Μια γεωπολιτική του δράματος

Η Ρωσία αρχίζει να παραιτείται από την ιδέα ότι η δύναμη, και μόνο η δύναμη, παραμένει η μόνη κατανοητή γλώσσα με μια Αυτοκρατορία που μόλις έχει κινητοποιήσει όλα τα μέσα για μια αποφασιστική και τελική αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία. «Η διπλωματία με έναν λύκο που θέλει μόνο να σε καταβροχθίσει είναι εντελώς ακατανόητη για αυτόν. Η μόνη γλώσσα που μπορεί να καταλάβει ένα αρπακτικό είναι ένα ξαφνικό χτύπημα.... σύντομο, βίαιο και αρκετά καταστροφικό, ώστε να μην μπορεί πλέον να αναρρώσει ή να αναρρώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα…», εκτιμά μια ρωσική πηγή που προτίμησε να παραμείνει ανώνυμη.

Η Μόσχα έχει συγκεντρώσει λίγο περισσότερους από 90.000 άνδρες και εξοπλισμό δεύτερης γραμμής στη δυτική πλευρά της για να αποτρέψει μια πιθανή έκπληξη στην Ουκρανία ή τη Λευκορωσία. Η αναταραχή των πιο γερακιών φατριών στην Πολωνία και την Ουκρανία ενθαρρύνεται τώρα από την Ατλαντική συμμαχία, η οποία βρίσκεται στη διαδικασία προμήθειας εξελιγμένων όπλων και ανάπτυξης στρατιωτικών μονάδων σε αυτές τις χώρες και τις Δημοκρατίες της Βαλτικής. Η δραστηριότητα των αμερικανικών και βρετανικών ειδικών υπηρεσιών στη Μολδαβία ακολουθείται από μεγάλη ανησυχία στη Μόσχα. Ειδικά δεδομένου ότι αυτά τα σημεία έντασης συμπίπτουν με μια περισσότερο από εκρηκτική κατάσταση στον Καύκασο, όπου η επανέναρξη του πολέμου μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καρα-Μπαγκ θα παραμείνει επίμονη πιθανότητα για πολύ καιρό.

Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται στην Ανατολική Ευρώπη με την επανενεργοποίηση του Ανατολικού Μετώπου (Βαλτικές χώρες, Λευκορωσία, Ουκρανία, Πολωνία), την ένταση στη Μαύρη Θάλασσα, την πυριτιδαποθήκη στον Καύκασο, στη Μέση Ανατολή όπου το Ισραήλ απειλεί το Ιράν αλλά και στο Συρία, ένα χρεοκοπημένο κράτος όπου οι Ρώσοι είναι παρόντες στρατιωτικά. Αυτό το πρώτο τόξο δεν είναι το μόνο: ένα άλλο τόξο που εκτείνεται από το Κέρας της Αφρικής έως τις ακτές του Ατλαντικού της Δυτικής Αφρικής είναι επί του παρόντος το σκηνικό μιας αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, η οποία αναπτύσσει εκεί νέα εργαλεία για γεωπολιτική δράση στο πλαίσιο μιας προληπτικής επέκταση ενός μετώπου που έχει πλησιάσει επικίνδυνα στο ιερό του στο Valdai.

Ο ψυχολογικός πόλεμος μαίνεται. Στον κυβερνοχώρο, είναι το λατομείο. Μετά τον πόλεμο των τρολ και του μεθυστικού, τοποθετήστε με τα αλσύλλια. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, που διεξάγουν έναν παράξενο και ιδιαίτερα φρικτό πόλεμο στο Καμερούν εξοπλίζοντας και χρηματοδοτώντας καθεμία από τις ένοπλες ομάδες σε γλωσσική βάση (γαλλόφωνες εναντίον αγγλόφωνων), ενώνονται ενάντια στη νέα ασύμμετρη ρωσική στρατιωτική απειλή.

Όπως ο Janus, η Τουρκία κρατά τα κλειδιά και των δύο κόσμων σε αυτή τη νέα αντιπαράθεση. Η Άγκυρα παραδίδει επιθετικά drones στην Ουκρανία και υπογράφει αμυντικές συμφωνίες με το Κίεβο. Την ίδια ώρα ο Τούρκος Ερντογάν και ο Ρώσος Πούτιν διαβουλεύονται και συζητούν. Μια συζήτηση μεταξύ δυνατών ανδρών δεν είναι ποτέ εύκολη. Η διαπραγμάτευση είναι επίμονη. Οι Τούρκοι παρακολουθούν τις κινεζικές δραστηριότητες στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν ακόμη και εντός της επικράτειάς του, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν τις οικονομικές συμφωνίες με το Πεκίνο. Η Τουρκία εξοπλίζει το Αζερμπαϊτζάν, το Μαρόκο και την Ουκρανία με το τρομερό Bayraktar TB-2 που τους δίνει μια τρέχουσα συντριπτική υπεροχή έναντι των αντιπάλων τους, αλλά ταυτόχρονα αντιτίθεται στους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ. Ειδικά σε σημεία λεπτομέρειας. Η δυναμική είναι καλά λαδωμένη.

Η ένταση στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας εξακολουθεί να διατηρείται. Το Στενό της Φορμόζα είναι το διακύβευμα μιας πιθανής αντιπαράθεσης μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών. Η πολύ επιθετική διπλωματική αντεπίθεση της Ταϊβάν υποστηρίζεται από όλες τις δυτικές χώρες. Το παιχνίδι των διελεύσεων πλοίων και των υπερπτήσεων αεροσκαφών μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή ανά πάσα στιγμή. Οι κοινές πτήσεις των ρωσικών TU-95MS και των κινεζικών στρατηγικών βομβαρδιστικών H-6K μεταξύ της Ιαπωνίας και της κορεατικής χερσονήσου είχαν σκοπό να δημιουργήσουν μια συμβολική αλλά πολύ φωνητική εκτροπή προς την Ουάσιγκτον. Για την ηπειρωτική Κίνα, το νησί της Ταϊβάν στο οποίο κατέφυγαν οι Κινέζοι εθνικιστές του Τσιάνγκ-Άι Σεκ μετά το τέλος του κινεζικού εμφυλίου πολέμου το 1949 εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Κίνας. Το Πεκίνο θα ήθελε να ακολουθήσει μια διαδικασία παρόμοια με αυτή του Μακάο (το Χονγκ Κονγκ παραμένει ένα κακό παράδειγμα) για να εξασφαλίσει μια ομαλή επανένωση, αλλά η παρουσία αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων εντός και γύρω από την Ταϊβάν αποκλείει μια τέτοια προσέγγιση. Για ορισμένους από τους κατοίκους του νησιού, ο φόβος του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μεγαλύτερος από την επιθυμία για επανασύνδεση με την ηπειρωτική χώρα. Σε πολιτικό επίπεδο, το τοπικό πολιτικό παιχνίδι θυμίζει ορισμένες πτυχές της ιαπωνικής εσωτερικής πολιτικής όπου η επιρροή των ΗΠΑ είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί.

Ο κόσμος στα τέλη του 2021 δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά στην πλήρη αποσύνθεση. Ο στρατιωτικός νόμος επιβάλλεται παντού αλλά δεν αναγνωρίζεται πουθενά. Οι γραμμές μεταξύ φίλων και εχθρών έχουν θολώσει. Επιφανειακά, είναι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ωστόσο, οι συμμαχίες είναι σταθερές. Το Μεγάλο Παιχνίδι έχει κατακερματιστεί σε ένα πλήθος παιχνιδιών μη μηδενικού αθροίσματος που το πέρασμα στην πράξη θα μεταμορφωνόταν σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Είναι το αδιέξοδο που συνεχώς αναβάλλεται από τον πολεμικό ενθουσιασμό. Οι απόψεις του μυαλού συγκρούονται και θρυμματίζονται στον βράχο της πραγματικότητας. Στην περίπτωση ενός δράματος και ένας πόλεμος είναι πάντα ταυτόχρονα η μήτρα και το άθροισμα όλων των δραμάτων, κάθε πέρασμα στην πράξη είναι μοιραίο.

Η άνοδος του λαϊκισμού και η καταστροφή της διανόησης συμμετέχουν σε αυτήν την επιθυμία να αντέχει το δράμα συνεχώς, σαν Σίσυφος με μυαλό βυθισμένο στη λήθη και λυσσασμένο κάτω από το συνεχώς ανανεούμενο βάρος. Ο άνθρωπος όχι μόνο ξεχνά τα λάθη του παρελθόντος αλλά θέλει να τα ανανεώνει συνεχώς στα πλαίσια ενός κύκλου που έκλεισε για πάντα η άγνοια. Εξ ου και η ποινικοποίηση του συμπαντικού νου, της αρχαίας σοφίας και όλης της πραγματικής επιστήμης. Αυτή είναι μια άλλη συζήτηση λίγο πιο φιλοσοφική από το ζήτημα των νέων υπερηχητικών τροχιακών φορτωμένων με πυρηνικές κεφαλές που απειλούν τον κοινό μας ορίζοντα.