Πέθανε ο Κάρολος Παπούλιας, κι αμέσως άρχισαν οι τυμπανοκρουσίες και τα εγκώμια και οι διθυραμβικές νεκρολογίες και όλες αυτές οι πολιτικάντικες υποκρισίες! Για ποιον; Της Ντόρετας Πέππα

ΔΕΣ  ΚΙ ΕΔΩ. Για τον Πρόεδρο των Μνημονίων; Για τον Πρόεδρο της ντροπής και της προδοσίας; Για τον άνθρωπο που υπέγραψε και επικύρωσε όλους τους νόμους που μας υποδούλωσαν στους ξένους τοκογλύφους; Για τον άνθρωπο που δεν όρθωσε ποτέ ανάστημα απέναντι στους εχθρούς μας, ούτε και έδειξε να ενοχλείται όταν η τότε Πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη τού είπε κατά την ανάληψη των καθηκόντων του ως Προέδρου:... «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη και τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές», κι έτσι καταντήσαμε πρόσφυγες στον τόπο μας; Γι’ αυτόν τον Πρόεδρο μιλάμε, που τον γιουχάιζε το 2011 ο κόσμος μόλις έβγαινε έξω, που τον έβριζαν δικαίως στις παρελάσεις ακόμη και οι οπαδοί αυτών που σήμερα τού πλάθουν το εγκώμιο; Εγώ μόλις το έμαθα είπα: ευτυχώς που υπάρχει κι εκείνος ο αραχνοϊός και ξεπαστρεύει τις αράχνες –κι είναι τόσες πολλές, πανάθεμά τες!- και ξαραχνιάζουμε πού και πού! Και επειδή δεν έχω μνήμη χρυσόψαρου, δε θα πω: «Αιωνία του η μνήμη». «Απαισία του η μνήμη!», αυτό θα πω!