H ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Ψελλού, του προδότη νεοταξικού-φιλοσόφου και πολιτικού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα προς αποφυγήν. Ο Ψελλός ήταν η προσωποποίηση της Ρωμαϊκής ραδιουργίας εκ μέρους της πολιτικής Ιουδαϊκής αριστοκρατίας. Διαχρονικά ο Μιχαήλ Ψελλό αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο, όλων των αλλοδαπών πολιτικών, που κυβέρνησαν το υπό κηδεμονία Ελληνικό έθνος, σε διάφορες εποχές μέχρι και σήμερα.
Ο Μιχαήλ Ψελλός έζησε τον ενδέκατο αιώνα την εποχή της μεγάλης ακμής, υπό τους αυτοκράτορες-στρατηγούς της Μακεδονικής Δυναστείας, όταν το Ρωμαϊκό κράτος βρισκόταν στο απόγειο του πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και διοικητικά. Εν τούτοις οι πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των Ιουδαίων-πολιτικών αξιωματούχων και των Ελλήνων στρατιωτικών από την Μ. Ασία, με υπαιτιότητα των πρώτων υπονόμευσαν ταχύτατα την συνοχή και την ευημερία του Ρωμαϊκού κράτους με καταστροφικές συνέπειες.
Η περίοδος της Μακεδονικής δυναστείας ταυτίστηκε με την δεύτερη φάση ακμής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Είχαμε σημαντική άνθιση των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών ειδικά σε ότι είχε σχέση με την αρχαία κλασική Ελληνική γραμματεία. Η άνθηση αυτή αποτελούσε συνέχεια των πρώτων τεράστιων βημάτων που έγιναν από τον Ηράκλειο και τον Στέφανο τον Αλεξανδρινό, τον Θεοφίλου και τον Μιχαήλ Γ’ και τον θείο του Βάρδα.
Εκείνη την εποχή αναδιοργανώθηκε η πανεπιστημιακή σχολή της Μαγναύρας και σταδιοδρόμησαν καθηγητές όπως ο Λέων ο Μαθηματικός και ο Άγιος Φώτιος, ο Μέγας Πατριάρχης. Παράλληλα άνθιζε η πατριαρχική σχολή της Κωνσταντινουπόλεως για να ανταγωνιστεί την αυτοκρατορική, και να για να προσφέρει μία καλύτερη παιδεία στους σπουδαστές της, ενσωμάτωνε την ρητορική και την φιλοσοφία, στα μαθήματα που διδασκόταν. Οι στρατηλάτες βασιλείς Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής και Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος υπήρξαν σχετικά “αδιάφοροι” για τα γράμματα, η πολιτιστική όμως ανάπτυξη δεν σταμάτησε.
Ο Μιχαήλ Ψελλός το έτος 1018, γεννήθηκε κοντά στην Βασιλεύουσα και πήρε το όνομα Κωνσταντίνος. Ο Ψελλός ήταν ένας πολύ πανούργος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες. Με όπλα την κολακεία και την ραδιουργία είχε ξεκινήσει έρποντας από αυλοκόλακας, για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό και δημαγωγό, για αλλοδαπούς-προδότες της πολιτικής αυτοκρατορικής εξουσίας του Ρωμαϊκού κράτους. Ήξερε καλά ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους και με θανάσιμους κινδύνους τα αξιώματα, τις δόξες και την περιουσία τους.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.
Από μικρός o Ψελλός ήταν υποκριτής και ραδιούργος για αυτό μεταξύ άλλων με σκοπό να αυτοπροβληθεί εμφανίζεται ως “αγανακτισμένος-αδικημένος”, διότι η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία στην εποχή του ήταν σε “χαμηλό” επίπεδο και δεν “έβρισκε” κανέναν καλό δάσκαλο να τον διδάξει, συνεπώς έπρεπε να γίνει αυτοδίδακτος. Να περάσουμε να δούμε την εμπλοκή Μιχαήλ Ψελλού με τον Εωσφορισμό.
Ο Ψελλός ως σατανιστής και μέλος της Ιουδαϊκής-πολιτικής αριστοκρατίας παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις, οι οποίες ήταν θεσπισμένες με νεαρές του Ρωμαϊκού κράτους, εκείνος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για όλα τα είδη μαγείας, μαντείας-αστρολογίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός δεν μπορούσε να αφήσει ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της Ιουδαϊκής πίστεως και γνώσεως ανεξερεύνητο. Εξέταζε λίθους, αρώματα και βότανα, τα οποία σε διαφόρους συνδυασμούς και μαγικές χρήσεις μπορούσαν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον υλικό κόσμο.
Οι αρχαίοι διδάσκαλοι του στον τομέα της μαγείας και του Εωσφορισμού ήταν οι περίφημοι Χαλδαίοι μάγοι της Ανατολής, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος και Πρόκλος.
Εν τούτοις ο Ψελλός φαίνεται να ήταν προσεκτικός στον τομέα της μαγείας, επειδή ήταν εκ φύσεως δειλός, φοβόταν τους δαίμονες του παγανισμού, τους Ολύμπιους “θεούς” από την Αίγυπτο, που ανακινούσε η μαγική τελετουργία. Στα κείμενα του βλέπουμε την εμφανέστατη άρνηση του, να γράψει ακριβώς για την μαγεία. Παλαιότερα αποδιδόταν κατά 99%, στον Μιχαήλ Ψελλό το έργο “Περί Δαιμόνων”, όπου περιγράφονται τα είδη, οι ιεραρχίες και οι ιδιότητες των εκπεσόντων αγγέλων, όμως σήμερα οι ιστορικοί το θεωρούν ως έργο ενός “αγνώστου”.
Όταν η Αυγούστα Ζωή παντρεύτηκε και ανέβασε στον θρόνο τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο (1042-1055), ο Ψελλός έγινε έμπιστος του. Ο αυτοκράτορας θα του χαρίσει γαίες στη Βιθυνία και θα του απονείμει διαδοχικά μεγάλα αξιώματα στην αυλή και στην σύγκλητο. Παρά την στενή τους σχέση, ο Ψελλός στα γραπτά του διαμαρτυρόταν πως δεν μπόρεσε να αποσπάσει τον Κωνσταντίνο Θ’ από τα πάθη του, την φιληδονία του, και την αδιαφορία του, για την ορθή διακυβέρνηση, η οποία τόσο στοίχισε στο κράτος σε μία κρίσιμη εποχή, που οι εξωτερικές υποθέσεις άρχισαν να επιδεινώνονται.
Ο Κωνσταντίνος Μονομάχος αναδιοργάνωσε την αυτοκρατορική σχολή. Θέλοντας να εκτονώσει την αντιπαλότητα, στην οποία είχαν εν τω μεταξύ έλθει ο Ι. Ξιφλίνος και ο Μ. Ψελλός, διόρισε τον πρώτο “νομοφύλακα”, επικεφαλής της νομικής σχολής, ενώ τον δεύτερο “Ύπατο των φιλοσόφων”. Η περίοδος θεωρείται από τις πιο παραγωγικές και ζωηρές της Ρωμαίκής διανοήσεως. Η θέση του Ψελλού στην κορυφή της βασιλικής αυλής δεν θα κρατήσει πολύ. Προς τα τέλη της βασιλείας του Μονομάχου ο κύκλος του, θα εκτοπιστεί από τα ανάκτορα, και θα αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο για να μονάσει. Ο Ψελλός θα πάρει το όνομα Μιχαήλ, με το οποίο θα μείνει γνωστός στην ιστορία.
Με τον θάνατο του Μονομάχου το 1055, η αδελφή της Αυγούστας Ζωής, η Θεοδώρα Πορφυρογέννητη, άφησε το μοναστήρι όπου ως τότε διαβιούσε και ανήλθε στο θρόνο, για ένα σύντομο διάστημα. Η Θεοδώρα ανακάλεσε τον Μιχαήλ Ψελλό από την μονή που βρισκόταν, για να στελεχώσει την αυλή της. Ο Ψελλός έζησε μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους της Ρωμαϊκής καθώς έναν χρόνο μετά η Θεοδώρα ανατράπηκε από τον Μιχαήλ ΣΤ’ Στρατιωτικό, ενώ τον μεθεπόμενο ο Ισαάκιος Α’ Κομνηνός διενέργησε στρατιωτικό κίνημα, με αποτέλεσμα την κατάληψη του θρόνου.
Ο Ψελλός συμμετείχε στην κίνηση υπέρ του Ισαακιου Κομνηνού. Κατά την βασιλεία του ο Ισαάκιος Κομνηνός, ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και θέλησε να τον εκτοπίσει από την θέση του.
Ο Ψελλός ήταν φίλος του Πατριάρχη Κηρουλαρίου με τον οποίο είχε συνεργαστεί για να ανατρέψουν τον Μιχαήλ ΣΤ’.
Εν τούτοις ανέλαβε να γράψει το πλαστό κατηγορητήριο, εις βάρος του πατριάρχη, στον οποίο του απέδιδε “συνωμοσία” για τον φόνο του αυτοκράτορα και ανήθικη συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Κηρουλάριος θα πεθάνει εξόριστος πριν την δίκη, οπότε ο Μιχαήλ Ψελλός θα του γράψει εν συνεχεία έναν πανηγυρικό επιτάφιο, όπως έκανε και με τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό. Σε ανταμοιβή για την συνέργεια και την άνανδρη-ανθελληνική συμπεριφορά του ο Ισαάκιος θα χρίσει τον Ψελλό, πρόεδρο της συγκλήτου παρά τις διαμαρτυρίες του σώματος για το πως είναι δυνατόν ένας μοναχός να φέρει αξιώματα.
Επανερχόμενος στις επάλξεις των αυλικών-Ιουδαϊκών ραδιουργιών ο Ψελλός έπεισε τον Ισαάκιο να παραιτηθεί και να γίνει μοναχός, με αποτέλεσμα την πορφύρα να ενδυθεί ο Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας. Όμως εκ νέου ο Ψελλός διαμαρτύρεται πως ο νέος βασιλιάς, αγνοεί τις συστάσεις του, και οδηγεί το κράτος στην καταστροφή με την ανικανότητα του !!! Το 1067 ο Κωνσταντίνος Δούκας απεβίωσε αφήνοντας στο θρόνο την σύζυγο την Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και τον ανήλικο υιό τους Μιχαήλ.
Ο Ψελλός μένει στα ανάκτορα ως σύμβουλος της Ελληνίδας Αυγούστας και ανηψιάς του Πατριάρχη Κηρουλάριου, τον οποίο είχε κατατρέξει και συκοφαντήσει. Δυστυχώς η φιλόδοξη και θερμή Ελληνίδα δέχτηκε να παραμείνει αυτός ο ραδιούργος-ανθέλληνας μέσα στο παλάτι έχοντας όλα τα πολιτικά του αξιώματα, "ξεχνώντας" τι έκανε στον θείο της και πατριάρχη.
Ούτε ο φλογερός της έρωτας για τον Ρωμανό θα την κάνει να απομακρύνει αυτόν τον σιχαμερό προδότη. Συνεπώς η φιλόδοξη και αρχομανής Μακρεμβολίτισσα είναι συνυπεύθυνη για την εθνική τραγωδία στο Μαντζικέρτ. Εδώ βλέπουμε τις έμφυτες αδυναμίες του γυναικείου φύλου όπως ακριβώς τις περιγράφει ο κορυφαίος ιστορικός του μεσαίωνα, ο Ιωάννης Ζωναράς στο έργο του "Επιτομή Ιστοριών." Ένα από τα ενδεικτικά παραδείγματα περί των αναφορών του Ι. Ζωναρά, ήταν και η πρώτη γυναίκα αυτοκράτειρα-μονοκράτειρα όλων των εποχών.
Η Ειρήνη η Αθηναία την εποχή του τρομερότερου εμφυλίου όλων των εποχών, έβαλε σε κίνδυνο την ύπαρξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Ελληνικού έθνους, στα πλαίσια της αποκαταστάσεως της λατρείας των Ιερών εικόνων. Καθώς δεν είχε την υπομονή και την διορατικότητα να περιμένει την κατάλληλη στιγμή, όταν οι συνθήκες θα ήταν πιο ευνοϊκές. Η Εικονομαχία ήταν ένας εμφύλιος ο οποίος απείλησε να διαλύσει την αυτοκρατορία σε θρησκευτικό-πνευματικό, στρατιωτικό, πολιτικό επίπεδο και με σοβαρότατο κίνδυνο, να πέσει αμαχητί στα χέρια των Αγαρηνών.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Ειρήνη σταδιακά απομονώθηκε, από το προσωπικό της περιβάλλον και είχε επαφές μόνον με τους δύο ευνούχους, οι οποίοι ήταν οι αυτοκρατορικοί της σύμβουλοι.
Δυστυχώς η αυτοκράτειρα Ειρήνη έπεσε θύμα των αλλοδαπών-βασιλικών συμβούλων, οι οποίοι με κολακείες περί σπάνιας ομορφιάς και άλλες μεθόδους έπεισαν την Αυγούστα να τυφλώσει το παιδί της. Μετά την Ζ οικουμενική σύνοδο οι Σημίτες της πολιτικής αριστοκρατίας, είχαν ως αποκλειστικό σκοπό να ανατρέψουν την Ελληνίδα βασίλισσα Ειρήνη από τον Ρωμαϊκό θρόνο. Την ανατροπή της Ειρήνης, την επιθυμούσαν για να επαναφέρουν την εικονομαχία, και την απαγόρευση της λατρείας των ιερών εικόνων.
Παράλληλα ήθελαν να εκδικηθούν την Ελληνίδα Ειρήνη και να την καταστρέψουν σε όλα τα επίπεδα, διότι αναστήλωσε της ιερές Εικόνες. Συνεπώς οι αλλοδαποί σύμβουλοι της Ειρήνης είχαν διπλό σκοπό. Σε περίπτωση που οι δύο ευνούχοι σύμβουλοι της Ειρήνης, δεν θα είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα προωθούσαν παράλληλα το εναλλακτικό σχέδιο με την Γερμανία και τον γάμο με τον Καρλομάγνο.
Η διατήρηση του Ψελλού στις υψηλές πολιτικές θέσεις, του έδωσε το δικαίωμα να συνεχίσει τις συνομωσίες εναντίον του νέου συζύγου της Ευδοκίας, του Έλληνα-Ήρωα Ρωμανού Δ’ Διογένη. Εκείνες τις δεκαετίες είναι σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος μεταξύ των αυλικών-αλλοδαπών πολιτικών αξιωματούχων της Βασιλεύουσας και της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας, από την Μικρά Ασία, με τους πρώτους να προχωρούν στην υπονόμευση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, και της επιβιώσεως της αυτοκρατορίας, για να περιορίσουν τους Έλληνες στρατιωτικούς. Αυτές οι προδοτικές ενέργειες είχαν καταστροφικά αποτελέσματα για το Ρωμαϊκό κράτος.
Ο Ψελλός ως προστάτης και υπέρμαχος της αλλοδαπής-πολιτικής παρατάξεως, θα εμπλακεί στην συνωμοσία εναντίον του Ρωμανού, κατά την διάρκεια της μάχης και εν συνεχεία της ήττας από τους Σελτζούκους-Τούρκους στο Μαντζικέρτ.
Ο προδομένος Έλληνας στρατηγός, ο πολεμιστής αυτοκράτορας, εξαναγκάστηκε να παραδοθεί στους εχθρούς το υπό τον όρο να αφεθεί ήσυχος να μονάσει και να αποσυρθεί από την πολιτική. Δυστυχώς όμως εκείνοι δεν επρόκειτο να σεβαστούν τους όρκους τους, καθώς ο Έλληνας-Βασιλιάς Ρωμανός συνελήφθη, τυφλώθηκε και εν συνεχεία εξορίστηκε στα Πριγκηπονήσια. Οι Ιουδαϊοι πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό, γιατί πολεμούσε γενναία στα πεδία των μαχών και διότι ο πατέρας του ήταν ο ένδοξος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης.
Μετά τους Στρατηγούς Παυσανία, Μιλτιάδη και Θεμιστοκλή άδικο τέλος είχε ένας ακόμη Έλληνας στρατηγός. Ο πατέρας του Ρωμανού Δ, ο στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης.
Διότι πολέμησε στο πλευρό του κορυφαίου Έλληνα αυτοκράτορα όλων των εποχών. Προσωπικά ο Αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄, τον είχε συγχαρεί για τα κατορθώματα του και τον είχε ασπαστεί έμπροσθεν των στρατευμάτων. Ο Δούκας Κωνσταντίνος Διογένης ήταν ένας από τους Έλληνες στρατιωτικούς, ο οποίος είχε αντιληφθεί τον επερχόμενο κίνδυνο από τους αλλοδαπούς-προδότες πολιτικούς. Γνώριζε καλά την πολιτική σήψη που επικρατούσε.
Οι αλλοδαποί Σημίτες-πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα του Έλληνες στρατιωτικούς. Ακόμη περισσότερο φθονούσαν εκείνους τους Έλληνες αξιωματικούς, που στάθηκαν δίπλα στον Βασίλειο και έφεραν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειο της σε στρατιωτικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Συνεπώς η μοίρα του Ρωμανού Δ, από την στιγμή που ανέβηκε στον θρόνο ήταν προδιαγεγραμμένη και το μαρτυρικό τέλος αναπόφεκτο όπως αποδείχτηκε καθώς προδόθηκε και εν συνεχεία τυφλώθηκε με πολύ μαρτυρικό τρόπο.
Όλους εκείνους τους αιώνες οι Έλληνες στρατιωτικοί- αριστοκράτες της Μικράς Ασίας, υπήρξαν οι σωτήρες της Αυτοκρατορίας και του Χριστιανισμού. H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071, αποτελεί ίσως την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.