Έτσι ο Μπάιντεν και το Νταβός πήραν τον πόλεμο στην Ουκρανία για τον οποίο παρακαλούσαν τη Ρωσία. Το πρόβλημα γι' αυτούς τώρα είναι ότι η Ρωσία δεν παίζει πια το παιχνίδι τους και είναι εντελώς απροετοίμαστοι για τον επόμενο.

 

Μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου 2022, οι ισχυρές χώρες του κόσμου έπαιζαν ένα πολύ σπάνιο παιχνίδι. Πάρα πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να αναλύσουν τη γεωπολιτική σαν να πρόκειται για μια παρτίδα σκάκι. Κίνηση, αντι-κίνηση. Σπρώχνεις ένα πιόνι; Απειλήστε έναν ίππο, τέτοιου είδους πράγματα. Είναι εύκολο να το καταλάβεις και κάνει καλό αντίγραφο....

Στο παρελθόν έχω προσπαθήσει να την παρομοιάσω με μια έκδοση του Go για πολλούς παίκτες, με τέσσερις έως έξι πέτρες διαφορετικού χρώματος στη σκακιέρα που προσπαθούν να καταλάβουν έδαφος. Ήταν μια καλύτερη μεταφορά, αλλά σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί επαρκώς. Στην πραγματικότητα, μερικές φορές, ήταν εξαντλητικό.

Η πραγματικότητα είναι ότι καμία από αυτές τις μεταφορές δεν είναι επεξηγηματική.

Επειδή το μόνο ακριβές μοντέλο για τη γεωπολιτική είναι στην πραγματικότητα το Calvinball.

Ξέρετε αυτό το παιχνίδι. Αυτό από το Calvin & Hobbes.

Αντίθετα με τη μνήμη σας από το θρυλικό κόμικ, υπήρχαν κανόνες στο Calvinball που πήγαιναν κάπως έτσι: Ο Κάλβιν έφτιαχνε τους κανόνες καθώς προχωρούσε.

Στη γεωπολιτική λίγο πολύ καταλήγει στο ότι όποιος είναι ο ισχυρότερος παίκτης πήρε αυτή τη δύναμη.

Το θέμα είναι το εξής. Μέχρι την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (και ναι, πρόκειται για εισβολή, δικαιολογημένη ή όχι) υπήρχε κάτι που ονομαζόταν "τάξη βασισμένη σε κανόνες" και προωθήθηκε κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά υποστηρίχθηκε επίσης άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κοινοπολιτεία.

Οι κανόνες της "βασισμένης σε κανόνες τάξης" ήταν απλοί. Εμείς φτιάχνουμε τους κανόνες, εσείς τους ακολουθείτε. Διατηρούμε το δικαίωμα να αλλάξουμε τους κανόνες όποτε θέλουμε για να εξυπηρετήσουμε τους σκοπούς μας.

Ήταν το γεωπολιτικό ισοδύναμο της ιδέας του Σαμ Φράνσις για την "αναρχοτυραννία", η οποία συνοψίζεται στο "κανόνες για σένα, αλλά όχι για μένα".

Έχουμε ακούσει τους Ρώσους διπλωμάτες να παραπονιούνται γι' αυτό εδώ και χρόνια. Γιατί να υπάρχουν αυτοί οι κανόνες αφού δεν εφαρμόζονται ποτέ;

Όπως επισημαίνω συνέχεια όταν μιλάω για την καθαρότητα των αριστερών ιδεολόγων που οδεύουν σπειροειδώς προς την αυτοκαταστροφή, έχουμε αυτούς τους κανόνες επειδή μόνο η υποκρισία των άλλων μετράει. Οι υπάνθρωποι δεν επιτρέπεται να μιλάνε ή έστω να είναι μέρος της συζήτησης.

Και στον κόσμο της διπλωματίας, όπως την ασκεί η συλλογική Δύση, οι Ρώσοι είναι σίγουρα υπάνθρωποι, όπως και οι ανεμβολίαστοι, οποιοσδήποτε βρίσκεται στα αμέσως δεξιά του Καρλ Μαρξ και δεν είναι γούνινος.

Όλα αυτά άλλαξαν όταν τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα σύνορα, οι πύραυλοι stand off χτύπησαν αντιαεροπορικές και πυροβολαρχίες και οι πεζοναύτες βγήκαν στη στεριά της Ουκρανίας.

Επί μήνες παρακολουθούσαμε το πιο ηλίθιο και εξοργιστικό ομοίωμα διπλωματίας που έχω δει ποτέ. Έγινε απίστευτο να ακούω το εμετικό virtue signaling των αμερικανών "διπλωματών" που αρνούνταν να ασχοληθούν με τις ανησυχίες της Ρωσίας έστω και μισοσοβαρά, ενώ την κατηγορούσαν για κάθε πρόβλημα στον πλανήτη.

Ήταν τόσο αδέξια όσο και ηλίθια, για να παραθέσω τα λόγια του Νταρθ Βέιντερ.

Ήταν σαφές ότι στον Πούτιν και στο επιτελείο του θα δινόταν αυτή η απόλυτη επιλογή, να εισβάλουν στην Ουκρανία και να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια κατακραυγή ή να γονατίσουν μπροστά στον Ζοντ.

Ο λάθος υπολογισμός τους ήταν ότι πίστευαν ότι η Ρωσία νοιάζεται έστω και στο ελάχιστο για αυτή την παγκόσμια κατακραυγή σε αυτό το σημείο. Από τις ενέργειές τους στην Ουκρανία αυτή την εβδομάδα, είναι σαφές ότι δεν τους νοιάζει.

Δεν φοβήθηκαν τη στάση του ΝΑΤΟ, τις απειλές του Μπάιντεν για κυρώσεις ή τις δυσκολίες της Λιζ Τρας με τη βασική γεωγραφία. Όσο περισσότερο διαρκούσε αυτή η αντιπαράθεση για την Ουκρανία, τόσο περισσότερο γινόταν σαφές ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας και το προσωπικό υποστήριξής τους έχουν λιγότερη από μηδενική κατανόηση των παραμέτρων της δουλειάς τους.

Εξαιτίας αυτού, η συνεχής επίκληση της "τάξης που βασίζεται σε κανόνες" ηχούσε όλο και πιο κούφια, αφού απλά συμπεριφέρονταν σαν ένα πρόωρο εξάχρονο αγόρι που παίζει με την λούτρινη τίγρη του.

Οι εξαγγελίες για συνέπειες και "κυρώσεις από την κόλαση" και οι απειλές ότι θα κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να λιποθυμήσουμε, δικαίως αγνοήθηκαν από τον Πούτιν και το επιτελείο του.

Για δεκαετίες το ΝΑΤΟ απολάμβανε την πολυτέλεια, χάρη στη στρατιωτική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, να φτιάχνει τους κανόνες και να αναγκάζει όλους τους άλλους να αντιδρούν σε αυτούς.

Πηγαίνει πίσω στη δήλωση, που πιθανότατα έγινε από τον τότε αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι, για την "κοινότητα που βασίζεται στην πραγματικότητα

"Ο κόσμος δεν λειτουργεί πια έτσι ... Είμαστε πλέον μια αυτοκρατορία και όταν δρούμε, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και ενώ εσείς θα μελετάτε αυτή την πραγματικότητα -δικαστικά, όπως θέλετε- εμείς θα δράσουμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες μπορείτε να μελετήσετε κι εσείς, και έτσι θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Εμείς είμαστε οι ηθοποιοί της ιστορίας... και εσείς, όλοι σας, θα μείνετε να μελετάτε απλώς αυτό που κάνουμε"".

Αυτό που μου έχει γίνει σαφές είναι ότι όσοι τοποθετήθηκαν σε θέσεις εξουσίας από τον Κλάους Σβαμπ και το υπόλοιπο πλήθος του Νταβός εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ζούμε σε αυτού του είδους τον κόσμο. Ότι δεν έχει σημασία τι θέλουν οι άνθρωποι ή τι χρειάζονται οι άλλες χώρες, αυτοί θα υπαγορεύουν τον χρόνο, τον τόπο και τις παραμέτρους για κάθε αντιπαράθεση.

Ωστόσο, όσο περισσότερο διαρκούσε αυτό, τόσο περισσότερο γινόταν σαφές ότι ο Πούτιν και ο υπουργός Εξωτερικών του, Σεργκέι Λαβρόφ, πλησίαζαν προς τη στιγμή που θα άλλαζαν τους κανόνες. Έγραψα τον Μάρτιο του 2018 ότι η ομιλία του Πούτιν για την κατάσταση της Ένωσης, όπου παρουσίασε νέα οπλικά συστήματα, ήταν ένα σημαντικό σημείο καμπής.

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια είδαμε μια σταθερή κλιμάκωση της νεοσυντηρητικής παραφροσύνης σε μια μάταιη προσπάθεια να σπρώξουν τα πυραυλικά συστήματα των ΗΠΑ πιο κοντά στη Μόσχα, αντίθετα με όλες τις υπογεγραμμένες διεθνείς συμφωνίες, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την επίλυση των αποσχισθέντων δημοκρατιών της Ουκρανίας και, ειλικρινά, την κοινή αξιοπρέπεια.

Μετά από ένα 2021 όπου τα πράγματα στην Ουκρανία γίνονταν όλο και πιο καυτά, ο Πούτιν και ο Λαβρόφ, αφού έβαλαν πλάτη στον Μπάιντεν το καλοκαίρι με τη σύνοδο κορυφής της 16ης Ιουνίου, ήξεραν ότι είχε έρθει η ώρα να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού.

Αν δεν το έκαναν, η Ρωσία θα έπαυε να υπάρχει.

Το παλιό παιχνίδι μπήκε στη σπείρα του προς την ολοκλήρωση, όταν η Ρωσία έστειλε και δημοσίευσε δημόσια το σχέδιο των προτάσεών της για μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας που αφορά τη σχέση της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.

Η Ρωσία έδρασε, καθορίζοντας τον επιχειρησιακό ρυθμό από εκείνη τη στιγμή και μετά. Ανάγκασε τις ΗΠΑ και την Ευρώπη να αντιδράσουν σε αυτές, καθώς δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα, έθεσαν νέους κανόνες.

Οι ΗΠΑ ήταν πλέον ο ρυθμιστής των κανόνων και όχι ο δημιουργός των κανόνων. Το ξέρατε αυτό γιατί προκάλεσε πολλαπλούς γύρους τρέξιμο στη Μόσχα από αξιωματούχους από όλη τη Δύση που προσπαθούσαν να μεταπείσουν τους Ρώσους από το νέο τους παιχνίδι.

Με μηδενικό αποτέλεσμα.

Όπως επεσήμανε ο Saker στις αρχικές του σκέψεις σχετικά με την αναγνώριση από τη Ρωσία των αποσχισθέντων δημοκρατιών του Ντονμπάς, αυτή η επιχείρηση στην Ουκρανία σχεδιάστηκε από καιρό. Δεν επρόκειτο για μια ενέργεια που λήφθηκε ελαφρά τη καρδία.

Και πάλι, θα επαναλάβω εδώ αυτό που έγραψα παραπάνω: αυτή η αναγνώριση ΔΕΝ πρέπει, επαναλαμβάνω, ΔΕΝ πρέπει να εξεταστεί μεμονωμένα. Είναι απλώς ΜΙΑ ΦΑΣΗ σε μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που ξεκίνησε τουλάχιστον πριν από ένα χρόνο, ή και περισσότερο, και θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη.

 

Αληθινά λόγια και όλα αυτά.

Εδώ και μήνες σας έλεγα ότι το Nordstream 2 θα ενεργοποιηθεί τελικά και ότι η Ρωσία δεν θα εκδιωχθεί από το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο SWIFT ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί.

Το πρώτο είναι ακόμα στο τραπέζι, καθώς η Γερμανία ήταν η πιο ηχηρή για να μην γίνει το δεύτερο.

Ακόμα και εμένα μου διέφυγε ότι η Ρωσία σχεδίαζε να αλλάξει το παιχνίδι τόσο ριζικά, θεωρώντας ότι πάντα υπήρχε μια εγκεκριμένη από το Νταβός λύση που δεν περιελάμβανε εκτεταμένη χρήση του ρωσικού στρατού, αλλά και πάλι κατέληγε με τις ΗΠΑ να φαίνονται ανόητες.

Εκ των υστέρων, ήταν προφανές ότι πάντα οδηγούμασταν σε αυτό το τελικό παιχνίδι, επειδή η Ρωσία είδε την ευκαιρία να αλλάξει τους κανόνες.

Λιγότερο από μία ημέρα αφότου η Ρωσία εξολόθρευσε τόσο τη στρατιωτική ισχύ όσο και την πολιτική αρχιτεκτονική της Ουκρανίας, ο πρόεδρος Sundowner επιβεβαίωσε ότι όλες οι απειλές της Δύσης ήταν τόσο κενές όσο και τα κεφάλια των Millennials που διευθύνουν το γραφείο προπαγάνδας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Μετά από μήνες απειλώντας τη Ρωσία με αποπομπή από το σύστημα οικονομικών μηνυμάτων SWIFT, η Ευρώπη διαμαρτυρήθηκε και κάποιος έδειξε επιτέλους κάποια λογική.

Η αποκοπή της Ρωσίας από το SWIFT θα σήμαινε το τέλος της ΕΕ όπως την έχει γνωρίσει κανείς ή όπως θα ήθελε να είναι στο μέλλον. Θα σήμαινε το τέλος του συστήματος πετροδολαρίων.

Η Ρωσία είναι πολύ σημαντική από συστημική άποψη για το παγκόσμιο εμπόριο εμπορευμάτων που υπερβαίνει κατά πολύ την ενέργεια. Προμηθεύει όχι μόνο το οριακό βαρέλι πετρελαίου και τις BTU φυσικού αερίου, αλλά και λίβρες νικελίου, παλλάδιου, τιτανίου, εμπλουτισμένου ουρανίου και βολφραμίου. Είναι σημαντικός προμηθευτής λιπασμάτων νιτρικού αμμωνίου, ποτάσας και ουρίας.

Αν το κάνετε αυτό, η Ευρώπη όχι μόνο παγώνει μέχρι θανάτου με τα αποθέματα φυσικού αερίου των τριών ημερών, αλλά και λιμοκτονεί μόλις διακοπεί η παγκόσμια παροχή τροφίμων. Αν το κάνετε αυτό, ο Μπάιντεν θα μπει στις ενδιάμεσες εκλογές με 8 δολάρια ανά γαλόνι φυσικού αερίου και 20% πραγματικό πληθωρισμό.

Η αύξηση των επιτοκίων από τη Fed θα είναι το λιγότερο που θα ανησυχεί κανέναν.

Η Ρωσία κρατούσε όλα τα χαρτιά στις διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία και εμείς ακολουθήσαμε απερίσκεπτα μια πολιτική προσβολών και ερασιτεχνικής προπαγάνδας, αρνούμενοι να πιστέψουμε ότι η Ρωσία δεν θα έκανε την τελική της στάση.

Βάζοντας μπότες στο έδαφος, αεροπλάνα στον αέρα και πυραύλους στον κώλο κάθε ουκρανικής στρατιωτικής εγκατάστασης σε όλη τη χώρα, η Ρωσία ανέτρεψε το επιχείρημα των ΗΠΑ και της Ευρώπης "η ισχύς κάνει το δίκαιο".

Το παιχνίδι άλλαξε επειδή οι κανόνες άλλαξαν. Δεν είναι πλέον ένα παιχνίδι ρητορικής δειλίας και σηματοδότησης αρετών.

Η ρεαλιστική πολιτική δεν έχει καμία σημασία όταν οι πύραυλοι βρίσκονται στον αέρα. Αυτό είναι το σημείο που χάθηκε από τόσους πολλούς επαγγελματίες σχολιαστές τους τελευταίους μήνες. Ποτέ δεν σκέφτηκαν την ιδέα ότι κάποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό, πόσο μάλλον ότι το έκανε.

Τώρα είναι μπερδεμένοι και θυμωμένοι, επεξεργάζονται δημόσια την "αντιμετώπισή" τους. Αν δεν ήταν τόσο θλιβερό, θα ήταν σχεδόν ξεκαρδιστικό.

Για σχεδόν μια δεκαετία η Δύση έριχνε δισεκατομμύρια στην Ουκρανία για να την εξοπλίσει και να την προετοιμάσει για αυτή την εβδομάδα. Αυτά τα δισεκατομμύρια ουσιαστικά εξανεμίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Χρειάστηκε μια μέρα για να αποκαλυφθεί όλη η πόζα του ΝΑΤΟ ως τίποτα άλλο από αυτό, πόζα.

Τώρα πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το νέο παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι όπου οι κανόνες θα είναι πολύ πιο δίκαιοι, επειδή οι αδιανόητες εναλλακτικές λύσεις δεν είναι πλέον θεωρητικές, είναι πραγματικές.

Είναι πραγματικές, επειδή οι απειλές για τη Ρωσία από τα σχέδια του ΝΑΤΟ για την Ουκρανία ήταν πάντα πραγματικές, ό,τι κι αν λέγονταν.

Έτσι ο Μπάιντεν και το Νταβός πήραν τον πόλεμο στην Ουκρανία για τον οποίο παρακαλούσαν τη Ρωσία. Το πρόβλημα γι' αυτούς τώρα είναι ότι η Ρωσία δεν παίζει πια το παιχνίδι τους και είναι εντελώς απροετοίμαστοι για το επόμενο..   https://tomluongo.me/2022/02/25/putin-ushers-in-the-new-geopolitical-game-board/