ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.Της Μαίρης Καρά

Στο παρελθόν οι απεργιακές διαδηλώσεις εξαγγέλονταν από τα Συνδικαλιστικά Σωματεία, με πρόσχημα διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων του λαού. Εννοείται πως - με λίγες εξαιρέσεις - οι «εργατοπατέρες» ήταν σε αγαστή συνεννόηση με την κάθε Κυβέρνηση... «παίζοντας» τον ρόλο του μεσολαβητή.   

Κήρυττε Απεργία κάθε κλάδος ξεχωριστά, κλείνοντας τους δρόμους της πόλης, προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση. Αυτή ήταν μια συνηθισμένη εικόνα και εξόργιζε τον κόσμο, το ότι τα Σωματεία απεργούσαν μόνο για τα δικά τους δικαιώματα  και ποτέ συλλογικά και για τα δικαιώματα των άλλων κλάδων.

Τη μια μέρα οι ταξιτζήδες, την άλλη οι φορτηγατζήδες, την άλλη οι λιμενεργάτες, οι φαρμακοποιοί, οι εκπαιδευτικοί κλπ. όταν θίγονταν τα συμφέροντά τους. Μα δεν ακούσαμε ποτέ να ενδιαφέρονται για τα Μνημόνια, τα απεχθή τραπεζικά δάνεια, την απώλεια της Εθνικής μας Κυριαρχίας, την εκποίηση της Χώρας, την κοινωνική εξαθλίωση λόγω της ανεργίας.     

Σήμερα επιβάλλεται οι εργατοπατέρες να περάσουν από τις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας σε μια δυναμική αντίδραση, για την επιχειρούμενη Γενοκτονία μας, ενεργοποιώντας την πατριωτική τους Συνείδηση. Να σημάνουν Προσκλητήριο στην Ελληνική Κοινωνία, για  αναίμακτη Παλλαϊκή Εξέγερση. Να την ξεσηκώσουν για ένα συντονισμένο και αποφασιστικό ΟΧΙ.

     Να συμβάλλουν με την συνδικαλιστική τους δύναμη στην αφύπνιση του λαού και να τον προτρέψουν να αντιδράσει. Να αλλάξουν στάση απέναντι σε μια άθλια προδοτική κυβέρνηση. Να συμπαραταχτούν με τον λαό και να διαδηλώνουν σύσσωμοι μαζί τους, με κοινά συνθήματα κατά του μισητού φασιστάκου, που εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές των καμπαλιστών. Να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί και να τον οδηγήσουν σε δίκη.

    Να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην κατεχόμενη πατρίδα, που τώρα τους χρειάζεται ο λαός για μπροστάρηδες στην εξέγερση για Απελευθέρωση από την παγκοσμιοποιητική λαίλαπα. Ας δώσουν κι αυτοί επιτέλους λίγο από τον χρόνο τους στον Αγώνα και η Ιστορία θα τους το αναγνωρίσει. Μα και ο λαός θα τους ευγνωμονεί για πάντα. Τι λέτε αγαπητοί μου εργατοπατέρες; Δεν αξίζει η Ελλάδα μας μια τέτοια ΘΥΣΙΑ;