Υπόδουλος, υπόδικος, υπόλογος… υπάκουος. Της Ντορέτας Πέππα

Αν και τέτοιες πληροφορίες τις αναφέρω σχεδόν αποκλειστικά στα μαθήματα που κάνω, αποφάσισα να δώσω κι από εδώ κάποια στοιχεία σημαντικά, που μπορεί να δείξουν μιαν άλλη, αόρατη για τους πολλούς, όψη της πραγματικότητας.... Βάση μας η πάνσοφη Ελληνική Γλώσσα!

Η πρόθεση «υπό» ως εναρκτήρια σε μια λέξη δηλώνει κάτι μειωτικό, ταπεινωτικό και άρα, περιφρονητέο. Π.χ. υπόδουλος, υπόδικος, υπόλογος… υπάκουος! Αυτός ο τελευταίος (ο υπάκουος) βρίσκεται υπό την «ακοή», δηλαδή ακούει ό,τι του λένε και εκτελεί χωρίς δεύτερη σκέψη τις εντολές που του έδωσε το «άκουσμα». Είναι ένα πρόθυμο θύμα, άλλοις λόγοις, για κάθε επιτήδειο γητευτή: για τους πολιτικούς, τους κάθε λογής ειδικούς και τα ΜΜΕ, φυσικά! Το αντίθετο της υπακοής είναι, βεβαίως, η ανυπακοή. Η «πολιτική ανυπακοή», όπως «ακούστηκε» εσχάτως, αποτελεί πλέον ποινικό αδίκημα (και, άρα, ο διωκόμενος ως πολιτικώς ανυπάκουος είναι πολιτικός κρατούμενος και όχι ποινικός), παρά το γεγονός ότι αυτήν ακριβώς, την πολιτική ανυπακοή, χρησιμοποίησε ως σύνθημα προεκλογικά ο καθ’ όλα υπάκουος έως στιγμής Γιάνης Βαρουφάκης και μπήκε στη Βουλή!

Υπάρχει, όμως, και μία λέξη στην οποία το «υπό» δεν αποτελεί έναν ακόμη υπο-βιβασμό. Πρόκειται για τη λέξη «ύπαρξις» > υπό + άρξις (αρχή). Ποιο είναι το αντίθετό της; Όχι, δεν είναι η «ανυπαρξία»! Είναι η «υποτέλεια» > υπό + τέλος! Όποιος, λοιπόν, καθίσταται υποτελής, καθ’ οιονδήποτε τρόπον και για οποιονδήποτε λόγο, καταργεί την ίδια την ύπαρξή του! Για να κατανοήσουμε, επιτέλους, πόσο σημαντική, αλλά και πόσο διαφορετική από τη σημερινή είναι η έννοια της ελευθερίας για τους Έλληνες! Η πάνσοφη Ελληνική Γλώσσα μάς τα λέει όλα!