Η ΤΥΧΕΡΗ ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ. Της Μαίρης Καρά

Εμείς οι παλιότερες γενιές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεγαλώσαμε με στερήσεις μεν, αλλά και με χαρές και με λύπες. Η αγάπη των γονιών μας ήταν η ασφάλειά μας και ο σεβασμός μας ήταν η αναγνώριση της προσφοράς τους.  Ανατραφήκαμε τιμώντας τα Ελληνικά ήθη και έθιμα και έτσι διαμορφώσαμε Εθνική συνείδηση και αποκτήσαμε το δικαίωμα να λεγόμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ! Τώρα πια στην τρίτη και τέταρτη ηλικία μας συνεχίζουμε να αγαπάμε τον τόπο μας και να τιμούμε τα Ιερά Σύμβολά του. Σ’ όλη μας την ζωή βάζαμε πάνω απ’ όλα τον Θεό και την πατρίδα.... και μέχρι την τελευταία μας αναπνοή θα έχουμε την αγάπη τους στην καρδιά μας και το όνομά τους στο στόμα μας ως περήφανοι ΕΛΛΗΝΕΣ!

          Η γενιά μας είναι πράγματι περήφανη, γιατί είχε την ελεύθερη βούληση να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθούσε για την μελλοντική της εξέλιξη. Υπήρξαμε μια γενιά ανέμελη στα εφηβικά μας χρόνια, αφού οι γονείς μας φρόντιζαν να μην μας λείπουν τα απαραίτητα για την διατροφή μας. Οι καλές συνθήκες διαβίωσής μας είχε θετική επιρροή στην ψυχολογία μας και γενικά ήμασταν τυχεροί ως ΕΛΛΗΝΕΣ!

   Εμείς πορευτήκαμε παραδοσιακά με Ηθική και με ενδιαφέρον για τον διπλανό μας. Η σημερινή νεολαία αγκομαχά κάτω από τις υποχρεωτικές προδοτικές διαταγές της Εξουσίας και δεν ακολουθεί την δική μας πορεία, για να καταφέρει κάποτε να επιστρέψει νικηφόρα στα πεπρωμένα του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

 Εμείς πηγαίναμε στο σχολείο με τα πόδια, με το κουλουράκι και την ευχή της μάνας. Φορούσαμε τα φτωχικά ρουχαλάκια που μας έραβε και δεν γνωρίζαμε από μόδα και φιρμάτες τσάντες. Ούτε είχαμε λεφτά για φροντιστήρια, μόνοι μας διαβάζαμε και προκόβαμε, γι’ αυτό ακόμα πιστεύουμε στην δύναμη του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

   Εμείς ήμασταν η γενιά της φτώχειας και μετά το σχολείο βγαίναμε στις αλάνες και μαζί με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, σκοινάκι κι άλλα αυτοσχέδια παιχνίδια, όπως οι μπάλες από παλιά ρούχα του σπιτιού. Όταν διψάγαμε πίναμε νερό από το λάστιχο του γείτονα, που πότιζε το περιβόλι του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

Εμείς γεμίζαμε τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα και όταν γυρίζαμε κουρασμένοι στο σπίτι, τρώγαμε με όρεξη το λιτό φαγητό μας και φρούτα και λαχανικά από τον κήπο μας και τα χόρτα από τους αγρούς, που τα βρίσκαμε υπέροχα, γιατί αυτά γνωρίζαμε. Αδυναμία μας τα σπιτικά γλυκά, που κρατούσαν την παράδοση στον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!

 Εμείς στο λεωφορείο νιώθαμε ντροπή να υπάρχουν όρθιοι ηλικιωμένοι κι εμείς καθιστοί. Σηκωνόμασταν πρόθυμα, όπως μας μάθαιναν οι γονείς μας και δίναμε την θέση μας κι εκείνοι μας έδιναν τις ευχές τους, τιμώντας τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!  

     Και αφού απολαύσαμε τα γόνιμα χρόνια της εύφορης χώρας μας, τώρα πια έχουμε γίνει κατευθυνόμενοι καταναλωτές και δεν μας ικανοποιεί το υγιεινό «φαγάκι μας». Αναζητάμε τα τυποποιημένα και με γυαλιστερό περιτύλιγμα προϊόντα των πολυεθνικών εταιριών, αμφίβολης ποιότητας και προέλευσης. Σταματήσαμε να δείχνουμε σεβασμό στην ντόπια παραγωγή μας ως αμετανόητοι ΕΛΛΗΝΕΣ!

    Εμείς όσα προβλήματα κι αν είχαμε, δεν μας έλειπε ποτέ το χαμόγελο. Γελούσαμε με ό,τι καλό μας προσέφερε η ζωή και δοξάζαμε τον Θεό για τις μέρες που μας χάριζε. Φτώχεια και γέλιο μαζί ήταν το καλύτερο φάρμακο για την φυσική και ψυχική μας υγεία, για να διαμορφώσουμε χαρακτήρα πιστό στις Αρχές του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Ας τα αναλογιστούμε αυτά εμείς κι ας δώσουμε στις νεότερες γενιές τον χρόνο, να προβληματιστούν για τις δικές τους εύκολες επιλογές. Ήμασταν μια γενιά που πίστευε στον Θεό, αγαπούσε την πατρίδα και το Έθνος και τιμούσε τις Αρχές και τις Αξίες του Έθνους μας. Οι σημερινές γενιές σε ποια Ιδανικά πιστεύουν και υιοθετούν στην ζωή τους;  Τι αποκόμισαν από τους γονείς και από το σχολείο τους για την δοξασμένη Ιστορία του Έθνους μας; Έχουν γνώση τι σημαίνει ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;