμα και την άρνησή της να προσαρμόσει την αντίληψή της.

Όταν ξεκινάμε με την παραδοχή ότι το μόνο που υπάρχει, ή τουλάχιστον όλα τα θέματα, είναι ο υλικός κόσμος, τότε θα καταλήξουμε σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα για την προσέγγισή μας στην ανθρώπινη ασθένεια από ό,τι αν ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι είμαστε πνευματικά όντα σε φυσικά σώματα. Η επιστήμη χωρίς θεμελίωση σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό της στερείται κάθε προοπτικής και αρχίζει να αναλαμβάνει το ρόλο που ορθώς υπηρετούσε η θρησκεία σε προηγούμενους αιώνες. Η αναγωγιστική προσέγγιση της ιατρικής επιστήμης σπάει το ανθρώπινο σώμα στα συστατικά του μέρη, αλλά δεν έχει τη συνθετική ικανότητα να τα συναρμολογήσει και πάλι προκειμένου να κατανοήσει το όλον. Η επιστήμη έχει παράξει μια τεράστια ποσότητα δεδομένων αυξάνοντας έτσι το εύρος των γνώσεών μας, αλλά η ιατρική επιστήμη, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, είναι εντελώς ανίκανη να αποκτήσει τη σοφία που απαιτείται για να προσθέσει στο βάθος των γνώσεών μας για την υγεία και τη θεραπεία. Δεν ενδιαφέρεται για μεγαλύτερη κατανόηση όσο για την ενίσχυση αυτών που νομίζει ότι ήδη γνωρίζει.

Η σύγχρονη ιατρική έχει εκφυλιστεί σε σκιά του αρχικού της προορισμού, απασχολημένη με την πολιτική και μεθυσμένη από την ίδια της τη δύναμη. Η νέα ιατρική θρησκεία βασίζεται στον μηχανισμό, τον αναγωγισμό και τον υλισμό και έχει τεθεί σε αντίθεση με την κοινή λογική, την πνευματική κατανόηση και τον ολισμό. Η ιατρική δεν μπορεί να θεραπευτεί μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι εχθροί αλλά συμπληρωματικές αρχές που θα πρέπει να συνεργάζονται ως ενιαίο σύνολο. Ένας πιο πράσινος, πιο ολοκληρωμένος ιατρικός κόσμος θα μπορούσε να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην επούλωση των πληγών τόσο των επαγγελματιών όσο και των ασθενών.

************

Δικτυογραφία

Is modern medicine more science or religion? - NaturalNews.com

https://www.naturalnews.com/031589_modern_medicine_scientism.html