Στο Αιβαλί έζησε τα παιδικά του χρόνια όπου και τελείωσε το Σχολαρχείο και το Γυμνάσιο το 1912. Υπήρξε συμμαθητής με τον Λογοτέχνη και Ζωγράφο ΣΤΡΑΤΗ ΔΟΥΚΑ και ήταν μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε το περιοδικό ΜΕΛΙΣΣΑ από το 1911, το οποίο ο μαθητής Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές.
Το 1913 αποφοίτησε και γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Το 1913-1914 έμενε με τον Στρατή Δούκα στη Νεάπολη και στην Κυψέλη και μετά με τον Παπαλουκά στην Κολοκυνθού. Το 1914 εγκατέλειψε την Σχολή του και πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε το έργο σχολών ζωγραφικής και συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration. Το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο εικονογράφησης του βιβλίου ΠΕΙΝΑ του Κνουτ Χάμσουν σε διαγωνισμό του περιοδικού.
Στο Αιβαλί επέστρεψε το 1919 μετά την λήξη του Α' Π.Π. και διορίστηκε Καθηγητής Γαλλικών και Τεχνικών στο Παρθεναγωγείο. Ίδρυσε τον Πνευματικό Σύλλογο ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Το 1921 επιστρατεύτηκε για την Μικρασιατική Εκστρατεία. Το 1922 πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς με ένα καΐκι. Το 1925 εξέδωσε το περιοδικό ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ. Το 1926 παντρεύτηκε τη Μαρία Χατζηκαμπούρη και εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία. Το 1927 γεννήθηκε η μοναχοκόρη του Δέσποινα.
Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την συνεργασία του με το περιοδικό του Κωστή Μπαστιά ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Το 1933 πήρε το Πτυχίο από την Σχολή Καλών Τεχνών, για να διδάξει στο Κολλέγιο Αθηνών Ζωγραφική. Στην διάρκεια του Μεσοπολέμου εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε Μουσεία και Αρχαιολογικούς χώρους.
Το 1943 δημοσίευσε κείμενα στο περιοδικό ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ και το 1944 στους ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ και ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Από το 1948 αρθρογραφούσε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μέχρι τον θάνατό του. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1963 με την σύζυγό του τραυματίστηκαν σε τροχαίο δυστύχημα στην Βούλα. Το 1965 υποβλήθηκε σε εγχείρηση δυο λίθων από την κύστη και πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965, έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση, ταλαιπωρημένος σωματικά και ψυχικά ύστερα από το ατύχημά του. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο Μοναστήρι της Νέας Μάκρης. Ο Γιάννης Τσαρούχης, άλλοτε μαθητής του, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Κόντογλου, βρισκόταν στη Μυτιλήνη και ζωγράφιζε κατά τύχη έναν άγγελο.
Η περιρρέουσα ασχήμια της εποχής του τον ώθησε να γράψει για την Ελλάδα: «Καθαρίστε από την πνευματική πανούκλα την δυστυχισμένη την Ελλάδα, για να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευταράδες. Τα σκουλήκια για να σώσουνε την τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμιά ψυχή άξια να ορθοποδήσει, από συμφέρον κι από φθόνο. Όλοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα. Και είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μια πάνω στην άλλη. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το ολόδροσο πνευματικό δέντρο της φυλής μας».
Ο τόπος μας γέννησε ήρωες αλλά και θρασείς προδότες. Μήπως πρέπει εμείς να σταματήσουμε την κατηφόρα της πολιτικής και ηθικής παρακμής της;
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.