Σκέψεις από μια εξόδιο ακολουθία. Tελικά ΠΟΙΟΣ ήταν ο νεκρός;;

Έκανα απόπειρα συμμετοχής σε μια εξόδιο ακολουθία. Δεν άντεξα το κλίμα πάνω από δέκα λεπτά και αποχώρησα γιατί θεώρησα μια απέραντη προσβολή προς τον νεκρό την παραμονή μου εκεί. Η καθολική μασκοφορία (και μάλιστα σε μέρα αποκριάς) με άνεση και χωρίς καμιά δυσφορία από τους θαμώνες... (μου είναι δύσκολο να μιλήσω για πιστούς) της ακολουθίας, μου γέννησε ένα κρίσιμο ερώτημα, για το ποιος τελικά ήταν ο νεκρός.

  Η απάντηση είναι η εξής: Εκατό περίπου νεκροί χαιρετούσαν έναν «ζωντανό» σε έναν άλλο κόσμο ελευθερίας τώρα. Τρεμάμενα ανθρωπάκια καλυμμένα με φίμωτρο και πλένοντας διαρκώς με αντισηπτικό τα χεράκια τους νόμιζαν ότι συνόδευαν νεκρό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν οι ίδιοι νεκροί.

  Φαντάζομαι τον «νεκρό» να τους κοιτάει από ψηλά και να αναρωτιέται αν η παραμονή του σε αυτό τον κόσμο ήταν τύχη ή ατυχία.

  Τον φαντάζομαι να βλέπει τον καρνάβαλο μέσα στην εκκλησία του Χριστού και να νιώθει ντροπή, για την ίσως και δική του συμμετοχή του σε αυτό τον καρνάβαλο, την εποχή που νόμιζε ότι ήταν ζωντανός."ΑΝΤΙΦΟΒΟΣ"