Σημειωματάριο ενός εθνολόγου στην Ελλάδα. Μια καθημερινή κοινωνική ανάλυση της ελληνικής κρίσης. ΦΩΤΟ

Σημάδια των καιρών. Στην πληγωμένη καρδιά της Αθήνας, ένας μάλλον μοναχικός ηλικιωμένος πατριώτης βγήκε στους δρόμους με μια εθνική σημαία σφραγισμένη με την εικόνα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, του μεγάλου στρατιωτικού ηγέτη και ήρωα του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας....

Δύο αιώνες αργότερα, αυτός ο σύγχρονος συμπατριώτης μας αντιμετώπισε γενναία τους αυτοκινητιστές, και όσον αφορά τους τελευταίους τουρίστες μας της σεζόν, προφανώς εκτίμησαν τη χειρονομία χωρίς να την καταλάβουν.

Στην Αττική, όπως και παντού αλλού, οι παραλίες αδειάζουν, αλλά στην Αθήνα οι επισκέπτες μας επιμένουν. 

Εκμεταλλεύονται, νομίζουν, αυτό που μπορεί να φαίνεται ακόμα κερδοφόρο σε μια πρωτεύουσα που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο από χτυπημένη και όμως ακόμα κάτω από... την Ακρόπολη.

Ή, όπως είπε ο Jacques Lacarrière στη συνέντευξή του στον Jacques Jaubert το μακρινό ελληνικό καλοκαίρι του 1980: "Αν θέλετε να βρείτε ορισμένες ζωντανές πτυχές της αρχαίας Ελλάδας, δεν πρέπει να τις αναζητήσετε στα μνημεία, ούτε καν στους τόπους, αλλά σε έναν ιδιαίτερο τρόπο ύπαρξης ή ζωής, σε μια παράδοση, σε μια γιορτή, μερικές φορές ακόμη και σε ένα παραμύθι.

Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι έχει να κάνει με τη μνήμη και το καθήκον προς τους προγόνους μας εκτιμάται στην καλύτερη περίπτωση ως λαογραφία. Όπως το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη "Βουλή" στην πλατεία Συντάγματος, στην ελληνική πλατεία Συντάγματος.

Το μνημείο, του οποίου το γλυπτό αναπαριστά έναν ετοιμοθάνατο οπλίτη, εγκαινιάστηκε στις 25 Μαρτίου 1932, την ελληνική αργία για την έναρξη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1821. Το μνημείο φυλάσσεται μόνιμα από τους Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς.

Ανάμεσα στα αποσπάσματα από τον Θουκυδίδη που είναι χαραγμένα εκατέρωθεν του γλυπτού, παρμένα από τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής στη μνήμη των πρώτων Αθηναίων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, είναι και αυτή η φράση που κάποτε ως παιδιά μάθαμε από το δημοτικό σχολείο. Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πασᾶς γῆ τάφος, δηλ. "Οι επιφανείς άνδρες έχουν όλη τη γη για τάφο".

Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει από τότε. Φαίνεται μάλιστα ότι μόνο οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς πατάνε ακόμα στο έδαφος, αυτό των προγόνων. 

Και για να το κάνουν αυτό, φορούν τα tsaroúchia τους, παπούτσια φτιαγμένα εξ ολοκλήρου στο χέρι, κάθε ζευγάρι των οποίων ζυγίζει περίπου τρία κιλά. Ειδικά σχεδιασμένα για μάχη σώμα με σώμα, είναι βαριά, σκληρά, ανθεκτικά και σταθερά.

Πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε παπούτσι έχει εξακόσιες βελονιές και κάθε σόλα είναι οπλισμένη με εξήντα καρφιά. Και καθώς κινούνταν ρυθμικά, αυτοί οι επίλεκτοι στρατιώτες χτυπούσαν πάντα το έδαφος με τα εξήντα νύχια τους.

Τώρα όμως η Κατίνα Σακελλαροπούλου, η πρόεδρος της "Δημοκρατίας", πρώην αριστερή δικαστής και πολιτική φίλη του George Soros, βρίσκεται σε δύσκολη θέση από αυτή την κίνηση των Ευζώνων της "δικής της" φρουράς. Κάθε λίγα μέτρα τα τσαρούχια των Ευζώνων βροντοφωνάζουν στο δρόμο τους και ο ρυθμός τους συμβολίζει το μακρύ ταξίδι του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες.

Καθώς κάθε χτύπημα του tsaroúchi στο έδαφος είναι με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα για εκείνους που έχουν πέσει αλλά δεν πρέπει να ξεχαστούν. Τέλος, ο τόνος του tsaroúchi υπενθυμίζει στους προγόνους μας ότι ο αγώνας συνεχίζεται.

Μόνο που η Σακελλαροπούλου καταλαβαίνει χωρίς αμφιβολία ότι ο θόρυβος την ενοχλεί. Δεν την αφήνει να κοιμηθεί. Και έτσι, εδώ και αρκετούς μήνες, έχει διατάξει ότι μεταξύ οκτώ το βράδυ και οκτώ το πρωί, οι "δικοί της" Εύζωνες δεν πρέπει πλέον να... δακτυλογραφούν τα τσαρούχια τους. Εν ολίγοις, να μην απευθύνουμε πλέον το μεταφυσικό μας μήνυμα στους ήρωες της χώρας.

Φθινόπωρο, μετά ελληνικός χειμώνας. Και έτσι οι παραλίες αδειάζουν... και η χώρα μαζί τους, αλλά τότε για άλλους λόγους. Η θάλασσα είναι γκρίζα, ο ουρανός χαμηλός. Η μεταφυσική COVID του καθεστώτος σκοπεύει να επιβάλει για τρίτη συνεχή φορά την ακύρωση ή, αν όχι, τη μείωση των εορταστικών εκδηλώσεων και, κυρίως, των παρελάσεων που έχουν προγραμματιστεί για τις αργίες της 28ης Οκτωβρίου.

Αρχικά, είχε ανακοινωθεί ότι μόνο οι εμβολιασμένοι στρατιώτες θα μπορούσαν να παρελάσουν, αλλά στη συνέχεια φαίνεται ότι η απόφαση αυτή ακυρώνεται. Κατά τύχη, η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στις 28 Οκτωβρίου εξακολουθεί να πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη.

Ειδικά από τη στιγμή που το εθνικό συναίσθημα στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα στη Βόρεια Ελλάδα, κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη, είναι πολύ πιο ζωντανό από ό,τι στο νότο, από ό,τι στην Αθήνα.

Σαν να είναι τυχαίο, σε αυτή τη σκεπτικιστική Ελλάδα το ποσοστό εμβολιασμού είναι σημαντικά χαμηλότερο από ό,τι αλλού. Εξ ου και η εκδίκηση του καθεστώτος, το οποίο μόλις επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας σε αυτό το τμήμα της χώρας, καθώς και απαγόρευση της μουσικής στα καφέ, τα μπαρ και τις ταβέρνες. Οι μουσικοί μας αλλάζουν επάγγελμα... το μπουζούκι τότε πεθαίνει. Το πιάτο δεν είναι πάντα γεμάτο.

Περιμένοντας το τελικό χάος, ορισμένοι Αθηναίοι υπερηφανεύονται ότι υποτίθεται ότι βρήκαν τη φιλοσοφική λίθο, εξ ου και τα εννέα προτεινόμενα σεμινάρια... για την ευτυχία στα χνάρια του Αριστοτέλη. Ό,τι κι αν γίνει.

Άλλοι, ωστόσο, μεταξύ των Αθηναίων, βρίσκονται ήδη εκεί. Σε έκταση πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων, η Αθήνα, στις γειτονιές δυτικά του ιστορικού της κέντρου, είναι πλέον ένα σύμπλεγμα όπου η... σύνθετη διαφορά, με άλλα λόγια, αποκλειστικό Ισλάμ. Οι τελευταίοι αυτόχθονες κάτοικοι κρατιούνται ακόμη, αλλά όχι για πολύ. Μαρτυρίες.

"Το να ζούμε σε αυτές τις συνθήκες μιζέριας, εγκληματικότητας, αυτές που μας επιβάλλουν οι πολιτικοί, γίνεται αδύνατο. Και για να σας πω την αλήθεια, η ζωή μας μετατρέπεται σε επιβίωση. Πρώτον, δεν μιλάμε πλέον για το αστικό περιβάλλον. Οι συνοικίες γκέτο μας έχουν προ πολλού χάσει τον αστικό τους χαρακτήρα. Δεν τα θεωρούμε πια καν αναπόσπαστο κομμάτι μιας πόλης που υποτίθεται ότι είναι η πρωτεύουσα μιας ευρωπαϊκής χώρας.

"Πρόκειται στην πραγματικότητα για τεράστιους ανοιχτούς καταυλισμούς, που βρίσκονται στο κέντρο της λεγόμενης πρωτεύουσας, όπου βασιλεύει η ατιμωρησία και το έγκλημα. Οι Έλληνες έχουν ουσιαστικά εκδιωχθεί από όλους αυτούς τους πολιτικούς που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που δεν είναι ρατσιστές, ενώ οι πολιτικοί είναι απλά εντελώς ρατσιστές απέναντι στους Έλληνες. Πρώτα αντιμετώπισαν το κέντρο της πόλης ως οικισμό, ενώ ξεκίνησαν από το 2008 και μετά διάφορα πογκρόμ εναντίον μας".

"Οι Έλληνες δεν έχουν πια ούτε καν σχολεία για τα παιδιά τους. Πρόσφατα είδαμε στοιχεία για την αναλογία δύο Ελληνόπουλα για κάθε είκοσι παιδιά μεταναστών, μέσω μιας έκθεσης που επισημοποιήθηκε και από τον υπουργό Παιδείας. Έτσι, το 90% των μαθητών στις γειτονιές των γκέτο μας είναι αλλοδαποί. Μια κατάσταση... που προφανώς θεωρείται απολύτως φυσιολογική. Οι υπόλοιποι Έλληνες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να στείλουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία. Δεν είναι εύκολο.

"Δεν υπάρχουν πλέον καταστήματα για να κάνετε τα ψώνια σας. Τα μικρά καταστήματα είναι ως επί το πλείστον ξένα για συγκεκριμένες δραστηριότητες, μίνι μάρκετ, κομμωτήρια, κινητά τηλέφωνα. Δυστυχώς, οι Έλληνες πουλάνε τις επιχειρήσεις τους και φεύγουν για να αποφύγουν αυτή την τοξικότητα και να έχουν το μυαλό τους ήσυχο. Αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος των πολιτικών. Δεν πίστευα καθόλου... ότι εκατό χρόνια μετά την εκδίωξη της οικογένειάς μου από τη Μικρά Ασία από τους Τούρκους του Κεμάλ, θα βίωνα κάτι παρόμοιο στη χώρα μου.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ως αποτέλεσμα του κύματος του Covid, το καθεστώς χορηγεί πλέον παύση όλων των διαδικασιών απέλασης, καθώς και αριθμό κοινωνικής ασφάλισης σε κάθε παράνομο μετανάστη που εμβολιάζεται. Το... λαμπρότερο μέλλον για αυτή την Ελλάδα που έχει ήδη βγει από τη μεγαλύτερη επαναφορά.

Αλλά στη Θεσσαλία, μακριά από την Αθήνα επιτέλους, θα εξακολουθήσουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας όσο καλύτερα μπορούμε, κάτω από τα κρεβάτια μας και όσα παραδοσιακά χαλιά Φλοκάτη, φτιαγμένα από αγνό παρθένο μαλλί. Οι φλοκάτες αποτελούν μέρος του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής παράδοσης εδώ και αιώνες. Η προέλευσή τους εντοπίζεται στη βόρεια Ελλάδα, όπου χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ως καλύμματα κρεβατιών ή ρούχα για την καταπολέμηση του κρύου κατά τους χειμερινούς μήνες, καθώς και ως μονωτικά, ξαπλωμένα στο πάτωμα ή κρεμασμένα στους τοίχους για την καταπολέμηση του κρύου και της υγρασίας.

Αποτελούσαν σημαντικό μέρος της ζωής των χωριών στη βόρεια Ελλάδα, επειδή ήταν απαραίτητα για την καθημερινή ζωή. Και αυτές τις μέρες, με νέες ελλείψεις στον ορίζοντα, θα επιστρέψουν χωρίς αμφιβολία.

Αυτό είναι σίγουρα γνωστό. Αν θέλετε να βρείτε ορισμένες ζωντανές πτυχές της αρχαίας Ελλάδας, δεν πρέπει να τις αναζητήσετε στα μνημεία, ούτε καν στους τόπους, αλλά σε έναν ιδιαίτερο τρόπο ύπαρξης ή ζωής, σε μια παράδοση, μια γιορτή, μερικές φορές ακόμη και σε ένα παραμύθι.

Το πρωί της Δευτέρας, 4 Οκτωβρίου, ένας Πελοποννήσιος αγρότης στάθμευσε το φορτηγό του κοντά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και απείλησε να το ανατινάξει και έτσι να αυτοκτονήσει, χρησιμοποιώντας ένα γκαζάκι. Το όχημά του είχε αρκετά έντονη σφραγίδα. "Ιστοριογραφία. Λαϊκό Δικαστήριο. Η Ελλάδα κυβερνάται από τους Τούρκους". Ένας παλιός πατριώτης... μάλλον απομονωμένος, "ένας αποστασιοποιημένος" σύμφωνα με την αναφορά των μέσων ενημέρωσης του Καθεστώτος. 
http://www.greekcrisis.fr/2021/10/Fr0917.html