Ζούμε σε έναν Λουδοβίκειο γαλαξία, όπου λάμπει το άστρο του πρωθυπουργού μας. Του Μιχάλη Χαραμπίδη

Μάθαμε πως με αυστηρό τόνο απευθύνθηκε προς την Αντουανέτα του λέγοντας. «Κάνε όσες αλλαγές θέλεις στο Μαξίμου. Εκείνο που θέλω είναι να μην ξοδέψεις ούτε σεντ από το δημόσιο χρήμα». Ιδού λοιπόν ο ιδανικός θεματοφύλακας του δημόσιου χρήματος. Τρανή απόδειξη τα 340 χρωστούμενα εκατομμύρια της Νέας Δημοκρατίας.... Μικρή παρασπονδία του οι 650 χιλιάδες οφειλή του από το «ρυθμισμένο» φέσωμα του «Κήρυκα Χανίων». Στην τελευταία έκφραση του νεποτισμού του μάλιστα, είδαμε να παίρνει στις διπλωματικές αποσκευές του για το ταξίδι του στην Αίγυπτο την πεθερά του, αποκλείοντας από τη διπλωματική αποστολή τον καθ’ύλην αρμόδιο Υπουργό Εξωτερικών κύριο Δένδια. Δηλαδή εγκαινιάστηκε το νέο δόγμα της διπλωματίας της πεθεράς. Σ’αυτό το σημείο έχει φτάσει ο ιδιοκτήτης της οικίας του Βολταίρου.

Πιστός στην ονειροφαντασιά του πως τάχτηκε να τακτοποιήσει κοινωνικές εκκρεμότητες, μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες προχώρησε στη θεσμοθέτηση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Με βραχίονα τον χρήσιμο του Ντοστογιέφσκι ισοπέδωσε κατακτήσεις των εργαζομένων, καθιστώντας τον έρμο τον εργαζόμενο ισόκυρο συνομιλητή με τον πανίσχυρο εργοδότη των επιχειρηματικών ομίλων.

Γράψτε το κι αν κάνω λάθος φτείστε με. Καθώς «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» την επομένη του ψηφισμένου πια εργασιακού νόμου, ανοίγει η όρεξη της κυβέρνησης για το ξεθεμέλιωμα του άλλου βασικού κοινωνικού πυλώνα, του συνταξιοδοτικού. Η κερκόπορτα για την άλωσή του φέρει τον φευδεπίγραφο τίτλο «ρύθμιση της επικουρικής ασφάλισης». Η αλλαγή δηλαδή του συστήματος από διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Ο θρυλικός «ατομικός κουμπαράς» που υπόσχεται η μητσοτακική λαίλαπα θα διασφαλίσει στους ασφαλισμένους το συνταξιοδοτικό επικουρικό μέρισμά τους, διασφαλίζοντας στο ακέραιο τις εισφορές τους. Στην ουσία το κράτος απεκδύεται την ευθύνη της συμμετοχής του στην επικουρική ασφάλιση παραδίδοντας έτσι τους ασφαλισμένους βορά στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για μια ακόμη φορά θυσιάζει τις κοινωνικές διασφαλίσεις στο βωμό των εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσουσών ασφαλιστικών εταιριών.

Η αποθέωση είναι που και για τις δύο (εργασιακό, ασφαλιστικό) κοινωνικές βαρβαρότητες που επιφέρει, επικαλείται τις βέλτιστες πρακτικές των χωρών της κεντρικής και σκανδιναβικής Ευρώπης.

Πάνε καλά οι άνθρωποι ή το χάσανε τελείως; Για ποια εργασιακή ασφάλεια να μιλήσουμε στη χώρα μας μέσω των ατομικών συμβάσεων μ’ ένα εκρηκτικό δείκτη ανεργίας, με στρατιές νέων ανέργων, σε αντιδιαστολή με τους χαμηλούς έως μηδενικούς δείκτες ανεργίας των χωρών που επικαλούνται ως πρότυπα;

Ποιο εχέγγυο καταθέτουν στους ασφαλισμένους, όταν οι κυβερνήσεις τους, με το τζόγο του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων και με το κούρεμα των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του PSI εξαϋλωσαν τα αποθεματικά και οδήγησαν το ασφαλιστικό σύστημα στην απόλυτη χρεοκοπία;

Πώς εγγυώνται την ασφάλεια των καταθέσεων του «ατομικού κουμπαρά», όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους μέσω των διοικήσεων των ταμείων που οι ίδιες διόριζαν, στην ουσία υπεξαίρεσαν τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές των εργαζομένων και όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους άφηναν ασύδοτες τις ασφαλιστικές εταιρείες να καταληστεύουν τις εισφορές των ασφαλισμένων;

Ο νεποτισμός έχει και τα όριά του. Όρια που, κατά την ευφυή ρήση του, γίνεται αντιληπτό «δια γυμνού οφθαλμού» ότι τα έχει ξεπεράσει.

Michail Charalampidis