Λυπάμαι, θλίβομαι, σιχαίνομαι, αυτά αισθάνομαι κύριοι! Η Ελλάδα καίγεται, αλλά ο πρωθυπουργούς σαν ξένος τουρίστας, «διαμορφώνει εικόνα». Του Νίκου Κυριακάκη

  

 Όταν ο κύριος Μητσοτάκης μετά της συζύγου του γυρνάει σε εκδηλώσεις η  πατρίδα του, ή τουλάχιστον αυτή που ισχυρίζεται ότι είναι η πατρίδα του, η Κρήτη μας.  Ένας τόπος που τον θυμάται μόνο προεκλογικά, ή όταν είναι να «δωρίσει» κάνα αρχαίο ή για να κάνει καμιά βουτιά....

Λυπάμαι που καίγεται το νησί που μεγάλωσα, ένα από τα ομορφότερα νησιά του κόσμου.

Για τους αγώνες του πατέρα μου και όλων εκείνων που μόχθησαν για να κάνουν μία περιουσία για τα παιδιά τους, αλλά ένα ανύπαρκτο κράτος και μία μεγάλη φωτιά την έκαναν στάχτη.

Πονάω που η ιστορία αυτή με τη φωτιά επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ενώ φέτος βγήκε πέρα από κάθε όριο, με ένα κρατικό μηχανισμό ανύπαρκτο και ενώ ολόκληρο λαό αβοήθητο.

Σιχαίνομαι που δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό ακόμα και αν προσπαθώ για τα νέα παιδιά που ενώ θα έπρεπε να δραστηριοποιούνται σε αυτήν τη χώρα, αποφασίζουν να κάνουν τα χαρτιά τους και να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους γιατί κάποιοι βολεύουν μόνο τα παιδιά τους ή νέους που ξέρουν ότι θα τους υπηρετούν τυφλά, ξεζουμίζοντας μέχρι τελευταίου ευρώ κάθε αξιοπρεπή πολίτη.

Αντιδρώ και θα αντιδρώ όσο ζω γιατί η χώρα αυτή που μας ανήκει, όσο και αν οι κυβερνήσεις επιχειρούν να αισθανόμαστε επισκέπτες και ξένοι.

Αντιστέκομαι πού στη νότια Κρήτη που μεγάλωσα, που ανδρώθηκα, οι τοπικοί άρχοντες αλλά και οι βουλευτές του νομού Ηρακλείου την θέλουν αποκομμένη από νοσοκομεία, από αστυνομία, από πυροσβεστική και από πολλά άλλα ζωτικής σημασίας για την περιοχή.

Φοβάμαι που αντιλαμβάνομαι ότι η ιστορία του τόπου μου ολοένα και μεθοδευμένα τείνει να ξεχαστεί, όταν αυτός ο τόπος είναι γεμάτος με ομορφιές, φιλοξενία, αγάπη, ένας τόπος που γέννησε οπλαρχηγούς, γέννησε αντάρτες που αντιστάθηκαν για να είναι ελεύθερη η Ελλάδα μας.

Αηδιάζω που αυτή η κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να σώσει την πατρίδα μας, όταν την ίδια στιγμή που η Κρήτη καίγεται (η πατρίδα κατά τα άλλα, του πρωθυπουργού),  εκείνος τριγυρνάει ανά την Ελλάδα με την Μαρέβα,  ποζάροντας με καμάρι ένα  ζευγάρι παπούτσια που η τιμή τους κάνει 890 ευρώ.

Ολοι θυμόμαστε την δήλωση ότι δεν μπορεί να ζήσει με 800 ευρώ το μήνα. Πώς να ζήσετε κύριε Μητσοτάκη όταν μόνο τα παπούτσια σας κάνουν 800 ευρώ;

Για το ενδυματολογικό του ταπεραμέντο νοιάζεται, για την πατρίδα μου πότε θα νοιαστεί;

Όλα αυτά για τα οποία αντιστέκομαι, αντιδρώ, σιχαίνομαι, αηδιάζω, πονάω, θλίβομαι, λυπάμαι, είναι γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποιο άρθρο που θα ξανά δημοσιεύσω στο μέλλον, θα λέει ότι τελικά οι ανεμογεννήτριες που ήταν να στηθούν στη Νότια Κρήτη, πάνω στην καμένη γη,  κάποιοι συμπατριώτες μου θα τις καταστρέψουν και θα τις πετάξουν στη θάλασσα, γιατί ο Θεός δεν στηρίζει πότε το άδικο, αυτό να το θυμάστε κύριε Μητσοτάκη και κύριοι βουλευτές του νομού Ηρακλείου και της υπόλοιπης Κρήτης.

Το χαστούκι  των εκλογών θα είναι παραδειγματικό και θα το θυμάστε για μια ζωή.