Η Κίνα κάνει κινήσεις για να απομονώσει την Αυστραλία στην αυλή της. Του Τομ Φόουντι

Στον απόηχο της συμφωνίας AUKUS, η διοργάνωση από το Πεκίνο μιας συνόδου κορυφής στην οποία συμμετέχουν πολλές μικρές χώρες του Ειρηνικού είναι σημαντική. Εικονογραφεί πώς η Κίνα είναι έτοιμη να αμφισβητήσει την παραδοσιακή υπεροχή της Αυστραλίας και των ΗΠΑ στην περιοχή....

Την Πέμπτη, η Κίνα φιλοξένησε μια  σύνοδο κορυφής στην οποία συμμετείχαν υπουργοί Εξωτερικών από τα νησιά του Ειρηνικού, Κιριμπάτι, Φίτζι, Τόνγκα, Νιούε, Παπούα Νέα Γουινέα, Βανουάτου, Μικρονησία και Νησιά Σολομώντα.

Με εξαίρεση το PNG, αυτές οι χώρες της Πολυνησίας και της Μελανησίας είναι μικρές, ωστόσο παίρνουν το επίκεντρο σε έναν από τους μεγαλύτερους γεωπολιτικούς αγώνες του 21ου αιώνα, που φέρνει την Κίνα εναντίον της Αυστραλίας.

Η συνάντηση επιβεβαιώνει τους πρόσφατους θερμούς δεσμούς μεταξύ των νησιωτικών εθνών και του Πεκίνου, και έρχεται επίσης αμέσως μετά την τεράστια  συμφωνία AUKUS με την οποία η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παράσχουν στην Καμπέρα πυρηνικά υποβρύχια στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τη στρατιωτική προέλαση της Κίνας.

Αυτά τα υποβρύχια μπορεί να μην φτάσουν μέχρι τη δεκαετία του 2040, αλλά η Κίνα έχει ήδη σχεδιάσει τα σχέδιά της για να αντιμετωπίσει την Αυστραλία.

Όπως σημείωσε μια συγκεκριμένη γραμμή στη δημοσίευση της κοινής δήλωσης που εξέδωσε οι Κινέζοι μετά τη σύνοδο κορυφής: « Όλα τα μέρη επιβεβαίωσαν τη σταθερή τους θέση να υποστηρίξουν το διεθνές καθεστώς μη διάδοσης με τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων ως ακρογωνιαίο λίθο και την Ελεύθερη Πυρηνική Ζώνη του Νοτίου Ειρηνικού και κάλεσε τα ενδιαφερόμενα μέρη να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις της συνθήκης και να προωθήσουν την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα ».

Η άμεση πρόθεση είναι προφανής – να περιοριστεί το πεδίο εφαρμογής του AUKUS περιορίζοντας πού θα μπορούν να επιχειρούν τα νέα υποβρύχια. Η Νέα Ζηλανδία τους έχει ήδη  απαγορεύσει από τα νερά τους. Αλλά σε συνδυασμό με αυτό, και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, το Πεκίνο σχεδιάζει να ενισχύσει τις εμπορικές, διπλωματικές και επενδυτικές του σχέσεις με όλα αυτά τα νησιά. Αυτό είναι σημαντικό, καθώς η περιοχή θεωρείται από την Καμπέρα ως η δική της αυλή.

Αυτό δεν θα έρθει χωρίς τις προκλήσεις του, αλλά δεν πρέπει να υποτιμάμε το Πεκίνο. Ο ευρύτερος γεωπολιτικός και στρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό περιστρέφεται γύρω από το ποιος κυριαρχεί στα εκεί νησιά.

Αν κοιτάξετε έναν χάρτη του Ειρηνικού Ωκεανού, που βρίσκεται μεταξύ της ασιατικής ηπείρου και της Αμερικής, υπάρχουν πολλές «αλυσίδες νησιών» που έχουν αναπτυχθεί γεωλογικά από ηφαιστειακή δραστηριότητα σε διάφορες ηπειρωτικές γραμμές. Αυτό που είναι γνωστό ως η πρώτη αλυσίδα νησιών περιλαμβάνει τα ιαπωνικά νησιά, την Οκινάουα, την Ταϊβάν, τα νησιά της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και τις Φιλιππίνες. Η δεύτερη αλυσίδα νησιών περιλαμβάνει τα νησιά Μαριάνα της Αμερικής και το Παλάου. Το τρίτο εκτείνεται και περιλαμβάνει τα Φίτζι, τη Σαμόα, την ευρύτερη Πολυνησία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Χαβάη.

Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία απολαμβάνουν την ηγεμονία της εργασίας πάνω σε όλες. Πράγματι, στον ίδιο τον Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο, το θέατρο του Ειρηνικού εξελίχθηκε ως ένα παιχνίδι« χοροπηδίας »μεταξύ Αμερικής και Ιαπωνίας. Το Τόκιο είχε φανταστεί για μια προέλαση στη Χαβάη και έπειτα στις ΗΠΑ, αλλά τελικά δεν κατάφερε να ταιριάξει με τη ναυτική δύναμη της Αμερικής και απωθήθηκε, αφήνοντας τον εαυτό του εκτεθειμένο στις φρικτές επιθέσεις που θα την αναγκάσουν να παραδοθεί.Το γεωπολιτικό παιχνίδι που αναπτύσσεται τώρα επικεντρώνεται στο ποιες δυνάμεις μπορούν να διατηρήσουν τη ναυτική και στρατιωτική υπεροχή σε αυτές τις περιοχές, δεδομένης της στρατηγικής σημασίας τους έναντι της ασιατικής και αμερικανικής ξηράς.

Η Κίνα βλέπει τον στρατηγικό χάρτη της περιοχής με τον ίδιο τρόπο. Ενώ ο κύριος στόχος είναι η περιοχή που περιλαμβάνει τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Ταϊβάν, η πολιτική πίστη και η θέση όλων των απομακρυσμένων νησιωτικών αλυσίδων θα είναι καθοριστικής σημασίας για τον προσδιορισμό του τρόπου με τον οποίο θα ξεσπάσει μια σύγκρουση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ και Αυστραλίας.

Ως αποτέλεσμα, το Πεκίνο έχει υιοθετήσει την προσέγγιση να καταστήσει τις σχέσεις του με αυτά τα μικρά νησιωτικά έθνη προτεραιότητα, ανταγωνιζόμενος τις παραδοσιακές πηγές βοήθειας και υποστήριξης, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

Αυτή η προσπάθεια περιελάμβανε επίσης την απόσυρση αυτών των κρατών από την τροχιά της Ταϊβάν. Το 2019, η Κίνα πήρε τόσο τα Νησιά του Σολομώντα όσο και το Κιριμπάτι να  αλλάξουν πίστη και να διακόψουν τους δεσμούς τους με την Ταϊπέι.

Αλλά δεν είναι όλα ξεκάθαρα, καθώς ορισμένες από τις πολιτείες αυτής της περιοχής συνεχίζουν να αναγνωρίζουν την Ταϊβάν, ιδιαίτερα εκείνες που έχουν ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ ή την Αυστραλία, όπως το Ναουρού και τα νησιά Μάρσαλ.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η σύνοδος είχε κάποιες παραλείψεις, ιδιαίτερα η Σαμόα, η οποία είναι πιο επιφυλακτική για την Κίνα και πρόσφατα  ακύρωσε τη συμφωνία για ένα νέο λιμάνι που χρηματοδοτήθηκε από το Πεκίνο μετά την εκλογή νέου ηγέτη στις αρχές του έτους.

Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, η περιοχή του Ειρηνικού στο σύνολό της καλωσορίζει τις προτροπές από το Πεκίνο. Ως μικροσκοπικά νησιωτικά έθνη με περιορισμένες στρατιωτικές δυνατότητες, είναι λογικό γιατί τόσοι πολλοί έχουν θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία τους ή βρίσκονται υπό τον πλήρη τομέα των ΗΠΑ. Ως αποτέλεσμα, η Κίνα δεν θεωρείται ως μια επεμβατική ή ανεπιθύμητη παρουσία από τους περισσότερους, αλλά μια δύναμη εξισορρόπησης που αποτρέπει την απόλυτη κυριαρχία από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ.

Αντί να προσφέρουν αυστηρή πίστη στη μία ή την άλλη πλευρά, αυτές οι χώρες είναι πιθανό να αντισταθμίσουν τα στοιχήματά τους για να αποκομίσουν τα μέγιστα οφέλη και από τις δύο κατευθύνσεις και έτσι να διατηρήσουν ανεξάρτητες εξωτερικές πολιτικές. δεν κοιτούν την Καμπέρα για να τους «σώσει» όπως συνήθως υποτίθεται. Η επιβεβαίωση της Κίνας ότι η περιοχή τηρεί τις δεσμεύσεις της χωρίς πυρηνικά, ωστόσο, χρησιμεύει ως σημαντικός έλεγχος στην Καμπέρα και προσπαθεί να περιορίσει το πεδίο εφαρμογής του AUKUS. Εάν η Αυστραλία αγνοήσει αυτή τη διάταξη και σαλπάρει τα υποβρύχια της σε αυτήν την περιοχή, μπορεί να ωθήσει μερικά από τα νησιά πιο κοντά στο Πεκίνο.

Και γι' αυτό η διατήρηση καλών σχέσεων με τα νησιά είναι πολιτικά επωφελής για την Κίνα. Ένας γεωπολιτικός ανταγωνισμός λαμβάνει χώρα σε όλη την έκταση του Ειρηνικού και οι συνδεδεμένες δυνάμεις αναζητούν την πίστη των μικρών χωρών που διασκορπίζουν τους ορίζοντές του.