Σήμερα 30 Νοεμβρίου, η ίδια η ζωή επιβεβαίωσε αυτό που αισθάνονται οι πολίτες.

 

Ότι πλέον έχει χαθεί κάθε έλεγχος με την πανδημία και δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός σχεδιασμός. Σε μια ξεκάθαρη παραδοχή ήττας, η κυβέρνηση επιστρατεύει τον βούρδουλα και τη φοροεισπρακτικότητα....χωρίς να έχει προηγηθεί καμία σοβαρή και αξιόπιστη ενημέρωση για την πανδημία, χωρίς να υπάρχει καμία σοβαρή ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας και των υγειονομικών δομών, και κυρίως, με διγλωσσίες και ανακόλουθες αποφάσεις που περισσότερο μπερδεύουν τον κόσμο παρά τον καθησυχάζουν πως υπάρχει μια αποκρυσταλλωμένη λογική στην όλη μας πλεύση.

Εδώ τίθεται όμως ένα μεγάλο ζήτημα ηθικής.

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη και η προληπτική ιατρική αφορά τους πάντες και στο διηνεκές, όχι μόνο σε έκτακτες συνθήκες. Στο διηνεκές οι παραπάνω τομείς ήταν και είναι προβληματικοί για τον τόπο. Η κυβέρνηση ενώ από τη μια αποφάσισε να περικόψει χρήματα από τον προϋπολογισμό της υγείας, από την άλλη, την ώρα των 100 νεκρών τη μέρα, η απόφαση που λαμβάνει είναι να εισπράττει 100 ευρώ το μήνα από τους 60 άνω, για να τα διαθέσει στο ΕΣΥ.

Πρόκειται για μια προσχηματική μεθόδευση, που αφενός στερείται πολιτικής ηθικής, και αφετέρου μετακυλίει τόσο την ευθύνη όσο και το κόστος στον ίδιο τον πολίτη. Η ρητορική που δήθεν αποτάσσεται τους διχασμούς, προκαλεί η ίδια τους χειρότερους διχασμούς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Μια κυβέρνηση θα είχε κάθε δικαίωμα να πάει σε μέτρα αναγκαστικής εφαρμογής και σε πρόστιμα αν είχε εξαντλήσει κάθε μέτρο πειθούς και αν είχε δείξει έμπρακτα πως έχει διάθεση να ισχυροποιήσει το κοινωνικό κράτος σε διάρκεια χρόνου και όχι με επιφανειακά μπαλώματα που ακόμη κι αυτά, φαντάζουν ανεπαρκή. Όσο και να κουκουλώνεις το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι εκεί και σε κοιτάζει μέσα στα μάτια.

Όταν δεν έχεις φροντίσει τον πολίτη σου με μέτρα πρόληψης και με ουσιαστικές αποφάσεις, τότε αποκλείεται να τον κάνεις να ακολουθήσει τη λογική οδό του εμβολιασμού, εκβιάζοντάς τον. Μόνο να τον εξαγριώσεις θα καταφέρεις. Και στην τελική, δεν έχεις το δικαίωμα να φέρεσαι εκδικητικά, όταν δεν έχεις καταφέρει να εμπνεύσεις.