Γενετική: Η Θεωρία του Γονιδιώματος Αποκαθηλώνεται (συμπαρασύροντας στον αφανισμό την αναπόδεικτη Θεωρία των Μικροβίων / Ιών)

Μέχρι το 1951/52, οι ιολόγοι πίστευαν ότι ένας ιός είναι μια τοξική πρωτεΐνη ή ένα ένζυμο που αφενός ασκεί άμεσα την τοξική του δράση και αφετέρου πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται στο σώμα, ενώ μπορεί επίσης να μεταδοθεί μεταξύ ανθρώπων και ζώων....

Η ιατρική και η επιστήμη εγκατέλειψαν αυτή την ιδέα το 1951, επειδή ούτε η αναπαράσταση των ύποπτων ιών με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο ούτε η εκτέλεση των απαραίτητων πειραμάτων ελέγχου θέλησαν ποτέ να πετύχουν.

Το 1953 εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένα νέο δόγμα, που προωθήθηκε αποφασιστικά από τη σύζυγο του μετέπειτα νομπελίστα Crick, η οποία ήξερε πώς να απεικονίζει μια διπλή έλικα. Το σχέδιό της δημοσιεύθηκε στο διάσημο επιστημονικό περιοδικό "Nature" ως ένα δήθεν επιστημονικά επεξεργασμένο μοντέλο της ύποπτης κληρονομικής ουσίας και αυτή η υποτιθέμενη άλφα έλικα έγινε επίσης ένα σύμβολο της αμερικανικής παγκόσμιας ψευδοεπιστήμης.

Σιωπηλά και πολύ αθόρυβα, αυτό διαψεύστηκε πλήρως από τη βασική έρευνα, διαλύοντας έτσι ΕΜΜΕΣΑ, ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΙΟΛΟΓΙΑ, χωρίς ποτέ το κοινό να το έχει αντιληφθεί μέχρι σήμερα.

Όλες οι γενετικές ιδέες καταρρίφθηκαν πλήρως και ολοκληρωτικά το έτος 2000, την ημερομηνία δημοσίευσης των αντιφατικών δεδομένων του λεγόμενου Προγράμματος Ανθρώπινου Γονιδιώματος - του ντροπιαστικού ισχυρισμού ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γονιδίωμα είχε αποκωδικοποιηθεί (αν και πάνω από το μισό έπρεπε να επινοηθεί ελεύθερα)!

Σε άρθρο της Zeit.de με τίτλο "Γενετική: Γονιδίωμα σε διάλυση" αυτό αναλύθηκε πολύ ωραία. Συνοψίζεται ότι το "γονιδίωμα" υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές, επομένως δεν μπορεί να είναι "γονιδίωμα" με την πραγματική έννοια και οι τροποποιήσεις με την έννοια των γονιδίων που προκαλούν ασθένειες αποτελούν παρερμηνεία.

·  ================  ·

--> του Ulrich Bahnsen - 6 Νοεμβρίου 2008

Το γονιδίωμα θεωρούνταν το αμετάβλητο σχέδιο του ανθρώπου, το οποίο καθορίζεται στην αρχή της ζωής μας. Η επιστήμη πρέπει να αποχαιρετήσει αυτή την ιδέα. Στην πραγματικότητα, το γενετικό μας υλικό βρίσκεται σε κατάσταση συνεχών αλλαγών.

Πριν από δύο χρόνια, 25 γενετιστές κάθισαν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Berkeley για να απαντήσουν σε αυτό το φαινομενικά απλό ερώτημα: Τι είναι ένα γονίδιο; Ωστόσο, η προσπάθεια να ορίσουν με ακρίβεια τη βασική έννοια του κλάδου τους αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη. Η συνάντηση των εμπειρογνωμόνων παραλίγο να καταλήξει σε καταστροφή, θυμάται η Karen Eilbeck, καθηγήτρια Ανθρώπινης Γενετικής στο Berkeley και οικοδέσποινα του στρογγυλού τραπεζιού: "Είχαμε συνεδριάσεις για ώρες. Ο καθένας φώναζε στον άλλον".

Η διαφωνία στο Berkeley δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την ερευνητική ετοιμότητα. Ήταν ένα πρώτο σύμπτωμα ότι οι επιστήμες της ζωής -που δεν έχουν γίνει ακόμη αντιληπτές από το κοινό- βρίσκονται στα πρόθυρα μιας καμπής. Αυτό που φέρνουν στο φως οι ερευνητές στους χρωμοσωμικούς κλώνους των ανθρώπων ή των ζώων υπερβαίνει τα προηγούμενα πρότυπα σκέψης της γενετικής. Παρόμοια με τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Αϊνστάιν και οι συμπολεμιστές του διαμόρφωσαν μια νέα φυσική κοσμοθεωρία, η εποχή της σχετικιστικής γενετικής μπορεί να ανατέλλει.

Η ιατρική έρευνα ειδικότερα βρίσκεται αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις. Τα πρώτα περιγράμματα δείχνουν ότι το σώμα και η ψυχή, η υγεία τους, η ασθένεια, η ανάπτυξη και η γήρανση υπόκεινται σε μια γενετική αλληλεπίδραση της οποίας η πολυπλοκότητα υπερβαίνει κάθε προηγούμενη αντίληψη. Οι γενετιστές πρέπει να εγκαταλείψουν την εικόνα ενός σταθερού γονιδιώματος, στο οποίο οι αλλαγές αποτελούν παθολογικές εξαιρέσεις. Το γονιδίωμα κάθε ατόμου βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς μετασχηματισμού. Ως αποτέλεσμα, κάθε οργανισμός, κάθε άνθρωπος, ακόμη και κάθε κύτταρο του σώματος είναι ένα γενετικό σύμπαν από μόνο του.

Η πρώτη ανάλυση του ανθρώπινου γονιδιώματος ήταν ακόμη μια μακρόχρονη και δαπανηρή υπόθεση, το αποτέλεσμα -που εξυμνήθηκε το 2000 από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ως το "Βιβλίο της Ζωής"- μια αλληλουχία τριών δισεκατομμυρίων γραμμάτων. Έκτοτε, οι νέες εργαστηριακές τεχνικές, με τη βοήθεια των οποίων μπορούν να παραχθούν και να αναλυθούν τεράστιες ποσότητες δεδομένων, έχουν δημιουργήσει μια πλημμυρίδα νέων ευρημάτων για την εσωτερική ζωή του ανθρώπινου γονιδιώματος ειδικότερα. Στην πορεία, το "βιβλίο" διαλύεται μπροστά στα μάτια των αναγνωστών. Το γονιδίωμα δεν είναι ένα σταθερό κείμενο. Η κατάσταση της γνώσης εγείρει επίσης βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα, όπως η γενετική και συνεπώς η βιοφυσική ταυτότητα του ανθρώπου - και ενδεχομένως απαιτεί ριζικά διαφορετικές απαντήσεις. Οι γενετιστές έχουν βάλει στο στόχαστρο ένα νέο "ανθρώπινο σχέδιο" - μότο: Όλα για το εγώ.

"Οι υποθέσεις μας ήταν τόσο αφελείς που είναι σχεδόν ντροπιαστικό", λέει ο Craig Venter

Τα τελευταία αποτελέσματα δείχνουν περισσότερο από ποτέ ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν γενετικών διεργασιών. Αλλά και ότι οι διαδικασίες αυτές είναι εξοπλισμένες με πολλούς βαθμούς ελευθερίας. Αποτελούν ένα ανοιχτό σύστημα στο οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι όλα προκαθορισμένα.

Μετά την πρώτη κωδικοποίηση του γονιδιώματος, μόνο λίγοι άνθρωποι το υποψιάζονταν αυτό. Οι ειδικοί πίστευαν ότι είχαν καταλάβει πώς ένα γονίδιο μοιάζει και πώς λειτουργεί, ποιες λειτουργικές αρχές ακολουθεί το ανθρώπινο ή το μικροβιακό γονιδίωμα.

"Εκ των υστέρων, οι υποθέσεις μας για το πώς λειτουργεί το γονιδίωμα τότε ήταν τόσο αφελείς που είναι σχεδόν ντροπιαστικές", λέει ο Craig Venter, ο οποίος συμμετείχε στο έργο με την εταιρεία του Celera. Αυτό που αναμενόταν ήταν μια συλλογή περίπλοκων αλλά κατανοητών συνταγών για τις διαδικασίες της ζωής. Τώρα γίνεται σαφές: το βιβλίο της ζωής είναι γεμάτο αινιγματική πρόζα.

Ήταν μόνο η πρώτη κορύφωση της αναταραχής, όταν πριν από λίγους μήνες κατέρρευσε η πεποίθηση για τη γενετική ομοιομορφία και άρα την ταυτότητα της ανθρωπότητας. Μέχρι τότε, η υπόθεση ήταν ότι το γενετικό υλικό δύο οποιωνδήποτε ανθρώπων διέφερε μόνο κατά περίπου ένα χιλιοστό του ενός χιλιοστού όλων των δομικών στοιχείων του DNA. Όμως οι διαφορές στη γενετική σύσταση των ανθρώπων είναι στην πραγματικότητα τόσο μεγάλες που η επιστήμη επιβεβαιώνει πλέον αυτό που η λαϊκή γλώσσα γνωρίζει από καιρό: "Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Εντελώς διαφορετικός!

Ο ίδιος ο Craig Venter έχει συμβάλει τα μέγιστα σε αυτή τη διαπίστωση. Ο χαρισματικός γκουρού της γενετικής από το Rockville της αμερικανικής πολιτείας Maryland έχει αποκρυπτογραφήσει τη δική του γενετική σύνθεση. Σχεδόν ταυτόχρονα, οι ειδικοί της εταιρείας 454 Life Sciences αποκωδικοποίησαν το γονιδίωμα του νομπελίστα James Watson, που ανακάλυψε τη διπλή έλικα του DNA και ήταν σθεναρός εχθρός του Venter. Δεν ήθελε να ελπίζει, ειρωνεύτηκε ο Venter, ότι θα ανακαλύπτονταν πάρα πολλές ομοιότητες μεταξύ αυτού και του Watson.

Μετά την αλληλούχιση των διάσημων ερευνητώνμ ντίβες του κλάδου, οι επιστήμονες στη Shenzhen ανακοίνωσαν ότι είχαν αποκωδικοποιήσει πλήρως την αλληλουχία ενός ανώνυμου Κινέζου Han. Πριν από λίγες ημέρες, ο γενετιστής Gert-Jan van Ommen από το Πανεπιστήμιο του Leiden ανέφερε την πρώτη αποκωδικοποίηση μιας γυναίκας. Πρόκειται για την κλινική γενετίστρια Marjolein Kriek, μέλος της ομάδας του van Ommen. Οι λεπτομερείς αναλύσεις των γενετικών δεδομένων αποκαλύπτουν τώρα: Το ανθρώπινο γονιδίωμα είναι εξίσου ποικιλόμορφο με το σώμα και τον ψυχισμό.

Χρησιμοποιώντας το γονιδίωμα του Venter, κατέστη δυνατό για πρώτη φορά να καταγραφούν οι διαφορές. Το γονιδίωμα των σωματικών κυττάρων του ανθρώπου αποτελείται από το μισό σύνολο χρωμοσωμάτων που κληρονομείται από τον πατέρα και το μισό από τη μητέρα. Οι ερευνητές ανέμεναν ότι η γονική προίκα θα παρουσίαζε διαφορές- είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι υπάρχουν πολυάριθμες ανταλλαγές μεμονωμένων γραμμάτων στο γονιδίωμα (οι λεγόμενοι SNPs - πολυμορφισμοί ενός νουκλεοτιδίου). Ωστόσο, εξεπλάγησαν από την πραγματική έκταση των διαφορών: σχεδόν σε κάθε δεύτερο γονίδιο του ερευνητή βρήκαν διαφορές μεταξύ των αντιγράφων γονιδίων της μητέρας και του πατέρα. Κατά τη διάρκεια της σύγκρισης, οι ειδικοί εντόπισαν επίσης μεγάλο αριθμό των λεγόμενων indels: εκατομμύρια φορές, ολόκληρα τμήματα είχαν ενσωματωθεί εκ νέου στα γενετικά μόρια (αναστροφή) ή είχαν απλώς εξαφανιστεί (διαγραφή). Άλλα είχαν αποκολληθεί από το περιβάλλον τους και είχαν επανατοποθετηθεί ανάποδα.

Η προηγούμενη πεποίθηση ότι κάθε γονίδιο υπάρχει συνήθως μόνο δύο φορές στο γονιδίωμα (μία φορά στο πατρικό και μία στο μητρικό σύνολο χρωμοσωμάτων) είναι επίσης λανθασμένη. Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος της γενετικής πληροφορίας υπόκειται σε μια διαδικασία διπλασιασμού και υπάρχει σε έως και 16 αντίγραφα στον πυρήνα του κυττάρου. Διάφορες ερευνητικές ομάδες έχουν πλέον ανακαλύψει τέτοιες παραλλαγές αριθμού αντιγράφων (CNV) σε τουλάχιστον 1.500 ανθρώπινα γονίδια- πιθανώς υπάρχουν πολύ περισσότερα από αυτά τα γονίδια Xerox, με κάθε άτομο να έχει διαφορετικό προφίλ CNV. Η εκρηκτικότητα των ευρημάτων επιτείνεται από την ανακάλυψη ότι τα πρότυπα CNV στο γονιδίωμα δεν είναι καθόλου σταθερά, ο αριθμός αντιγράφων των γονιδίων μπορεί να μειωθεί ή να αυξηθεί, και ακόμη και τα σωματικά κύτταρα ενός μεμονωμένου ανθρώπου διαφέρουν μεταξύ τους.

Η ιδέα ότι το γονιδίωμα αντιπροσωπεύει μια φυσική σταθερά, έναν σταθερό πηγαίο κώδικα του ανθρώπου, καταρρέει πλέον υπό το βάρος των ευρημάτων. Ο αμερικανός γενετιστής Matthew Hahn συνέκρινε ήδη το γονιδίωμα με μια περιστρεφόμενη πόρτα: "Γονίδια έρχονται συνεχώς, άλλα φεύγουν."

Ειδικά οι εγκεφαλικές λειτουργίες φαίνεται να επηρεάζονται: Οι CNVs είναι η κύρια αιτία διαφόρων μορφών νοητικής καθυστέρησης, αυτισμού, σχιζοφρένειας και άλλων οργανικών εγκεφαλικών διαταραχών. Ωστόσο, σε αλληλεπίδραση με άλλες γενετικές διαδικασίες, πιθανώς ρυθμίζουν επίσης την έκφραση υγιών νοητικών χαρακτηριστικών.

"Πρόκειται για έναν από τους πιο συναρπαστικούς και γόνιμους νέους τομείς της ανθρώπινης γενετικής", λέει ο αμερικανός γενετιστής David Haussler του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρουζ. Η αναζήτηση τέτοιων γονιδιακών παραλλαγών σε όλο το γονιδίωμα έχει ήδη αποδώσει εκπληκτικά αποτελέσματα. Η ιατρική του μέλλοντος, προβλέπει ο ερευνητής, θα χαρακτηρίζεται από τα αποτελέσματα της ταχύτατης αλληλούχισης του γονιδιώματος και της τεράστιας υπολογιστικής ισχύος: "Πρέπει να παρακολουθούμε ταυτόχρονα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες γονίδια για να κατανοήσουμε τις ασθένειες."

Τα πανομοιότυπα δίδυμα αναπτύσσονται γενετικά χωριστά ακόμη και ως έμβρυα

Το Πρόγραμμα 1.000 Γονιδιωμάτων έχει πλέον ξεκινήσει για να προσδιορίσει την πραγματική έκταση του κατασκευαστικού έργου στη γονιδιακή δεξαμενή. Σε διάστημα τριών ετών, η κοινοπραξία κέντρων αλληλούχισης στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Κίνα θα αλληλουχήσει τα γονιδιώματα 1.000 ανθρώπων από όλο τον κόσμο, καταγράφοντας τη διακύμανση των γενετικών δεδομένων από διάφορους πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο.

Η αλληλεπίδραση στο ανθρώπινο γονιδίωμα δεν είναι μόνο σε θέση να εξηγήσει τις ατομικές ιδιαιτερότητες του ατόμου, αλλά παράγει επίσης τη γενετική ποικιλία από την οποία η εξέλιξη συνεχίζει να διαμορφώνει τον άνθρωπο. Αυτό καθιστά κατανοητό ένα άλλο ανησυχητικό εύρημα: Το είδος Homo sapiens βρίσκεται προφανώς σε φάση τουρμποεξέλιξης. Εκατοντάδες περιοχές του γονιδιώματος έχουν αλλάξει πολύ ταχύτερα από ό,τι σε άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά. Η νέα έρευνα καταλήγει μάλιστα στο συμπέρασμα ότι ο πολιτισμός πρέπει να έχει επιταχύνει την ανθρώπινη εξέλιξη κατά 100 φορές από την αρχή της Νεολιθικής Εποχής.

Το περιοδικό Science ονόμασε την ανακάλυψη αυτών των γενετικών παραλλαγών ως την ανακάλυψη του 2007. Ούτε καν ένα χρόνο νωρίτερα, συλλογιζόταν το περιοδικό, είχε πανηγυρίσει η προοπτική να αποσταχθούν σύντομα οι παράγοντες που σηματοδοτούν την εξελικτική πορεία προς τον Homo sapiens μέσω της ακριβούς σύγκρισης των γονιδιωμάτων των ανθρώπων και των χιμπατζήδων. Αλλά πριν ακόμη απαντηθεί το ερώτημα τι στο DNA μας μας κάνει ανθρώπους, το επόμενο ερώτημα βρίσκεται ήδη στην αίθουσα: "Τι στο DNA μου με κάνει τον εαυτό μου;"

Μια από τις πρώτες γνώσεις της νέας γενετικής καθιστά και αυτό το ερώτημα σχεδόν παρωχημένο. Όλα δείχνουν μια εκπληκτική απάντηση: Είμαι, πολλοί μαζί.

Τουλάχιστον σωματικά, ο άνθρωπος δεν εμφανίζεται πλέον ως άτομο, αλλά ως ένωση εγωϊστικών κυτταρικών αποικιών. Σε ποσοστό έως και δέκα τοις εκατό όλου του γενετικού υλικού -και ίσως πολύ περισσότερο- είναι ενεργή είτε η μητρική είτε η πατρική παραλλαγή. Αυτό το μοτίβο, που στην τεχνική ορολογία ονομάζεται "αυτοσωμική μονοαλληλική έκφραση", έχει ήδη καθιερωθεί στο έμβρυο. Και εκεί κάθε κύτταρο παίρνει τη δική του απόφαση. "Πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει όταν το έμβρυο αυτοεμφυτεύεται", λέει ο γενετιστής Andrew Chess του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Ως αποτέλεσμα, ο ενήλικος οργανισμός μοιάζει με ένα συνονθύλευμα κυτταρικών ομάδων των οποίων τα γενετικά δίκτυα είναι διαφορετικά πλεγμένα.

Το αν η ατομική γενετική πληροφορία σε αυτούς τους γονιδιακούς καταρράκτες προέρχεται από τον πατέρα ή τη μητέρα έχει δραστικές συνέπειες, σε αντίθεση με προηγούμενες εκτιμήσεις. Το πληροφοριακό τους περιεχόμενο μπορεί να παρουσιάζει ανεπαίσθητες διαφορές, αλλά αυτές έχουν βαθιές συνέπειες στα εξαιρετικά πολύπλοκα δίκτυα που ελέγχουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Μια άλλη συναρπαστική διαπίστωση προέρχεται από το εργαστήριο του Andrew Chess στο Χάρβαρντ: η μονοαλληλική έκφραση είναι ιδιαίτερα συχνή σε γονίδια που υπέστησαν επιταχυνόμενη εξέλιξη κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ανάπτυξης και σε εκείνα με σημαντικές λειτουργίες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Το τι σημαίνει αυτό για τη λειτουργία του εγκεφάλου και την οικοδόμηση του ψυχισμού δεν μπορεί καν να εκτιμηθεί προς το παρόν.

Έκτοτε έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι τουλάχιστον ο υγιής οργανισμός αντιπροσωπεύει ένα αρμονικό σύστημα που λειτουργεί σε αρμονία με τον εαυτό του. Αντίθετα, τα ερευνητικά ευρήματα δίνουν την εικόνα ενός εύθραυστου παζλ από βιολογικά ανόμοιες μονάδες. Η υγεία θα ήταν επομένως μια ασταθής κατάσταση στην οποία οι εγωισμοί των ψηφιδωτών κομματιών διατηρούνται υπό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και η βιολογική ταυτότητα του ατόμου διακυβεύεται. Αυτό που ακούγεται τρομακτικό για πολλούς είναι μια εμπνευσμένη ιδέα για τον Αμερικανό γενετιστή Steven Henikoff: "Μου αρέσει η ιδέα ότι είμαστε μωσαϊκά."

Στον πυρήνα της, αυτό απειλεί και το έργο εκείνων των επιστημόνων που θέλουν να μετρήσουν την επίδραση του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Εδώ και δεκαετίες προσπαθούν να διακρίνουν την επιρροή του περιβάλλοντος από τις επιταγές των γονιδίων όταν συγκρίνουν μονοζυγωτικούς και διζυγωτικούς διδύμους. Χρησιμοποίησαν τις διαφορές μεταξύ ζευγαριών πανομοιότυπων διδύμων ως μέτρο της επιρροής του περιβάλλοντος στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων - άλλωστε οι δίδυμοι αυτοί έχουν εντελώς πανομοιότυπα γονίδια. Επομένως, όλες οι διαφορές πρέπει να είναι πολιτισμικά και όχι βιολογικά καθορισμένες.

Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται τώρα, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα: είναι γεγονός ότι οι πανομοιότυποι δίδυμοι δεν είναι γενετικά πανομοιότυποι, λέει ο Chess, "αυτό είναι ένα πραγματικά συναρπαστικό αποτέλεσμα". Όχι μόνο στο αποκλειστικά μητρικό ή πατρικό πρότυπο δραστηριότητας των γονιδίων τους, αλλά και στο πρότυπο CNV τους υπάρχουν σαφείς διαφορές. "Πάντα αναρωτιόμασταν γιατί υπάρχουν διαφορές μεταξύ πανομοιότυπων διδύμων, για παράδειγμα στην ευαισθησία τους σε σύνθετες ασθένειες", λέει ο Chess, "η ανακάλυψή μας είναι μια εξήγηση". Οι κοινωνικοί και υλικοί εξωτερικοί παράγοντες μπορούν επίσης να διαμορφώσουν ένα άτομο σε μια παράκαμψη μέσω της βιολογίας - αλλάζοντας τις γονιδιακές του λειτουργίες. Μέσω των λεγόμενων επιγενετικών διεργασιών, το στρες ή τα βασανιστήρια, η έλλειψη διατροφής ή η στέρηση της αγάπης μπορούν προφανώς να έχουν επίδραση μέχρι τον πυρήνα των κυττάρων.

Εν όψει της πλημμυρίδας αυτών των εν πολλοίς ακόμη μυστηριωδών ευρημάτων, οι ερευνητές της γενετικής αντιμετωπίζουν παρόμοια μοίρα με τους κοσμολόγους που ερευνούν εδώ και αρκετά χρόνια τη μυστηριώδη "σκοτεινή ύλη" στο σύμπαν. Οι βιοεπιστήμονες προβληματίζονται τώρα επίσης για τη σκοτεινή ύλη του γονιδιώματος.

Το γονιδίωμά μας δεν καθορίζει τι είδους άνθρωπος θα αναπτυχθεί από αυτό

Μπορεί να βρουν το σκοτεινό μυστικό σε εκείνο το τμήμα του γενετικού υλικού που μέχρι τώρα απέρριπταν ως σκουπίδια, ως "άχρηστο DNA". Σχετικό γι' αυτούς ήταν μόνο εκείνο το μικρό ποσοστό του γονιδιώματος που, ως γονίδια κατά τον συμβατικό ορισμό, περιέχει τις απαραίτητες πληροφορίες για την κατασκευή των πρωτεϊνών στα κύτταρα. Τα υπόλοιπα θεωρούνταν εξελικτικά σκουπίδια. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό το τμήμα του γονιδιώματος θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ως σταθεροποιητικό στοιχείο, ως ένα είδος συνδετικού τσιμέντου μεταξύ των πραγματικά σημαντικών γενετικών πληροφοριών.

Τώρα, όμως, έχει καταστεί σαφές ότι είναι πάνω απ' όλα η σκοτεινή ύλη του DNA στα χρωμοσώματα στην οποία λαμβάνουν χώρα πολλές από τις νεοανακαλυφθείσες διεργασίες. Προφανώς τα "σκουπίδια" είναι γεμάτα από άγνωστα γονίδια, τα οποία κατοικούνται από μονάδες ελέγχου. Ειδικά τα λεγόμενα microRNAs, μια κατηγορία γενετικών πληροφοριών άγνωστη μέχρι πρόσφατα, ρυθμίζουν πλήθος αναπτυξιακών και νοσολογικών διεργασιών.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά τα νέα ευρήματα δεν μπορεί παρά να είναι: Αν και τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου όντος έχουν τις ρίζες τους στο γονιδίωμά του, στο ανοιχτό σύστημα του εμβρυϊκού γονιδιώματος δεν είναι καθόλου καθορισμένο ποιο ανθρώπινο ον θα αναπτυχθεί μια μέρα από αυτό. Ακόμη και αν ένα έμβρυο που έχει αντιγραφεί επακριβώς μέχρι και το τελευταίο μόριο μπορούσε να αναπτυχθεί στη μήτρα υπό πανομοιότυπες συνθήκες - "και πάλι θα προέκυπτε ένας άλλος άνθρωπος", διαβεβαιώνει ο βερολινέζος γενετιστής Nikolaus Rajewsky. Και αυτό ακόμη και χωρίς την επίδραση της εκπαίδευσης και του πολιτισμού.

Λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα και την απροσδιοριστία των γενετικών διαδικασιών, πολλά οράματα του βελτιστοποιημένου σχεδιασμού του ανθρώπου, αλλά και πολλές προειδοποιήσεις για τους κινδύνους της γενετικής έρευνας αποκαλύπτονται πλέον ως ένας πολύ απλουστευμένος χυδαίος βιολογισμός. Το πείραγμα του γονιδιώματος αποδεικνύεται πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι αναμενόταν. Και η φαντασίωση ότι η κλωνοποίηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανάσταση χαρισματικών καλλιτεχνών, λαμπρών ερευνητών ή απλώς ενός αγαπημένου προσώπου σε πανομοιότυπη μορφή θα παραμείνει μάλλον για πάντα ευσεβής πόθος.

------------------

Δικτυογραφία :

Genetics: Genome in Dissolution – Telegraph

https://telegra.ph/Genetics-Genome-in-Dissolution-11-01